Waarheen leidt de weg...

[Harpocrates]

Een goedemiddag,

Al zolang ik me kan herinneren, zijn er de fantasieën. Soms bleven ze een tijdje op de achtergrond, maar zo af en toe kwamen ze weer eens voorbij zeilen. Er is nooit enige twijfel mogelijk geweest, want aan duidelijkheid werd niets te wensen overgelaten. Ontkennen was zinloos.

Tegenwoordig zijn wij gezegend met het Wonder Des Internets, alwaar menig jongmens de zoektocht begint naar diens onvermijdelijk ontluikende seksualiteit. Bij mij leek die zoektocht in principe heel gemakkelijk, want het betrof eigenlijk maar twee letters: SM.

Maar wat ik vond na het intoetsen van deze sleutel, deed mijn enthousiasme al snel temperen. Ik zag donkere kelders. Eng behaarde mannen met tatoeages. Middeleeuwse martelwerktuigen, kooien en een uitgebreid assortiment aan slagwerk. Ik zag pijn en vernedering. Échte pijn en vernedering.

Holy shit..!!!

Geschrokken verliet ik deze donkere krochten van het Digitale Alles, mezelf gebiedend daar nooit meer terug te keren. Dát was niet wat ik bedoelde..! Schijnbaar genezen van mijn klaarblijkelijk dwalende fantasie, bleef het daarna weer een tijdje rustig in mijn hoofd.

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Langzaam kwamen de gedachtes terug, totdat het punt bereikt werd waarop ik me toch nog weer eens aan de zoektocht wilde wagen. Twee letters...

Onnodig brute machos met piercings en zwepen. Bloedrode striemen, donkerblauwe plekken en tranen. Échte tranen.

Holy shit..!!!

Deze cirkel van gedragingen heeft zich sindsdien jarenlang herhaald en waarschijnlijk zat ik nu nog in diezelfde molen, als ik niet pas geleden mijn meisje had ontmoet. Affijn, daarover meer in mijn voorstelpost. Want waar ik eigenlijk naartoe wil met deze - te lange? - inleiding is dus de intensiteit van het fysieke gedeelte van onze gemeenschappelijke hobbie. Hoe hard en vooral ook, hoe hard niet?

Ik kan mij simpelweg niet voorstellen dat ik ooit mijn meisje te lijf zou gaan met volle kracht. Dat wil ik niet, ik vind haar lief! Ik heb al eens de bewering uitgesproken dat ik geen grote sadist ben, maar na verdere introspectie kom ik tot het vermoeden dat ik het misschien wel zou kunnen met iemand bij wie ik geen bijzondere persoonlijke band ervaar. De vrees leeft dat ik misschien een grotere sadist ben, dan ik eigenlijk zou willen toegeven.

Gisteren heb ik mijn meisje over de knie gelegd, om haar bilpartij van een egaal rood kleurtje te voorzien. Gewoon met de hand, zorgvuldig en niet te hard. Geenszins het geweld dat ik online voorbij heb zien komen, maar met aanzienlijk meer overtuiging dan een paar weken geleden. Sinds wij afgesproken hebben dat dit echt het pad is dat wij willen bewandelen, handel ik vanzelfsprekend met steeds meer zelfvertrouwen.

Het is dus duidelijk dat mijn grens langzaam aan het verschuiven is. En met die van mij, die van haar. En nu vraag ik me af hoe ver dit gaat. En hoe ver ik wil dat het gaat. Nogmaals, ik vind haar lief!

Mijn vraag - aan de waarschijnlijk wat meer ervaren liefhebbers onder ons - is of jullie hedendaagse voorkeuren overeen komen met de fantasieën van vroeger. Of zijn grenzen verlegd en ondernemen jullie vandaag dingen, die je gisteren nog met gepaste afschuw bekeek?

