Wandering Spirits Forum

cruciare schreef:Af en toe he..... eigenlijk best wel regelmatig, twijfel ik aan mijn gezond verstand, maar dat zal iedereen in deze "sport" wel eens hebben (nieuw topic?)cruc

Dienstbaar als dat ik ben...

Nee, zonder dollen. Je haalt me de woorden uit de mond. Ik twijfel in deze scene herhaaldelijk aan mijn gezonde verstand. Ik heb dingen met me laten doen... ik laat dingen met me doen, waarvan velen, inclusief ikzelf, zeggen: "My god... je bent gek."

Gisteravond bij een meeting van de AVSH kwam dit nog ter sprake. Johan (Ik ga DomVriendje vanaf nu maar gewoon bij naam noemen) had me in een suspension gehangen. Supergaaf. Daarna begon ie wat te meppen met het slappertje (venijnig kloteding). Blijkbaar gaf dit niet de reactie die hij wilde ( :icon_biggrin: ) want hij ging al heel snel over op het mes. Zette de punt tussen mijn borsten, langzaam naar mijn keel. En mijn eerste gedachte/reactie (niet uitgesproken)? "Toe dan."

En ja, die reactie ken ik van mezelf... Alleen bij die 2...
Maar eenmaal geland, vraag ik me dan wel eens af: Waar komt die fascinatie vandaan? Ik moet toch wel gek zijn, dat het me echt niet zou kunnen schelen dat 1 van beide WEL een keer echt doorgaat? (Wat op een ander vlak dus echt ook wel eens gebeurd is...)

Dus ja... twijfel genoeg aan mijn gezonde verstand. En toch... "Toe dan..." en dat komt van HEEL diep...

Hij zegt: Ik ga je pijn doen, en ik begin te smelten
Hij zegt: Ik ga je veel pijn doen, en ik drijf weg

Dan start hij met pijn doen, eerst is dat lekker, warm. Maar er komt toch een punt waarop ik liever even ergens anders zou zijn. Die fase gaat over in boosheid op mezelf, want ik ben daar vrijwillig! VRIJWILLIG????? Ik moet wel gek zijn, want ik wil ook niet dat het stopt....

Mijn bril afzetten (vrijwillig) en wetende dat ik meteen daarna een klap op mijn snoet krijg.... ik ben gek

Mijn been bloot laten en stil blijven zitten voor de klap met de blote hand, die nog weken zichtbaar is op mijn bovenbeen, zijn handtekening.... ik ben knettergek!

Met hem een zwembad ingaan en weten dat ik het daar heel erg benauwd ga krijgen door het onderwater houden... zucht..

In de auto naar hem toerijden en weten dat (erger nog .. hopen dat... ) ie me pijn gaat doen, vernederen... het is officieel, ik ben knetter!

Maar dan is het voorbij, de dag is over. Even ben ik rustig.. zwevende.. en trots op wat ik draag. Even kan een weekje zijn... maar meestal gaat het dan weer kriebelen.

Fantasietjes die vroeger over “normale” dingen gingen gaan nu merendeels over dingen die ik meemaakte of hoop mee te gaan maken. Maar allemaal hebben ze het scherpe SM randje.

Ik durf mijn verstand niet eens te laten nakijken.... dit gevoel... zou verboden moeten zijn!

cruc

Face it, girl... we sporen niet... lekker he? :icon_biggrin:

Wat maakt dat dan van mij?



Kheb 2 van die heerlijke niet sporende vrouwen :icon_biggrin:

jij? je bent gewoon lief:p
wie anders geeft twee van die ontspoorde vrouwen wat ze hebben willen? :p

Tofenaar schreef:Wat maakt dat dan van mij?

ehhhhh wat denk je van: De boosdoener? De veroorzaker?

Maar geeft niet hoor, ik ben graag van lotje getikt... als het zo goed voelt als het doet.

