Wandering Spirits Forum

*hijg**hijg**hijg*

kut, ik hyperventileer weer... :icon_sad:

Ik heb een niet-fijne ervaring met breathplay gehad - zou dat verband houden?

cmeermin schreef:Ik weet niet waar ik dit kwijt moet, loop de hele dag al te piekeren, dus ik zet het maar even hier neer...
Vannacht werd ik plotseling wakker en ik kreeg geen adem meer! Echt gierend naar lucht happen, zeker 4 keer, en ik dacht even dat ik dood ging....Hele huis in rep en roer, mijn man ook rechtop in bed

Oké, ik kan mij voorstellen dat je een verband legt, zeker na een paar keer, maar ik zou toch even naar de huisarts gaan om uit te sluiten of het niet iets fysieks is, of misschien toch wel. Niemand hier is arts toch?

Ik zeg dit omdat ik zelf pas na ruim veertig jaar er achterkwam dat ik chronisch astma heb en de verschijnselen mij dus heel bekend voorkomen.

Succes ermee!

@ de feniks: volgens mij is er niks aan de hand met mijn longen, maar ik zal het zeker in de gaten houden! (Tot nu toe nergens meer last van)

@kitten: wat is er gebeurd dan?
Misschien helpt het om, net als jij toen aan mij vroeg, stap voor stap uit te leggen hoe het ging, wat er gebeurde met jou (als je wilt

Mijn ervaring tot nu toe met breathplay is dat het emotioneel nogal 'nawerkt'. Veel meer als bij andere soorten spel het geval is. Het kan zijn dat je emoties erg omhoog komen en dat je daardoor begint te hyperventileren. Soms duurt het even voordat je weet wat er precies bij je geraakt is....
Niet in paniek raken hoor :close_knuf:
Het gaat ook weer weg...
(Had in mijn puberteit ook erg last van hyperventilatie, maar toen 'bestond' het geloof ik nog niet. Ik ben er pas jaren later achter gekomen waar ik last van had)

Ik weet hoe het voelt om te stikken (heb dat vroeger een paar keer meegemaakt tijdens een astma aanval, heel beangstigend).
Het windt me op als mijn Dom met mijn angst speelt of als ik alleen zijn adem mag ademen of alleen als hij het wil, de ultieme controle, spelen met leven en dood, heel intens.
Maar ik heb wel harde grenzen op dat gebied en ik wil het alleen met iemand die ik 100% vertrouw en die weet wat hij doet.

Ik durf het niet meer. Sinds ik hyperventilatie heb, vind ik (het gevoel van) stikken doodeng. Of misschien is dat een kip-of-ei verhaal hoor...

Wel jammer... ik vond het ooit een van de mooiste dingen! :icon_sad:

wat naar kitten.... is inderdaad vaak heel mooi

misschien dat het op een later moment wel weer kan

Ik vind de setting ook nog wel een verschil maken in deze.
Als het heel rustig gebeurt... pratend... voorbereidend... en je voelt hoe je langzaam wegzakt... dan vind ik het kicken.
Doet ie het heel abrupt... zweep om de nek en ruk... dan vind ik het doodeng.

Alleen welke van de 2 nou geiler is...

Nou..de eerste manier vind ik geil, bij de tweede weet ik het nog zo net niet
(vooral dat 'ruk' staat me erg tegen)

Beide optie's hebben wat...

fantashe schreef:Als het heel rustig gebeurt... pratend... voorbereidend... en je voelt hoe je langzaam wegzakt... dan vind ik het kicken.

de eerste rustige .. waar mijn hele wereld langzaam verdwijnt, waar ik kort in het stille zwarte gat zit, waar ik rustig weer uit terugkom in de realisatie dat ik een "stukje tijd" mis. Het is zo'n vertrouwen wat je weggeeft, waar ik mezelf werkelijk in handen geef van iemand anders..... warm... dat is gewoon warm.

fantashe schreef:Doet ie het heel abrupt... zweep om de nek en ruk... dan vind ik het doodeng.

