 |
|||
|
|
|||
|
Klokslag 19.00 uur die donderdagavond stopt de taxi voor mijn deur, die me af zal zetten op de plaats waar ik met Hem dit lange weekend door zal brengen. De taxichauffeur bekijkt me meewarig en ik zie hem denken, "wat bezielt die vrouw middenin oktober zo zomers gekleed te gaan?" maar in tegenstelling tot de meeste taxichauffeurs is hij geen spraakwaterval en gebaart hij me alleen de auto in. Waarschijnlijk is hij goed geïnstrueerd... Dat dat ook werkelijk zo is blijkt wel als hij, nadat hij zelf is ingestapt, een bandje in de cassetterecorder van de taxi drukt en ik de stem van mijn Meester hoor zeggen dat ik de blinddoek die naast mij ligt over mijn ogen moet binden. Ik kijk naast me op de bank en zie inderdaad de blinddoek liggen. Een beetje beschaamd dat de taxichauffeur hier getuige van is, doe ik de blinddoek over mijn ogen. Nadat ik dit gedaan heb volgen er (gelukkig) geen instructies meer, het enige geluid in de auto is nu nog dat van de motor, het regelmatig zwiepen van de ruitenwissers en het requiem van Mozart dat zachtjes via de luidsprekers mijn hoofd binnendringt. Hoewel ik, om de zich inmiddels opbouwende spanning een beetje te breken graag een praatje zou willen maken met de chauffeur, doe ik dat niet, Hij heeft mij verboden te spreken tijdens de reis naar mijn bestemming...
We rijden nog steeds door de stad. Hoewel ik niet kan zien waar ik ben, dringen de geluiden van het verkeer van de binnenstad nog steeds tot me door en ook het regelmatig nemen van bochten en stoppen (stoplichten?) dragen bij aan de indruk die ik heb. Wel begin ik steeds meer mijn gevoel voor oriëntatie en tijd te verliezen. Dan zwelt opeens het motorgeluid aan en word ik achteruit in de kussens van de achterbank gedrukt. "Snelweg" denk ik en weer ben ik alleen met het geluid van de ruitenwissers, de motor en de muziek. De auto suist maar door en met iedere afgelegde kilometer kom ik dichter bij Hem. Het klikklakken van de richtingaanwijzer verteld me dat we af gaan slaan en inderdaad, we verlaten de snelweg, weer wordt ik geconfronteerd met veel bochten en het stilstaan voor stoplichten. Omdat ik niet zie waar we heengaan, kan ik me niet schrapzetten voor de bochten en ik begin een beetje misselijk te worden van het geslinger op de achterbank. Tot overmaat van ramp zijn we nu ook nog op een stuk onverharde weg terecht gekomen en ik hobbel en bobbel op de achterbank, terwijl ik mijn braakneigingen onderdruk. Dan, opeens, staan we stil en klinkt weer de stem van mijn Meester door de luidsprekers. Als ik uitgestapt ben moet ik wachten tot ik de taxi niet meer hoor, en pas dan mag ik de blinddoek verwijderen. Hij vertelt me dat ik een pad zal zien, gemarkeerd met gele paaltjes, en zegt me dat pad te volgen tot ik op een kruising kom. Op de kruising moet ik rechtsaf slaan en net zo lang doorlopen tot ik de woning bereik waar hij me om 22.00 uur verwacht. De taxichauffeur is zo vriendelijk me te helpen met uitstappen en leidt me aan zijn hand naar een punt naast de auto, maar zegt ook nu geen woord. Ik hoor hem de taxi weer instappen, de deur dichtslaan en de motor starten. Terwijl het geluid van de wegrijdende auto verstomt, sta ik bij te komen van mijn misselijkheid en zodra ik de taxi niet meer hoor ruk ik de blinddoek van mijn ogen. Om me heen is het bijna net zo zwart als onder de blinddoek, maar ik zie wel dat ik aan de rand van een bos sta, met inderdaad vlak voor me een wandelroute, uitgezet met gele paaltjes, hoewel die nauwelijks zichtbaar zijn in het donker van de vallende nacht. De motregen die al de hele dag neerkwam, is inmiddels veranderd in een stortregen en ik zie op mijn horloge dat het bijna 21.00 uur is. Na de verwarmde taxi voelt de temperatuur