Groet,
Harpocrates

[Yara]

Ik weet niet echt of ik zozeer harder ben gaan spelen. Ik ben wel veel meer uit gaan proberen. Vroeger wilde ik nooit met naalden spelen, nu als dominant wel en kan het best leuk zijn voor de afwisseling (vooral omdat ik graag met angst speel en mijn sub het heel eng vindt overigens). Sowieso kwam ik als overtuigd sub de scène binnen en ben ik nu toch al jaren actief aan het switchen.
Ik weet nog goed dat ik ooit op mijn eerste meeting met een behoorlijke groep beginners zat. Een meeting van ws bij Frodo en zijn toenmalige partner thuis. Ik heb toen een spel gezien van hem wat toen heel indrukwekkend was (en dat wel ik ook triggerde), maar een jaar later deed ik zoiets zelf ook en meer.
Het verandert soms, maar sommige dingen blijven leuk, bowl je wel gaat variëren Door een andere bondage, andere zweep of andere opbouw natuurlijk.

[Harpocrates]

Dankjewel voor je reactie, Yara.

Een spel van Frodo. Als ik moet afgaan op de verhalen uit het dagboek van Cassandra en de foto's op deze site - waarvan ik vermoed dat ze uit zijn persoonlijke collectie komen - dan is dat denk ik ongeveer precies wat ik bedoel. Ik kan me heel goed voorstellen dat het zeer indrukwekkend is, om daar als beginner mee geconfronteerd te worden.

Moeilijk voor te stellen dat ik ooit zo ver zou gaan, maar iedereen is anders natuurlijk. En wie weet hoe ik er over een paar jaar tegenaan kijk. Jij bent dus wel meer dingen gaan uitproberen en hebt daarmee je grenzen blijkbaar aanzienlijk verlegd?

Spelen met angst, die begrijp ik ook wel. Ik probeer tijdens een spel wel eens voorzichtig wat dingen te sugereren, waarvan ik weet dat zij het eng vind. Maar ik denk dat we samen eerst nog even wat vertrouwen moeten opbouwen, voordat ik haar echt ga laten schrikken

[Yara]

Weet je, ja misschien zijn het in de basis best heftige activiteiten, maar uiteindelijk willen beiden het. Ik heb nooit iets gedaan wat ik echt niet wilde of mijn sub iets aangedaan wat ze echt niet wilde. Ja, we zitten soms op de grens van wat je nog wilt doen, maar dat is wel omdat we beiden het effect daarvan willen hebben.

[Bitemarks]

Ik ben van dezelfde generatie als jij, maar ik kreeg wel glimmende oogjes als een pro Meesteres bij seks voor de Buch een vreselijk beeld van sm neerzette. Ik vond mijn eerste blauwe plekken ook echt iets om trots op te zijn en na mijn eerste stapjes wilde ik alleen maar meer en harder.

Hoe anders was dat bij mijn eerste Dom stapjes. Ik was voorzichtig en beheerst. Ik wilde wel reactie, maar niet per se blauwe plekken. Dat is wel langzaam gegroeid naar meer. Het zelfvertrouwen stijgt en het sadisme groeit mee.

Nu ik jaren meer ervaring heb, zijn mijn (onze) interesses wel verschoven. We spelen nu graag met angst en verwurgingen bijvoorbeeld. Dat zou ik als beginner nooit gedaan hebben. Ik zie anderen verder gaan op seksueel gebied of met pijn. En weer een ander specialiseert zichzelf in bondage, of maakt het juist wat minder heftig.

Ik denk dat je wel wat grenzen zult verleggen, maar het zou me verbazen als je over een jaar of wat vol tatoeages je meisje tot bloedens toe slaat

[Frodo]

En nu vraag ik me af hoe ver dit gaat. En hoe ver ik wil dat het gaat.

Nou, net zo ver als je het wil laten gaan eigenlijk. Nog niet zo lang geleden... OK, héél lang geleden stond ik er net zo in als jij en een tijdje later wordt je dan aangehaald op een bepaald forum omdat jouw spel voor iemand zo indrukwekkend was.

Ik denk niet dat er iemand is die kan zeggen waar het voor jou - of liever gezegd jullie want het is wel een samenspel - heengaat. Wel durf ik je te zeggen dat het verkennen van grenzen eigenlijk bijna nooit zal eindigen, ongeacht hoe lang je ook samen bent. Soms lijkt 'n bepaald idee angstaanjagend maar 'n paar jaar en enkele dozijnen speel-avondjes later begint één van beiden er toch wel nieuwsgierig naar te worden. Of niet, kan ook.

