noni

Ik was nogal gespannen, voor het eerst de sessie met Hem. Na twee en een half uur heerlijk bezig zijn was daar dan mijn gevreesde moment. Tot nu toe kon ik alles goed aan, de pijn, de bondages, de vernederingen, de lust, zelfs handelingen waar ik vooraf nooit kon bedenken ze aan te kunnen, lukten me!

Maar nu... ga ik de straf krijgen, die ik door mijn immer impulsieve opmerkingen had opgelopen. De cane, vijftig slagen. Hard, genadeloos. Geen weg terug.

Trillend ga ik op handen en knieën zitten en ik krijg in mijn oor te horen dat ik hardop mee moet tellen. Elke vezel trilt en ik zit klaar voor mijn allereerste kennismaking met die cane. Het zwiepende geluid doet me rillen en een striemend snijdend gevoel volgt op mijn billen. Twee seconden later begint het door te dringen, die gloeiende pijn die diep doordringt.

Ik roep "één", en ik besef dat dit nogal angstig klinkt. Ja, ik ben ook bang, moet ik er hier vijftig van kunnen opvangen? Ik haal de tien niet eens zo! Het mocht niet baten, want weer was daar het gezwiep, brr. Echte paniek voel ik niet, maar ik ben toch bang dat ik dit niet ga aankunnen. Een gevecht begint in mijn hoofd. "Dit kan ik niet" , "auwww", "grr" wisselen zich af met: "dit verdien ik" , "ik mag dit van Hem krijgen" , "ik mag Hem niet teleurstellen" , "ow euh.. tellen!"

Wanneer Hij bij slag nummer negen is, weet ik niet meer welk getal ik zeggen moet. Zoveel gevoel, het branden, de napijn als de slag al geweest is, maar ook het besef dat ik van Hem ben, dat ik dit verdien, en pfff Zijn dominante stem dwingend fluisterend in mijn oor, maakt dat ik niet eens meer tot tien kan tellen. Hoezo vijftig?!?

Hij heeft door dat het me echt niet lukt, en telt nu zelf hardop mee. Geen pauzes, geen rust, de cane doet z'n werk.
Soms val ik voorover en probeer mezelf dan snel weer in de juiste houding te krijgen. Er valt een soort wazige deken over me heen, wolkenmassa in mijn hoofd. Helder nadenken lukt niet meer. Ik hoor z'n stem, maar het dringt niet door wat Hij nu wel of niet zegt.

Plots stopt het geweld en mijn lichaam bestaat alleen nog maar uit een grote massa tintelend, brandend en voor mijn gevoel hevig bloedend vlees. Geen gedachten meer, alleen nog maar billen en gevoel. Zo klein, zo nietig, zo... van Hem.

Wanneer Zijn hand over mijn haren aait, zo teder en vol liefde, besef ik dat het voorbij is. Heel in de verte hoor ik iets zeggen "knap gedaan slavin", en ik voel een golf van emoties door me heen schieten. Ik rol op mijn zij en probeer Zijn gezicht te zoeken. Daar is Hij, boven mij op me neerkijkend. Die glimlachende mond kan ik herkennen en ik zoek door naar Zijn ogen. Gevonden! Wow, die trots die uit glinsterogen kan stralen, ik voel me groeien en toch zo nietig.

Dan ineens zit ik beneden in een stoel. "Uh.. dit kan toch niet, net lag ik nog boven op de grond" en ik kijk nog eens om me heen. "Hmz, ik zit toch werkelijk in de woonkamer" Waar is het stukje gebleven dat ik hier terecht ben gekomen? Ik snap er echt niet zo veel van, maar tijd om er lang over te denken heb ik niet, want Hij staat nu breed glimlachend voor me en vraagt heel langzaam uitsprekend "of je thee wilt" . Dat was dus blijkbaar minstens een tweede keer.... Ik snap er niets van.

Wanneer ik kijk hoe Hij schuin naast me gaat zitten, zie ik ook die thee al dampen. "Hoe kreeg Hij dat voor elkaar, net stond dat er nog niet" en ik snap maar niet hoe Hij die dingen allemaal voor elkaar krijgt. Hij praat tegen me, maar ik snap niet wat Hij zegt. Soms zie ik Hem kijken en weet ik dat ik nu een antwoord moet geven, maar euh, waar ging het over dan? Moet ik ja zeggen? Of juist nee, of enkel maar een hm-hm.?

Eindelijk kan ik zeggen, dat ik het niet zo goed kan volgen, en dat ik niet weet wat voor antwoord ik geven moet. Hij begint zijn zin, maar na vijf woorden weet ik het eerste al niet meer, pfff. Plots staat Hij vanuit het niets naast me en legt een warm aanvoelende deken rond me en hoor ik Hem zeggen: "Geniet maar lekker teefje van me" en Hij aait me wederom over mijn haren.

Mijn blik valt op de klok die aan de muur hangt, net boven de tv. Hoe laat zou het eigenlijk zijn, vraag ik me af, en starend naar de klok besef ik me, dat ik nu zou moeten weten hoelaat het dan is. Maar dat ontbreekt. Er klopt iets niet.... Ik sluit mijn ogen en probeer na te denken. Een klok... twee wijzers...toch? Ja. Mijn ogen weer open, zoekend naar de tv, dan iets hoger en ja, de klok hangt er nog. Maar grrr, dit is echt spooky, zie je wel? Hij tovert gewoon, niets is normaal?! Deze klok heeft drie ( !! ) wijzers. Ik zucht en sluit weer mijn ogen. "denk na tutje!!" Hoe zat het dan ook alweer. Grote wijzer doet de minuten, de kleine de uren, toch? Ja, dat moet het zijn. Ik moet de kleine wijzer zoeken. Ik herhaal mijn stappen volgens mij wel vijf keer, en nog altijd blijft daar die derde wijzer roet in het eten gooien. Die is anders van kleur ook, en groter... én draait nog snel rond ook! Zo snel kan de tijd echt niet vliegen!

De volgende ochtend stap ik in bad, Hij had het al helemaal klaargezet en ook rook ik brood dat gebakken werd. Mijn borsten zien paars blauw, en ik durf niet goed te kijken naar hoe mijn billen eruit zullen zien. Eerst lekker in bad en bij het neerploffen gil ik. Argh, dat doet echt zeer. Ik schrik ervan. Toch maar eerst naar de spiegel en ik zie een bonte verzameling van kleuren. Van rood, via donkerblauw naar zelfs een paar zwarte plekken. Geen korstjes, dus dat ontbrak er nog net aan.... Het was wel heftig... maar djeez, wat voel ik me trots!! Ik had Hem niet teleurgesteld en dapper mijn cane slagen ondergaan.

Achteraf snapte ik pas wat er met mij aan de hand was. Dit was space dus. Waar ik al zoveel over las, en van anderen gehoord had. Subspace. Niet na kunnen denken, stukken missen, met een vage blik alleen nog maar breed kunnen glimlachen. Stoned zonder drugs, genietend, ver weg zijn en toch zo dichtbij mijn gevoel. Hij heeft me tijdens dat ontbijt alles verteld, hoe ik had gereageerd, hoe intens mooi ik was, en hoe hard Hij van me genoten heeft. Dapper en trots beleefde ik alles opnieuw.


x-je
noni.




main