Zowel madeleine als Wever stippen een belangrijk punt aan, denk ik.
Fysiek kan het allemaal spannend zijn, maar zonder de juiste 'headspace' heeft het minder impact, tot op het punt dat veel dingen inderdaad nog maar 'meh' lijken.
Zo'n headspace kan zowel voor als tegen je werken. Ga je vanuit een vertrouwenwekkende headspace enge, grensverleggende dingen doen, dan is die headspace fijn, maar als je bezig gaat met dingen die niet eng zijn (al is het maar omdat je denkt 'doet ie toch niet') dan werkt die headspace ineens tegen je.
Overigens denk ik niet dat 'aardig zijn' of 'een lief karakter hebben' daar iets mee te maken heeft (rare aanname, eigenlijk, alsof hoe 'heftig' je speelt ook beïnvloed hoe aardig je bent). Het gaat er meer om hoe goed je een ander kent, en of je een ander intellectueel de baas kunt / of de ander jou de ruimte geeft om mentaal de baas te zijn. Het gaat er ook om hoe je in kunt spelen op wat de ander dan wel eng vindt. Heb je daar moeite mee, voel je elkaar niet aan, of interesseert het je niet, dan zul je zelden heel handig worden in het manipuleren van headspace.
Evengoed kun je iemand headspace ook per ongeluk beïnvloeden..
Persoonlijk Voorbeeldje: na een gezellige avond (etentje, wijntje, whiskietje) keken ik en een oude bekende elkaar eens aan en dachten we 'Ach, waarom ook niet'. Het hele spel was leuk, interessant, nieuw, maar ook voorzichtig, aftastend en bij lange na niet zo heftig als ik (gezien de gesprekken en verhalen) verwacht had.
Tot het moment dat er tijdens het pijpen een hele terloopse opmerking werd gemaakt. Ik moest een beetje kokhalzen en kreeg 'Nou, je stelt je wel een beetje aan, he?' voor mn kiezen (of iets in die trant, ik weet het niet precies meer). Daarop schoot ik naar de andere kant van het bed, rolde me op en zei "Denk je dat echt?". Ik kreeg geen antwoord, barstte in snikken uit en riep datzelfde nog een keer (maar dan dus best hard).
Ondanks dat die vriend me best goed kende, had hij niet gedacht dat die (wel een klein béétje gemeen bedoelde) opmerking zo hard zou binnenkomen, en dat hij er acuut de aard van het hele spel mee zou veranderen.
Toen ik eenmaal een beetje van de verontwaardiging en de deuk in mijn ego was bekomen (en mezelf vijfhonderdvierendertig keer verzekerd had dat het _niet_ uitmaakte dat hij
schijnbaar vond dat ik niet goed kon pijpen (de lul!) ), was ik enorm onder de indruk. Het idee dat iemand met een rake opmerking eigenlijk direct mijn hele zelfverzekerde 'kom-maar-op-ik-kan-het-toch-wel-hebben-subbigheid' reduceerde tot een heel kwetsbaar, heel onzeker iemand, dat was kicken.
Had hij op dat moment doorgezet met iets waar ik normaal niet van zou verblikken of verblozen, dan had dat veel meer impact gehad dan normaal omdat ik minder muren overeind had staan.
Enfin. Nu ik dat weet, betekent dat dat 'wat' gedaan wordt in een spel er veel minder toe doet, maar dat het vooral gaat om wat er in m'n hoofd zit. Ben ik maar bang genoeg (en volgens mij heeft iedereen z'n kwetsbare punten die je kunt gebruiken), dan is zelfs een simpele aai al genoeg om me piepend klein te krijgen. Laat staan een mes..
Ps. Die oude bekende en ik hebben t er later nog wel over gehad. Hij bood du moment al netjes z'n verontschuldigingen aan (mét knuffels) maar heeft anderhalf jaar na dato toch ook de notie nog recht moeten zetten dat ik heus wel goed kan pijpen. Dus
.