Er zijn stellen die SM alleen maar vocaal beoefenen. Er zijn er ook die pas tevreden zijn na zo'n eh... bloedbad. Beiden zijn dik tevreden met de situatie. Dat maakt de belevenis an sich echter niet minder intens. Je zoekt, alleen of samen, gewoon je eigen manier om aan jouw gevoelens vorm te geven. En nee, je eigen grenzen ga je gewoon niet over, zelfs al smeekt je partner (m/v) er om. Dat levert voor beide partijen alleen maar 'n enorme kater op!

[Ravelijne]

Bedenk ook dat niet alles wat er heftig uitziet, zo heftig is. Sommige mensen hebben heel snel blauwe plekken, anderen krijgen ze bijna nooit. Maar het belangrijkste is wat de mensen hier boven al zeggen: het is uiteindelijk wat beide (of meer) mensen in een spel allebei willen.

Soms verleg je grenzen omdat je merkt dat wat je eerst heel heftig vond, misschien helemaal niet zo heftig is (je kan van een vechtsporttraining ook met blauwe plekken thuiskomen). Soms merk je dat je eigenlijk wel eens wil snuffelen aan intensere spelvormen, omdat dat je toch blijkt te liggen. Maar je kunt alles in je eigen tempo doen.

Ik ken meer mensen die zeggen dat ze iemand die ze lief vinden geen pijn kunnen doen en dat dat ze makkelijker af zou gaan met iemand waar ze 'niks mee hebben'. Ik kan me totaal niet in dat laatste verplaatsen. De dans van sadisme & masochisme is een samenspel tussen twee mensen. Waarom zou je zoiets fijns en bijzonders willen doen met iemand waar je geen chemie mee hebt? Ik vind het persoonlijk alleen maar leuk om te doen als de cirkel 'rond' is, als je er allebei van geniet (wat voor soort genieten dat dan ook is, voor de masochistische partner).

Nog even over die tranen: huilen in een BDSM spel kan heel fijn zijn. Net zoals moeten huilen als je naar een heel mooi stuk klassieke muziek luistert, of naar dat ene liedje wat je raakt, enorm kan opluchten.

[tessie]

Ik ben wel heftiger gaan spelen dan in het begin ja. En ik doe dingen, en heb dingen gedaan, waarvan ik in het begin dacht: no way!
Ik ben als persoon nu ook anders dan hoe ik toen was. Je wordt ouder, je maakt meer dingen mee, je gaat over sommige dingen anders denken, etc. Het is allemaal niet zo statisch, tenminste, niet bij mij.
Op elk moment heb ik me er gewoon prima bij gevoeld, wat ik toen deed. Of dat nu soft was of heftig. Het paste op dat moment. Sommige dingen gaan in een golfbeweging, van soft, naar heftig, naar weer soft(er). Zolang ik me er goed bij voel, blijf ik er gewoon lekker van genieten. Genoeg afwisseling zo

[Voleuse]

Ik denk dat heel veel dominanten aan het begin van hun ontdekkingsreis worstelen met het hele ik vind haar lief/ik wil haar pijn doen, want het voelt als een tegenstelling. Maar dat is het echt niet. Ik voel me zelden meer geliefd dan wanneer hij me pijn doet .

Toen ik mijn D ontmoette had hij nog niet heel erg veel ervaring met spelen met iemand die masochistisch is (wat ik wel ben). Dus in het begin speelden we veel voorzichtiger dan nu, toen vroeg hij nog vaak of het allemaal wel ging, nu weet hij dat ik het echt heel leuk vind. Dus het is ook een proces van elkaar leren kennen. Eigenlijk is mijn ervaring dus niet zozeer dat mijn grenzen opgerekt zijn als sub, want de fantasieën had ik altijd wel (al heb ik ook echt wel dingen gedaan die me eerst niks leken), maar dat de grenzen van mijn D en wat hij met mij aandurft opschuiven. Dingen die extreem lijken, zijn dat voor mijn gevoel veel minder omdat het gebeurt in de context van een relatie en machtsverhouding die al langer bestaat en heel fijn en veilig voelt.

