|
Je bent... even in de dertig, hebt een (bijna) perfecte relatie, twee kids, leuk huis. autootje voor de boodschappen en twee keer per jaar vakantie. Huisje boompje beestje en toch... doodongelukkig.
Sex is een beetje sleur geworden, maar dat zal wel normaal zijn na zoveel jaren bij elkaar. Je hoort tenslotte ook van je vriendinnen het bekende verhaal van de verplichte figuren op de vrijdagavond als de kids naar bed zijn, of uit stappen. Toch gebeurt er af en toe iets dat je heel diep raakt: Hij dringt iets ruwer naar binnen dan anders, houdt ineens je pols in een stevige greep, je kreunt verrast om aan te geven dat dat helemaal niet zo'n onprettig gevoel is maar...
Geschrokken laat hij je los, rondt het feestje af en gaat slapen, jou in een peilloze leegte achterlatend...
Er begint iets aan je te knagen, ook al zou je met geen mogelijkheid kunnen omschrijven wát. Onvrede met jezelf, met je omgeving, je leven. Tegelijkertijd twijfel je ook aan jezelf: Je hebt toch alles wat je hartje begeert? Wat zou je nog meer willen?
Je zoekt - maar waarnaar? Er mankeert ergens iets, maar wat?
Dan zijn er de eerste tekenen. Een suggestieve kalenderfoto van een vrouw die met dik koord omwikkeld is. Een paar polsen in stalen handboeien in het nieuws op TV. Je eigen hand die langs de kille schakels van een ketting glijdt tijdens een wandeling in het park. Ineens schieten er gevoelens door je heen die je op dat moment helemaal niet zou moeten hebben.
Surfend over het internet kom je haar dan ineens tegen. Nat van het zweet, de haren plakkend aan haar gezicht. Haar armen en benen zijn gespreid en met leren banden vastgezet. Naakt en weerloos ligt ze daar, jou met betraande ogen aankijkend. Haar blik raakt je tot diep in je hart...
Geschrokken klik je het venster dicht, zet de computer uit en gaat van alles doen om die aanblik uit je gedachten te bannen!
Maar toch, bijna onwillekeurig, ga je terug. Je ontwikkelt een fascinatie voor die foto die bijna ongezond lijkt. Je zoekt - en vindt - er meer. Met de krampen in je maag klik je op het ene plaatje na het andere, soms walgend, soms met je knieën tegen elkaar geknepen.
Dan vind je ook teksten. Je leest ze ademloos, vergeet de tijd, voelt je vreselijk betrapt als de voordeur onverwacht dichtslaat. Hij is thuis! Snel de computer uit!
Maar zo gauw als de gelegenheid daar is, zit je er weer achter en surft van de ene zwarte pagina naar de andere. Bij sommigen klik je geschrokken snel verder, bij anderen lees en herlees je de verhalen en dagboeken van...
Van je lotgenotes....
Het begin van je Thuiskomst is daar. Maar wat nu?
|