is bdsm = altijd 'een spel' ?

[Arno]

Hoi

Ondanks dat ik geen partner of sub heb, heb ik sterk het gevoel dat bdsm voor mij een wijze van leven is. Ik kan duidelijk niet zonder, dat ga ik stuiteren en raak ik volledig uit balans. Daarom maak ik als ik het echt nodig heb gebruik van de mogelijkheden die een Sm-club als DP of Doma biedt.

Maar mijn voorkeur gaat dus uit naar een eigen sub om samen op een prettige manier (en dat hoeft voor mij echt geen 24/7 te zijn) samen te leven.

[Realspawn]

ik weet niet of ik zonder zou kunnen het zal altijd blijven knagen als ik geen BDSM meer zou
kunnen beleven. Ikzelf spreek wel van Spel moment omdat ik sessie nogal steriel en kill vind klinken.

Maar een spel kun je naartoe leven dus is er ook spraken van een soort voorspel
al is het maar dat de sub gekleed komt zoals ik wil, Of er ligt iets op tafel waarvan ik weet dat zij er
over na gaat denken. Ondanks dat gebeurd er verder nog niets op Dom / sub gebied maar zijn er 2 personen
die langzaam opbouwen naar iets wat ze beide willen.

Ik zie myzelf niet als lyfestyler BDSM is voor mij een misschien wel hoogste vorm van kunst in combinatie met
ontspanning.

Realspawn out.

[elise]

Als ik terugdenk aan toen ik 't wereldje in kwam struikelen 10 jaar geleden dan weet ik meteen weer dat het nooit een spel is geweest voor mij.

De herkenning, het 'dit ben ik', het thuiskomen gevoel was zo sterk dat het voor mij sindsdien een deel van m'n dagelijks leven is geworden.
Of eigenlijk, het normale leven werd op dat moment meer een hinderlijke onderbreking van mijn nieuwe 'normale' leven.

Op de momenten dat ik in een actieve BDSM relatie had, was het een chronisch aanwezig iets, en tussen die relaties in een sluimerend ongenoegen.

Ik heb wel een periode gehad waarop het vooral de spel momenten waren, dat was toen ik depressief was en het de lichtpuntjes waren waar ik naar toe leefde.
Maar verder was het altijd een constante factor in mijn doen en laten.
Zowel bij de relaties op afstand als bij de thuis relatie die ik ooit had.
Het was voor mij altijd een 24/7 relatie. Het bepaalde m'n gedrag, de uitkomst van beslissingen die ik moest nemen, het beïnvloedde mijn prioriteiten op elk vlak.

Inmiddels weet ik al een hele tijd dat ik eigenlijk altijd in een TPE heb willen zitten. Eigenlijk zat ik dat misschien ook in iedere relatie wel, omdat ik er zelf naar handelde en bij elke beslissing bedacht wat zij zou willen.
Maar toen ik net begon had ik daar nog nooit van gehoord en deed ik gewoon wat voor mij normaal voelde.

Ik zou nooit meer een relatie willen/kunnen hebben waarin er sprake is van gelijkheid tussen de spellen in. Uit ervaring weet ik dat ik dan vervelend word, sturend gedrag ga vertonen, eigenwijs-dominant ga doen en gewoon helemaal m'n eigen gang ga zitten gaan.

Ik ben wel van het motto: D'r kan er maar 1 de broek aan hebben en 'oh god, laat mij dat alstublieft niet zijn'.

[mili]

Voor ons is het niet echt een spel. Het is er altijd, 24/7.
Niet altijd op de voorgrond, maar dus ook niet met een duidelijk begin en stopmoment.
:icon_confused: klinkt beetje vaag zoals ik het nu zeg...maar nee dus ggeen spel maar ook life style

[RB]

Deze, al zo lang bestaande discussie, blijft een non-topic.

Je wilt een woord en begrip als kader gebruiken voor een gevoel, die ook nog eens communicatieve overeenkomsten zou moeten hebben.

Daar is de taal nooit voor uitgevonden of toepasbaar geworden. Taal is slechts een bindmiddel en een cement tussen bouwstenen die we als mensen zouden kunnen delen. Maar dan wel onder het motto; waar een wil is, is een weg.

Wat voor jouw spel is, is voor mij bloedserieus, en andersom ook. Taal is vooral pragmatisch, omdat we weinig andere algemene conventies hebben om toenadering te zoeken. We kiezen voor woorden die een spiegel moeten zijn van een gevoel. Op zich helemaal geen verkeerde keuze, maar ook een gedwongen keuze.

