Wandering Spirits Forum

niets mis met huilen en zenuwachtig zijn voor keuringsarts toch? als je daar sterk en trots en vol zelfvertrouwen zit te zitten gaan ze zich tien keer bedenken voordat ze je een wajong toekennen:) dus maak gewoon gebruik van hoe je op dit moment in het leven staat!! doe je niet sterker en groter en trotser voor dan je bent, laat zien wie je werkelijk bent.. inlcusief je zwakke punten en je huilbuien en zenuwen!!

succes!!

Succes en knuffels!

Heel veel succes ermee! :close_knuf:

Thx allemaal

vode schreef:Morgen naar Venlo met de verzekeringsarts babbelen en ik voel me nu al belabberd en kut. Ik ga daar weer moeten huilen en tien keer naar het toilet voor we vertrekken en m'n maag zit nu al in de knoop en ik krijg morgen geen hap binnen en daarna moeten we nog wachten op de uitslag.

Dit is zo fakking belangrijk, ik wil het niet verknallen anders weet ik niet wat ik moet doen

Oh ja, dat huilen, zo herkenbaar! Ik wil dat ook nooit bij belangrijke persoonlijke dingen, maar soms gebeurt het wel (zoals laatst bij mijn lang-uitgestelde-maar-toch-nog-moeten-doen-stagegesprek-dat-niet-mocht-mislukken-bwaaaaah!) en dan schaam ik me achteraf (en tijdens) echt dood. Dus je bent niet de enige. En mijn darmen doen ook altijd kut voor zoiets, al is het niet zo heftig als bij jou.

Hele stevige knuf, en een troost, als je moet huilen, gaan mensen er vaak vanuit dat het iets heel moeilijkst en belangrijks en beladen voor je is, en dan zijn ze vaak een stuk liever. Zeker als je ook nog duidelijk geprobeerd hebt niet te gaan janken (wat je automatisch doet als je niet wil huilen). Dus heej, die man is echt geen monster. Succes! :close_knuf:

En ik heb me eerder vandaag in dit topic weer vreselijk lopen aanstellen knuf terug voor sabrina

Thanks Crownless, ik ga proberen er niet teveel meer over te denken, meer kan ik er niet aan doen nu.

That's the spirit Je zult zien dat het prima gaat en uiteindelijk opgelucht bent.

@kitten:
simpele oplossing voor

zet de wekker verder weg van het bed vandaan - dan moet je eruit om het ding een *MEP* te geven.
dan kruip je ook niet mee zo snel terug.

Eventueel een andere zeer irritante wekker erbij zetten (net buiten de slaapkamer zeg maar)

@vode:
wees jezelf - het schaad je juist als je je anders gaat voordoen dan hoe je je op dat moment voelt.

Toen ik eind 2008 bij de arbo arts moest komen - was ik compleet futloos, moei en totaal zonder focus. Het eerste wat die gast zei is: je ziet er uit als een vaatdoek en na 10 minuten zei ie al - neem jij eerst maar eens een maand rust om je geestelijke energie op peil te brengen.

Toen ik buitenstond had ik echt zoiets van WTF... ben naar huis gegaan en heb zowat de hele week op bed gelegen.
(ter info in het kort: eind 2008 liep ik al enkele maanden rond met een 24 uurs koppijn...)

@Marcuw: wekker? Op mijn vrije dag? Gekkie!

Tuurlijk ... als je je niet wilt verslapen om te kunnen genieten van je vrije dag ....

grinnz die is wel goed..

Ik ben niet echt verdrietig, ook niet boos.. beetje weet ik veel gevoel.. WTF gevoel i don't know.. Ben nu al meer dan een week gigantisch aan het stuiteren, en wordt moe van mezelf en heb zin in zoveel dingen en doe daar nog een schepje hyperactiviteit en enthousiastme bij en je weet helemaal niet meer met wat je er mee aan moet.., weet niet wat ik met mezelf aan moet en gisteren had ik een aggresieve of hoe je dat ook spelt moment.. en daar ben ik nog steeds beetje beduust over.. maar verder verder voel ik me helemaal toppie.. heb zin in morgenavond!..

knufff voor iedereen die hem gebruiken kan

ik voel me ff erg verdrietig...kan niet uitleggen gevoelens allemaal..

peetje

Meh. Ik ben moe. (En dat kostte al wel wat om dat toe te geven)

En dan niet: Ik-ben-een-avondje-te-laat-naar-bed-gegaan-moe, maar echt, door en door moe, tot in mijn botten... En dat heb ik voornamelijk aan mezelf te danken door gewoon structureel te laat naar bed te gaan en minder dan 6 uur per nacht te slapen.
En dat terwijl ik weet dat ik CVS heb. En nu dus af en toe moet betalen met pijn.