op deze avond steeds minder plezierig en de regen draagt daar flink toe bij. Om niet te laat te komen en zo de toorn van mijn Meester op mijn hals te halen, besluit ik snel volgens de opgegeven route naar de woning te gaan en hoop dat de wandeling me een beetje op zal warmen. Gekleed in niet meer dan een strak, kort zwart rokje dat nauwelijks mijn billen bedekt en een al even strak zwart shirt met korte mouwen, strompel ik op mijn 7 centimeter hoge pumps over een, door de immense stortregens haast onbegaanbaar geworden bospad. Ik loop al minstens anderhalf uur en mijn lange haar kleeft ondertussen in slierten tegen mijn gezicht. De overhangende takken van de bramenstruiken naast het pad zwiepen af en toe gemeen tegen me aan en ruïneren zowel mijn kousen als de onderliggende huid van mijn benen. Ik realiseer me dat mijn mascara ondertussen in zwarte stroompjes van mijn ogen over mijn wangen naar mijn kin loopt en verfoei mezelf dat ik geen waterproof heb gebruikt. Er gaat een hevige rilling door me heen, die niet alleen veroorzaakt wordt door de immense kou... huiverig bedenk ik wat me te wachten staat als ik straks oog in oog met Hem sta. Maar die gedachte is snel verdwenen als het opeens vreselijk begint te donderen en de bliksemflitsen door de bijna zwart geworden hemel schieten. Op deze desolate plaats klinkt het kraken van de takken van de bomen zo angstaanjagend, dat het lijkt alsof ik zo door vallende takken verzwolgen kan worden. De donder gaat me door merg en been en de lichtflitsen zijn akelig dicht bij. Geen vogel hoor ik meer, zelfs de dieren hebben dus de beschutting van hun holen opgezocht, ik ben moederziel alleen met de aanzwellende storm. Gelukkig ben ik intussen op de kruising aangekomen en opeens kan het me niet zo veel meer schelen wat Hij straks zal doen als Hij ziet dat mijn uiterlijk niet meer overeenkomt met Zijn wensen en ik niet op tijd ben. Niets kan zo vreselijk zijn als dat wat ik nu ervaar en, hoewel het nagenoeg onmogelijk is in de outfit die ik draag, ren ik verder het pad af, in de door Hem opgegeven richting. Voor mijn gevoel duurt het uren, maar mijn horloge zegt dat het niet langer dan een kwartier geweest is, als er schijnbaar vanuit het niets een grote vierkante blokhut opdoemt waar vaag vanachter de gesloten luiken wat strepen licht te zien zijn. Ik ben inmiddels tot op het bot verkleumt, mijn kleding is doorweekt, mijn pumps zitten onder de modder en mijn kousen zijn door de bramen in een paar aan mijn benen klevende stukjes nylon veranderd. Aan de rook uit de schoorsteen en aan de geur van hars die in de lucht hangt maak ik op dat er een haardvuur brandt in de hut en snel loop ik om de hut heen, op zoek naar de deur, op zoek naar warmte. Voordat ik aan kan kloppen wordt de deur woest opengetrokken en met een nors gezicht blaft Hij me toe dat ik te laat ben, waarna Hij me tergend langzaam van top tot teen opneemt, zonder me toestemming te geven binnen te komen. Zo laat Hij me nog 5 minuten in de stromende regen en de kou staan. Pas als ik niet meer in staat ben de opkomende tranen weg te bijten en ik er eentje langzaam langs mijn neus naar beneden voel glijden zegt Hij koel "kom binnen maar niet verder dan de mat..." Terwijl ik druipend op de deurmat sta zoals Hij me bevolen heeft, doet Hij de deur dicht en gebruikt Hij minstens 3 hangsloten om hem hermetisch af te sluiten. De sleutels hangt Hij aan de ketting om Zijn nek. Hieruit concludeer ik dat het een LANG lang weekend gaat worden en ik weet nog net een zucht van onmacht weg te slikken. Zonder me nog een blik waardig te keuren zegt Hij dat ik me uit moet kleden en gaat vervolgens in de enige gemakkelijke stoel die het vertrek rijk is, bij de open haard van Zijn glas