Toekenning van waarde aan begrippen en woorden, heeft mijn inziens, weinig met definiëring van die begrippen te maken.

Een spel is alleen maar een spel als er spelers zijn.

[kitten]

Ik ga hem even in zijn geheel quoten.

Hoe zou het voor 'nilla's zijn?

Je houdt van elkaar, voelt je fysiek tot elkaar aangetrokken. Toch geef je er niet altijd uiting aan. Als je dat wel doet, dan noem je dat voorspel, vrijen, seks, neuken, whatever. Maar dat gaat niet altijd. Toch zijn er altijd uitingen van genegenheid. Kusje hier, aaitje daar, knuffel voor de tv...

Waarom is het in bdsm anders? Maar in plaats van het seks of vrijen of wat dan ook te noemen, noem je het een spel. Of een sessie. Of een scene. Ik denk dat die woorden alleen aangeven dat je op dat moment heel fysiek en heel primair bezig bent met het uiten van je 'geaardheid' of wat dan ook.

Heb er maar 1 reactie op: briljant.

Ik had het nooit zo bekeken, maar het is zo klaar als een klontje! Natuurlijk! Eyeopener!

Ik heb een D/s met jongetje. Dat is er altijd wel een beetje. Een knijpje tussendoor, of een opmerking om hem even te laten voelen... En soms wat concreter, fysieker, primair op de voorgrond. Dan hebben we een spel.
Ik hou van jongetje. Dat is er altijd wel een beetje. Een kusje tussendoor, of een opmerking om hem even te laten voelen... En soms wat concreter, fysieker, primair op de voorgrond. Dan hebben we sex.

Zo simpel, zo raak!

[nimueh]

Ik vraag me af waarom deze discussie altijd naar boven komt drijven, wanneer je bdsm'ers bij elkaar zet. I don't really see the point. Het geeft me het gevoel dat mensen een zekere 'echtheid' aan iets willen geven, een authenticiteit, gebaseerd op of iets een 'spel' is of niet. Waarbij het begrip 'spel' al niet eens te definiëren valt.

It's love people, it's just love and nothing more to it. The hell met al die regels en hokjes en definities. Love as thou will... and enjoy

[Triskelis]

Ik vind het geen onzinnige discussie, en vooral leuk om ieders invulling te lezen (ook van diegene die het juist graag niet benoemen willen: iets niet doen is ook iets doen).

Ik ken BDSM vooral een spel element toe;
de/mijn manier van sex, en alles dat daarbij komt.

En, ik ken de situatie waarin je als "studiebegeleider" iemand daadwerkelijk helpt met het behalen van goede studie resultaten. Dan noem ik het geen spel meer.
Het leuke van deze vorm van BDSM is voor mij dat het op een bepaalde, en/maar afgebakende, manier een deel van het dagelijks leven wordt. Iets dat constant aanwezig is, zij het op een beperkt terrein.

Dus, voor mij een spel, soms meer, en ik denk dat ik mezelf geen "life-styler" zou willen noemen.
(maar, voor een ander topic: wanneer ben je een "life-styler", stijlt niet iedereen het leven....)

[Triskelis]

RB

[dutchfalcon]

Het woord 'spel' heb ik niets mee, doet me teveel denken aan Ganzenbord en zo. Een levensstijl? Ja, vooir zover dat (sociaal) ook kan

En ach wat houdt zo'n etiketje ook in. Mijn subine en ik zoeken de vorm waarin wij ons het lekkerst voelen. Etiketjes mogen anderen plakken (dan week ik ze weer los)

[RB]

RB

[nimueh]

Auch


Ik vind het wel een nutteloze discussie. In the end is iedereen het unaniem eens dat er geen eenduidige definitie te verkijgen is, niet 1 hokje, dat iedereen het doet 'op zijn eigen manier'. Ja, duh, is er een andere dan? En wat is de meerwaarde hiervan?

[morphoblue]

Ik vraag me ook af wat de meerwaarde er van is, iedereen beleefd dit op zijn/haar eigen manier en als je het samen beleefd word het er alleen maar leuker op .
Dit is voormijzelf ook geen lifestyle, ik heb gemerkt dat buiten een "spel" je echt niet aan moet komen om dan ook nog eens dominant te zijn naar mij, daar wordt ik namelijk niet echt lief van ik heb dan gauw iets van..waar bemoei jij je mee donder eens snel op ..en tja dat wordt dan niet echt leuk gevonden(vreemd hoor )