Het waren niet de straffen die ze erg vond. Toegegeven, hij kon hard voor haar zijn. Regelmatig veroorzaakten zijn welgemikte slagen blauwe plekken op haar borsten, of striemen op haar billen. Ook de venijnige klemmen die hij met bijna wetenschappelijke precisie op haar meest gevoelige plekjes aanbracht, brachten golven van pijn teweeg. Maar aan die pijn kwam altijd een eind.

Nee, het was het wachten dat ze erger vond. Het wachten vóór de straf, tussen de straffen door, en erna. Toen ze pas met hun speelavonden begonnen was het een half uur, soms een uur spelen geweest. Dan ruimden ze samen de spullen weer op, namen een borrel en praatten nog wat na. Maar er miste iets aan het geheel. Er viel een leegte, een vacuum dat er om vroeg om gevuld te worden. Ze sprak er over met Paul, haar Meester. Als experiment begon deze haar straf eerst over de hele avond te spreiden: Eerst mishandelde hij haar borsten met een rietje. Dan pauzeerden ze een half uurtje en vervolgens nam hij haar billen onder handen. Na de laatste pauze kreeg haar kutje dan alle aandacht.

Het hielp, maar niet veel. "Dan gaan we het eens anders proberen," had Paul gezegd en zo was hun nieuwe routine ontstaan: Klokslag acht uur meldde ze zich bij hem, naakt met alleen haar halsband om. Haar meevoerend aan de ketting die daaraan hing, liep hij naar de tafel waar hij een aantal attributen voor die avond uitzocht. Altijd wel een paar zwepen, vaak ook klemmen en uiteraard een van hun trilapparaatjes. Dat waren de dingen die hij altijd bij de hand wilde hebben.

Terwijl hij zijn luie stoel opzocht, legde zij de uitgezochte materialen keurig gerangschikt op het tafeltje naast hem en stelde zich zelf aan zijn andere zijde op, benen gespreid, strak in de houding.

Om zo te wachten...

Vaak sloeg Paul in het begin niet eens acht op haar - behoudens dat hij de ketting aan haar hals stevig aan zijn stoel bevestigde. Hij las de krant of een boek, bekeek het journaal op TV. Zo nu en dan streelde zijn vrije hand over haar billen, zochten zijn vingers zich een weg naar binnen. Het kostte haar dan de grootste moeite om roerloos te blijven staan: Elke beweging werd ogenblikkelijk met een paar felle zweepslagen afgestraft.

En dan was het weer wachten. Maar niet altijd in dezelfde houding. Na de eerste behandeling van de avond - meestal een ranselpartij met een zachte karwats - kreeg ze verdere instructies. Soms moest ze voor bijzettafeltje spelen, op handen en knieën naast zijn stoel, zijn koffiekop of wijnglas op haar rug geparkeerd. En opnieuw zou bewegen morsen en dus straf betekenen. Als hij het haar erg moeilijk wilde maken dronk hij gloeiend hete thee uit een dunwandig glas of zette hij een ijskoud pilsje in de holte van haar rug. Dan was het heel zwaar om te wachten...

Of erger nog, als ze op haar rug voor hem moest liggen, de benen ver gespreid, haar schaamlippen met beide handen open getrokken. Helemaal open en beschikbaar terwijl hij achteloos naar het beeldscherm keek. Zelf vond ze dat een van de meest vernederende vormen van wachten...

Het kon echter nog erger. Op een avond had hij haar armen strak op haar rug gesnoerd en haar halsband met een touw aan het plafond bevestigd. Terwijl ze op haar knieën zat, maakte hij zijn broek los. Goed getraind opende ze meteen haar mond. Hij wilde echter niet dat ze hem afzoog: Met 'n stevige stoot wrong hij naar binnen, het achterste van haar keel neukend. Pas op het allerlaatste moment trok hij terug zodat zijn sprietsende zaad haar voorhoofd, wangen en neus besmeurde. En zo liet hij haar wachten, bijna een half uur lang, walgend van zichzelf maar zonder ook maar de geringste mogelijkheid om de smurrie van haar gezicht te vegen...

Het wachten werd steeds moeilijker, steeds pijnlijker. Het lijkt niet al te moelijk om stil te staan als je helemaal ingesnoerd bent. Maar dat wordt anders als er een stevige vibrator tussen je dijen zit die door middel van een afstandsbediening even verderop op de meest onverwachte momenten aan- en uitgezet wordt...

De laatste keer had hij haar HEEL lang laten wachten - of had het alleen maar zo geleken? Hij had haar enkels aan een spreidstang gebonden en deze zo ver opgehesen dat ze nog net niet ondersteboven hing. Met haar handen op haar rug gebonden moest ze machteloos toezien (en voelen) hoe hij een aantal kaarsen in haar kutje en anus perste, deze allemaal aanstak om vervolgens de TV aan te zetten...

Toen de eerste druppels vet omlaag gleden en haar tere huid raakten, begon ze onrustig te draaien met als gevolg dat het nu met golfjes tegelijk op haar neer kwam. Stilliggen dus, begreep ze toen de ergste pijn over was. Toen Paul dat in de gaten kreeg kwam hij even naast haar staan, een grijns van oor tot oor. Hij goor wat poeder uit een wit zakje over haar dijen, ging dan weer TV kijken. Binnen een paar seconden begon het aan alle kanten bij haar te kriebelen en lag ze, ondanks de pijn die het veroorzaakte, te kronkelen als een gek: Jeukpoeder!

Zo langzamerhand was het wachten erger geworden. Pijnlijker dan de straffen. Veel vernederender ook. Uiteindelijk was de straf de verlossing van het wachten geworden...


Frodo ©