Wandering Spirits Forum

Wat boefje zegt inderdaad. Precies dat.

Enne, wever, kun je dat uitleggen? Want ik begrijp niet precies wat je bedoelt...

Fijn om te lezen dat er mensen zijn die er geen last van hebben. Misschien ook omdat het voor mij niet echt thuiskomen was, meer zo'n 'oh, heet dat wat we doen zo... en hmm... blijkbaar kan dit en dit dan ook, maar dan moet dit en dit en aaargh!'. Daarvoor was het nog makkelijk. Daarvoor kreeg je nooit adviezen in de trant van 'dan neem je toch iemand erbij?' (voor deze ultra-monogame doos was dat nogal schocking). Daarvoor heb ik nooit jankend in een bar gestaan omdat ik me afvroeg wat ik er in vredesnaam deed omdat wat ik allemaal om me heen zag zo ontzettend mijlenver van me af stond dat ik er compleet van in de war raakte.
Weet je, in een normale bar is er nog nooit iemand op me afgekomen die me een 'oneerbaar' voorstel deed, ook al flirte ik erop los. Dan is zonder enige introductie een vraag aan Vriendlief of ik wel eens een kutje heb gelikt en of ik dan even het kutje kon doen van een subje die al in een sling lag ook nogal eng. Not to mention iemand die op je afkomt en vraagt of je 'even' over hem heen kunt trampelen.

En ja, dan zou ik willen dat ik inderdaad ergens een knopje had dat behalve 'dominant' en 'onderdanig' ook nog 'uit' had.

Maar ja, dan zou ik al die leuke mensen ook zijn misgelopen natuurlijk

Hmm, scheelt misschien dat mijn bdsm-ervaring alleen binnen de veilige muren van een bekende woning is enzo, en ik alleen maar aan vanilla-meets doe. Dan krijg je niet van die verzoeken waarvan ik ook de uitgang voor zou willen opzoeken. Misschien komt het ook omdat bdsm in mijn beleving alleen tussen twee mensen gebeurt, en daar nooit iemand bij is. Dat vind ik prettig, en zo wil ik het dan ook graag houden.
Bij mij op zich geen nilla-blues, alleen de blues dat ik er eigenlijk wel voor zou willen uitkomen, maar dat niet durf, omdat ik denk dat het in mijn (gelovige) nilla-omgeving absoluut niet geaccepteerd zou worden. En daar kan ik écht de blues van krijgen, want familie is voor mij heel belangrijk.

Edit: misschien is gelovig beter te omschrijven door: erg hangend aan ouderwetse normen en waarden, waar het katholieke geloof ook een onderdeel van is (maar voor een aantal minder belangrijk).

kitten schreef:@wever: jij hebt het daarna toch ook nog bij tijd en wijlen wel vervloekt? Ik herinner me een (prachtig!!) verhaal over dwalende zielen of zoekende zielen ofzo? Daar kreeg ik echt kippenvel van! Ik heb ook best lang een enórm schuldgevoel gehad naar bitemarks toe, omdat ik zijn pandora's box had geopend. Voor mijn gevoel had ik - in de analogie van dat verhaal van jou - voor hem gezongen en kon hij nu niet meer terug. En dat was MIJN schuld! :icon_sad: Gelukkig heeft niet iedereen die nilla-blues! :icon_biggrin:

Dat is waar. Maar dat is niet hetzelfde. Voor zover ik me dat sprookje herinner ging dat niet zozeer over terug willen als wel om niet terug kunnen. Ik heb zeker kl***-momenten gekend in dit wereldje, maar ik heb nooit overwogen om te proberen terug naar vanille te gaan.

@Crownless: ik vermoed van wel...maar over welk stukje heb je het precies? Over mijn "ik wil dat deze fantasieën ophouden"-blues? Over mijn twijfels? Over het 'minder aantrekken van anderen'? Over de "moeten"-cultuur die ik naast me neer legde? Of over op welke manier ik Wiseman's boek lees?

