Zodra Jeanine de deur van het atelier opende kwamen de bekende geuren haar tegemoet. Een zonderlinge mengeling van terpentine, verse verf en sigarenrook. Ze kende Marco dan ook niet anders dan met een kleine, zwarte cigarillo achteloos in zijn rechtermondhoek geklemd. En uiteraard met twee, drie van felle verf druipende penselen in één hand, zijn ogen flitsend van haar - het model - naar het doek dat hij met wilde, felle streken langzaam omtoverde in een van zijn onnavolgbare creaties waar de hele zolder inmiddels vol mee stond.

Die schier peilloze berg schilderijen, in lange rijen tegen de wanden aan gezet of zelfs her en der opeengestapeld, dat was zijn liefdesverklaring aan haar. Verkopen deed hij ze nooit: Geen enkele galeriehouder had ook maar de minste interesse in Marco's werk getoond. Niet dat haar favoriete kunstenaar zich nou zo overijverig met zijn verdiensten bezig hield - de subsidie die hij kreeg hield hem royaal in leven - maar Jeanine zou het wel eens leuk vinden als er ook maar eens EEN van zijn kunstwerken eens iets op zou leveren - helemaal als het er een was waar zij model voor had gestaan.

Dan waren al die avonden waarop zij, naakt en rillend van de kou, uren lang voor hem gestaan had tenminste niet allemaal voor niets geweest...

Ach, dat was ook niet helemaal waar natuurlijk. Als zij, op het moment dat hij aangaf dat de inspiratie uitgeput was, eindelijk haar bijna verstijfde lijf op zijn mottige matras uitstrekte was Marco altijd de eerste geweest om het weer in vorm te masseren. Meestal met alle gevolgen van dien: De strelingen werden gaandeweg ruwer, gingen dan over in tikken die steeds feller werden totdat uiteindelijk haar hele huid vriendelijk gloeide van de pijn en haar ogen en haar kutje elkaar beconcurreerden om het meeste vocht te produceren. Net zo lang tot hij er klaar voor was om haar als een wild dier te nemen.

-/-

Tot haar verrassing stond hij vandaag eens niet achter de schildersezel maar hing hij half over het krakkemikkige bed, een dik boek in zijn handen die altijd en eeuwig met verf besmeurd leken te zijn. Behalve nu dan: Zijn benige vingers waren bijna griezelig wit, alsof hij ze in alcohol gewassen had. Marco beantwoordde haar groet nauwelijks, leek geobsedeerd door zijn lectuur. Pas na een paar minuten nam hij haar vorsend van top tot teen op en zei alsof hij een verklaring aflegde: "Realisme, DAT is het!"
"Pardon?"
"Realisme! De Realiteit. DAT is waar de mensen voor gaan tegenwoordig. Binnen kijken bij je buren, anderen bespieden als ze eh... aan sex doen..."
"Wat heb JIJ ineens?" vroeg Jeanine bijna giechelig. Normaal gesproken had Marco niet zo veel moeite met dat soort uitdrukkkingen. Integendeel, ze had de meest smerige scheldwoorden juist van hem geleerd. Tegelijkertijd trok ze haar jas uit en maakte aanstalten om, zoals gewoonlijk, de rest van haar kleding uit te trekken en netjes opgevouwen weg te leggen op de stoel die daar speciaal voor neergezet was. Maar deze keer hield Marco haar tegen: "Nee, nu niet. Aanhouden. Ik heb een idee!"

Zonder verder tegen te stribbelen liet Jeanine zich door hem meetrekken naar een hoek van het atelier waar hij blijkbaar een plekje voor haar gereserveerd had: Een paar vierkante meter kale vloer in een hoek waarvan de wanden - aan de verf te zien - nog kortgeleden spierwit waren geverfd.

"Pak aan," zei hij, haar een zwarte doek en een paar stalen handboeien aanreikend, "Doe die doek om je ogen. En die dingen hoef je alleen vast te houden, meer niet!"
Jeanine kreeg een onrustig gevoel over zich. Toch blinddoekte ze zichzelf en wachtte af. Ze hoorde - of voelde meer - dat Marco om haar heenliep en haar kleding begon te rangschikken: Hij knoopte haar truitje los, draaide haar rok tot de split aan de voorkant zat, zette haar benen iets verder uit elkaar. Uiteindelijk bond hij iets om haar hals dat hard en ruw aanvoelde. Een honderiem?

"Hou nu die dingen voor je uit, alsof je ze aan mij wilt geven," zei hij dan. Weer gehoorzaamde ze en...

Flits!

Ze kon het zelfs door haar gesloten oogleden zien: Een fel licht, als van een fotocamera. Maar wat moest Marco - die zwoer bij alles wat niets met moderne techniek te maken had - met een camera?

Of had ze zich vergist?

