Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Voor niet-bdsm topics die wel voor serieuze discussies bedoeld zijn.
Gebruikersavatar
phedre
Berichten: 99
Lid geworden op: 17 jan 2011, 14:22
Locatie: den helder
Contacteer:

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door phedre »

het uwv verplichtte destijds ook dat je na 3 jaar ww bereid moest zijn te verhuizen voor je werk. Leuk hoor, ga ik solliciteren in boxtel, vind daar n leuke baan en moet dan zeggen: fijn dat u mij deze baan gunt, over een jaar of 9, als ik hier een woning heb gevonden, kom ik bij u werken?
kom op zeg... dat is toch helemaal niet realistisch met huidige woningnood overal, en zeker niet als je afhankelijk bent van sociale woningbouw
Het voordeel van slechte tijden is dat er altijd iets positiefs is om naar uit te kijken
Gebruikersavatar
skaoot
Berichten: 10
Lid geworden op: 18 okt 2010, 18:08
Locatie: Den Bosch

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door skaoot »

En verder alles ook achterlaten, no problemo toch? Suf. Net zoals "even omscholen" ook niet voor iedereen een optie is. Werk moet ook bij je passen. Maar iets aannemen om vervolgens jezelf ongelukkig/ziek te werken is ook geen goed plan. Leuk voor de korte termijn cijfers, en helaas kijkt men vooral daar graag naar...
This heart gets stronger, this skin gets thicker, this mouth gets louder (Danko Jones)
Oh a shiny squirrel in your pants!
Gebruikersavatar
pluis
Berichten: 330
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:03

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door pluis »

Da's natuurlijk wel weer heeeeeel kort door de bocht, he.

Kijk, ik forens nu ook 90 minuten enkele reis naar mijn werk. Is niet ideaal, maar 't is een redelijk leuke baan in een vakgebied waar ik in wilde breken. Ik kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die deze baan puur op reistijd zouden hebben afgewezen, en ik kan me zo voorstellen dat als je na drie jaar nog geen baan hebt, dat het UWV dan vindt dat je dat niet meer mag doen. Dan ga je dus of lang reizen, of anders reizen (ik zou een auto kunnen kopen, dan gaat m'n reistijd door de helft, alllls er geen file is) of je vindt een manier om te verhuizen, hetzij via woningbouw, woningruil, onderhuur of een poos meer huur betalen dan je graag zou willen.

Ik zou best heel graag naar een Universal Basic Income-situatie toe willen waarbij werken niet meer strikt noodzakelijk is, maar we zijn er nog niet en tot die tijd is er een soort van verplichting dat iedereen doet wat 'ie kan*, ook al is dat soms niet wat we zouden willen. Soms zijn er manieren om eronderuit te komen. Rijk geboren zijn, een partner hebben die genoeg verdient en het best vindt als je inkomen buitenshuis ruilt voor werk binnenshuis, van je hobby je beroep kunnen maken (nog steeds wel werk, maar niet helemaal hetzelfde als een baan die je alleen voor t geld doet), maar voor de meesten van ons gaat dat niet op.

Wil niet zeggen dat ik niet alsnog m'n ogen openhoud voor een baan met minder reistijd, maar werkloos blijven tot ik iets vind wat zo goed als perfect is (als ik daar zelf de geldelijke middelen niet voor heb) is ook niet heel realistisch.

* Wat iemand _kan_ is een lastige kwestie om te bepalen. Wat is de hoeveelheid energie die een baan van eens mens mag kosten voor je zegt: dit is niet haalbaar meer, ga maar een dagje minder werken? Hoeveel ongemak mag werk je opleveren voordat je zegt 'hee, voortaan werk ik twee keer per week thuis, deal with it'? Wat voor en hoeveel vrijwillige activiteiten moet je inleveren voor je terecht kunt zeggen 'mijn werk kost me teveel, dit moet anders'? Ik denk dat soms de maatstaven van de overheid / het UWV daarin wel ver gaan en weinig rekening houden met mensen die bijvoorbeeld cognitief meestal prima functioneren maar fysiek of psychisch niet de ruimte hebben voor een zgn. "standaardbaan".

