15 - Plakband


Ik ben 24 en ben eigenlijk al mijn hele leven aan het piekeren over mijn eigen gevoelens op dit gebied – gevoelens die een heel belangrijk onderdeel van mijn eigen, geheime ik vormen.
Dit verhaal is lang en erg gedetaileerd, maar dat komt omdat ik een paar jaar geleden mezelf een spiegel heb voorgehouden en heb uitgezocht wat er met mij ‘aan de hand was’. Dat heeft geholpen, om mij rust te geven en iets te accepteren wat ZO diep in mij zit, dat ik inmiddels weet dat ik het nooit kan of moet ontkennen.

De allereerste herinnering die ik heb is toen ik 5 of 6 was. Ik speelde op school in een hoekje met wat poppetjes die van touw en kralen waren gemaakt. Eigenlijk vond ik die poppetjes stom; ik had elastiekjes gevonden, en op een gegeven moment bond ik daarmee de ledematen van die poppetjes vast, om ze te straffen, misschien?...oh, dat gaf me een kick vergelijkbaar met een orgasme; maar ik wist ergens dat niemand dit ooit van mij mocht weten, omdat het slecht was... zo speelden meisjes niet met poppen. Ik herinner mij dat ik een flard van een film gezien had toen ik iets ouder was – veel ouder dan 6 of 7 kan ik niet zijn geweest. Ik herinner een kind dat op een bed lag, vastgebonden met tape, waarschijnlijk ontvoerd. Het beeld was maar een flard, de rest van de film herinner ik me niet...

Dat beeld van dat kind; ik wilde dat ervaren, ik wilde weten hoe dat voelde, het fascineerde me mateloos... Een keertje – toen was ik niet veel ouder dan 7 – was ik even alleen in huis, en vond een rol ordinaire plakband, en een schaar. Oh, mijn hart ging tekeer; ik besloot het te proberen! Ik heb toen enorm gepriegeld om wat tape over mijn polsen te krijgen, en mijn lichaam raasde vol rare emoties, enge maar o zo spannende gevoelens...ik ging bijna dood toen ik opeens hoorde dat mijn moeder thuiskwam, en wist niet hoe snel ik die tape van mijn armen moest aftrekken en het bewijsmateriaal verstoppen. Of ze er iets van gemerkt heeft, weet ik niet. Ik vermoed eigenlijk van niet. Maar ik voelde me zo stout, zo schuldig, en zo raar, dat ik er toch wel enige tijd daarna niet eens meer over durfde te denken.

Ik krijg nog steeds kriebels in mijn buik van de geur van doorzichtig plakband...

Vanaf het moment dat ik een beetje vlot kon lezen las ik alle avonturen-verhalen waar ik mijn handen op kreeg, en passages over ontvoeringen, vastbinden, oh, die las ik over en over... 's Nachts als ik in bed lag gaf ik mezelf heerlijke rillingen van het fantaseren over hoe ik die nacht misschien, heel misschien, ontvoerd zou kunnen worden... hoe zou hij het doen? Zou hij me wel goed vastbinden? Oh, ja, met mijn handen op mijn rug, en geblinddoekt natuurlijk...

Ik speelde met barbies – in de la waar ik mijn barbies en hun kleertjes had, lagen ook stukjes touw, elastiekjes, etc... ik verstopte me dan in een discreet hoekje van het huis en ging heerlijke fantasien hebben over ontvoeringen, vastgebonden zijn...h et liefst wilde ik het zelf ervaren, maar aangezien niemand mij daarin kon helpen, moesten de barbies mij helpen met het dromen over hoe dat zou voelen. Ik hield niet werkelijk van die barbies, ik deed veel liever stoerdere dingen zoals indiaantje of verstoppertje spelen, maar ik was afhankelijk van ze, want zij hielpen me in die fantasie waarmaken... het vastbinden was hun verdiende straf omdat ze zo stom waren, maar het was zo frustrerend; ik wilde wat ik die poppen gaf, IK wilde die straf. Het is zo dubbel; als kind werd ik opgevoed dat ik moest oppassen voor vreemden, en ik wist wel dat echt ontvoerd worden niet leuk was, maar toch... ik dagdroomde ervan, las erover, ik speelde het in mijn spelletjes, ik ging er mee naar bed.

