Om even in te haken op de discussie: (en laten we wel wezen, ik kan alleen spreken voor 'kenniswerkers' in een kantooromgeving. Ik kan me voorstellen dat een en ander heel anders werkt voor loodgieters, verpleegsters, leraren, etc.)
De uren op kantoor en de uren die je werkt zijn niet hetzelfde. Als je een baan op een kantoor hebt,
werk je ook niet van 8.59 tot 12.31 en van 12.59 tot 5.01. Je bent wel op kantoor en je ziet er wel druk uit, maar...
...je komt om tien voor negen binnen, plas doen, jas ophangen, koffie pakken, pc aandoen (kutwindows doet er toch altijd tien minuten over), even bij Jantine aanlopen om goeiemorgen te zeggen...
Paar emails lezen.
Dan komt Jacques binnen en die had nog even een vraag over dat ene dingetje van gisteren en dan vraag je natuurlijk ook even hoe het met kleine Lea is, want die was toch gevallen?
Emailtje beantwoorden.
Jantine heeft een vraag.
Je beantwoord nog ns twee emails en dan herinner je je dat Renee van boven gevraagd had of je even met haar iets kon doornemen.
Dan is het kwart over tien.
Mailtje over of je meedoet met de lunchronde en wat je op je broodje wilt. Kaas? Of toch eiersalade?
Je doet anderhalf uur fijn ongestoord werk en dan val je uit je concentratie omdat Mark ('t is ook altijd Mark, he. Luie donder) fluitend langsloopt en vraagt of je nog koffie wil (Mark heeft namelijk vandaag Geen Zin en dus gaat ie even voor iedereen een rondje koffie halen).
Je ramt er nog een emailtje uit.
Even je agenda bijwerken.
Shit. Klerecomputer loopt weer vast. Even naar t toilet.
Nou, lunch dan maar, he? T is toch bijna tijd.
Oh ja. Vergadering.
En zo kabbelt dat een beetje door. Dan blijf je een keer een half uur (of een uur) langer omdat je werk echt af moet, maar dan ben je eigenlijk al 'op' en werk je dus niet op je best. T werkequivalent van
, zeg maar.
En dan begin je voor jezelf en dan? Gek genoeg gaan we dan vaak ineens verwachten dat we best wel van 8.59 tot 12.31en van 12.59 tot 5.01 aan een stuk door kunnen buffelen. Maar volgens mij 'werkt' echt 'werken' zo niet. 'T is geen kraan doe je open kunt draaien en waar dan water uit komt. T is eerder een ouderwetse dorpspomp. Moet je eerst een poos aan hengsten en dan krijg je daarna een poosje water. Daarna weer hengsten.
Wat mij helpt met het idee 'werk ik wel genoeg', is om vooral te kijken naar wat ik presteer, niet naar hoe lang ik erover doe om het te presteren of hoe 'werkachtig' dat eruit zag (serieus, ondersteboven op de bank in boxers en een hemdje en een deken kan ik óók werken. Heel goed zelfs).
Dingen die me helpen en die me zo productief mogelijk maken:
- ik kies zelf wanneer ik werk en pak dus de momenten waarop ik toch al het meest geconcentreerd ben / er niemand anders is.
- ik kan en mag (van mezelf) ook echt andere dingen doen als werken er niet in zit en ben dus niet verplicht om achter een bureau te zitten en bezig te lijken. Als ik merk dat het 'niet wil', nou, dan vouw ik wel een was op. Probeer ik daarna opnieuw.
- als ik dan dus wel werk, dan werk ik met minstens dezelfde kwaliteit en snelheid als ik in die anderhalf uur in mijn kantoorvoorbeeld zou doen, en vermoedelijk zelfs sneller.
Na anderhalf jaar voor mezelf / alleen / thuis werken, heb ik geleerd dat ik op de best mogelijke dag ongeveer zes uur topkwaliteit werk in me heb. Ben ik moe, voel ik me niet lekker of ben ik somber, dan is het minder. Word ik afgeleid, dan is het ook minder (beduidend minder, want elke keer moet ik weer opnieuw in die 'flow' komen). Toen ik nog op kantoor zat (niet zo gelukkig, veel afleiding van kletsende collega's, moest naar een ander pand om te lunchen, etc.) kreeg ik misschien drie uur kwaliteitswerk gedaan en dan presteerde ik meestal beter / meer dan mijn collega's. Schijnbaar is dat dus ongeveer 'een dag werk' als kenniswerker op een kantoor in mijn veld met mijn collega's. Drie uur echt lekker zweten, anderhalf uur mail, een half uur organisatorisch en logistiek gedoe, anderhalf uur afgeleid zijn door gezwets, en dan nog lunchen en koffie halen en de rest van de tijd je best doen om nog wat werk gedaan te krijgen.
Soms heb ik wel eens meer dan zes uur, maar eigenlijk alleen onder speciale omstandigheden (nieuw project, leuk werk, voel me uitstekend, etc.). Terugkijkend naar mijn werk op een kantoor, weet ik dat ik dus op een goede dag twee werkdagen aan 'werk' kan doen op een enkele dag thuis. En dus voel ik me niet schuldig als ik er maar anderhalf doe. Of één. Ik zou op kantoor ook niet meer voor elkaar krijgen, alleen kost het me daar een hele dag.
Staat wel tegenover dat als mijn klanten het goed vinden, ik ze alleen een rekening stuur voor de uren die ik ook echt werk. Soms wil een klant dat niet. Die wil perse 'werkdagen'. Vind ik ook goed - dan krijgen ze een lager uurtarief. Maar als ik mag kiezen, factureer ik op uurbasis, met een hoger tarief. En dan krijgen ze alleen een factuur voor de topuren. Voelt voor mij eerlijker aan.
Eh. Hoe zich dat verhoudt tot je eigen schuldgevoel, dat weet ik niet. Je zaak lopend krijgen is natuurlijk echt heel hard nodig. Maar hoe het eruit ziet en hoe je die tijd indeelt, dat is jouw verantwoordelijkheid en ik denk dat je meer hebt aan het maximaliseren van je productiviteit dan aan het vasthouden aan hoeveel uren je per dag moet maken.
Met je kids kun je wellicht wat afspreken. Misschien een deurhanger met 'open' en 'gesloten' op de deur van de kamer waar je werkt? Val je vanzelf uit je concentratie als ze thuiskomen, dan flip je dat bordje om. Anders moeten ze even wachten.
Succes, in elk geval. T is niet makkelijk, voor jezelf beginnen.