La Pianiste


Recensie over de film:

La Pianiste
Uit: 2001, Frankrijk/Oostenrijk
Regie: Michael Haneke
Met: Isabelle Huppert, Annie Girardot, Benoit Magimel, Susanne Lothar, Udo Samel

Synopsis: Erika Kohut is een pianolerares met een bijzonder afwijkend seksueel gevoelsleven. Zij woont samen, en slaapt zelfs in hetzelfde bed, met haar moeder in een benauwd Weens appartement. Als zij een jonge student onder haar hoede krijgt die verliefd wordt op haar, gaat ze steeds vreemder gedrag vertonen. Naar de roman Die Klavierspielerin van de Oostenrijkse Elfriede Jellinek.


LePaulski
Na 20 minuten film stapt de pianolerares uit Michael Haneke?s La Pianiste zelfverzekerd en zonder een spoor van gene een sexshop binnen. Gadegeslagen door enkele mannen die zich verbazen over haar aanwezigheid neemt ze plaats in een privé cabine. De beelden van de pornofilm die ze bekijkt komen in hoog tempo voorbij. Ze trekt zwart lederen handschoenen aan om een gebruikte tissue uit een aanwezige afvalemmer te halen. De pianolerares houdt de tissue bij haar neus en ruikt?Er stijgt een zenuwachtig gegiechel op in de bioscoopzaal. Dat Erika Kohut niet helemaal spoort is al wel gesuggereerd, maar dat een deftige vrouw van tegen de 40 tot zo een schandelijke daad in staat is komt toch uit de lucht vallen. En dit is nog maar het begin. Welkom in de wereld van Michael Haneke.

Toch markeert La Pianiste een breuk met eerder werk van Haneke. Waar Haneke voorheen ook in extreme mate wist te shockeren (Benny?s Video, Funny Games) ontbrak het altijd aan een psychologische onderbouwing. De wereld is slecht omdat ie slecht is. En dat levert een naargeestige sfeer, die zelfs na afloop van deze films moeilijk af te schudden valt. Zo moeilijk dat er eigenlijk helemaal geen bewegingsruimte meer is. Haneke is een matige predikant die vertelt hoe het is en er verder niet meer over wil praten. In La Pianiste daarentegen, zijn veel schokkende scènes aanwezig, maar de film is beter te verteren naarmate duidelijk wordt dat je naar een psychiatrische patiënt aan het kijken bent. Vreemd, maar waar: in de inktzwarte wereld van Haneke is dat een bemoedigende gedachte.

Staat u mij toe nog iets geks te zeggen. Eigenlijk is La Pianiste gewoon een slasher film. Het is Friday the 13th of Halloween voor intellectuele snobs. Erika Kohut die een vrijend stelletje besluipt tijdens een drive-in filmvoorstelling is niet veel anders dan Mrs Voorhees die de lustige tieners in Camp Crystal Lake van het leven berooft zo gauw ze zich afzonderen voor een 1-op-1 oefening. Net als veel van deze horrorfilms is La Pianiste na verloop van tijd uitermate grappig. Veel van wat er gebeurt is zó over the top (als in een droom) dat je op sommige momenten eigenlijk niets anders meer kan doen dan lachen. Als Erika een totaal mislukte ?versierpoging? heeft losgelaten op haar student belandt ze natuurlijk toch weer met haar moeder in bed. Plots begint Erika haar moeder met wanhopige overgave vol op de mond te zoenen. Moeder moet zich met man en macht aan dochters greep ontworstelen en mompelt dan dat haar kind nu echt gek is geworden. Haneke biedt het publiek voor het eerst een makkelijke uitweg.


Volgens cassandra:

Een fascinerende film, het begint vreemd, maar boeit enorm. Hij lijkt nogal onwerkelijk en het is zoeken waar het verhaal nou eigenlijk heen gaat. Het is nogal frustrerend als je merkt dat er nauwelijks verandering in de situatie komt en het eind is nogal bijzonder...
Toch staat hij hier in de kast, vraag me niet waarom :-)


Main