"Maak je klaar!"

Ze schrok overeind, voelde rillingen langs haar rug jagen. Die woorden... Ze werkten iedere keer. Of ze nu zachtjes in haar oor gefluisterd werden of, zoals deze keer, krakerig electronisch op het antwoordapparaat stonden. Het bracht haar lijf in een soort van zinderende paraatheid die haar verplichtte om de hele routine van begin tot eind te volbrengen. Hij hoefde niet eens in de buurt te zijn. Hij kon zelfs aan het andere eind van de stad zitten. Maar het "Maak je klaar!" had een onovertroffen effect...

Het had allang niet meer het dubbelzinnige dat ze in het begin gevoeld had. "Jezelf klaarmaken" was, in haar kring van vriendinnen, een term die zoiets betekende als "Vanavond weer geen succes, dan je vingers maar."

Maar met Hem was de uitdrukking een eigen leven gaan leiden. Voor haar betekende het zo snel mogelijk opstaan en aan het werk. Ze wist niet precies wannéér hij zou komen - dat kon nog een paar uur duren, maar het kon ook zijn dat hij pas tegen middernacht binnen kwam vallen - maar het gebromde commando had de adrenaline zoals gewoonlijk in gang gezet en ze haastte zich aan het werk. Twee dagen afwas werd binnen een half uur weggeruimd. De kledingstukken die overal in de kamers van haar appartement rondslingerden in de wasmand gepropt. Gelukkig was de badkamer al smetteloos. Tot een paar maanden geleden had ze die ook van vloer tot plafond schoon moeten maken - waar hij bij stond nota bene - maar sinds ze wat minder slonzig geworden was, bleef die klus haar bespaard.

In de slaapkamer trok ze het beddegoed van het ledikant en propte dat in een van de wandkasten. Wat overbleef was een matras die bespannen was met zwart plastic. Aan de dikke, houten balken van de ombouw werden nu ook de ijzeren ringen en haken zichtbaar die Hij er in een regelmatig patroon ingeschroefd had. Ze schoof de lange, zwarte gordijnen die de wanden bedekten voor de ramen. Aan de wanden zelf hing een waar arsenaal aan zwepen, kettingen, rollen koord en boeien van staal en leer. Ze dimde de verlichting, trok de glimmende aluminium fotokoffer van onder het bed en zeulde deze met zich mee naar de badkamer.

Het ritueel daar nam bijna twee uur in beslag. Ze onderdrukte de neiging om zich te haasten, begrijpend dat het belangrijker was om er tot in de puntjes verzorgd uit te zien. Het schuimende ontharingsmiddel brandde in haar kruis en oksels. Met een oog op de klok wachtte ze gedwee de voorgeschreven twaalf minuten af eer ze de kranen van het bad open draaide. De gebruiksaanwijzing voorschreef acht minuten, maar Hij twaalf. Dus onderging ze de zachte marteling vier minuten langer dan nodig was, elke keer weer...

Meer chemicaliën om de lak van haar nagels te verwijderen. In het begin had ze nog gedacht dat felrode nagels Hem op zouden winden. Fout dus.

Het net niet te hete water kalmeerde haar iets. In haar achterhoofd bleef het dringende commando echter nagalmen: "Maak je klaar!" Echt relaxen was er allang niet meer bij. Hij zou komen, haar werk controleren, haar straffen als ze het niet perfect verzorgd had.

Als? Hij zou haar sowieso straffen!

Rillend - van wat? Angst? Kou? Voorgevoel? - wreef ze zichzelf droog en werkte haar routine af: Nagels knippen en vijlen (ze had hem ooit bezeerd met een scherpe nagel en zelfs NU rilde ze van de gevolgen daarvan), mondspray, deo (maar wel op de juiste plekken), eyeliner en oogschaduw. Maar wel in zeer beperkte mate: Hij hield niet van make-up. Behalve die ene keer dan: Ze had zich veel te zwaar op moeten maken, haar lippen een diep rood geverfd, paarse schaduw boven haar ogen. Daarna had ze zich in een veel te krap minijurkje moeten wringen dat nét tot over haar blote billen reikte en schoenen aan moeten trekken waarvan de hakken zó hoog waren dat ze zich maar net in balans had kunnen houden. En in die hoerige outfit had hij haar meegenomen naar een van de duurste restaurants van de stad waar ze uitgebreid dineerden. Bijna drie uur lang had ze zitten blozen onder de nieuwsgierige blikken van de andere bezoekers die haar met een mengeling van afkeuring (de vrouwen) en pure geilheid (de kerels) schielijk aanstaarden.