wijn zitten drinken. Blij dat ik in ieder geval de natte kleren uit mag doen, probeer ik mezelf te verlossen van de aan mijn benen vastgekleefde restanten van mijn kousen. Ik ben zo ingespannen bezig dat ik niet in de gaten heb dat Hij in een paar seconden tijd naast me is komen staan. Hij grijpt me bij mijn lange, natte haren en trekt in een vloeiende, maar pijnlijke beweging mijn hoofd strak naar achteren, zodat ik niets anders kan dan Hem aankijken. Heel rustig, maar op een toon die niets te wensen over laat zegt Hij dat ik het langzaam moet doen en de houten vloer niet nat mag maken met 'die viezigheid' van mij. Een welhaast onmogelijke opgave gezien mijn doorweekte toestand en de oppervlakte van de mat, maar het enige dat ik uit weet te brengen is een gestameld "Ja Meester". Hij geeft nog een gemene ruk aan mijn haar, om me te laten weten dat het Hem ernst is en neemt Zijn plaats aan de haard weer in. Natuurlijk lukt het me niet om de vloer naast de mat droog te houden terwijl ik in slowmotion mijn natte kleding uit trek, maar in tegenstelling tot wat ik verwacht straft Hij me niet (nog niet...). Naakt sta ik bibberend op de deurmat, met het bundeltje natte kleren en mijn pumps in mijn handen. Inmiddels heb ik het, ondanks het knapperende haardvuur een paar meter van me af, zo koud dat ik letterlijk sta te klappertanden. Dit doet bij Hem een tevreden grijns op Zijn gezicht ontstaan. Woede borrelt in me op, Hij is hier naartoe gereden in Zijn eigen auto, heeft geen meter door de regen of het bos hoeven zwoegen, heeft het haardvuur aangestoken en heeft het zich gemakkelijk gemaakt. Ternauwernood weet ik de impuls de natte kleding en schoenen naar Zijn hoofd te smijten te onderdrukken, maar Hij ziet aan mijn gezicht dat ik de situatie bijna niet meer baas kan. Hij loopt op me af, en zegt me de kleding in een emmer te gooien die naast de deur staat. Uiteraard doe ik wat Hij zegt. Hij gaat achter me staan en stuurt me met de zachte dwang van Zijn handen de kamer door in de richting van een deur die me nog helemaal niet opgevallen was. Hij opent de deur en daarachter zie ik een ouderwetse badtobbe staan, met eromheen tientallen brandende kaarsen, wat een hele aparte sfeer geeft. Op Zijn aanwijzingen kniel ik neer in de tobbe, die gelukkig met warm water gevuld is en plaats ik mijn handen op de twee handvatten die aan weerszijden zitten. Hij bindt mijn handen stevig aan de handvatten en het touw snijdt gemeen in mijn polsen als ik me enigszins beweeg. Totaal aan Zijn wensen overgeleverd, zit ik dus bewegingsloos in de tobbe, te wachten op wat komen gaat. Al snel pakt Hij een borstel en begint me met ruwe bewegingen helemaal af te schrobben. Het gevoel van de borstel op mijn huid doet pijn, maar mijn huid begint er zo van te gloeien dat ik langzaam op temperatuur begin te komen en zelfs het onafgebroken klapperen van mijn tanden ophoudt. Als Hij daarna wonderbaarlijk voorzichtig de klitten uit mijn natte haren haalt en teder mijn haren wast, weet ik weer waarom ik me zo op dit weekend had verheugd. Hij maakt een vlecht in mijn haren en trekt net zolang aan de vlecht dat ik mijn hoofd achterover klap om de pijn draaglijk te houden. In plaats van mijn haren los te laten en me de kans te geven een wat gemakkelijker houding aan te nemen knoopt Hij mijn vlecht aan een voor dit doel door Hem aan de achterzijde van de tobbe bevestigde ring. Hij loopt om de tobbe heen, gaat voor me staan, knoopt Zijn gulp los en haalt Zijn lid te voorschijn. "Je weet wel wat Ik wil" zegt Hij en duwt Zijn penis tegen mijn lippen. Zachtjes zuig en lik ik Hem, daarbij de druk van mijn lippen om Zijn inmiddels kloppende lid dan weer te vermeerderen, dan weer te verminderen, precies zoals ik