Mijn werk zorgt er nu ook voor dat ik enorm beperkt ben ik wat ik kan doen en laten in mijn vrije tijd. Doordeweeks zit er 3,5 uur tussen thuiskomen en bedtijd, en daarin krijg ik niet alles voor elkaar wat er moet gebeuren. Negen uur per dag in een kantoortuin zorgt ervoor dat ik met niemand meer wil praten aan 't eind van de werkweek, dus al die vrienden die ik zo graag wil zien, die zie ik alsnog niet. Ik vind dat, zeker komend vanuit een freelance-leven waarin ik m'n eigen tijden maakte en zelden collega's sprak (en dus tijd had voor hobbies en vrienden) best heel erg zwaar.

Maar "kan" het ook echt niet? Jawel. Tuurlijk wel. In elk geval voor een jaar of wat. Tot ik iets anders vind, of tot er iets verandert. Word ik er gelukkig van? Nee. Moet dat? Mwah. Ik heb best een verleden met depressie en angsten en wat al niet en merk dat de (zelf-opgelegde) eis dat ik aldoor maar gelukkig moet zijn niet productief is. Ik doe het beter als ik aan mezelf toegeef dat het niet allemaal leuk hoeft te zijn. Ik mag best op zondagavond een beetje knorrig zijn en buikpijn hebben omdat de werkweek weer begint. Ik mag best op vrijdagavond een poosje snikkend aan de keukentafel zitten omdat ik kapot moe ben en er moet dit weekend weer meubilair in elkaar gezet worden en er is ook nog eens familie jarig en ik wil alleen maar op de bank zitten en wijn drinken en Stardew Valley spelen en knuffelen met meneer pluis. Dat is (voor mij dan) gewoon het leven. Dat is iets anders dan depressie (althans, bij mij).

Soms denk ik ook dat we in Nederland wel een beetje verwend zijn. We werken over het algemeen weinig uren per week, hebben relatief best veel vakantie en zijn over het algemeen gelukkig en relatief gezond en hebben rijke (niet in de zin van geld), goedgevulde levens waarin we cursussen volgen, evenementen bijwonen en organiseren en af en toe een keer ertussenuit kunnen voor een weekje kamperen of een weekend in een huisje Als we ziek zijn, wordt de rekening ervan door ons allemaal gedragen, en gaan we niet failliet. We slaan de doktersbezoeken bij gekke bobbels en knobbels niet over omdat we liever doodgaan dan onze familie opzadelen met anderhalf miljoen aan schulden. Mja. Misschien is die verplichting van werk moeten aannemen als het ook maar een beetje kan, dan niet heel erg onredelijk? Waar trekken we de balans tussen wat we als individu kunnen geven aan de samenleving en wat de samenleving aan ons geeft als steun?
Gebruikersavatar
Voleuse
Berichten: 57
Lid geworden op: 27 jan 2010, 19:02
Locatie: R'dam

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Voleuse »

Ik vond het leven in een uitkering anders ook niet echt een pretje. Iemand in een uitkering heeft geen geld voor vakantie, is meestal niet gezond en heeft best wel moeite met het eigen risico betalen. Ja, ons systeem is niet zo fucked up als in Amerika, en daar ben ik dankbaar voor. Maar ik denk gewoon niet dat er veel mensen zijn die met liefde in een uitkering blijven als ze een andere optie zien want je bent gewoon arm, het is slecht voor je status, je mist een heel stuk sociaal leven. Dus als iemand dat verkiest boven een baan, dan ben ik snel geneigd om te zeggen dat die baan niet goed voor ze is.
I need you to press me down before my body flies away from me ~ Tune yards, Powa
Bitemarks
Berichten: 15
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:17
Locatie: Zelhem

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Bitemarks »

Ik zit al in de ww. Eigenlijk was er een heel leuke match tussen mij en het bedrijf, maar ze waren nog niet voldoende klaar voor het werk dat ik kwam doen. Daardoor kwam de functie uiteindelijk te vervallen en stond ik op straat.

