Er is een Moment dat in het leven van elke BDSM-er voorkomt: Het Toegeven aan BDSM. En dan heb ik het nog niet eens over de buitenwereld: Toegeven aan jezelf is al 'n hele stap op zich.

Veel BDSM-ers ontdekken pas op latere leeftijd dat er iets schort aan hun leven. Ook al schijnt hun relatie perfect te zijn: Goeie baan, leuke partner, schattige kids - er is toch ergens een leegte. Het is niet compleet, er mankeert iets, maar het is moeilijk om precies te omschrijven wat er mankeert. Veel potentiele BDSM-ers vragen zich dan ook heel lang af waarom zij doodongelukkig zijn in een relatie die door ieder ander als intens gelukkig ervaren zou worden.

En omdat BDSM nou niet bepaald een dagelijks onderwerp van gesprek is, is het risico groot dat die "slapers" nooit wakker worden en zich hun hele leven lang ongelukkig voelen.

Tenzij iets of iemand ze wakker schudt...

Dat kan een foto zijn, een opmerking, een artikel in een blad, een documentaire op TV of (grootste kans) een toevallige confrontatie tijdens het surfen op het web. Dan is er ineens een schok van herkenning: Je voelt dat het je aantrekt maar je wilt er niet aan toegeven.

"Ik ben toch zeker niet gek?"

En toch... Toch pik je dat blad met die foto weer op. Toch ga je weer terug naar die website en sla je aan het lezen. Langzaam, heel langzaam begin je aan het idee te wennen. Hoewel... went het ooit?

En dan komt het moment van toegeven; in eerste instantie aan jezelf - laat de rest van de mensheid, je partner incluus, er nog maar even buiten. Als die het zouden weten...

Maar plotseling weet je het: Het is wel iets voor jou. De vage fantasieën waar je al zo lang mee rondloopt worden ineens minder vaag. Ze worden zelfs haarscherp. Maar het weten geeft (nu al!) een bevrijd gevoel. Je weet waar je onrust, waar dat onbegrijpelijke gevoel van ongeluk vandaan komt. En nu kun je er ook iets mee gaan doen...



Laatste wijziging: 13-03-2010. ©Wandering Spirits