Wandering Spirits Forum

Een onderwerp wat me bezig houd als ik regelmatig door diverse fora lees. Wat mag je wel en niet als sub en waarom. Waarom wil je als Dominant geboden en verboden opleggen aan je sub. Ik snap dat het vele achtergronden en gedachten heeft. Komt het voort uit onzekerheid, een overtreffende trap van macht die je kunt krijgen of voelen of is het just for fun? Hoe zou je dit willen doen als je alleen maar een spelrelatie hebt en verder geen partners bent. Mag je dit dan wel eisen van een ander.

Als ik naar mezelf kijk heb ik er niets mee om allerlei geboden en verboden opgelegd te krijgen. Om eerlijk te zijn, mijn Dominant wordt er zelf moe van om echt 24/7 regels op te leggen en ook te controleren of ik dit wel doe. Wij hebben beide een baan en een sociaal leven enzo verder. Wij vinden het juist prettig naast onze D/s om gelijk te zijn om te praten over het werk, vrienden of andere zaken waarbij beide meningen even belangrijk zijn en dat niet de Dominant uiteindelijk het laatste woord heeft en dat dan uitgevoerd wordt. Dat ik nee kan zeggen op iets waar ik helemaal niets mee heb of anders ervaar.

Ik vind het niet erg om een keer te koken wat hij wilt of dat ik de koffie inschenk of zorg dat zijn kleding schoon en gestreken in de kast ligt. Of dat ik opdrachten krijg of wat dan ook. Maar als ik elke keer verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn welzijn of dat ik me moet houden aan de regels is dat ook een zware last voor mij. Zo zie ik het althans. Ik zou er op termijn heel weerbarstig van worden omdat ik mezelf kwijt zal raken en me ook niet meer kan ontwikkelen zoals ik zou willen of doen wat mij spontaan ingeeft. Ik zou er heel onzeker van worden om nog zelfstandig beslissingen te kunnen en durven nemen, want ‘mag ik dit wel doen en moet ik dit eerst niet overleggen’. Daarbij zou ik me gepasseerd voelen als hij wel volledige vrijheid heeft en maar doet en daar naar mij geen verantwoording over hoeft af te leggen omdat ik zijn ondergeschikte ben. Ook kan hij de regels veranderen omdat hij dit wilt. Tenslotte is een Dominant ook een mens en veranderlijk. En als je er tegen ingaat als je het er niet mee eens bent als sub wat riskeer je dan.

Natuurlijk zijn er nuances en kan tig voorbeelden noemen hiervan maar dan wordt het een lang verhaal. Of denk ik er wel te zwaar over of komt het helemaal niet zo vaak voor zoals ik lees op fora en andere artikelen.

Voor het schrijfgemak ga ik even uit van een mannelijke Dominant met vrouwelijke sub, maar een vrouwelijke Domina met mannelijke sub kan natuurlijk ook of andere vormen.

oei ik ga me ff abboneren op dit forum..

Ik vind het niet erg om een keer te koken wat hij wilt of dat ik de koffie inschenk of zorg dat zijn kleding schoon en gestreken in de kast ligt. Of dat ik opdrachten krijg of wat dan ook. Maar als ik elke keer verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn welzijn of dat ik me moet houden aan de regels is dat ook een zware last voor mij. Zo zie ik het althans. Ik zou er op termijn heel weerbarstig van worden omdat ik mezelf kwijt zal raken en me ook niet meer kan ontwikkelen zoals ik zou willen of doen wat mij spontaan ingeeft. Ik zou er heel onzeker van worden om nog zelfstandig beslissingen te kunnen en durven nemen, want ‘mag ik dit wel doen en moet ik dit eerst niet overleggen’. Daarbij zou ik me gepasseerd voelen als hij wel volledige vrijheid heeft en maar doet en daar naar mij geen verantwoording over hoeft af te leggen omdat ik zijn ondergeschikte ben. Ook kan hij de regels veranderen omdat hij dit wilt. Tenslotte is een Dominant ook een mens en veranderlijk. En als je er tegen ingaat als je het er niet mee eens bent als sub wat riskeer je dan.

Dat heb ik dus ook..ik herken er veel in. Beter verwoorden kan ik niet en beter goed gejat dan slecht bedacht

Ook denk ik als speelpartners this voor een D toch ook niet leuk als ie het niet kan controleren? ik bedoel daarmee dan moet je je sub vertrouwen dat ze het niet doet.. This toch veel leuker als je er dan bij bent?

Op afstand, en dan bedoel ik volledig virtueel, dat kan ik inderdaad ook niet. Maar dienstbaarheid snap ik wel. Van beide kanten. Ik geniet heerlijk van de cappu die jongetje vaak voor me maakt. Maar ik herken ook zijn gevoel dat je dat mag doen voor je Dom(me). Pleasing.