Ik heb wel al van alles lopen. Zit op dit moment in vijf lopende procedures. Alleen in de vakantietijd gaat het allemaal wat langzaam. Ik heb goeie hoop dat snel weer aan het werk ben. Hopelijk voor een wat langere periode :)

Over werk aannemen ben ik het in de basis wel met pluis eens, alleen slaan we nu echt door. Vooral binnen de participatiewet zijn de eisen soms zo idioot hoog, dat je aan reiskosten meer geld kwijt bent dan je verdient, je verplicht 5x per weekblijft te solliciteren omdat het part time is, en als je weigert, krijg je een maand geen bijstand, wat ook echt geen vetpot is. Als je zo'n baan krijgt aangeboden, ben je beter af wanneer je de boete pakt.

De verantwoordelijkheid is verschoven naar gemeenten, die het uitbesteden naar private partijen en sturen en belonen op basis van succes cijfers. Dat werkt hufterigheid van die bemiddelaars in de hand. Ik vind dat daar een grote fout in het systeem zit.

Dat geldt ook voor de nieuwe wajong regels. Die zijn zo asociaal, dat ze mensen in een oude regeling niet of amper herkeuren. Er zou te veel protest komen vanuit de groep zelf, terwijl de nieuwe instromers een te kleine groep vormen om een vuist te maken.
Was, meint ihr, will aus mir werden
.Gutes oder boses?
Therapy?
Gebruikersavatar
eireann
Site Admin
Berichten: 326
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:19
Locatie: Den Bosch

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door eireann »

Jij doet it sales toch bites? Kom bij Daantje en mij werken!
**Self Rescuing Princess**
Gebruikersavatar
Ravelijne
Berichten: 5
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:43

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Ravelijne »

pluis schreef:Mijn werk zorgt er nu ook voor dat ik enorm beperkt ben ik wat ik kan doen en laten in mijn vrije tijd. Doordeweeks zit er 3,5 uur tussen thuiskomen en bedtijd, en daarin krijg ik niet alles voor elkaar wat er moet gebeuren. Negen uur per dag in een kantoortuin zorgt ervoor dat ik met niemand meer wil praten aan 't eind van de werkweek, dus al die vrienden die ik zo graag wil zien, die zie ik alsnog niet. Ik vind dat, zeker komend vanuit een freelance-leven waarin ik m'n eigen tijden maakte en zelden collega's sprak (en dus tijd had voor hobbies en vrienden) best heel erg zwaar.

Maar "kan" het ook echt niet? Jawel. Tuurlijk wel. In elk geval voor een jaar of wat. Tot ik iets anders vind, of tot er iets verandert. Word ik er gelukkig van? Nee. Moet dat? Mwah. Ik heb best een verleden met depressie en angsten en wat al niet en merk dat de (zelf-opgelegde) eis dat ik aldoor maar gelukkig moet zijn niet productief is. Ik doe het beter als ik aan mezelf toegeef dat het niet allemaal leuk hoeft te zijn. Ik mag best op zondagavond een beetje knorrig zijn en buikpijn hebben omdat de werkweek weer begint. Ik mag best op vrijdagavond een poosje snikkend aan de keukentafel zitten omdat ik kapot moe ben en er moet dit weekend weer meubilair in elkaar gezet worden en er is ook nog eens familie jarig en ik wil alleen maar op de bank zitten en wijn drinken en Stardew Valley spelen en knuffelen met meneer pluis. Dat is (voor mij dan) gewoon het leven. Dat is iets anders dan depressie (althans, bij mij).
Just for the record, maar iedereen (letterlijk iedereen) die ik deze situatie heb horen beschrijven die vond dat ze dat moesten kunnen met de tanden op elkaar, is in een burn-out terecht gekomen waarna ze niet meer konden wat ze daarvoor konden. Cognitief, sociaal, fysiek. Ik hoop dat jij het werkelijk kunt en/of op tijd iets anders vind.