weet dat Hij het lekker vindt. Omdat ik vanwege de wijze waarop Hij me aan de tobbe gebonden heeft niet in staat ben mijn hoofd op en neer te bewegen en zo steeds meer van Zijn harde staaf in mijn mond te nemen, drukt Hij Zijn heupen steeds iets dichter naar me toe. Zo ver zelfs, dat ik op een gegeven moment de neiging tot kokhalzen niet meer kan onderdrukken. Dit komt me zwaar te staan, als er iets is waar Hij niet tegen kan, is het wel dat ik begin te kokhalzen terwijl ik Hem pijp. En een rilling trekt zichtbaar over mijn ruggengraat. Zonder Zijn penis uit mijn mond te halen bromt Hij "doorgaan" en haalt Hij wat uit Zijn broekzakken. IJverig ga ik door en ik probeer zelfs mijn hoofd wat naar voren te brengen om Hem verder in mijn mond te nemen, in de hoop zo mijn straf te ontlopen. Helaas zonder succes. Op mijn harde tepels plaatst Hij de tepelklemmen waarvan Hij weet dat ik ze zo verschrikkelijk vind en naarmate ik langer bezig ben, draait hij ze steeds strakker aan. Mijn gekreun en gedraai windt hem zichtbaar op en uiteindelijk komt Hij klaar in mijn mond. Ik voel Zijn warme zaad tegen mijn gehemelte en tanden kletteren en doe mijn best alles door te slikken, maar kan niet voorkomen dat er wat uit mijn mond loopt. Met mijn tong probeer ik de sperma van mijn kin te likken, maar het lukt me niet en Hij staat me alleen maar genietend aan te kijken. Dan haalt Hij Zijn vinger langs de kledders op mijn kin en gehoorzaam zuig ik Zijn vingers schoon. Als de laatste restjes verwijderd zijn, loopt Hij om de tobbe heen en maakt Hij mijn vlecht los. De touwen om mijn handen laat Hij zitten, de tepelklemmen ook. Hij pakt mijn heupen en trekt me omhoog vanuit mijn knielende houding. Omdat mijn handen nog steeds aan de tobbe vastzitten, sta ik gebukt in de tobbe met het water tot halverwege mijn kuiten en mijn hoofd zo ongeveer tussen mijn knieën, zodat ik tussen mijn benen door kan zien dat Hij een aantal kaarsen pakt en deze dichter bij de tobbe plaatst. Een van de kaarsen dooft hij door deze in het water te dopen en kleine rondjes kaarsvet drijven op het water. Hij spreidt mijn benen nog wat verder, zodat Hij nu een mooi uitzicht op mijn kutje heeft en ik merk dat ik ondanks, of misschien wel door alles dat ik meegemaakt heb, nat begin te worden. Dat is maar goed ook, want in één beweging stoot Hij opeens de kaars diep bij me naar binnen en begint me ermee te neuken. Hard glijdt de koude kaars in me op en neer en als Hij dan ook nog eens in mijn klitje begint te knijpen, voel ik dat mijn orgasme nadert. Ik vraag Hem klaar te mogen komen, maar Hij geeft niet toe en stopt acuut met waar Hij mee bezig was. Hij pakt de twee andere kaarsen die Hij naast het bad had gezet en laat kaarsvet over mijn billen lopen. De pijn is hevig maar kortstondig en ik kreun bij iedere druppel hete was die Hij over mijn lijf laat lopen. Hij doet het zo dat er geen ritme in te herkennen is en het voor mij onmogelijk is me voor te bereiden op de komende pijn. Als Hij me vervolgens met één hand begint te vingeren en met de andere de hete was zo over me heen laat lopen dat het via mijn bilspleet mijn kutje bereikt, houd ik het bijna niet meer en smeek ik Hem klaar te mogen komen. Eindelijk geeft Hij toe en ik kom heviger klaar dan ik in jaren heb gedaan. Uitgeput zak ik door mijn knieën in het water en kijk Hem dankbaar aan als Hij mijn polsen losmaakt Hij wikkelt me in een warme handdoek en brengt me, zachtjes over mijn haren strelend, naar de open haard, waar Hij een glas wijn voor me inschenkt. In een roes van alle emoties die ik die dag te verwerken heb gekregen, nestel ik me nippend aan de wijn tegen Hem aan het duurt niet lang of ik val in een lange, droomloze slaap.... Black Widow © |
|||
|