Ik voel me nu echt wazig, zit in zo'n half dromende toestand waarbij je gedachten steeds afdwalen en geluid anders binnenkomt. En de wereld om je heen gaat draaien.

Ik probeer 's avonds op tijd te gaan slapen, maar op de een of andere manier lukt dat steeds niet. Enne, voordat ik thuis ben en gegeten heb. EN dan heb ik vaak 's avonds nog wat, dus dan ben ik om 21.00 uur ofzo klaar, en dan alweer om 22.00 uur naar bed? Dan heb ik helemaal het idee dat ik alleen maar werk, eet en slaap.

Maar, het komt ook gewoon door de omstandigheden. Ik werk dit jaar echt fulltime, heb geen ADV dagen meer, heb het huishouden er naast dat op het weekend aankomt en ik heb de laatste tijd gewoon erorm leuke, maar wel stampvolle weekenden gehad. Afgelopen weekend hadden wij voor het eerst sinds MAANDEN een keer niks in het weekend. En waren we ook nog eens bij mij, dus ik hoefde ook niet naar DH te rijden. Dat was toch wel heel erg lekker hoor!

Ik begin te balen van een aantal dingen op mijn werk, daarnaast zijn de kids ook gewoon op en toe aan vakantie, evenals mijn collega's, dus het is gewoon laastste loodjes. Nog 5 dagen... Ik hoop echt dat ik die andere baan krijg, het onderwijs begint me zó ontzettend zwaar te vallen... Ik vind de primaire taak, het lesgeven/de kennisoverdracht naar kinderen nog steeds ontzettend leuk en daar ligt mijn hart ook, maar al die toestanden erom heen...
IK kan de bron niet meer vinden, maar onlangs in een cursus werd ons verteld dat wij, leerkrachten, 3000 + beslissingen op een DAG nemen! Dat wil dus zeggen dat we bijna constant in ons hoofd 'aan' staan. Een keer geestdodend werken is er niet bij. Plus alle indrukken en prikkels die 20+ kinderen geven. Het geluid dat ze produceren. Constante input.
Nah ja.

Anderzijds vind ik dat ik niet moet zeiken... Gewoon doorgaan! We zijn allemaal weleens moe of hebben allemaal weleens pijn. En op zich is het werk wel leuk. Maar nu... Meh.

Wat voor werk zou die nieuwe baan zijn dan juffie? Is dat heel anders?

Ik geloof dat ik wel weet wat je bedoelt, trouwens. Wilde hier net zelf ook even neerploffen vanwege een leven dat er ongeveer uit ziet als: 6:00, wekker gaat. 6:30/7:00, deur uit. Hele dag les geven/college volgen/stuff. Rond half 7 een keer thuis komen als ik geluk heb, tussen 7 en half 8 eten, na het eten nog lessen voorbereiden en tussen 21:00 en 22:00 m'n bed in, als ik dan al klaar ben, anders nog later. De gouden oplossing heb ik alleen niet echt, helaas :icon_sad:.

Romanticide gaat kapot van de werkdruk en z'n baas zegt alleen maar dat ie harder z'n best moet doen en dat er niets aan veranderd kan worden, en Romanticide dus maar 10 uur per dag moet werken, de hele week. Als hij thuis is en we een keer tijd hebben om te praten, zit hij binnen no time te huilen omdat hij het niet meer weet. Vanmorgen, toen hij zich realiseerde dat hij naar zijn werk moest, barstte hij gewoon in tranen uit. Ik heb 'm gisteren in een dag tijd zeker zes of zeven keer gewoon huilend op m'n schouder gehad omdat hij niet meer weet wat hij moet doen, en z'n werk hem gewoon zó zwaar begint te vallen.

Intussen zit ik te stuiteren en voel ik me schuldig, want ik durf te zeiken dat ik stuiter terwijl hij al kapot gaat. Toen ik net Crownless' topic las, en daar op reageerde, kwam het nog harder binnen. Ik begin me nu te realiseren hoe lang het al speelt, en hoe hard het me opbreekt, en dat doet best wel zeer eigenlijk. Ik schaam me ook dat ik 't zo neergegooid heb, hoop dat mensen me niet te hard erop veroordelen. Ik houd heel veel van hem en onze relatie gaat er niet kapot aan (heb ik besloten, lang geleden) omdat ik veel te veel van die jongen houd, maar 't is gewoon kut. Bleh.

Als jullie m'n gezeur vervelend vinden, negeer 't dan alsjeblieft hoor guys!