Bijkomende lastigheid is dat je meestal na een tijdje zo uitgeput bent dat dat zoeken naar iets anders niet alleen naar de achtergrond verdwijnt, maar je ook als je een kans hebt, mat-want-eigenlijk-nooit-meer-helemaal-uitgerust en sociaal overprikkeld op gesprekken komt waardoor je niet kunt laten zien hoe je 'normaal' bent.

Wat betreft verwend in NL, ja tot op zekere hoogte zeker. Iedereen legt in ieder geval de lat ergens anders en daar stelt een ander dan weer vraagtekens bij. Ook is precies zoals Bites beschrijft (en zoals Voleuse beschrijft ook), plus dat het gewoon heel risicovol is in NL om een uitkering 'op te geven'. Dat proces van weer iets gaan doen zou wel minder risicovol mogen zijn, ik denk dat dat al heel veel zou schelen. Een hoop van de regelingen 'om misbruik te voorkomen' werken averechts, omdat mensen gewoon echt ontzettend (en terecht!) bang zijn voor shit en plotseling, onverwacht verlies van inkomen. Ik denk dat daar ook nog veel in verbeterd kan worden.
Gebruikersavatar
pluis
Berichten: 330
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:03

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door pluis »

Voleuse schreef:Ik vond het leven in een uitkering anders ook niet echt een pretje.
Als wat ik schreef zo overkwam dan mijn excuses daarvoor, want zo heb ik dat niet bedoeld. Ik ben ook zeker niet van mening dat je mensen met een uitkering meer zou moeten knijpen of meer zou moeten afpakken. Integendeel - ik vind dat er aan mensen met een uitkering vaak teveel eisen worden gesteld, en - zoals bites al zegt - vaak juist de verkeerde!

In plaats van de armoedeval op te lossen door ervoor te zorgen dat gaan werken (in deeltijd, in een passende baan, hoe dan ook) ook echt een positief gevolg heeft voor je levensstandaard, hebben ze de voorwaarden voor het krijgen van een uitkering tot een soort pesterij gemaakt. Ik wil meer wortel en minder stok, als je begrijpt wat ik bedoel (en ik denk, maar corrigeer me aljeblieft) dat we het daarin met elkaar eens zijn.

Ik denk dat als jij en ik het mogelijk niet helemaal met elkaar eens zijn, dat dat op dit stukje neer zou komen:
Dus als iemand dat verkiest boven een baan, dan ben ik snel geneigd om te zeggen dat die baan niet goed voor ze is.
Ik denk dat het al dan niet aannemen van werk vaak met veel meer dingen te maken heeft dan de baan an sich. Ik hoor wel vaak veel denigrerende opmerkingen over werk zoals 'plantsoenen schoffelen' of 'vuilnisman zijn' en 'ik wil wel een beetje een baan op mijn niveau'. Maar volgens mij zit daar een valkuil, want volgens mij worden mensen vaak gelukkiger van werk wat ergens goed voor is (ah, kijk nou, de rozenbottels bloeien dankzij de plantsoenendienst en yay, m'n groene container stinkt niet meer) dan van werk wat theoretisch 'op niveau' is (ik vind dat sowieso een uitgesproken klassistische opmerking :evil: ) maar waar je geen rssultaat hebt om tevreden op terug te zien.

Ik denk bijvoorbeeld ook dat gezinsomstandigheden er een hoop mee te maken hebben. Als (bijvoorbeeld) alleenstaand moeder kan ik me voorstellen dat zelfs een hele toffe baan alleen maar een probleem lijkt als je ineens vanalles overhoop moet gaan halen, zoals kinderopvang regelen (en niet weten hoe je toeslag uitpakt en of dat wel voldoende is, etc, etc.) en een gebrek aan flexibiliteit op je nemen en een gevoel van verplichting aangaan.

Tussen werk aannemen en betaald krijgen kan zomaar een gat van 3 tot 6 weken zitten en voor mensen die geen reserves hebben is dat een enorme periode om te overbruggen. Mensen hebben wellicht zorgtaken bij familie of in de buurt en zijn bang die niet meer uit te kunnen voeren als ze de overstap maken van uitkering naar werk.