Tja, ik heb als dominant ook niet zoveel met regels. Zo af en toe doen we het maar dan is het voor een avond of dag/weekend. Ik vergeet ook de regel die ik heb opgesteld en het steeds er aan denken en opletten of mijn sub het wel goed uitvoert nee dat is niet onze kick. Ik hoef maar te kijken mijn blik is voldoende voor haar om zich bewust te zijn dat ze mijn Sub is! Misschien hebben andere juist wel die drive nodig in regels om zich bewust ervan te zijn dat ze sub zijn ??
Dat maakt het juist zo boeiend dat er diversiteit is in de beleving van een D/s relatie en hoe daar vorm aan wordt gegeven. Ben benieuwd naar reactie van andere die wel regels hebben.

Er zijn van die momenten dat een ander schitterend verwoordt wat je zelf voelt, maar niet onder woorden hebt kunnen brengen.

Het onderstaande citaat is precies wat mij tegen staat in het hele BDSM gebeuren.
Ik weet het, het is persoonlijk en er zijn talloze variaties te bedenken. En het is niet mijn bedoeling iemand te kwetsen, of aan te vallen.
Maar het is puur mijn gevoel.

mej.s schreef: Ik zou er op termijn heel weerbarstig van worden omdat ik mezelf kwijt zal raken en me ook niet meer kan ontwikkelen zoals ik zou willen of doen wat mij spontaan ingeeft. Ik zou er heel onzeker van worden om nog zelfstandig beslissingen te kunnen en durven nemen, want ‘mag ik dit wel doen en moet ik dit eerst niet overleggen’. Daarbij zou ik me gepasseerd voelen als hij wel volledige vrijheid heeft en maar doet en daar naar mij geen verantwoording over hoeft af te leggen omdat ik zijn ondergeschikte ben. Ook kan hij de regels veranderen omdat hij dit wilt.

Dankjewel, het is voor mij weer een stukje van de puzzel!

Ingewikkelde regels die je heel erg in vrijheid beperken vind ik ook niet leuk.
Maar kleine dingen, zoals bijvoorbeeld wachten met eten op je D, zijn van die kleine bevestigingen van je D/s. Dat vind ik wel leuk.
Ik controleer maar zelden of tippi naar me luistert, maar spreek wel af en toe mijn waardering uit, dat ze naar me luistert. IK wil haar ook niet klein krijgen. dat zou ook helemaal niet werken. en een heleboel dingen bespreken we ook gewoon als gelijken.

En als tippi ongeduldig hongerig met grote ogen naar me kijkt tot ik m'n eerste hap heb genomen, krijg ik weer verliefde kriebels in m'n buik

Leuk topic! Ik vind regels juist wel fijn. Zal er straks nog op terugkomen als ik thuis ben want vanaf telefoon is zo irritant. (lig nu bij de schoonheidsspecialiste en word gewaxed as we speak ;-) )

sommige regels geven mij juist de kaders en de structuur die ik nodig heb om mij te kunnen ontwikkelen en ontplooien. Die geven mij een gevoel van veiligheid, waardoor ik juist mezelf kan zijn en dingen durf die ik anders niet durf. (bedtijd... financiele controle.... regelmaat creeeren in huishoudelijke taken... studie opdracht... dat soort dingen)

Daarnaast zijn er regels waar ik zelf om heb gevraagd, zoals bewegingsopdracht en snoepverbod. Deze regels hebben uiteraard alleen nut als er ook op gecontroleerd wordt, want als ik die controle niet nodig had, zou ik wel uit mezelf meer bewegen en minder snoepen. Maar voor mezelf wetend dat het nodig is, maar het zelf niet redden, doet mij idd wel vragen om dat soort regels, als steun in de rug om toch vooral wel meer te bewegen en minder te snoepen.

En de 'gewone' huiselijke regels.. koffie inschenken, wachten met eten tot hij 'smakelijk eten' heeft gezegd en zo die gaan eigenlijk vanzelf. Wel heb ik hier de afgelopen periode een groot gevaar in ontdekt.. hoe meer van deze dingen vanzelf gaan.. hoe meer hij aan mij overlaat.. waardoor ik nog meer ga doen.. en hij nog meer aan mij overlaat... Dat gaat niet bewust.. het sluipt er in, zeker als je toch de hele dag thuis bent. En op bepaald moment breekt dit je gewoon op, loop je voor alles en iedereen te zorgen, behalve voor jezelf... en dat kan nooit de bedoeling zijn..... maar daar kom je pas achter als er ergens iets knapt.....

