Wie hier niet als vriend naar binnen huppelt...
https://www.wanderingspirits.nl/forum/
) 
) beetje laten varen....want die brachten mij zeker niet een antwoord. En volgens ervaringsdeskundigen was ik wel sub...want zoals ik erover dacht en praatte.... (en neem van mij aan..ik denk veel 
) 
die werd lastiger en lastiger. En bij tijd en wijle vind ik dat nog. 
). Dat levert vooral mij stuiterbuien op. Naast de momenten van twijfels en me sterk afvragen of dit wel is wat ik wil!! En dus soms verdriet omdat het zoals jij ook al aangeeft 'zeer' doet. 
) dan zul je ook tegen emotie's aanlopen die pijn doen. Een BDSMspel is zo intens als je er vol induikt, dat het heel veel emotie oproept, zowel positief als negatief soms. Yup, voor mij ook. Misschien dat ik een D/s zou kunnen hebben met iemand met wie ik al lang bevriend ben, door relaties heen, zodat ik weet dat die vriendschap toch wel stand houdt no matter what. Dacht ook dat ik nooit een fuckbuddy zou kunnen hebben ivm emotionele complicaties maar dat heeft ook voor het eerst gewerkt in de afgelopen tijd, en ook alleen omdat we achteraf gezien in de kern gewoon vrienden zijn en erg lief en voorzichtig met elkaar omgaan (emotioneel gezien daneireanne schreef:Ik zal zelf als sub nooit meer een D/s beginnen met iemand die geen volledige relatie wil. De pijn van de afloop (die voor mij dan toch wel onvermijdelijk is) Is het me niet waard.
). Mijn absolute nr1 voornemen van dit jaar.... en alle volgende jaren!eireanne schreef:Ik zal zelf als sub nooit meer een D/s beginnen met iemand die geen volledige relatie wil. De pijn van de afloop (die voor mij dan toch wel onvermijdelijk is) Is het me niet waard.
*zeg ik nu...*
Wat ontzettend fijn!Ik twijfel niet aan mijn subgevoel maar vooral aan de situatie zelf.
Een volledige D/s kan niet want ik ben getrouwd en heb de laatste dagen opeens heel duidelijk en mooie gesprekken thuis na de crisis van afgelopen week. Ik krijg nu 'officieel' de ruimte omdat hij ziet dat ik het meen, ik er niet omheen kan... ben er sprakeloos van, dat is wel echte liefde in mijn optiek. Hij kan er nl. zelf niets mee.
Dat is zeker verwarrend! Ha, en herkenbaar....pas nog uit de grond van mijn hart tegen iemand gezegd hoe bijzonder het is dat ik hem zo snel vertrouwde. En niet een beetje ook!! Daar heb ik ook wel 'ns over nagedacht, hoe dat kon..... Vertrouwen is een moeilijk stukje bij mij. Ik heb heus meer Dominante mannen gezien, of gedate of geprobeerd te spelen, maar vertrouwen....Het was voor mij, 1e x en all, zo heftig en intens dat ik 'verwachtte' dat het wederzijds beleeft zou worden maar dat blijkt dus niet zo en hoeft natuurlijk ook niet. Ieder het zijne. Hij is wel een gentleman geweest en ik vertrouw hem volledig (heeel belangrijk voor mij, doe ik niet snel) ik zal hem echt missen maar hij is emotioneel toch iets te afstandelijk ben ik bang.
En ook juist doordat ik dat zo voelde, verrast was te merken hoeveel ik hem vertrouwde, ook dat maakt je gevoel verwarrend, want hoe kon dat, wat betekende dat, wat moest ik ermee, was het terecht? [/quote]... mijzelf zijn en blijven. En ik wil vuurwerk...
. Grijpt overgebleven pijlen uit de kelder, pakt aansteeklont en gaat de vrieskou in....*