Wandering Spirits Forum

Tijd voor een eigen topic.

Op dit moment ben ik 22/23 weken zwanger (ik weet het zelf niet meer precies ). Er wordt veel geschopt, gepord en/of gekopstoot. En dat is nu nog best fijn

Wat ik merk is moeite met keuzes. Het is net alsof elke keuze langer duurt. Heel vervelend. Van "wat wil je eten" naar "mijn telefoon abonnement loopt af". Soms word ik er wat moe van.

Ben vooral ook gefascineerd over hoe mijn lichaam werkt. Dat het überhaupt werkt. Dat mijn borsten enorm zijn en soms al lekken. Dat mijn navel gaat uitpuilen. Dat ik al iets anders loop. Dat ik -ineens- de drang voel om de kinderkamer in orde te maken.

Tegelijk vind ik het ook wel eens eng. Een vlaag van "mijn goth waar zijn we aan begonnen?" En "kan ik dit wel?" Want wat als het een huilbaby is? Of dat we er per ongeluk een heel vervelend kind van maken?

Maar aan de andere kant, gisteren waren we bij de IKEA en maakte een baby (net een jaar denk ik?) oogcontact vanuit het zitje van de winkelwagen. Ik zwaaide en kreeg de meest brede, gemeende glimlach van de dag. En een uitgestoken armpje toen papa en mama een andere kant opliepen dan Bryan en ik. En dat ik dan smelt en denk: straks heb ik er zelf een.

Het komt wel goed. Binnenkort gaan we een 3d echo doen met onze ouders erbij. Spannend!

Wat mooi om te lezen, en ik hoop ook van harte dat alles goed gaat. En ik heb er alle vertrouwen in dat het jullie samen gaat lukken.

Mooi om te lezen. Vergeet vooral ook niet te genieten

Ahww. Jullie gaan geweldige ouders worden!

Leuk een topic over jullie baby!

Spannend allemaal hè? Je loop ongeveer 10 werken achter me aan dus leuk om mee te lezen!

Jullie worden echt de meest coole, awesome ouders ever! Dat moet wel!
Maar ik snap dat pre-paniekgevoel wel. Dat had ik ook. OMG! ALLES VERANDERT STRAKS! Maar het komt goed, echt!

Nogmaals gefeliciteerd, volgens mij komt het helemaal goed met jullie als ouders hoor
En ik denk dat alle ouders de 'waar begin ik aan' wel herkennen toch?

Ja hoor ik wel. Overigens nu met de tweede ook weer hoor.

Wat beschrijf je het mooi. Succes.

Gefeliciteerd! Wat leuk om te lezen :-)

Herkenbaar wat je schrijft; aan de ene kant de ontwikkelingen in je lichaam en alle nieuwe gevoelens die daar bij horen (positief). En aan de andere kant ook de realisatie dat er straks een ECHT kind is waar je ook ECHT verantwoordelijk voor bent. Het komt allemaal goed, en anders zijn er altijd mensen bij wie je terecht kunt. Wat mij heel erg hielp is het beeld loslaten van de 'perfecte moeder'. Noo-Noo is een schatje maar er zijn echt wel dagen (geweest) dat ik het he-le-maal gehad had met hem. En dat is prima .
Geniet van alles!

Gefeliciteerd met jullie zwangerschap

De meest fantastische zin die ik ooit online tegenkwam over opvoeden:

"Die andere moeders doen ook maar wat."

Waarheid!

Heeft iemand een roze wolk gezien? Volgens mij ben ik er vanaf gedonderd.

Ik ben er in ieder geval achter waarom ik (weer) zo moe ben: ik heb bloedarmoede. Terwijl ik wel echt op mijn eten aan het letten was. Wel fijn dat de baby pakt wat nodig is.

Er zit flink veel leven in. Behalve als Bryan in de buurt is.

Ik ben wel ontzettend nieuwsgierig naar het mensje. En zou het fijn vinden als ik weer normaal kan eten. Nu last van brandend maagzuur, en rennies mogen alleen 2 uur voor of na de schildklier medicatie en de ijzertabletten. Echt, onmogelijke combi. De ijzertabletten mogen overigens ook alleen 2 uur voor of na de schildklier tabletten. Maar beiden wel weer een half uur voor het eten. Gedoe.

Ik heb een voedingskussen om mee te slapen. Ik geloof dat de bedoeling is dat je het tussen je benen klemt en je buik erop laat rusten. Het lukt nog niet zo. Ik slaap eigenlijk het liefst op mijn buik. Dat gaat niet echt meer.

Ik ben me mentaal aan het voorbereiden dat ik de komende tijd wel zo moe blijf. Ik bedoel, het duurt 2 a 4 weken voor de bloedarmoede weer weg is. Maar ik denk dat het alleen maar meer energie gaat vreten. Zeker als het kindje geboren is en het lukt borstvoeding te geven (maar aangezien mijn borsten al twee maanden lekken verwacht ik niet dat er niks uit gaat komen).

Ik vind het nog steeds zwaarder dan ik had gedacht. Af en toe komt er een hormoonmonster voorbij en dan baal ik dat ik ineens onredelijk en egocentrisch wordt, en het moeilijk kan stoppen. Soms voel ik me overgenomen. En ik probeer maar met de flow mee te gaan.

Proberen met de flow mee te gaan klinkt als een goed plan, er zijn veel meer vrouwen die zwanger zijn niet als roze wolk ervaren maar als groot ongemak (voor een goed doel) het Is ook nogal wat!

Wees maar lief voor jezelf