[Caoineadh]

Hoewel ik nog altijd een beginneling ben in de scene, ook ik heb al gemerkt dat mijn zienswijze t.o.v. bepaalde voorkeuren enorm veranderd is.
Waar ik zo'n vijf jaar geleden bepaalde zaken bestempelde als een 'no-go', zijn die 'no-go's' vervangen door 'pro's'. Hoogstwaarschijnlijk zal ik wel eens tegen een grens aanlopen, of er over gaan, ... Maar ook dat zal een leerrijk moment zijn. Als er één proces is wat continu in beweging is, is het verandering. Het is van toepassing om de wereld om ons heen, op onszelf, en zo ook onze eigen voorkeuren, grenzen, etc. lijkt me.

[Harpocrates]

Het eerste slokje van je cappuccino op de laat uitgeslapen ochtend. Buiten schijnt een uitnodigend zonnetje, maar die ga ik straks nog wel eens vergezellen in de tuin. Eerst nog even rustig zitten en wat typwerk verrichten. Op het moment dat dit bericht de wereld in geslingerd wordt zal het inmiddels haast wel middag zijn, maar dat neemt niet weg dat dit een tamelijk perfect begin van een mooie dag lijkt te zijn. Het is zondag! :-)

Fijn om hier zoveel reacties te lezen. En zoveel van mensen van het eerste uur, letterlijk. Allemaal actief op dit forum sinds dezelfde dag in augustus 2009. Heb ik hier te maken met een vriendenclub, die tezamen ooit dit forum begonnen is of zijn jullie deelnemers van een oud oud WS en op dezelfde dag overgestapt op een oud nieuw WS?

Hoe dan ook, hier kan ik wel iets mee!

Het is precies wat je zegt, Yara. We willen het allebei en daarmee is het gewoon goed. Maar het zal nog wel even duren voordat ik er écht van overtuigd ben dat het okee is, wat ik allemaal met haar uitspook. Ik vis ook nog regelmatig naar bevestiging buiten spelmomenten om, maar haar reactie blijft positief. Ergens vind ik dat ik haar nu inmiddels wel genoeg uitwegen geboden heb, dus daar zal ik binnenkort ook maar eens mee ophouden. Ze heeft natuurlijk altijd nog haar stopwoord, waarmee ze me in toom kan houden.

Dankjewel voor je geruststellende woorden, Bitemarks. En grappig ook, dat je nog even refereert aan de tatoeages :-) Misschien moet ik nog even nuanceren dat de "enge mannen..." en de "onnodig brute machos" beschreven zijn binnen de context van het referentiekader van de 15-jarige jongen, die voor het eerst een verboden website voor zijn neus heeft? Ik weet zeker dat er wel enge mannen en brute machos in de wereld zijn, maar het lijkt me sterk dat hun lichaamsversiering iets bijdraagt aan hun karakter.

Ik lees dat jij ook de weg van Sub naar Dom bewandeld heb; komt dat vaak voor? Dat voorkeuren blijkbaar zoveel meegroeien, dat mensen op den duur zelfs van polariteit veranderen? En is het dan vaak van Sub naar Dom of ook andersom? Of zijn op den duur de meeste mensen gewoon Switch, omdat dat nou eenmaal in de lijn ligt van altijd je grenzen blijven opzoeken?

Opzoeken, maar nooit echt er overheen. Dat lijkt mij een prima advies, Frodo. Op dit moment is dat eigenlijk nog niet ter sprake. Je merkt dat ik zelf juist uiterst voorzichtig ben en mijn meisje durft amper haar voorkeuren uit te spreken, dus van "smeken" zal het niet komen. Maar het lijkt me de belangrijkste peiler om in de gaten te blijven houden, de grens. Zéker naarmate het zelfvertrouwen - en daarmee het spelplezier - toeneemt.

Het zal een raar moment zijn, wanneer je als voorbeeld wordt aangehaald, in een wereld waar je zelf ook ooit nieuw bent ingestapt :-)

Wat een mooi bericht, Ravelijne. Je legt het praktich en helder uit, dankjewel. Ik bedoelde niet persé iemand "waar ik helemaal niets mee heb". Om een dergelijke intimiteit met iemand te kunnen delen, zal ik toch ook zeker een band met iemand moeten hebben. Maar de band die ik heb met mijn meisje, lijkt daarvoor ongeschikt.

