 |
|||
|
|
|||
|
Ze waren al jaren hartsvriendinnen, al sinds de lagere school eigenlijk al waar zij en Simone dezelfde bank deelden. De eerste keer dat Annette bij haar nieuwe vriendin op bezoek ging was ze erg onder de indruk geweest van het statige herenhuis waar Simone, haar ouders en haar jongere broertje Jeff woonden. Het lag een eindje buiten het dorp en was omringd door een groot park waar ze het grootste deel van die zomer dan ook doorbrachten. Simone's vader was bankier, die van Annette lasser maar hun intense vriendschap trok zich niets aan van de verschillende nivo's op de sociale ladder. Integendeel, Simone kwam liever (en vaker) bij Annette op bezoek om op diens ietwat krappe zolderkamertje huiswerk te maken dan dat ze dat in Simone's royale suite deden.
Ze kozen dezelfde vervolgopleiding, gingen bijna elk weekend samen stappen en hun keus in outfit kwam zoveel overeen dat ze meermalen voor tweelingzusjes werden aangezien. Dat leidde vaak tot - voor hen - hilarische taferelen... En tot een drama. Het was op een dinsdag, kort nadat de laatste bel geklonken had. Zoals altijd wandelden Annette en haar harstvriendin de straat uit op weg naar de bushalte. Pratend, giechelend, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Geen van beiden merkte de geblindeerde bestelwagen op die even verderop aan de andere kant van de straat geparkeerd stond en waarvan juist de motor gestart werd. Simone keek met een ongemakkelijk gezicht naar haar schoen en knielde neer: "Stik, er zit een steentje in mijn schoen. Loop jij maar door, ik haal je zo wel in. Anders missen we de bus nog." Annette giechelde plagend en wandelde door, zo nu en dan omkijkend om te zien of haar vriendin al vorderingen maakte. Juist op dat moment gebeurde er ineens van alles tegelijk: De bestelwagen schoot naar voren, dwars de weg over en kwam dan met piepende banden vlak naast haar tot stilstand. Een zijdeur werd opengeschoven en Annette ontwaarde nog net een rossige kerel die vanuit het halfduister op haar af vloog. En daarna... Niets meer. Toen ze weer bijkwam had ze een barstende hoofdpijn. Haar polsen waren op haar rug gesnoerd, een doek om haar ogen gebonden en over haar mond was een stuk bouwtape geplakt. Ze had er geen idee van waar ze zich bevond maar aan de geluiden om haar heen te horen waren er ook anderen aanwezig. Ze probeerde haar benen te strekken en kreunde van pijn. "Aha!" zei een mannenstem, "Ons goudvinkje is wakker. Precies op tijd; Jack is net binnen!" Annette werd aan haar bovenarmen opgetild en meegetrokken - of liever gezegd meegesleurd - naar de aangrenzende ruimte waar men de doek van haar ogen trok. Ze kneep haar ogen dicht tegen het felle licht en het duurde even voor ze iets kon zien. Het was een klein, raamloos kantoor met een enorm buro als enig meubelstuk. Een klein, fatterig mannetje in een zwart pak stond haar nijdig aan te staren. Ze wist dat er nog twee mensen achter haar stonden maar ze durfde niet om te kijken. De man in het zwart - waarschijnijk degene die haar kidnappers met Jack hadden aangeduid - nam haar van top tot teen op en werd vuurrood van woede: "Stelletje uilskuikens!" tierde hij, "Jullie hebben de verkeerde meegenomen!" en vervolgens barstte hij in een ware tirade uit. Annette voelde zich aan de ene kant steeds ongemakkelijker worden, maar aan de andere kant gloorde er hoop: Als ze het niet op haar hadden gemunt, kon dit alles wel eens snel achter de rug zijn... Jack had zijn mobiele telefoon gepakt en stond nu met gedempte stem te praten. Zijn woede had plaats gemaakt voor een bijna onderdanige kruiperigheid: "Ja mijnheer Dufour, natuurlijk. Het is ook mijn fout. Ik had zelf... Ja, net wat U zegt, ze zullen Simone nu extra in de gaten houden. Nee, geen enkele kans meer, daarom sp..." Hij zweeg en luisterde naar de stem die nu zelfs voor Annette bijna te horen was. Mijnheer Dufour was... Ontstemd was een understatement. Razend was beter. Eindelijk kreeg Jack weer de kans iets te zeggen. "Maar wat doen we nou met dit meisje? Ze heeft me gezien..." Hij kneep zijn ogen dicht toen iets volgde wat ongetwijfeld een nieuwe scheldkanonnade was. Die hield echter net zo snel op als hij begonnen was: "Hoe ze eruit ziet? Tja, net als Simone denk ik. Vandaar dat ik de vergissing ook wel begr... Wat? Nu meteen?" Jack hing op, haalde even diep adem. Toen keek hij Annette aan en lachte vals: "Mijn