Het kleine telefoontje rinkelde met een zacht, snerpend geluid dat nauwelijks boven dat van de vaatwasser uit kwam. En toch schrok ze. Er was namelijk maar EEN iemand die het nummer kende. Ze wist niet wat erger was: Dat snerpende geluid of dat van zijn stem.

"Kwart over zeven, op de grond." en het was weer stil.

Dat was alles, zoals altijd. Tijd en plaats, meer niet. De tijd waarop ze klaar diende te zijn. De plaats waar ze zich zou moeten bevinden: Naakt, benen gespreid, handpalmen naar boven en mond half geopend, klaar om hem te ontvangen. Op welke manier dan ook...

Zo had hij het haar geleerd in lessen die haar nog lang zouden heugen. Elke fout bij een overhoring was afgestraft met een mep waarvan de sporen dagen later nog duidelijk zichtbaar waren: Een rode striem over haar billen, een blauwe plek op haar borst en hij, hij vond het alleen maar leuk om die merktekens later nog eens terug te zien. Ze te strelen of, als hij dat nodig vond, ze met een vlijmscherpe nagel te volgen...

"Kwart over zeven, op de grond." Dat betekende dat ze nog twee uur had om alles in gereedheid te brengen: Bad nemen, scheren (hij HAATTE haren) en de zolder in orde maken. Eens was het haar gebeurd dat alle troep van de vorige keer er nog lag: Volle asbakken, besmeurde vibrators... Hij was zelfs over een aantal zwepen gestruikeld die ze had laten slingeren.

Vervolgens had hij haar bijna twaalf uur lang bezig gehouden tot ze geen stem meer over had om van pijn te kunnen gillen.

Dan leer je dat soort fouten wel af.

Ze keek op haar horloge. Verroest, bijna een half uur verstreken! Baden, scheren, opruimen en dan nog een snelle douche: De haast om haar fouten te verbergen had haar aan het zweten gemaakt. Routineus, zonder na te denken klikte ze de stalen ringen om haar hals, enkels en polsen dicht en knielde met een oog op de klok (kwart voor zeven) neer op de grond, haar benen zo ver als maar kon gespreid, haar handpalmen naar boven gekeerd op haar knieën, wachtend...

Wachtend en denkend.

Want wat zou hij doen?

Zou hij haar kussen, strelen, gek maken met zijn vingers en haar dan negeren om zijn krant te lezen, zoals hij al eerder gedaan had?

Zou hij haar bij binnenkomst al groeten met een klap van een van de wand gegriste karwats, zoals hij al eerder gedaan had?

Zou hij haar overeind sleuren en wild kussend verkrachten, haar tegenspartelende armen en benen opzij slaand, zoals hij al eerder gedaan had?

Of zou het nog erger worden?

Zou hij haar bevelen hem te bevredigen terwijl hij een boek of tijdschrift las?

Zou hij haar optuigen als een getemd dier en haar op haar knieën de kamer rond sleuren, haar met zijn zweep aansporend?

Of misschien had ze geluk en hoefde ze vanavond slechts als tafel te dienen. Dan kreeg ze alleen straf als het glas dat hij op haar rug gezet had omviel...

Of zou hij achteloos zijn broek los knopen en haar mond als toilet gebruiken, met een oog op de TV? (De eerste keer was ze bijna over haar nek gegaan - met alle gevolgen van dien. Nu dronk ze gedachteloos door).

Maar het kon ook echt zwaar worden...

Het kon zijn dat hij in een slechte bui was en dat op haar af wilde reageren. Dan kwam hij soms marteltuig tekort en zette zijn nagels in haar tere huid.

Het kon ook zijn dat hij iemand meenam. De vrienden waren het minst erg: Ze liet zich dan met het schaamrood op de kaken door Hem mishandelen terwijl de vreemde toekeek. Maar de meiden...

Toekijken terwijl hij HEN onder handen nam...

Zien hoe zijn strelende handen die vreemde borsten, vreemde lichamen beroerden...

De vernedering om met haar ene hand de schaamlippen van een andere vrouw te openen om Zijn pik naar binnen te sturen.

Of, erger nog, Zij genot te verhogen door zijn scrotum te likken terwijl hij zich in die ander boorde en je haar gegil nog hoorde, ondanks de dijen - Wiens dijen? - die zich om je hoofd klemden...

-\-

Het praten was nog het moeilijkste geweest om aan te leren. Het begon met zijn bevel om haar gevoelens te melden. Dat ging nog: "Lekker," "Ga door" en "Dieper!"

Maar dan...

"Wilt U mij Straffen Meester?"

"Wilt U mij alstublieft harder slaan Meester?"

Of erna:

'Dank U wel Meester!"

En de ergste:

"Mag ik U alstublieft afzuigen Meester? Misschien wordt de straf dan wat minder?"

(Natuurlijk mocht ze zuigen. Maar de straf werd er Nooit minder om...)

Ze was daar een kei in geworden: Dankzij zijn lessen (en zijn harde handen) kon ze iedere man binnen enkele minuten klaar laten komen - in haar mond of over haar gezicht, waarbij het kleverige zaad haar wangen en hals besmeurde - toch gebeurde dat maar zelden met hem. Meer dan eens was er plots een dwingende hand op haar schouder, een gekermd "Stop!" dat haar tegenhield.

Omdat hij iets anders wilde.

Haar in een onmogelijke positie vastbinden en haar alsnog naaien. Hard, ruw en wreed. Of haar wijdbeens naast zich te laten staan, met wasknijpers op haar borsten en schaamlippen, wachtend terwijl de pijn steeds erger werd. Of zij, geknield op de bank, haar achterwerk omhooggeheven en zijn hand naar binnen geboord, zijn aandacht op haar of op de video die op dat moment afgespeeld werd.

Ze haalde diep adem, spreidde haar benen nog iets verder zodat het vocht dat zich daar verzameld had traag neer begon te druppelen. Ze voelde het maar merkte het niet. Ze had haar ogen naar de klok gewend. Tien over zeven.

Wat zou hij doen?

Ze wachtte...


Frodo ©