Als kind leidde ik een spannend dubbelleven – het was spannend en de volwassenen mochten het nooit en te nimmer ontdekken, het was mijn geheim en het was ‘slecht’ dus mocht het eigenlijk niet – maar als puber raakte ik in de problemen. Ik ging mezelf echt raar vinden, ik was onzeker over mezelf; mijn donkere, enge wensen paste niet bij het lieve, zachte meisje dat ik was... dus ik heb op een gegeven moment alles radicaal uit mijn hoofd verbannen. Dat werkte een tijdje goed, ik heb van mijn 11e tot mijn 17e geen ‘last’ gehad van die donkere kant. Ik dacht er niet eens aan...

Maar ja, toen kwam het opeens extra hard terug, ik werd er door geobsedeerd. Maar ik gruwde van mezelf! Ik vond het zo gemeen dat ik hier niet van af kon komen. Ik vond een compromis met mezelf – geen ‘tastbare’ bewijzen, niet meer experimenteren, maar ik mocht savonds mezelf een ontvoeringsverhaaltje vertellen om in slaap te vallen. Maar opeens kwam er een nieuw element in kruipen... sexualiteit. Ik ben een nacht zwetend wakker geworden toen het onschuldige ontvoeringsverhaaltje waarmee ik in slaap gevallen was in mijn dromen doorging, niet meer in mijn controle was, en die tot nu toe redelijk onzichtbare, onbelangrijke belager mij opeens uitkleedde en vastbond... en ging verkrachten! Oh, het was een nachtmerrie, en toch niet... ik kon die nacht niet meer slapen, vol rare gevoelens! Dit hoorde niet, dit mocht niet, dit kon niet... waarom ik?

Ik zat zo in de knoop... maar ik heb er nooit iemand over verteld. Nergens aan mij kon je zien dat ik zo zat te worstelen met mezelf, maar worstelen deed ik, want ik begreep het gewoon niet! Waar kwam dit vandaan, en vooral; waarom ging het niet weg! En ondertussen werden de beelden in mijn hoofd steeds erger, steeds expliciter, steeds ‘slechter’. Ik was op mijn 18e echt overtuigd dat ik gek was of werd. Anderen gekken hadden stemmen in hun hoofd, ik had beelden – en wat voor beelden! Ik kon goed met jongens opschieten, maar hield ze emotioneel ver; ik had een irrationele angst voor de liefde, want de liefde zou tot sex leiden, en sex zou alleen maar die enge, slechte gevoelens opgraven die ik met moeite in bedwang hield...

Gek genoeg raakte ik obsessed met sex – en toch was ik er bang van! Ik struinde internet af, bezocht sites die me misselijk maakten, maar toch... en toen kwam ik, toen ik ongeveer 19 was, in een van die surfsessies op een site terecht waar het woord ‘bondage’ werd uitgelegd... het was een sympathieke site... en ik besefte opeens dat ik niet de enige was in de hele wijde wereld met die obsessie, die behoefte! Er waren meer, ogenschijnlijk ‘normale’ mensen die dergelijke obsessies hadden. Oh, dat was zo heerlijk! Mijn surf-sessies werden gerichter, ik had een razende behoefte aan informatie; ik zocht alles over bondage, SM, BDSM, kreeg een beter beeld van wat ik eigenlijk precies verlangde, en kreeg langszamerhand weer het vertrouwen in mezelf terug; ik was niet gek...
Dat werkte zo bevrijdend – het was zo heerlijk dat ik mezelf kon vertellen dat ik me niet meer zorgen hoefde te maken, dat ik mocht genieten van die dromen – dat er een stortvloed aan fantasieen over me heen kwam. Ik ben ze drie jaar geleden gaan opschrijven, omdat ik overdag niet meer kon functioneren omdat ik de hele tijd zat te fantaseren, en in het begin kwam ik amper meer aan slapen toe – vele megabytes heb ik geschreven! Maar het hielp; door het opschrijven kon ik ze ‘vergeten’ [ik kon ze tenslotte nalezen] en dus mijn energie nuttiger besteden.