baas is in een slechte stemming," grinnikte hij, "Dus is het aan jou om 'm een beetje op te vrolijken! - en tegen de mannen die haar nog steeds vasthielden: Breng haar naar Dufour's kantoor. Hij heeft grote plannen met 'r denk ik!" In paniek probeerde Annette zich los te worstelen maar de touwen zaten te strak. Daarbij was ze ook geen partij voor de kerels die haar nu het kantoor uit sleepten, een aantal steile trappen op. De route liep langs een hoog raam en toen ze naar buiten gluurde zag ze dat het avond was. Blijkbaar was ze ergens in een achterbuurt van Amsterdam beland: Aan de overkant probeerde een sextheater met flikkerende neonlichten klandizie te trekken... Ze kwamen in een ander kantoor dat zeker vijf maal zo groot was als het vorige. Alles was hier groter: Het enorme, eiken buro en de omvangrijke kerel daar achter incluis. Langs de wand stonden twee zwartleren sofa's en - haar maag kromp ineen - een stalen rek dat vol hing met kettingen en zwepen... De mannen stelden haar recht tegenover het buro op en deden nu een beleefd stapje achteruit. Annette loerde om zich heen, maar zag dat er geen ontsnappen mogelijk was. Dufour stond op en liet zijn blik keurend langs haar lichaam glijden. Hij was een kop groter dan zij en onder die blik voelde Annette zich nog verder krimpen. Op zijn teken werden de touwen op haar rug losgemaakt en de tape onzacht van haar mond gerukt. Kans om te protesteren kreeg ze echter niet: Dufour vuurde bliksemsnel 'n hele reeks vragen op haar af: Was ze nog maagd? Had ze wel eens iets met jongens gehad? Wanneer was ze voor het laatst ongesteld geweest? Had ze ervaring met meisjes? Annette was te beduusd om zich te realiseren wat er gebeurde en gaf braaf, maar met gedempte stem, antwoord, zichzelf bij elke vraag meer verbazend. Eindelijk was hij klaar. Een knikje was voldoende om de andere twee mannen te laten verdwijnen. Dufour nam op zijn gemak plaats op de rand van het buro en keek haar doordringend aan: "Ik ga je verkrachten," zei hij doodkalm, "Ik ga je de kleren van het lijf scheuren en je aanranden tot je schreeuwt om genade en dan zal ik nog doorgaan. Wat vind je daarvan?" Annette voelde de tranen in haar ogen opwellen, maar kon alleen maar zwijgen. Toen de anderen het kantoor hadden verlaten, had ze wel gehoord hoe de deur op slot gedraaid werd. Ontsnappen was onmogelijk en ze zou geen partij zijn voor de geweldenaar tegenover haar. Toch was ze vastbesloten om zich tot het uiterste te verdedigen. Daarom wist ze de hand die plotseling naar haar uitgestoken werd handig te ontwijken en zette ze het op een lopen. Dufour schaterde en zette de achtervolging in; achter het buro langs, door het kantoor tot hij haar in een hoek gedrongen had. Daar greep hij de voorpand van haar jurk beet en rukte er zo stevig aan dat het materiaal krakend scheurde. Weer zette Annette het op een lopen, weer kreeg hij haar te pakken. Het werd een kat en muisspelletje waarvan het einde maar al te goed te raden viel. Steeds meer hingen haar kleren in flarden om haar lichaam. Zich nu met beide handen bedekkend, ramde ze haar schouder tegen de deur die echter geen millimeter week. Ze probeerde het nog eens, met als enige gevolg dat Dufour haar nu bij d'r haar kon grijpen. Hij dwong haar hoofd achterover en trok met geweld de laatste rafels van haar lijf. Spartelend liet ze zich door hem naar een van de sofa's voeren waar hij haar, de polsen in een ijzeren greep op haar rug, over de armleuning deed buigen en haar benen uiteen schopte. Vingers wrongen zich ruw naar binnen, haar onderlijf openscheurend. Annette zette het op een gillen! "Schreeuw maar sletje," siste Dufour in haar oor, "Niemand hoort je hier. Je bent helemaal van mij!" en met die woorden drong zijn duim wreed in haar achterwerk. Ze huilde, krijste nu van pijn en vernedering. Grommend van plezier ritste Dufour nu zijn broek los en Annette's paniek verdubbelde toen zijn eikel zich een weg tussen haar billen begon te dringen. Hij nam haar hard en gevoelloos, zonder zich ook maar iets van haar wanhoopskreten aan te trekken. Hij stootte zelfs nog eens extra stevig toe voordat hij zich grommend en vloekend in haar ontlaadde om haar dan als een lappenpop op de grond te laten vallen. Zonder verder ook maar naar haar om te kijken nam hij de telefoon op, belde en zei: "Jack? Kom 'r maar weer halen. Gooi 'r de club maar in!" Frodo © |
|||
|