Maar er blijven dingen knagen af en toe. Dingen die ik niet zo gemakkelijk een plek kan geven. Dingen die moeilijker onder woorden te brengen zijn dan alleen maar samenvattend "LUL"..

ik denk nu aan het deeltje "levensgevaarlijk". Verstikking (boven of onder water).. Daarmee geef ik wezenlijk mijn leven uit handen. Hoe erg zou een "buitenstaander" je voor gek verklaren als je dat aan de bar in een kroeg zou vertellen?

fantashe schreef:hij ging al heel snel over op het mes. Zette de punt tussen mijn borsten, langzaam naar mijn keel. En mijn eerste gedachte/reactie (niet uitgesproken)? "Toe dan."

dit soort dingen dus.... daarover blijf je nadenken..

cruc

hier nog zo'n stapelgekke masotrut hoor

die het meestal jammer vindt als hij stopt, al roept ze er nog zo hard om,
die altijd meer wil dan hij geven kan,
die niet weet waar het ophoudt, hoeveel pijn ze kan/wil verdragen voor hem, hoe ver ze wil/kan gaan in haar dienstbaarheid/volgzaamheid, die niet weet wat ze allemaal nog voor hem wil/zal doen.
die hem vervloekt als hij met haar bezig is, of haar niet kan/wil geven wat ze nodig heeft of hebben wil

maar hij hoeft maar naar me te kijken met die bepaalde blik in zijn ogen,
iets tegen me te zeggen met die bepaalde klank in zijn stem
me aan te raken op die bepaalde plek
of op die bepaalde manier....

ja.. ook ik ben stapelgek, en soms vervloek ik het, soms ben ik reuzehappy mee, maar verwarrend is het altijd
ja.. ook ik ben stapelgek.. op mijn manier... op hem...

Wat mij eigenlijk bezig houdt is het: Waarom?

Waarom wil ik dit? Is er iets mis met mij dat ik dit wil?

Mijn vader zei toen ik het huis uitging om samen te gaan wonen met mijn man: "Als hij je ooit slaat, bel me, ik kom je meteen halen!".

Maar wat nu als ik dit juist wil? Als heel je opvoeding gericht is geweest op zelfstandigheid maar mijn hele wensenwereld gericht is op afhankelijkheid en onderdanigheid?

Een vriendin van me werd in haar huwelijk ongevraagd en ongewenst geslagen. Het voelde in die tijd zeer dubbel om haar alles te vertellen wat mijn ouders mij leerde. Eigenlijk gewoon dat het niet ok is. Maar ondertussen was ik in die tijd aan het worstelen met mezelf en mijn wensen. De wensen die zo ongelooflijk ingingen tegen alles dat me was geleerd.

Vele jaren later ontdek ik dat mijn vader ook in deze "sport" actief is. En dat het hem helemaal niet raar deed opkijken toen ik hem vertelde hoe mijn wereldje er zo'n beetje uitzag. Eigenlijk heeft hij het onbewust altijd geweten. Toch blijft het vreemd voor me..

Ik heb er ondertussen vrede mee dat ik hierop waarschijnlijk nooit een goed genoeg antwoord ga vinden voor mezelf. Ik accepteer het... maar heel af en toe vraag ik me het toch nog wel eens stilletjes af... Waarom?

cruc

ik worstel daar niet mee, ik zie een goed en duidelijk verschil tussen gewenst en ongewenst gedrag. Dus die onderscheid maken is niet moeilijk voor mij.
Ik kan het prima vinden met mijn gezonde verstand

cruciare schreef:Maar wat nu als ik dit juist wil? Als heel je opvoeding gericht is geweest op zelfstandigheid maar mijn hele wensenwereld gericht is op afhankelijkheid en onderdanigheid?

Cruc...
is het niet zo dat jij, van jouw zelfstandigheid, met al jouw kracht en alles wat jouw ouders jou hebben bijgebracht, alle normen en waarden en geloof in goed en kwaad wat jij van hen hebt geleerd... juist heel bewust en heel zelfstandig en zelfverzekerd hebt gekozen om het tegenover Tofenaar niet te zijn?

tegenover heel de wereld bewijs je wat je bent, ben je zelfstandig, zelfverzekerd, laat je je niet slaan. Maar die ene die het wel mag, die laat je heel bewust toe, omdat je weet dat het goed is.

