Een klein lachje ontsnapt me als ik mijn handtas pak en de tweede afstandsbediening erin doe.
Hij heeft me uitgenodigd voor een etentje, heel verassend en spontaan. Wel erg kort dag, maar dat ben ik wel gewend van hem. Even later kreeg ik een smsje met het vriendelijke verzoek om mijn trilei met afstandsbediening (draadloos) mee te nemen.

Alhoewel wij behalve vriendschappelijke banden niet echt iets met elkaar hebben kan en wil ik zijn verzoekje niet weigeren. Maar ja, ik zou niet ik zijn als daar niet een addertje onder het gras zou zitten.
Ik bel Chantal, mijn vriendin, op en spreek met haar af dat ik even iets bij haar op kom halen, voordat ik richting restaurant ga.
Ik neem een snelle douche en sta even besluiteloos voor mijn kledingkast, maar kies dan voor een zwarte broek en een zwart truitje. Ik ben klaar en ga zoals afgesproken bij Chantal langs. Ik heb haar met Kerst een trilei zoals het mijne cadeau gegeven en leen voor vanavond de afstandsbediening van haar.

Ik arriveer op tijd voor het restaurant, hij stapt net uit de auto en fronst bij het zien van mijn broek. Zoals gewoonlijk ziet hij er uit om op te vreten. Ik begroet hem lachend en binnen in het restaurant worden we door de bediening naar ons tafeltje gebracht.
Mijn goede bui kan niet meer stuk... Zoals altijd heb ik heel wat te vertellen en ik ben uitbundig en vrolijk. En dan opeens voel ik het bekende trillen... ik laat het even begaan en met mijn hand in mijn handtas zet ik het ei uit als het genoeg is. Zo gaat dit keer op keer. Hij kijkt mij observerend aan om mijn reactie te peilen en ik heb moeite om mijn lachen in te houden.

We zijn bijna klaar met het hoofdgerecht en ik zie in zijn gezicht een vragende en verbaasde uitdrukking. Ik proest het uit van het lachen, kan me gewoon niet meer inhouden. Hij kijkt naar mij en opeens zegt hij heel zachtjes maar beslist "Geef mij je handtas". Zijn toon duldt geen uitstel en met veel tegenzin schuif ik het tasje over tafel, de tijd om de afstandsbediening weg te moffelen heb ik niet meer.
Hij pakt de tas, kijkt erin en zegt met ijzige stem tegen mij "Ga naar de gehandicapten wc en wacht daar op me!"
Oei... menens.
Ik durf hem amper aan te kijken en sta van tafel op en ga naar de wc, een grote ruime wc voor gehandicapten. Hij laat even op zich wachten en ik breng mijn haar in orde. Opeens staat hij achter mij... ik was zo in gedachten dat ik hem niet gehoord heb...

En daar is hij dan, heel statig, kijkt me doordringend aan, zwijgend en dreigend... Een rilling trekt over mijn rug. Ik open mijn mond om iets te zeggen maar daar krijg ik de kans niet voor... Hij legt zij hand om mijn mond met een vinger tegen mijn neusgaten en dempt het geluid.
Hij schudt een keer nee en kijkt me vragend aan of ik het begrepen heb... ik knik van ja en de hand gaat weer van mijn mond af.
Hij schuift mij richting toilet, pakt twee korte stukjes touw uit zijn broekzak en maakt mijn polsen aan de beugels vast die links en rechts van de toiletpot aan de muur bevestigd zijn.
Ik sta enigszins ongemakkelijk....

Hij trekt mijn broek omlaag en laat deze halverwege mijn bovenbenen hangen... Jak, wat vind ik dit erg. Ik hoor wat gerommel en voel zijn warme hand op mijn bil... "Het kan niet zo erg worden" denk ik... En op dat moment regent het slagen met zijn broekriem... Auw... Ontdaan kerm ik, maar zonder pardon gaat hij door... Om het nog erger te maken, zet hij het trilei aan. Ik word heen en weer geslingerd tussen heftige pijn en genot. Opeens stopt het trillen en het slaan met de broekriem. Zo onverwacht als het begon eindigt het ook.
Met een snelle beweging maakt hij het touw los en loopt zo de deur uit.
Een beetje beduusd wrijf ik over mijn pijnlijke billen en trek mijn broek weer omhoog.

Ik loop weer terug naar het restaurant en ga voorzichtig zitten. Hij kijkt mij met een gemene grijns aan. Mijn dessert staat er al en met de wetenschap dat ik een lange avond tegemoet ga, begin ik te eten....


valerie ©