Het idee van een verplichting die je 5 dagen per week van 8 tot 6 moet volmaken is denk ik ook een hoge drempel (dit is voor mij echt wel een grote - ik moet mezelf elke week weer overtuigen dat ik dat heus kan), en ook gewoon de onzekerheid die met allerhande veranderingen meekomt kan volgens mij veel gewicht in de schaal leggen. Weten dat je, als je eenmaal werkt, mogelijk verworven rechten verliest, of opnieuw moet beginnen met opbouwen, of misschien een periode van maanden wennen en aanpassen ingaat waarin je op je tenen moet lopen kan een stapel twijfel op je pad gooien waardoor ik denk dat het werk zelf minder uitmaakt dan alles wat eromheen hangt en bij komt kijken.

Ik denk dat er soms ook een stukje faalangst bij kan zitten, zo van 'wat nou als ik het toch niet (aan)kan...'.

Volgens mij zijn dat allemaal factoren die meespelen bij het al dan niet aannemen van werk, ongeacht of het nu een "passende" baan is of niet. Ik bedoel: natuurlijk geef je iemand met (ik noem maar wat) CVS geen baan waarbij ze veel moeten staan en rennen en tillen, maar dat ik toevallig gestudeerd heb, betekent niet dat ik geen hele goede postbode / kenneldweiler of boutjesaandraaier kan zijn en dat ik dus zulk werk niet zou moeten willen doen.

@ Ravelijne Dank voor de waarschuwing. Ik zal op m'n tellen passen (maar moet eerlijk toegeven dat het eigenlijk al heel m'n werkende leven een beetje zo gaat en ik ben nog niet omgevallen, dus yay?).
Gebruikersavatar
Daantje
Berichten: 43
Lid geworden op: 11 aug 2009, 09:04
Locatie: Goois Meisje
Contacteer:

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Daantje »

eireann schreef:Jij doet it sales toch bites? Kom bij Daantje en mij werken!
Afbeelding
Volg mijn Transitieblog: fadinggender.nl
Gebruikersavatar
Yara
Berichten: 39
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:51
Locatie: Bussum

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Yara »

Een jaar geleden besloot het uwv mij te herkeuren na jaren wia (vga 80-100%). Er werd besloten dat ik nog 22% afgekeurd was, wel 40 uur kan werken, maar als administratief medewerker oid. Na 2 maanden was k mijn uitkering kwijt. Ik kreeg geen enkele hulp bij omscholing of vinden van een baan. Ja ik kon een cursus cv schrijven doen die me for mijn contactpersoon werd afgeraden want dat kon ik wel. Zij adviseerde vrijwilligerswerk te gaan doen zodat ik vanuit daar door kon stromen. Leuk advies, maar uhm waar laat ik mijn kinderen en hoe betaal ik mijn rekeningen zonder inkomen? Geen recht op kinderopvangtoeslag ook, want geen officieel traject naar werk, want daar kom ik zonder recht op ww of bijstand niet voor in aanmerking (ik heb een partner met een fulltime baan).

Bezwaarprocedure ben ik gestart maar als ik puur kijk naar de regels van het uwv vonden zowel mijn jurist als ik de kans dat ik daar iets uithaalde te gering.

Ik ben, ondanks dat ik al verwachte dat het te zwaar zou zijn, maar 2 dagen voor de klas gaan staan. Die opleiding had ik tenminste en met de huidige tekorten in het onderwijs was daar haalbaar. Tja, dat was alleen in de praktijk niet echt vol te houden. Ik ga volgende week aan baan van buiten het onderwijs beginnen en hoop heel hard dat dit wel te doen is, want anders heb ik echt geen flauw idee wat dan wel.

Geweldig die verzorgingsstaat.... Zucht
Dance like nobody is watching
Love like you've never been hurt
Sing like nobody can hear you
Live like it's heaven on earth
Deleted User 1996

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Deleted User 1996 »

Yara schreef:Geweldig die verzorgingsstaat.... Zucht
Nee, de verzorgingsstaat hebben we al een hele tijd niet meer. De politiek heeft in al zijn wijsheid besloten om voor "marktwerking" te kiezen. Vandaar ook dat uitkeringen zijn uitbesteed aan commerciele bureau's die door de gemeenten betaald worden.