In gewone 'nilla uitgaansgelegenheden zijn mij wel oneerbare voorstellen gedaan, op BDSM speelfeestjes nog nooit. Mijn ervaring is dus ook omgekeerd: ik voel me op BDSM feestjes een stuk prettiger dan in de meeste vanille tenten. Even voor het evenwicht in de beeldvorming, enzo.

Oeh, verzoekjes! Ehm... deze graag.

Wever schreef:Die cultuur van "moeten" heb ik voor een heel deel naast me neer gelegd toen ik met domineren begon (ironisch genoeg was jij een van degenen die daar problemen mee had, Crownless).

Wever schreef:Dat is waar. Maar dat is niet hetzelfde. Voor zover ik me dat sprookje herinner ging dat niet zozeer over terug willen als wel om niet terug kunnen. Ik heb zeker kl***-momenten gekend in dit wereldje, maar ik heb nooit overwogen om te proberen terug naar vanille te gaan.

Ah ok, ik dacht dat die kl***-momenten ook onder de nillablues vielen. Nu begrijp ik je beter.

Het klopt, ik heb wel -actief- geprobeerd terug te gaan naar nilla. 1x. Maar dat was voor de kinderen, dat was omdat hun vader nou eenmaal een nilla is. Actief proberen/overwegen terug te gaan heb ik verder idd ook nooit gedaan. Voornamelijk vanwege mijn overtuiging dat dat niet kán... En daar heb ik me kl*** onder gevoeld. Ik kreeg geen keus, voor mijn gevoel.

hmmz k word dr helemaal niet gek meer van
k heb ut gewoon niet
**gaat zich opsplitsen in kids en bdsm topic en hier**

leuk kinderen

nog een jaar of 5

verder heb ik nergens last van
hoogstens dat ik soms het behang van de muren krab of zo

Crownless schreef:Oeh, verzoekjes! Ehm... deze graag.

Wever schreef:Die cultuur van "moeten" heb ik voor een heel deel naast me neer gelegd toen ik met domineren begon (ironisch genoeg was jij een van degenen die daar problemen mee had, Crownless).

Verdorie...net de moeilijkste.

Nou...toen ik pas binnen kwam in dit wereldje wist ik alleen dat ik niets wist. Ik stelde vragen, wilde weten hoe het voelde, waarom ik me tot BDSM aangetrokken voelde, en ook wie ik was (Dom? sub? switch? was ik überhaupt wel BDSM-er?).

In bepaald opzicht ben ik ook vrijwel tegelijk begonnen beide kantjes te exploreren. Maar waar ik als sub al snel aansluiting vond, brak dat D-kantje al snel af nog voordat ik zelfs maar een zweep aangeraakt had. De houding, de uitstraling, de...nu ja, wat het ook was dat D's moeten hebben: ik had het niet.

Ik meende dat het aan die verantwoordelijkheid lag. Tussen de regels door las ik dat namelijk op de fora dat ik kwam. Zolang het over de theorie gaat wordt wel gezegd dat beiden dezelfde verantwoordelijkheid dragen (en zelfs daar is niet iedereen het mee eens), maar in de praktijk ligt dat toch anders. Als een sub komt uithuilen over een spel dat niet goed verliep wordt de D impliciet of expliciet veroordeeld nog voordat 'ie de andere kant van het verhaal heeft kunnen uitleggen.

Hoe meer ik las over Dominantie en dingen die verkeerd konden lopen, hoe meer ik me afzette tegen dat D-kantje.
Ik geloof ook dat dat pas actief is beginnen worden zodra ik begon door te krijgen dat dingen nooit echt veilig zullen zijn. Dat ongelukjes kunnen gebeuren, en als je daar niet tegen kan moet je maar bij vanille blijven. Of, zoals Thunder eens briljant foeterde: "Fuck die 'V's. Wij doen hier aan ONveilige BDSM.*"
Het stukje op samarium over visies op dominantie (linkje...geen account vereist) deed me ook beseffen dat Dominantie draait om doen wat je wil...niet om een hele reeks veiligheidsvoorschriften en etiquette (Meester...ik? Ga weg!).

