078

Flash back...

We hebben er veel zin in en zijn allebei in de stemming om lekker te spelen. Ik verheug me er al de hele dag op en loop met een zoete spanning in mijn buik. Soort van nervositeit, spanning, zenuwen, ik weet niet wat het is, maar soms kriebelt het al de hele dag.
Het begint dan ook goed. Als ik mijn outfitje aan heb, ga ik meteen netjes klaarstaan en Frodo slaat zijn armen om me heen. Even een knuffel, even een geruststelling, om me vervolgens ruw tegen de deur aan te duwen en me met mijn polsen boven mijn hoofd vast te zetten.

Hij slaat me warm met de rubber karwats en neemt eerst mijn rug flink onder handen. Ik kreun en ik piep als ik af en toe de karwats wel erg hard aan voel komen. De slagen komen verdeeld aan, mijn rug gloeit en ook mijn billen staan inmiddels in de fik.
Daarna moet ik me opdraaien en als hij me vervolgens direct vol op mijn kutje slaat, trek ik mijn benen en knieën bij elkaar. Ik mopper dat dit even te veel van het goede is en het schiet door mijn hoofd dat dit wel eens een zwaar avondje kon gaan worden. De barse stem dat ik mijn benen moet spreiden, blijft uit en ik haal opgelucht adem. Ik doe het netjes uit mezelf wanneer de ergste pijn weggetrokken is en merk aan hem dat hij me een stukje ruimte geeft om de klappen op te vangen.

Op het moment dat ook mijn buik en borsten niet veel meer kunnen hebben, voel ik hoe Frodo mijn polsen lostrekt en ik zoek wankel mijn evenwicht, nu ik naar voren getrokken wordt aan mijn halsbandje.
Hij trekt me een stukje achter zich aan en zegt me dat ik moet gaan liggen. Opgelucht voel ik dat het kleine matrasje op de grond ligt aan mijn voeten. Ik heb een vreselijke hekel om zo op de koude vloer te liggen. Dan heeft hij me erg snel in paniek en kan ik me maar moeilijk concentreren op het spel.

Dan voelt hij mijn kutje en vraagt aan me waarom het daar zo nat is. Ik voel mijn wangen gloeien en antwoord heel schijnheilig "Dat is de natuurlijke vochtigheid Meester". Zelf kan ik mijn lachen maar net inhouden en dat maakt de mep die ik daarop krijg, des te valser. Hij slaat met zijn handen tegen mijn tieten en mijn eigen handen schieten erop ter bescherming. Dat deed pijn!
Maar dan voel ik opnieuw zijn vingers in mijn kutje en hij beweegt ze ruw naar binnen met de vraag of ik dat niet graag opgevuld wil met iets groters...
Uiteraard bevestig ik en even later voel ik hoe zijn stevige pik met gemak naar binnen glijdt en hij duwt een been helemaal op tot mijn knie tegen mijn borst duwt.

Op deze manier voel ik hem hard en diep in me rammen en ik kan moeilijk ontkennen dat ik lig te genieten. Hij neukt me flink en verandert een paar keer van houding. Soms voel ik hem haast pijnlijk diep in me stoten en behalve het genot, piep ik dat het zeer doet en dat hij zachtjes moet doen. Mooi niet natuurlijk!

Opeens ie hij weg met zijn pik en ik voel hoe ik aan mijn haar overeind getrokken word. "Pijpen slet!" slingert hij naar mijn hoofd en hij duwt ruw zijn pik tot achter in mijn keel. Tegen het moment dat hij gaat klaarkomen, houdt hij steviger mijn hoofd vast en beweegt zijn pik in mijn mond. Hij houdt mijn hoofd vast en ik klauw in paniek met mijn vingers in zijn benen. Maar hij kent geen pardon en neukt me hardhandig achter in mijn keel. Op het moment dat zijn eikel achter in mijn keel is, komt hij klaar en heb ik er dus geen controle meer over. Ik kokhals en hij blijft mijn hoofd vasthouden. Dan sla ik door. Weet niet hoe snel ik bij het aanrecht moet komen en spuug alles uit. Ik voel mijn maag omkeren. Ik houd mijn handen onder de koude kraan en voel de paniek door mijn lijf. Huiverend en rillend sta ik te kokhalsen en te huilen. Ik sta nog steeds met mijn handen onder de kraan en in tranen als hij in de gaten krijgt dat het niet goed zit. Hij komt bij me staan en neemt me mee naar de bank. Ik probeer hem uit te leggen wat er gebeurde, hem te vertellen waar het fout ging, maar de schrik zit er enorm in. Iedere keer als ik op adem ben en mijn tranen zijn droog, wil ik praten. Ik wil kwijt wat er aan de hand is, was. Maar op dat moment schiet ik meteen weer vol en zit opnieuw te janken. Ik voel me nog steeds paniekerig en zelfs nu ik dit zit te tikken, krijg ik het opnieuw benauwd.

Het was een herinnering aan vroeger, een moment, een fragment waarmee ik opeens weer terug in de tijd was. De onmacht, de machteloosheid, de paniek van het niets kunnen doen, je niet kunnen verweren. We weten nu waar het vandaan kwam, maar op dat moment waren er alleen de tranen en het verdriet. Ik heb in zijn armen gehuild tot mijn tranen op waren. En nog bleef ik huilen. Maar de woorden kwamen niet. Ik kon het gewoon niet, het wilde niet, het lukte niet...
Gelukkig is het voorbij, verleden tijd, heb ik nu troost als het fout gaat, kan ik nu nee zeggen als ik niet meer wil. Nu kan ik altijd 'nee' zeggen... Als IK dat wil...

cass