Ik vind het gewoon nog moeilijk me te verplaatsen in de masochistische belevingswereld. Pijn, het doet gewoon zeer en ik ben er zelf absoluut geen fan van. Ik weet inmiddels van een achterliggende chemische en biologische theorie van endorfine, adrenaline en andere lichaamseigen plezierigheden, maar het blijft een complex concept voor me. Ik weet ook nog niet in hoevere mijn meisje masochistisch is ingesteld. Ze heeft wel een hogere pijngrens dan ik, dat is in ieder geval een ding wat zeker is.

Als ik jullie reacties lees, dan vermoed ik dat mijn zienswijze dus ook nog wel eens zou kunnen veranderen. Want als mens veranderen we inderdaad allemaal, Tessie. Bedoel jij dat Het Dagelyks Leefen jou verandert heeft en daarmee je manier van spelen? Of heeft jouw (manier van) spelen je persona in Het Dagelyks Leefen verandert?

De grenzen van mijn meisje zijn voor mij inderdaad nog vaag ietwat onbegrepen, Voleuse. Ze heeft me verteld dat ze als klein meisje al speelde op een manier die volledig in lijn lag met de voorkeuren waar ze nu mee te maken heeft en uit andere gesprekken die we gehad hebben kan ik wel afleiden dat er in haar hoofd soms heftige dingen rondgaan. Ik vermoed dat haar fantasieën een stuk verder gaan dan die van mij en dat ik vooralsnog degene ben die een rem is op onze ontdekkingstocht.

Vanavond is het tijd voor een nieuw spel, ik zit sinds de laatste keer weer bordevol inspiratie :-) Ze zal dan ook wat "huiswerk" op gaan krijgen, ik moet alleen nog even bedenken hoe ik dat een beetje leuk kan inpassen. Ze mag eens een sublijst voor me invullen en ook het foto-idee van Caoineadh wil ik introduceren, want daarmee komen we denk ik al meer in de richting van begrip.

Van no-go naar pro, Coaineaedh? Hoe ben je tot zo'n grote omslag gekomen? Dat kan toch haast niet zonder dat er flink over je grenzen heen gegaan wordt of zie ik dat nu echt verkeerd?

Ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor deze reacties. Dit forum werkt écht, het is heel bemoedigend om een dergelijk houvast te hebben bij het maken van onzekere stappen.

Groet,
Harpocrates

[Frodo]

Fijn om hier zoveel reacties te lezen. En zoveel van mensen van het eerste uur, letterlijk. Allemaal actief op dit forum sinds dezelfde dag in augustus 2009. Heb ik hier te maken met een vriendenclub, die tezamen ooit dit forum begonnen is of zijn jullie deelnemers van een oud oud WS en op dezelfde dag overgestapt op een oud nieuw WS?

Nee, augustus 2009 is de laatste keer geweest dat ik dit forum grondig opgeblazen heb

Het stamt overigens uit 2001 en is ooit neergezet voor liefhebbers die van het Viva-forum hierheen kwamen. We worden daar nog steeds vermeld trouwens.

[Voleuse]

Om even in te haken op het 'moeilijk je in het masochisme kunnen verplaatsen', ik kan wel een beetje uit proberen te leggen hoe het voor mij werkt:
Pijn is eigenlijk gewoon een prikkel. Vaak wordt er een negatieve lading aan gekoppeld, ook door mij. Mijn teen stoten is bijvoorbeeld erg vervelend. Maar er zitten ook voordelen aan die prikkel. Hij is namelijk heel erg sterk en niet te negeren. En voor iemand met een druk hoofd en een druk leven kan het soms moeilijk zijn om los te laten en in het hier en nu te leven. Maar als ik pijn heb kan ik niet bezig zijn met geldzorgen of relatieproblemen of stress op mijn werk of boodschappenlijstjes of hoe ik er uit zie of wat anderen van mij denken. Ik ben alleen maar gericht op mij en de ander.

Pijn is rust. Pijn is focus. Pijn is overgave aan mijn D en aan het moment.

[eireann]

Mooi gezegd voleuse!

[Arno]

Wat Voleuse zegt is heel herkenbaar.