Zelf zit ik al jarenlang in de bijstand (al is dat inmiddels enkele keren van naam veranderd) en heb vrijstellingen van sollicitatie- en arbeidsplicht. En na verhuizingen hebben de gemeentes, waarin ik kwam wonen die vrijstellingen telkens ongewijzigd overgenomen. Op medische grondslag, zoals dat genoemd wordt. Ik kwam niet in aanmerking voor de WAO al ben ik feitelijk niet in staat voor een reguliere baan. En de sociale werkplaatsen zijn ondertussen wegbezuinigd.
Het probleem wat ik ondervond is dat elke gemeente (waarin ik kwam wonen als nieuwe inwoner) de aanvraag vanaf het nulpunt ging beoordelen en ik dus wekenlang kon wachten op mijn geld. Dat kreeg ik pas met terugwerkende kracht, nadat erover besloten is. Mijn geluk, als je al daarvan mag spreken, is dat ik in een doelgroepenhuisvesting kwam wonen (lees: begeleid wonen project) en het geen probleem was dat ik niet direct de huur kon betalen. Thans woon ik sedert enkele jaren geheel zelfstandig, zonder enige vorm van begeleiding. Dus feitelijk gelijk aan ieder ander die in een sociale huurwoning woont.

Het leuke is nu dat de gemeente elke maand opnieuw een informatiebrief stuurt waarin staat te lezen dat er gemotiveerde werknemers gezocht worden voor diverse bedrijven. De rode draad in die brieven is het beperkt aantal uren (meestal 20 of 30 uur p/w), dat je aanvankelijk werkt met behoud van uitkering en dat bij gebleken geschiktheid een contract aangeboden kan worden voor 1 jaar maximaal.
Soms nog aanvullende eisen, zoals VOG-verklaring, representatief voorkomen en in bezit van rijbewijs B. Ook komt het soms voor dat de aangeboden baan op oproepbasis is en dat je 24 uur per dag en 7 dagen per week onmiddelijk beschikbaar en oproepbaar bent. Veelal bij beveiligingsbedrijven en gewoonlijk is het dan voor evenementen.
Eerlijk gezegd vraag ik me af of dit wel redelijke eisen zijn voor mensen die in de bijstand zitten. Vooral als het gaat om representatief voorkomen en de VOG-verklaring. En 24/7 beschikbaar en oproepbaar dienen te zijn, maar je hebt geen eigen vervoer dat gaat 'm dus niet worden.
Bitemarks
Berichten: 15
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:17
Locatie: Zelhem

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Bitemarks »

Wat Yara beschrijft, is precies wat er met de wajong gebeurt. Als ze denken dat er misschien een kans os dat je ooit in de verre toekomst een paar uur zou kunnen werken, dan val je nu onder de participatiewet. Als je dan een partner hebt die voor je kan zorgen, dan trekt de overheid zich terug. Financieel gezien snap ik dat overigens ook wel.

Lastiger is dat bedrijven die iemand met een beperkte verdiencapaciteit aannemen (wat verplicht is) alleen aan die verplichting voldoen als de werknemer vanuit de participatiewet komt. Heb je dus een partner en solliciteer je naar zo'n geschikte aangepaste plek, dan ben je zo goed als kansloos, want je helpt het bedrijf niet aan z'n quotum.

Die mensen tellen we voor het gemak ook niet mee in de werkloosheid. Ze worden meer afhankelijk gemaakt van hun partner, wat ook niet gezond is.