Ik had mezelf ‘toestemming’ gegeven om te dromen, maar omdat de laatste jaren mijn dromen zo’n sterke sexuele kant hadden gekregen, en door het opschrijven de dromen en fantasieen niet meer vage ideeen waren maar volwaardige scenes, zelfs verhalen, verdween ook de angst voor sex... het sloeg zelfs door, naar een heftig verlangen! Alsof alles wat ik mezelf sinds mijn puberteit had ontzegd omdat het ‘slecht’ was, nu opeens tegelijkertijd eruit wilde... zo heftig voelde het, dat ik bang was voor mijn eigen passies; ik moest een uitlaatklep hebben, anders wist ik dat ik mezelf in ongelukkige liefdes zou storten, en dat wilde ik niet. Ik snakte naar sex, maar niet zonder liefde... ik ben gaan masturberen, en dat ‘hielp’. Ik had een uitlaatklep.

Inmiddels zit ik op alle fronten redelijk goed in elkaar; ik heb het afgelopen jaar namelijk veel over mezelf nagedacht en ‘geleerd’, wat ik wil van de toekomst, van mezelf, en indirect heeft dat ook veel duidelijk gemaakt over mijn prive-kant. Ik moet lachen als ik naar mezelf kijk nu en drie jaar geleden; drie jaar geleden vond ik mezelf pervers en dacht ik dat ik asexueel was, nu vind ik mezelf juist kerngezond en vooral; zeer sexueel en nieuwsgierig! Ik heb mezelf geleerd om van mezelf te houden zoals ik ben – hoe cliche dat ook klinkt! – en vooral, ik heb geleerd om van mijn eigen lichaam te genieten.
Ik heb nog nooit met een jongen sex gehad, maar dat ligt niet meer aan angst, maar gewoon aan het feit dat ik HEM, die grote liefde, nog niet ben tegen gekomen. Ik hou erg veel van sex, ik geniet er schaamteloos van en mastubeer al meer dan twee jaar bijna elke nacht... en af en toe, als ik in de juiste bui ben, maak ik mezelf in mijn slaapkamer comfortabel en bind ik mezelf [zo goed als het gaat] vast, of blindoek ik mezelf – dan lig ik op bed terwijl ik geniet van de gevoelens die ik dan creeer. Op een geheime plek in mijn slaapkamer ligt touw, tape, blinddoek en wat speeltjes. Het voelt vooral eigenlijk veilig, ik kan het niet uitleggen. Weliswaar altijd met een schaar bij de hand, want je weet maar nooit, langszamerhand ben ik aardig goed geworden in mezelf vastbinden! Mijn diepe, intense jeugdwens, om echt hulpeloos vastgebonden te zijn, aan iemand anders overgeleverd te zijn – iemand die ik blind vertrouw en liefheb – heb ik nog niet mogen ervaren, maar ik heb er vertrouwen in dat dat ooit nog zal gebeuren. Ik verheug me erop!
Bondage is echter maar een manier van uitdrukken wat ik werkelijk wil...om de andere in controle te laten zijn, niet meer de ‘officiele’ ik te hoeven zijn, maar mezelf te kunnen laten gaan...daar droom ik werkelijk van. Het maakt me wel een beetje bang, want ik verlies niet graag controle, maar ik vermoed dat – stel dat ik een dominant iemand tegenkom waar ik van houd, die mij weet te raken – ik tot heel veel bereid zou zijn...de controle over mezelf maar al te graag uit handen zou doen...dat dubbele, die tegenstelling tussen mijn buitenkant en mijn binnenkant, trekt me.

Mijn gevoelens zijn duidelijk voor mezelf, en ik durf er inmiddels van te genieten. Mijn behoefte aan bondage heb ik volledig geaccepteerd; ik ben nu onder het oppervlak aan het graven en die overweldigende diepe drang naar onderdanig zijn voorzichtig aan het erkennen en vormgeven...



Terug