Nu doe ik het zonder regels.. mag ik weer alles zelf bepalen.... en ik voel me hopeloos verloren... zwemmend in een grote oceaan zonder oevers... niet wetend waar te beginnen met wat.... dus doe ik niks... kom ik tot niks.... Ik wil weer naar een zwembad... met veilige kaders, leefruimte/bewegeingsruimte afgebakend... weten wat moet.... en ooit.... gaat dat ook wel weer gebeuren hoor:)

Als ik je post lees, lees ik meer dat je problemen hebt met het idee van 24/7 maar niet zozeer met het idee van regels. Een 24/7 hoeft geen regels te bevatten en je kunt hartstikke goed regels in je spel hebben zonder 24/7. Wat bijvoorbeeld een veel voorkomende regel is, is dat de sub niet klaar mag komen zonder toestemming van de D. Daar heb je echt geen 24/7 voor nodig.

Regels. Nee. Geen micromanagement. Ongeschreven regels ontstaan vanzelf. Vanuit de relatie, zonder oplegging. Omdat het zo 'moet' van binnenuit. En dan wil je die regel ook niet overtreden.

Regels opgelegd vraagt om controle, om sancties. En dat krijgt me een te hoog spelgehalte. Ik ben geen klein kind. Ik koos er bewust voor Zijn sub te zijn. Ik weet wat Hij van me wil, verwacht, verlangt. Daar is niet of nauwelijks controle voor nodig. Als ik het moeilijk vind, dan meld ik me wel.

Wel prettig is begeleiding in een aantal dingen waar ik zelf om hulp heb gevraagd.

Ik vind regels dus fijn. Beetje zoals phedre het zegt; regels geven mij juist zekerheid.

Kanttekening 1 is dat het niet altijd zo werkt; ik heb in een eerdere relatie wel eens regels gehad waarvan ik dacht: ja, daaaaaaaag. En me daar dan ook niet aan hield.

Kanttekening 2 is eigenlijk dezelfde: het moet bij mij wel 'kloppen' en van binnenuit komen. Als simpel voorbeeld: aanspreek- en kleedregels. 'u' zeggen is iets wat ik in een eerdere relatie moest en (daarom?) ook bijna nooit deed. Omdat het ook niet zo voelde. Als ik met LD contact heb, dan zeg ik altijd u. Dat gaat helemaal vanzelf en ja, het is ook iets waarvan ik weet dat hij het prettig vindt. Het maakt dus niet uit of we het over bdsm hebben of over het weer, het is altijd 'u'.
Kleedregel had ik... geen slipje aan was het... nooit niet, nergens niet. En dat vond ik ook fijn. Omdat ik me dan elke ochtend bij het aankleden weer even bewust werd dat hij me domineerde. En niet dat ik zonder die regel dat gevoel niet heb, maar het maakt het voor mij fijner. Maar het is ook weer niet zo dat ik zelf niet meer nadenk; als ik weet dat ik ga winkelen en er een kans is dat ik een broek ga passen dan neem ik wel een slipje mee en doe die tijdens het passen aan. Nogal jakkes anders. En dat is dan ook geen probleem; als ik het maar meld.
Alleen virtueel werkte bij ons wel trouwens (had het graag anders af en toe, maar dat terzijde). Hij vertrouwt mij en ik zal het ook zeggen als ik niet aan iets kan voldoen.

En toen ik na een paar maanden opeens weer een slipje aan had (want het domineren was over) voelde dat ook echt rot. Alsof ik opeens aan m'n lot werd overgelaten. Wat overigens niet zo was, maar zo voelde het.

Ge- en verboden; yay dus

Leuk de reacties en de herkenning!

Ik moet wel een beetje gniffelen om het antwoord van Eric. Ook mijn lieverd vergeet wat hij mij allemaal opdraagt, wat best grappig is soms om hem daarmee om z'n oortjes terug te slaan . Maar ook een heel weekend inrichten voor een lang spel is super. En daar geef ik taiki gelijk in, het moet kloppen en als het goed voelt ga je ook een stapje verder.

Wat ik hoorde in mijn omgeving over regels en dat er een grote verwarring is als de relatie eindigt, voor zowel sub als Dominant. Er helemaal doorheen zitten emotioneeel, een langere verwerkingstijd en radeloos omdat de fundatie wegvalt. Je raakt een geliefde kwijt en ook een aangeleerd gedrag. Dat gat lijkt me vreselijk om in te vallen.