Blijkbaar: Toen hij de blinddoek weer los maakte, was er niets van dien aard te zien. Had ze zich toch vergist?

-/-

"Heb jij morgen tijd voor me?"
Jeanine liet de hoorn bijna uit haar handen vallen: Marco had haar nog nooit gebeld: Hij had zelf niet eens telefoon. En nu ineens, midden op de dag, midden op haar werk, zijn stem. Ietwat vervormd door de electronica, maar toch...

"Ja, natuurlijk," wist ze uit te brengen, "de hele dag desnoods, maar..."
"Niets vragen," onderbrak hij haar, "Ik heb een opdracht voor een galerie in Keulen. Met jou als model! Nou?"
Ze aarzelde geen seconde: "Hoe laat moet ik bij je zijn?"
"Ze vroeg als je kunt. We hebben een hoop te doen!"

-/-

Het waren niet alleen de geuren deze keer. Er was ook een geluid dat ze misschien wel herkende, maar niet in deze omgeving. Een zacht maar jagend gezoem dat niet in het atelier thuis hoorde. Tot haar stomme verbazing stond er in dezelfde witte hoek waar zijzelf met blinddoek en al gestaan had nu een burootje met daarop een kleine monitor waar Marco intens op tuurde.

"Welkom in 2000!" grapte ze nog maar hij merkte het niet eens: "Trek je kleren uit, we hebben een lange dag voor de boeg!"

Tien minuten later reden ze de stad uit en realiseerde ze zich...

"Oh, kunnen we nog even terug? Ik moet nog...."
Marco schudde beslist zijn hoofd: "Nee, dat komt me alleen maar goed uit. Doorrijden!"
Ze beet op haar lip, klemde haar knieën tegen elkaar en probeerde de aandrang te vergeten. Gelukkig hoefde ze niet lang te rijden: Al na een paar minuten draaide ze op zijn aanwijzingen de auto een parkeerterrein op en stapten ze uit: Hij bruisend van energie om zich heen zoekend, zij rillend onder haar winterjas - het enige wat ze aanhad...

Marco liep voor haar uit, vorsend om zich heen kijkend, en zij volgde gedwee. Het open veld af, langs een smal bospaadje, tot de beschaafde wereld ergens ver weg leek. Op dat moment draaide hij zich om en viste de zwarte doek, een leren halsband met ketting en de handboeien uit zijn jaszakken.
"Moet je nog steeds?" vroeg hij sarrend. Ze knikte woordeloos en voelde dat er nu iets stond te gebeuren dat anders was dan alles wat er tot nu toe tussen hen gebeurd was.
"Jas uit en tegen DIE boom aan gaan staan!" snauwde hij, feller dan anders. Ze reageerde ook anders: Had ze gewoonlijk grapjes gemaakt over zijn wensen, nu schoot ze haast haar jas uit, bond de doek om haar hoofd en leunde op zijn aanwijzingen tegen de ruwe schors van de boom, haar benen ver gespreid. Marco deed haar de halsband om waarbij de ijskoude ketting langs haar verstijvende tepels gleed, duwde haar armen boven haar hoofd en klikte ze achter de boomstam met de polsen aan elkaar.

Jeanine rilde. Ze wist niet wat erger was: De kou of de vernedering. Of misschien was het wel opwinding?

"Laat maar lopen," klonk het droog en meteen kwam alles in haar in opstand: Nee, DAT nooit!

"Ik heb alle tijd hoor!" zei hij maar het klonk al ongeduldig. Ze was vastbesloten om tot het laatste moment te wachten maar ineens...

"WIJD die benen en pissen kreng!"
Alsof dat de laatste drempel was, zakte Jeanine half door haar knieën en liet het gaan. Bij god, ze kon het zelfs HOREN!

Flits!

Weer dat licht - of toch niet? Ze was zo druk met zichzelf bezig dat ze het nauwelijks in de gaten had. Ineens was daar ook weer licht: Marco rommelde nu onhandig met de handboeien tot deze zacht klikkkend los sprongen. Maar ze waren nog niet klaar: Hij rukte ongenadig aan de ketting die aan haar halsband zat: "Op handen en voeten jij!" Het klonk nu niet eens onvriendelijk meer. Het klonk gewoon... vals...

Haastig liet ze zich voorover vallen. Nat gras en aarde kleefde aan haar handen en knieën. Ze was zich er nauwelijks bewust van toen hij haar op iets liet bijten en dat vervolgens vastzette. Toen hij haar, ongeduldig aan de riem sjorrend, verder het bospad op trok, dwars door kleine modderpoelen en door de wind losgeslagen takken die haar besmeurden of rode striemen op haar huid achterlieten. Ze was zich nergens meer van bewust, alleen nog van haar absolute onderdanigheid, haar acceptatie van Marco's Meesterschap over haar...

Flits!