Achteraf had hij haar gestraft. Wegens uitdagend gedrag...

-/-

Toen haar haar eenmaal droog was en haar lichaam gepoederd, trok ze de koffer open. De eerste keer dat ze dat gedaan had - Hij had lachend toegekeken - kon ze absoluut geen wijs uit de schier onontwarbare kluwen leer en kettingen die er losjes ingesmeten leek. Met zijn sturende handen had ze zich uiteindelijk wel in de Outfit weten te wringen maar het kostte haar daarna nog wel enige uren oefenen om dat zelfstandig te kunnen doen. Zoals altijd rilde ze toen ze het 'kledingstuk' in onderdelen tevoorschijn trok. De verwarming in de slaapkamer stond, op zijn verzoek, altijd uit en het staal van de kettingen voelden ijskoud aan.

Met geoefende handen gespte ze de eerste riem om; een leren halsband die uit drie lagen opgebouwd was. Precies op maat gemaakt sloot het ding naadloos om haar nek. Aan de voor en achterzijde waren dikke, stalen ringen aangebracht en ook de onderkant was afgezet met 'n hele rij kleinere ringetjes. Aan die kleine exemplaren begon ze nu systematisch een partij kettinkjes te bevestigen die ieder op zich een eigen functie hadden. Zorgvuldig draaide ze het metalen plaatje met zijn initialen naar voren, zoals het hoorde.

Precies volgens de voorgeschreven regels bracht ze nu de beha aan; twee leren kwart cups die aan de kettikjes bevestigd werden en die haar toch al stevige borsten nog eens verder omhoog duwden. Net alsof ze aan iemand gepresenteerd werden - en diep in haar hart wist ze dat dat ook de bedoeling was. Ze verving de zilveren staafjes in haar gepiercte tepels door ringen van chirurgisch staal - Hij hield ervan om daarmee te spelen, om er soms gewichtjes aan te hangen en er dan met een rietje op te tikken of, als hij in de stemming was, er een kleine maar felle vibrator op te zetten, net als op de ringen die nu permanent in haar buitenste schaamlippen en haar clitoris waren aangebracht...

Ze zocht de rest van de banden bij elkaar en hing ze over de rand van het bad. Om verwisseling te voorkomen had ze ze aan de binnenkant met een viltstift gemerkt. Ze zagen er bijna identiek uit, elk met vier grote ringen en een aantal kleintjes, en omdat ze allemaal op maat gemaakt waren was het van belang om ze ook op de juiste plek aan te brengen wilde ze niet los gaan zitten of, erger nog, gaan knellen. Twee voor haar polsen, twee voor haar ellebogen, twee voor haar enkels, twee voor net boven haar knieën en twee die helemaal bovenaan haar dijen werden aangebracht en die ook een stuk strakker waren dan de anderen. Al die banden werden op hun beurt weer met kettinkjes verbonden tot het een sluitend geheel was. Voor de laatste riem, die meer op een stevig corset leek, moest ze ruggelings op de tegels van de badkamer gaan liggen en haar adem inhouden om het onding te kunnen sluiten. Toen ze ging staan, zat het ding zó strak dat het leek of haar billen en haar onderlijf naar buiten geperst werden om zo haar naaktheid nog eens te benadrukken. Ook aan deze riem zaten ringen, een stuk of acht rondom en een paar dozijn aan de boven- en onderkant, maar ook een tiental kleine haakjes.

Ze verbond het corset met de rest van haar outfit en tilde de laatste onderdelen uit de koffer: Drie karwatsen, twee rijzweepjes en een paar leren buidels vol klemmen en knijpers die ze aan de haken van haar corset hing. De laatste twee items hield ze in haar ene hand terwijl ze de koffer sloot en aan de kant schoof.

In de woonkamer flakkkerde een zacht vuur in de open haard. Naast de ene leunstoel die ervoor stond, wachtte een reeds ontkurkte fles rode wijn en één glas al op Hem. Ze knielde naast de grote, leren fauteuil, spreidde haar benen zo ver ze kon en maakte de klus af: Een leren bit dat ze tussen haar tanden klemde en op haar achterhoofd vast gespte en 'n eveneens leren blinddoek. Dan legde ze haar handen met de palmen naar boven op haar knieën en wachtte...


Frodo ©