De tweede optie, ruk en weg... is een ander gevoel. Daaruit kom ik terug met een verontwaardigd gevoel. Boos op mezelf dat ik mezelf dit laat aandoen. En dan zie ik die grijns. Die overwinnaarsblik... en weer voel ik me warm dat ik dit kan veroorzaken...... en de boosheid op mezelf dat ik dit ECHT laat gebeuren, ook al heb ik op dat moment eigenlijk geen vluchtkans meer... dat ik mezelf in de situatie laat brengen waar hij dit met me kan doen.... en dan is er weer de berusting.. want ik geef mezelf weg.. met vertrouwen.

Er is nog een derde optie. De optie waar hij speelt met mijn ademhaling (in dit geval onder water). Net op het randje houden van 'wel wakker' en 'niet meer wakker'. Het kan op die momenten zo zijn dat ik nooit het bewustzijn verlies maar alleen de angst voel dat het KAN gebeuren. Net op het randje... net bijna over het randje... het honende lachje... de berusting van mijn kant, de wetenschap van zijn kant dat ik niet meer verzet. En dan het moment van loslaten (of weer boven water halen, letterlijk).................. kreun! Breathplay onderwater heeft iets doodengs, je kunt niet "smokkelen"....

Ik persoonlijk vind het een bijzonder "spel"........

cruc

edit:
Ps: Sinds ik met mijn D het D/s-pad bewandel merk ik dat ik vaker wakker schrik met een hele heftige herinnering in mijn hoofd, vaak is het op het moment van wakker worden heftiger dan het moment dat het echt daadwerkelijk gebeurde in de sessie. Toch voor mij een manier van verwerken... denk ik?

Ik heb nog niet gezwommen... Maar verder... mjah... :icon_biggrin:

roos schreef:Het windt me op als mijn Dom met mijn angst speelt of als ik alleen zijn adem mag ademen...

Uhu da's zo, zo, ehm geil en spannend awwwww

cruciare schreef:kreun! Breathplay onderwater heeft iets doodengs, je kunt niet "smokkelen"....

Ik persoonlijk vind het een bijzonder "spel"........

Is dit niet erg gevaarlijk? Hoe weet je waar de grens ligt?

Dat is een kwestie van lezen en vertrouwen. En ja... edgeplay is op en soms over het randje... daar zitten risico's in... soms groot, soms klein. Maar het vertrouwen overheerst.

Kiyan schreef:Is dit niet erg gevaarlijk? Hoe weet je waar de grens ligt?

Gevaarlijk? Hell Yeah! maar ik vertrouw Hem.. en blijkbaar met mijn leven. Grens? Ik hoop niet dat ik die hierin ooit tegenkom... !

Tijdens het spelen van dit toch wel gevaarlijke spelletje.. werd het spelenderwijs opgebouwd. Kleine signalen werden door beiden opgepakt.. Kleine signalen om toch aan te kunnen geven dat er toch wel dicht bij een grens gekomen gaat worden.

Voorbeeld: Ik steek indien mogelijk altijd minimaal 1 hand boven water... Als die hand onder gaat.. duurt het niet lang meer voor mijn lichtje uitgaat. Voor die tijd haalt hij me boven omdat ie spierspanning voelt veranderen.

Ander voorbeeld: Hij zei ooit, ik zie geen belletjes..... dat heb ik onthouden. Als ik echt naar boven wil.. ziet Hij belletjes (alleen duurt het dan soms nog wel langer dan ik prettig vind om boven water te komen)

tijd is een raar ding
pluis had volgens mij pre forum crash al eens iets over een badkuipscene gezegd
ik deed duw..blub..laat los. In 1 beweging
korter kon bijna niet
in haar beleving (nut van spelverslagen) leek dat ik r echt onder had gehouden

Zou dat komen doordat je onder water ook te maken krijgt met plotselinge ontneming van de zintuigen?