Gebeurde het nou of gebeurde het niet? Jeanine was alle gevoel voor realiteit verloren. Ineens zat ze weer achter het stuur van haar auto, Marco met een tevreden grijns om zijn tronie naast haar. Ze voelde zich gebroken en net zo nieuwsgierig: "Zijn we klaar nou?"

Hij keek opzij en grinnikte: "Nee, nog niet helemaal!"

-/-

Ze huilde hartgrondig, jankte zoals ze nog nooit gejankt had. Haar huid brandde, haar billen stonden in brand. Nog nooit had hij haar ZO vreselijk mishandeld. Bijna achteloos had hij het ene wapen na het andere - een rietje, een rijzweep, een karwats - ter hand genomen, er fel mee toegeslagen om het dan even onverschillig weer weg te werpen. Jeanine was de tel der striemen allang kwijt. Er was alleen pijn, vreselijke pijn, en dan ineens...

Wég licht. Weer die doek over haar ogen, weer dat koude staal om haar polsen. Die band om haar nek. Ze merkte het nauwelijks. Pijn, pijn, pijn...

Flits!

Wat WAS dat toch?

-/-

Twee weken later...

Met enige moeite hees Jeanine zich uit haar auto en trok de vouwen uit de waanzinnig dure baljurk die Marco een dag eerder bij haar had laten bezorgen. Precies op maat: Hij kende haar lichaam zoals geen ander. Maar geen outfit om een rit naar Keulen te maken bleek nu...

De galerie was van buiten hel verlicht door schijnwerpers. Binnen zocht ze Marco tussen de intelligent converserende bezoekers, allemaal in driedelig maatpak of baljurk al naar gelang hun voorkeur. Halverwege haar gang door de menigte stond hij ineens naast haar, in dezelfde slobberige en bevlekte kleding die ze van hem gewend was, cigarillo in de rechtermondhoek geklemd.

"Kom mee jij!"

Viel hier nog iets te protesteren? Zonder iets te zeggen liet Jeanine zich door hem meeslepen, dwars door de wijkende menigte heen naar een cirkelvormige ruimte waarvan de wanden achter gordijnen schuil gingen. In het midden bevond zich een stalen buis die van vloer tot plafond reikte met op armhoogte een klein, zwart plateautje waarop de haar zo bekende handboeien lagen: Een ervan was open, de ander zat om de stalen buis geklemd.

Haar met een valse grijns aankijkend pakte Marco haar rechterhand en legde deze bijna eerbiedig op het plateau. En ofschoon ze zo goed als zeker wist wat er nu komen ging - haar hoofd wilde vluchten maar haar hart zat vast - liet Jeanine het toe dat Marco het kille staal om haar pols klikte. Pas op dat moment merkte ze dat ieders ogen op haar gericht waren...

Ze zocht en vond zijn ogen die vals flikkerden. Die blik die haar zo'n wee gevoel gaf, die handen die, heel even maar, licht strelend over haar lichaam gingen en zich, heel onverwacht weer, snel terugtrokken.

Marco had zijn rug naar haar toegekeerd en leek nu naar iemand te knikken die buiten haar gezichtsveld stond. De overige gasten staarden ietwat verward van de een naar de ander, niet wetend wie er vanavond de hoofdrol speelde.

Met een zacht slissend geluid schoven de gordijnen aan de wanden zich opzij en bij het zien van de eerste details begon Jeanine wanhopig aan de ene boei te rukken die haar op dat moment op haar plaats hield. Helaas, er was geen ontsnappen aan...

-/-

Daar was ze: Meer dan levensgroot. Op posters die van vloer tot plafond reikten. De eerste was al nauwelijks subtiel te noemen: Jeanine met blinddoek en halsband, haar kleren zo gearrangeerd dat haar tepels en kutje duidelijk te zien waren terwijl zij de kijker als het ware de stalen handboeien aanbood. En met elke foto werd de vernedering groter, dieper: Naakt gebonden aan een boom, een dikke straal urine voortbrengend. Op handen en knieën in de modder, aangelijnd als een hond, bit tussen haar tanden geklemd. En als finale haar gestriemde lijf dat met gespreide armen en benen aan de zolderbalken van Marco's atelier hing.

Jeanine wist niet meer waar ze kijken moest. Het overige publiek daarentegen wel. Meer nog zelfs toen hij de rits op haar rug zachtjes omlaag trok en de jurk van haar schouders liet glijden. "Blijven staan," siste hij zacht, haar borsten ontblotend. Zo liet hij haar staan, half naakt onder te ogen van de steeds groter wordende menigte wiens blikken heen en weer bleven gaan van de foto's naar haar ontblote, weerloze lichaam. En Jeanine begreep dat het niet de posters waren die het pronkstuk van deze tentoonstelling vormden, maar zijzelf...


Frodo ©