Sayaatje schreef:ik worstel daar niet mee, ik zie een goed en duidelijk verschil tussen gewenst en ongewenst gedrag. Dus die onderscheid maken is niet moeilijk voor mij.

dat was niet waarom ik het voorbeeld aanhaalde. Ik worstelde tegelijkertijd met andere gevoelens... het was dubbel..

Phedre: Dank je, dat verwoord je heel mooi.

offtopic ff: Ik heb de boeken gelezen, je naam, the mark..

Ah, ik dacht dat je het moeilijk had met het feit dat je vriendin ongewenst geslagen werd terwijl jij graag gemept(alleen dan in andere context) wordt. Maar als je met je eigen gevoelens er nog bij worstelde kan ik daar natuurlijk ook geen oordeel over geven.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook een vriendin die jarenlang slachtoffer is geweest van huiselijk geweld. En dat is vreselijk, toch zie ik daar een groot verschil tussen. En wat dat betreft doelde ik ook op de OP en niet alleen op jouw post.

Sinds ik mijn definitie van wat 'normaal' is verschoven heb vind ik niet meer dat ik gek ben.


Uiteraard noem ik iedereen die er "dieper" in zit dan mij nog altijd gek...maar da's vaak eerder in de zin van "prettig gestoord".

cruciare schreef:Wat mij eigenlijk bezig houdt is het: Waarom?

Waarom wil ik dit? Is er iets mis met mij dat ik dit wil?

Ik weet niet hoe jij dingen beleeft maar ik vind niet dat er iets mis is met jou of met iemand anders die van eerdergenoemde dingen geniet. En dan niet alleen omdat ik er ook 1 van ben Dat je niet voldoet aan dat wat de maatschappij als acceptabel ziet, wil nog niet meteen zeggen dat er iets mis is met jou of dat je raar bent.

Ik heb er ondertussen vrede mee dat ik hierop waarschijnlijk nooit een goed genoeg antwoord ga vinden voor mezelf. Ik accepteer het... maar heel af en toe vraag ik me het toch nog wel eens stilletjes af... Waarom?

Wie weet kom je eens tot een antwoord. Tot het zover is kun je er wel mee bezig zijn, zolang je je zelf maar niet over de kop werkt met proberen een antwoord te krijgen. Je kunt jezelf niet dwingen anders te zijn dan wie je werkelijk bent (tenzij je jezelf erg ongelukkig wilt maken).

Wat mijzelf betreft: de wereld is gek en ik ben normaal
Ik heb allang geaccepteerd dat ik compleet anders ben en andere dingen wil/verlang dan wat de maatschappij als acceptabel beschouwd. Ik heb mezelf nooit afgevraagd waarom ik dit eigenlijk wil/verlang. Maar ik heb toevallig wel het antwoord op die vraag (voor mijzelf dan).

Normaliteit is ongeneeslijk zolang men het niet als ziekte herkent.

Daarbij moet ik opmerken dat mijn huidige slavin arts is en het subje wat mij het bovenstaande echt deed beseffen toevallig ook de naam lisje had.

Als ik niet elke dag aan mijn gezonde verstand zou twijfelen begeef ik mijzelf op gevaarlijk gebied. Mijn subjes moeten absoluut overtuigd zijn dat, hoe ver ik (en Ik) ook kan gaan, ik altijd mijn eigen twijfel koester. Ik koester graag subjes, maar mijn eigen twijfel komt eerst.

Dat is een verplichting, die soms verzaakt kan worden als de D/s te snel gaat en te close is. De macht van een D stijgt hem ook wel eens naar Zijn hoofd. Niets menselijks is niemand vreemd, ook gekte niet.

Gekte is vooral emotie die uit de pas loopt. In de hectiek van BDSM kan dat snel gaan. We willen grenzen, zoeken grenzen, verlangen grenzen… En moeten ook. Allemaal.

Toch, als we allemaal eerlijk zijn, vinden we elkaar op BDSM-gebied niet in het gezonde verstand maar in de Arena waar we allemaal zo bewust als mogelijk onze eigen uitzonderingen durven, willen en kunnen maken.

En die uitzonderingen zijn de meerwaarde van het "ongezonde" verstand.