Wandering Spirits

Vermoeiend tevreden, uitgeteld .. ik bekeek mijn lichaam.
Mijn voeten, en tenen uiteraard, een toonbeeld van onbeschadigingen, geëvenaard door mijn scheenbenen en kuiten... vanaf mijn knieën, bewonder ik mijn dijen, getekend, een landschap, nee, een soort wegenaanleg .. op mijn rechterdij zijn ze een verbreed wegennet aan het aanleggen, een vijfbaansweg, van knie richting het kruispunt. Op mijn linkerdij zijn meerdere parallelwegen te zien, ze vermijden het druk bezochte kruispunt. Het kruispunt zelf is een samensmelting van ophopingen, landweggetjes en autosnelwegen, een drukte van jewelste aan de kleuren te zien. Net boven de heuvel, tekend zich een blauwe grens af, vrij dik. Beetje zwart ook .. maar goed.
Tijd voor een blik op rust, een licht geplooid heuveltje, voorzien van een kratertje, met er omheen een 'mijnenveld?', oftewel de resten van een knijper invasie ;) .. Verder vrij rustig .. langzaam een blik naar boven, de 'twin-bergen', de rechterborst is voorzien van een landkaart, zou zweren dat ik Nieuw-Zeeland zie liggen, ware het niet dat het land, door tweeen gesplitst lijkt te zijn, door een rode striem. Mooi land op zich, heel kleurrijk ook .. Mijn linkerborst heeft een meteorenregen moeten doorstaan met hier en daar een slag hagel, het heeft wat weg van een Nieuw-Zeeland in wording, maar denk niet dat hij het redt om een voltallig eiland te worden, niet kleurrijk genoeg.
Mijn linker onderarm heeft schijnbaar de ergste buien weten tegen te houden, het lijken wel de markeringen van beten, van het een of ander, gelukkig weet ik beter. Echt, .. knijpers, heel veelzijdige dingen.
Via de achterkant kijk ik langzaam naar beneden, met behulp van de spiegel dan, (ik ben ondertussen uit bad gestapt!) mijn draakje is voorzien van zijn eigen landingsplaats, tussen mijn schouderbladen, tekent zich een waar verkort gekleurd striemenfestijn af. Fijn, zo hoog, het is echt nog niet koud genoeg voor een coltrui hoor! .. naar beneden, verder naar het witte geheuvelte, nou ja wit, een zonnebank zou zo'n kleurenpracht nooit kunnen 'maken', het ziet eruit als een waar slagveld, eigenlijk best een vrolijk gezicht, als ik het niet zo, zou voelen, dan zou ik zeggen, mijn kont lacht. Hij is vrolijk en heeft een feestje, heeft het schijnbaar naar zijn zin ook, de billen zijn uitgenodigd en moesten verkleed komen .. het is ze gelukt, ik herken ze bijna niet ..

Hmm, mijn lichaam, ..
Ooit ergens gelezen, .. 'ik heb geen lichaam, ik ben een lichaam' ..

Eigenlijk ben ik best wel mooi zo!

Zonde om het toe te dekken, maar euhh, ik verberg het toch maar onder een laagje arnica zalf!!

XoeN .. ende KuS