Toen ik colet wilde domineren heb ik ook daadwerkelijk al die impliciete regeltjes en maniertjes van me af gezet. En ik was er nog trots op ook! (niet helemaal eerlijk. in feite was ons spel niet zoveel anders dan dat eerste tussen Boefje en mij. Alleen stond ik nu aan de andere kant van de zweep...al durfde ik toen nog geen zweep gebruiken uit angst iets verkeerds te raken).

Er is wel meer, maar dat is in pb's besproken geweest. Vandaar dat ik dat even niet openbaar vertel. Sorry aan diegenen die het interessant vinden, maar ik ga geen dingen bespreken die mogelijkerwijs liever privé gehouden worden.
*stuurt pb'tje naar Crownless*

*ietwat geparafraseerd...ik weet niet meer hoe 'ie het precies zei.

Vanuit het oogpunt van relaties lijkt het me zo af en toe ook makkelijker:
geen S.M. gevoelens, maar "gewoon vanille".
Volgens mij werkt dat zeker doelgroep vergrotend, en dan wil ik best de wetenschap een beetje misbruiken door te stellen dat dan ook de kans op een relatie groter is.

Maar ja; het leven is niet makkelijk, tenminste het mijne niet.
Dus ontkom ik er niet aan:
in mijn relaties is SM een harde eis, naast een paar andere wensen die ik met me meedraag.
(En, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook relaties gehad heb die zonder S.M nooit bestaan zouden hebben. En die ik niet gemist zou willen hebben !)

Maar soms, soms, niet te vaak blijft het kriebelen:
ze is leuk, maar houdt niet van onze aberratie... zal ik toch maar ?
(ik heb het geprobeerd, en nee: voor mij werkt het niet)

Zoals bitemarks zegt zit ik nu in een vriendenkring waar baby's en zwanger worden en zijn de topic is van vandaag, van elke dag. In tegenstelling tot haar kan ik (nog) niet die smwereld verkennen en dat werkt bijzonder frustrerend. Voor de buitenwereld zijn we huisje, boompje, hondje, hij is huisje, boompje, hondje, en ik zit daar met al mijn verlangens en voel me net een tiener. Op een doorsnee week is 'jij begint toch ook wel eens aan kids binnenkort?' de slagzin en dan zeg ik dat ik nog geen zin heb maar in feite heb ik zin om het uit te schreeuwen 'denk je nu echt dat ik zin heb om nog eens pampers te verversen en snotneuzen af te vegen?! En een slapeloze nacht zie ik enkel zitten als het met zwepen, kaarsvet en een collar te maken heeft zeker niet op een andere manier'. Maar dan kan ik wel zo blij zijn voor vrienden als de baby er is, vind ik het super voor hen en geniet ik ook van hun geluk en vind ik het ook ergens jammer dat dit niet voor mij het summum is net als bij hen...

Als op-een-paar-uitzonderingen-na-onervaren sub die nog nooit beleeft heeft wat ze verlangt heb ik nu vooral stress dat het nooit meer zal komen en dat is een hele grote angst! Andere mensen willen zeker eens naar ... op reis geweest zijn in hun leven, ik wil zeker eens gedomineerd worden in mijn leven en "echte" ervaringen beleven, dacht ik dat eens ik dit zou meegemaakt hebben ik vrede met mijn nilla leven zou kunnen nemen maar nu ik hier jullie reactie's lees zal het dan net nog moeilijker worden?!

Kan bitemarks of pluis de geen kind discussie dan aub even afsplitsen.

Terug naar 'nilla. Ik heb dat vroeger ook veel gewenst. Vooral omdat het me naar mijn idee een extra handicap in het vinden van partners. Want ik wil natuurlijk wel een partner waarmee ik mijn fetishes en bdsm gevoelens kan delen. Of op zijn minst kunnen bespreken en al helemaal niet moeten wegdrukken of verzwijgen. Ik prijs me dus gelukkig met mijn huidige partner. De blues heb ik dus inmiddels niet meer.

Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat bdsm niet de belangrijkste plaats in mijn leven heeft. Ik vind het leuk, het is een del van me. Maar het gaat meer richting hobby dan richting 24/7 lifestyle.

Maar iedereen wil toch een partner die bij hem/haar past?
Ik zie daarin het verschil dan niet zo tussen nilla en bdsm.
Ik heb geen blues op dat vlak. Ik ben nou eenmaal wie ik ben met al mijn voorkeuren erbij. (En dat is in mijn geval zowel mijn verslaving aan chocolade als mijn voorkeur voor bdsm achtige zaken )

Eerlijkheidshalve moet ik wel zeggen dat bdsm niet de belangrijkste plaats in mijn leven heeft. Ik vind het leuk, het is een deel van me. Maar het gaat meer richting hobby dan richting 24/7 lifestyle.

Hier kan ik me helemaal in vinden, hier net zo eigenlijk.

Heel bewust had ik dit topic niet geopend omdat ik dacht dat het me 'wat' zou gaan doen. Dat 'wat' was me dan nog net niet duidelijk. En aangezien het een gegeven is wat een terugkerend fenomeen is in mijn leven, maar niet goed te verwoorden zonder aan emoties te komen, wilde ik wegblijven.

JAAAhaaa, ik wil niet tellen hoe vaak ik een weekdurende dip heb van: help wie verlost mij van het BDSM-etiketje? Waar is de vuilnisbak? Kan ik tevreden zijn met ...? En vul de rest maar in....
En door lang nadenken, eerlijk zijn enz enz, weet ik nu dat het niet persé de BDSM is die die dip veroorzaakt. Er zijn een paar factoren, die afwisselend die week inzetten.
- soms is de aanleiding door weer andere factoren, dat ik me alleen voel. Dan mis ik een partner, een goede vriend oid. Iemand om het fijn mee te hebben, te praten, mijn verhaal te delen, een arm om me heen, samen in bed rollen....en naast elkaar wakker worden. Gevolg is dat ik ga denken over het alleen zijn, niemand hebben. Daarvan geef ik dan vervolgens de bdsm de schuld, omdat die de visvijver in mijn ogen wel kleiner maakt. En dan wil ik weer terug naar grotere vijver en die is vanilla.
- soms is de aanleiding dat ik stuiter, dat ik getriggerd wordt door het lezen hier, door zijn op een feestje tussen mensen die doen wat ik ook wil enz. Dan wil ik sub zijn, nu en echt NU meteen!
Dan ga ik ook nadenken of ik niet teveel eisen stel aan mijzelf en mogelijke partner....waarom moet het één-op-één, kan ik het ook anders? Waarom niet toch een keer spelen om het spelen? Nouja dat soort dingen....Met als gevolg dat ik baal van hele BDSM, die het leven zoveel moeilijker lijkt te maken en terug wil naar vanilla.
- soms zijn beide voorbeelden soort van aanleiding, dan denk ik: ik ben 40 geweest, heb twee kinderen, heb een rugzak met bagage op zolder staan, ben niet BArbie (dwz: lang, blond, knap en superslank)Waarom is er voor mij geen leuke Dom?? ....elke dag is een verloren dag.....en dan veeg ik hoopvol en ijverig de rode loper die ik heb uitgerold voor de stoere ridder.....Maar die loper begint een beetje te verkleuren....hij ligt er veel te lang.... En ik ga liever op mijn knieën voor wat anders dan zo'n loper borstelen.
Ik herkende dat stukje van mea ook heel erg! De angst om nooit te ervaren....

mea schreef: Als op-een-paar-uitzonderingen-na-onervaren sub die nog nooit beleeft heeft wat ze verlangt heb ik nu vooral stress dat het nooit meer zal komen en dat is een hele grote angst! Andere mensen willen zeker eens naar ... op reis geweest zijn in hun leven, ik wil zeker eens gedomineerd worden in mijn leven en "echte" ervaringen beleven, dacht ik dat eens ik dit zou meegemaakt hebben ik vrede met mijn nilla leven zou kunnen nemen maar nu ik hier jullie reactie's lees zal het dan net nog moeilijker worden?!