Kortom, die hele participatiewet werkt alleen op papier. De cijfers worden mooier, maar veel mensen zijn veel slechter af.
Was, meint ihr, will aus mir werden
.Gutes oder boses?
Therapy?
Bitemarks
Berichten: 15
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:17
Locatie: Zelhem

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Bitemarks »

@Anne, ik stuur je een pb
Was, meint ihr, will aus mir werden
.Gutes oder boses?
Therapy?
Gebruikersavatar
Yara
Berichten: 39
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:51
Locatie: Bussum

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Yara »

Ja dat is dus echt het bizarre, je zit gewoon echt in een hele moeilijke situatie als je hierin terecht komt. Ik vind het echt heel raar dat ik geen enkele recht heb op een werkervaringsplek of een gesubsidieerde baan om werkervaring op te doen puur op basis van het feit dat ik een partner met een inkomen heb. Het lijkt er nu op dat het me zelf is gelukt, maar dat is wel met kunst en vliegwerk en veel geluk.

Over een VOG: zolang jij geen strafbare feiten hebt gepleegd binnen de doelgroep waarin je gaat werken heb je die gewoon zo aangevraagd en thuisgestuurd. Dat is echt geen enkel probleem hoor (als ik gepakt zou zijn voor diefstal zou ik nog steeds een vog voor het onderwijs kunnen krijgen want niet ter zake doende).
Dance like nobody is watching
Love like you've never been hurt
Sing like nobody can hear you
Live like it's heaven on earth
Gebruikersavatar
Ravelijne
Berichten: 5
Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:43

Re: Brieven, gesprekken, LinkedIn? Het topic voor baanzoekenden!

Bericht door Ravelijne »

pluis schreef:maar dat ik toevallig gestudeerd heb, betekent niet dat ik geen hele goede postbode / kenneldweiler of boutjesaandraaier kan zijn en dat ik dus zulk werk niet zou moeten willen doen.
Maar zijn minstens een deel van de andere factoren die je noemt dan ook niet deel van wat werk passend maakt? Het stukje van je wat ik aanhaal bijvoorbeeld: ik ken meerdere mensen die een baan wilden die onder hun niveau was. Die hadden de grootste moeite om die baan te krijgen. Niet omdat de HR mensen gek waren, maar omdat uit de praktijk blijkt dat als je iemand voor wie dat niet lonend werk is toch op die functie zet, dat ze of snel iets beters vinden (net als je ze ingewerkt hebt) òf domweg ziek worden (niet gefaket, echt ziek, psychisch of fysiek). Wat betreft het eerste, recruitment is hartstikke duur in uren en moeite, dus iemand met een 'te hoog niveau' aannemen voor een 'lagere' functie (oftewel, iemand op een plek zetten waar die niet lekker werkt) is een groot financieel risico voor een bedrijf. En vaak funest voor de persoon zelf.

Wat dat betreft blijkt in de praktijk dat rekening houden met 'niveau' en temperament net zo zinnig is als rekening houden met fysieke kracht en andere niet makkelijk te veranderen factoren. Werknemers zijn niet oneindig plooibaar, ook niet op de 'minder tastbare' eigenschappen.

Wat je zegt over de sociale status van werk vind ik trouwens frappant, als je dan weer zegt 'boutjesaandraaier'. Dat is precies een omschrijving die denigrerend overkomt, als je 'hersenloos' lopende band werk probeert te omschrijven, of een technische functie (en welke van de twee het meer is, is zelfs moeilijk uit deze bewoording op te maken).

Maar de manier waarop we arbeid hebben ingericht in de moderne wereld is ook gewoon heel slecht voor de mens als diersoort. Zoveel onderzoeken waaruit blijkt dat bij repetitief werk je hersenvolume letterlijk daalt ten opzichte van mensen met meer afwisseling en meer vrijheid in hun werk. Mensen die aan zwaar lichamelijk werk versleten gewichten overhouden, en langdurig achter elkaar zitten blijkt net zo schadelijk voor het menselijk lichaam als roken.

Eind 19e eeuw is er een slag geweest om werk minder schadelijk voor mensen te maken, maar ik denk niet dat we er al zijn, eigenlijk. Heel fijn dat we geen asbest meer inademen (hoewel dat in de VS net weer teruggedraaid is) en nog maar zelden ledematen verliezen aan fabrieksmachines, maar ik denk eigenlijk dat het nog best een stukje beter mag. En ook beter kan.
Plaats reactie