De grootste paradox in BDSM is de wederzijdse goedkeuring, want dat is waar goede BDSM allemaal om draait: Ofschoon de dominant de controle over het spel heeft, het was wel de keuze van de onderdanige om hem/haar die controle te geven. En aangezien de dominant constant bezig is om de onderdanige te bevredigen - en die weet dat - heeft die onderdanige dan eigenlijk niet de leiding?

Nou, ja, als "de leiding" hetzelfde is als "bijtijds de rem er op zetten". Voor de onderdanige is er (als alles goed gaat) altijd een nooduitgang: Het Stopwoord of een ander afgesproken teken. Maar de dominant kan heel ver gaan in zijn spel met het slavinnetje, haar binden, opwinden en slaan (om haar nog verder op te winden), kortom om haar te gebruiken zoals HIJ wil. Een vriend van mij - om maar een voorbeeld te geven - kent geen groter plezier dan zijn vriendin in een stevige bondage te leggen: Borsten opgebonden, haar handen op haar rug en haar enkels aan haar paardestaart geknoopt. Zo legt hij haar op de rand van het bed zodat hij zijn pik in haar mond kan duwen. Het enige wat zij nog kan doen is zuigen tot ie klaarkomt. Wie van de twee heeft nu de leiding? Zelf zouden ze zeggen dat hij die heeft, en daar kicken ze ook allebei op, dus die paradox is in de praktijk maar bijzaak.

Verder kan het Onderhandelen (zie aldaar) nogal wat aan geven en nemen omvatten. De onderdanige laat toe dat de dominant haar 'n beetje pijnigt (om hem een plezier te doen), maar daar tegenover staat weer dat de dominant zijn slavinnetje ook losjes vastbindt (om maar een voorbeeld te noemen) om haar dan te jennen tot ze klaarkomt. Of bijna klaarkomt :-)

Bepaalde onderdelen van het BDSM-spel zijn op zich leuk om te doen, of leuk om te doen omdat jij het lekkker vindt, of omdat je partner het lekker vindt dat jij het met haar doet, of omdat je het uit doodgewone trots niet wil weigeren - weer een kick op zich. De controleparadox kent eindeloos veel facetten.

Zoals ik bij een vorige vraag al meldde zijn er ook BDSM-ers die zich bewust in situaties begeven waarbij de slavin gewoonweg niet meer kan ontsnappen en daadwerkelijk geen kant meer op kan - behalve die welke haar meester eist. Ofschoon deze BDSM-ers in de minderheid zijn is het opgeven van dat recht toch wel degelijk onderdeel van wederzijdse goedkeuring. Zo'n spel wordt van tevoren heel uitgebreid beproken - en achteraf meestal ook. Als het slavinnetje zich na zo'n spel doodongelukkig zou voelen wordt het ook hoog tijd voor een goed gesprek - en elk geval voor de volgende aflevering, als die er al komt.



©1995 by Johnson Grey. Deze vertaling ©Wandering Spirits 2001-2010