En vanuit die angst om 'het' toch nooit mee te maken ga ik vervolgens denken, weg met die hele k..bdsm, doe mij gewoon een lieve vent die nog wel de rest van mijn leven samen wil zijn zo nu en dan.

MAAAR!
Ik was er, deed het en kwam terug!
In 2000 ontdekte ik dat mijn gevoel en wensen niet uitzonderlijk waren, dat het onder die enge bevooroordeelde noemer SM viel. Lezende en chattende met een klein vast groepje mensen werd onbekend een soort van bekend en bemind terrein.
Héél veel gepraat over : hoe vertel ik het mijn partner? En de vervolgen daarvan.
Alle positieve geluiden ten spijt....ik had niet het geluk...partner wilde niks! Niet eens horen wat het voor mij was, betekende, wat ik voelde en zou willen. Ik heb einden gefietst langs de Amstel, blind een eind weg trappen, kop in de wind en nadenken....tranen weg laten waaien.... Uiteindelijk dacht ik er beter aan te doen voor mijn relatie te kiezen!
Dat was bekend terrein, dat was wat ik al had, en wie zei mij dat ik 'het' zou vinden in de BDSM? Misschien zou ik het toch wel niks vinden.
Van Frodo en cass in een emotioneel gesprek (mijn kant) gehoord dat dat niet kon. Ik -stronteigenwijs toen nog- dacht....nou dan ben ik de eerste die het wel lukt!!
Huilend alles gewist van pc...
Maar zo heel af en toe logde ik nog in, eventjes bijkletsen met de vaste chatters die ik nog kende. even snel lezen op forum.
En toen ging die relatie uit en wist ik niet hoe snel ik weer terug moest komen naar de WS-chat. Forum bleef ik, als poster, nog weg omdat die me teveel als kat op het spek bond.
Dus....nee BDSM en terug naar vanilla...dat kan ik niet.

Nu, beetje blanco nog, denk ik wel dat als ik zou spelen, ik wel vanilla-sex zou kunnen hebben met iemand. Omdat ik nu eenmaal knuffelen en lief vrijen ook fijn vind. Maar er is teveel BDSMwens in mij om helemaal terug naar vanilla te gaan.
Het rotgevoel als je in die nilla-blues zit komt volgens mij mede omdat je héél goed weet dat je toch nooit écht terug wil.

Samenvattend: jahoor, ik ken dondersgoed de 'ik wil terug naar nilla-blues!!

Wil trouwens wel even zeggen dan zowel bdsm- als 'nilla mensen die vrijgezel zijn eerst ZELF blij moeten zijn met hun leventje natuurlijk he...

Een tevreden persoon die lol heeft in het leven is veel aantrekkelijker dan een neerslachtig douchegordijn......

hmmmz, dat samen met mijn troostbankje gewiebel heeft dat ik het 'leuke vent vinden/tegenkomen' maar even een pitje lager zet. 'K ben helemaal zo leuk niet momenteel voor mezelf, dus hoe dan voor een ander?

Ik heb misschien wel het beste uit beide werelden .
Mijn vriend is nilla , alhoewel hij wel mijn D is .
Toen ik hem van mijn voorkeur vertelde was hij niet meteen enthousiast .
Maar door samen doen en verder ontdekken ( hij is van nature dominant )
zijn we nu beide tevreden met onze mix van nilla en bdsm .

Moet wel zeggen heeft ook jaren geduurt voordat het mij is gelukt ,
om een goed ( sex/bdsm ) leven te vinden .
Gewoon geluk gehad . . .