 |
|
|
|
Geluk...
Het zit in een klein hoekje en soms weet je nooit zeker of je het zal overkomen. Geluk. Irritaties zorgen dat keuzes maken moeilijk is en soms neem je dan een beslissing te snel. Al een tijd erger je aan bepaalde dingen en omdat je het al eens gezegd hebt, zie je het niet zitten om het nog eens ter sprake te brengen. De tegenpartij ziet er opeens weer veel rooskleuriger uit en de twijfels, die eigenlijk nooit zijn weggeweest, steken weer de kop op. De ander houdt zijn mond en sluit zich steeds meer af voor de buitenwereld en het gezin waarin hij leeft. Vlucht achter de computer en ziet zijn huis steeds meer als een logeeradres. Wil weg. Voor we het allebei in de gaten hebben, zitten we verzeild in dezelfde situatie als een jaar geleden. Je kijkt op tegen de avonden en hebt er eigenlijk geen zin in. Met tegenzin komt het weekend eraan en de zaterdag en de zondag slepen zich voort... Blij als je bent dat het weer maandag is en je weer kan vluchten uit het huis. Crisis Ik besloot dat ik zo niet verder wilde. Dan was het verleden zo slecht nog niet. Alle irritaties dringen om de voorgrond en iedere keer bedenk je dat je daar straks tenminste geen last meer van hebt... Maar dan niet meer spelen. Helemaal niets meer. Als zombies leef je langs elkaar heen en de kinderen begrijpen er niets meer van. Ze voelen de spanning en lopen ruzie te maken. Mijn geduld is op en ik loop regelmatig je janken. Van de stress, van de spanning... een knallende hoofdpijn is niet te vermijden. Dan zijn we er allebei helemaal doorheen en zien het niet meer zitten. Zitten samen huilend op de bank en vragen ons af hoe het zo fout heeft kunnen lopen. We voelden ons zo gelukkig... Dan zitten we allebei op icq. Ik thuis, hij op kantoor. Praten, praten, praten... Het is zo belangrijk. Belangrijk om eens niet koppig te zijn. Belangrijk om eens te luisteren naar elkaar. Ik gooi er een mail uit en kots alles uit wat me dwars zit. Oei, het is wel niet persoonlijk bedoeld, maar bijna vliegt hij in de aanval. Verwijten over en weer. Maar hij dacht na, was op tijd de verstandigste van de twee. En voordat we elkaar in de haren vlogen, keerde het tij en gingen we eindelijk echt praten... Over zijn moeizame start bij mij in huis, over mijn irritaties waarop hij weer laconiek reageerde, over zijn gemis aan een eigen plek, kortom langzaam maar zeker ging het iets beter. Inmiddels zijn we een week verder en hebben we definitief besloten om ervoor te gaan. Geen getwijfel meer en geen irritaties meer. Ik zal proberen niet meer te twijfelen en terug te vallen op vroeger, op hoe het was. Irritaties op tijd te uiten en niet bang zijn voor een reactie. We gaan er nu een leven van 'ons' van maken. Onze spulletjes, kleine veranderingen in huis, alles om het een stukje meer eigen te maken. Nu maar hopen dat we snel een andere woning krijgen, dan pas kunnen we echt opnieuw van start! Geluk... Het zit inderdaad in een klein hoekje en soms moet je je best doen om dat hoekje te vinden. Maar als je eenmaal dat hoekje gevonden hebt en dan ook nog je draai, ja, dan mag je echt van geluk spreken. Ik denk en hoop dat ik nu mijn geluk heb gevonden. We hebben veel plannen, voor de toekomst, voor ons samen, maar ook voor de site. We gaan ermee verder. Samen! We gaan ervoor, ik ga ervoor. Enne... met mijn geluk zit het wel goed... Hij heeft me ten huwelijk gevraagd! cass * en het antwoord... |