Wat ik fijn vind om te lezen is het melden als je het anders wilt. Toen ik BDSM weer oppakte, zo 4,5 jaar geleden, had ik moeite om aan te geven wat mijn grens was. Ik durfde het niet eens. Later realiseerde ik me als ik niet vertel wat ik niet prettig vind of anders wil het voor hem ook moeilijk is. Er komt geen reactie en meestal is geen reactie goed bericht, behalve als je niet durft.
Dat heb ik moeten leren en nu meld ik ook als iets niet kan met mijn beperking, werk of bijvoorbeeld qua tijd met een opdracht. Ik heb nu een opdracht voor een fantasie op papier te zetten en weet nu al dat ik dit niet ga redden voor het weekend. Simpelweg omdat ik niet de tijd heb om er voor te gaan zitten om er wat moois van te maken. Aan de ene kant wrikt dat wel want ik wil het altijd wel goed en netjes doen, aan de andere kant ben ik ook maar een mens en 24 uur in een dag.

Wij hebben ook geen vaste regels, mijn D vindt dat niet echt kunnen omdat we niet 24/7 bij elkaar zijn.
Ja ok, de voor mij "normale" subdingen, zoals netjes geschoren zijn en zo als hij komt. Incidenteel geeft hij wel eens orders voor zijn komst qua kleding of dingen klaar zetten of bepaalde dingen oefenen. Regelmatig vergeet hij dan ook dat hij gevraagd heeft iets te oefenen. Als ik het dan vergeten ben zeg ik ook maar niks haha
Ondanks dat er geen regels zijn, bedacht ik me bij het lezen van dit topic dat ik mezelf wel regels opleg vreemd genoeg..
Dingen die hij niet nodig vindt, maar die ik wel doe. Ik zal nooit gaan slapen zonder een berichtje achter te laten op MSN als hij b.v. laat is. Ik voel me heel schuldig als ik mijn foon niet gehoord heb of een sms-je gemist heb en meld dat direct. Als ik zelf weg ben en het wordt laat, dan weet hij dat, maar toch stuur ik 's avonds laat een sms-je

Hij zegt altijd dat thuis voor alles gaat en vind het b.v. niet erg als hij belt en ik ben aan het eten of we zitten in een gesprek. Toch voel ik me dan schuldig, ik moet van mezelf reageren. Ik zal nooit meer ongeschoren rondlopen, want stel je voor dat hij onverwachts komt... wat regelmatig gebeurd. Dat soort dingen...

Een D die regels vergeet zou bij mij dus echt niet werken. Ze moeten wel consequent zijn, anders word ik heel onzeker. En ik denk dat als je als D regels oplegt die je vervolgens vergeet, dat het dan ook niet echt belangrijk voor je is en heeft het dus ook niet echt een meerwaarde denk ik.

Iets melden is idd belangrijk. Maar het is dan uiteindelijk nog steeds wel zijn beslissing wat er mee gebeurt. En als het logische dingen zijn dan zijn er ook geen consequenties. Ik heb bijvoorbeeld wel eens een klaarkom gebod gehad, maar een krijsende baby is niet echt sfeer bevordelijk dus dat werd hem niet. En dat is dan ook ok. Maar als ik iets niet gedaan heb omdat ik er te lui voor was of geen zin in had, dan zijn er wel consequenties. Soms heb ik gewoon geen zin. Geen zin om netjes te spreken of zo, omdat ik een kutdag heb. Maar dat moet dan wel, is niet zijn probleem dat ik een kutdag heb. En eigenlijk... vind ik dat ook alleen maar fijner, het geeft zekerheid.

En mezelf regels opleggen doe ik ook, herkenbaar

mej.s schreef:Een onderwerp wat me bezig houd als ik regelmatig door diverse fora lees. Wat mag je wel en niet als sub en waarom. Waarom wil je als Dominant geboden en verboden opleggen aan je sub. Ik snap dat het vele achtergronden en gedachten heeft. Komt het voort uit onzekerheid, een overtreffende trap van macht die je kunt krijgen of voelen of is het just for fun? Hoe zou je dit willen doen als je alleen maar een spelrelatie hebt en verder geen partners bent. Mag je dit dan wel eisen van een ander.

Bij ons komt het voort uit het feit dat we ons er prettig bij voelen. We vinden het allebei fijn om in onze relatie vaste regels te hebben. Die bieden mij structuur, houvast, die vormen een omheining om mijn 'leefruimte' waardoor ik precies weet wat ik wel en niet mag, zonder me reddeloos verloren te voelen, maar ook juist met de ruimte om mezelf te mogen zijn.

mej.s schreef:Als ik naar mezelf kijk heb ik er niets mee om allerlei geboden en verboden opgelegd te krijgen. Om eerlijk te zijn, mijn Dominant wordt er zelf moe van om echt 24/7 regels op te leggen en ook te controleren of ik dit wel doe. Wij hebben beide een baan en een sociaal leven enzo verder. Wij vinden het juist prettig naast onze D/s om gelijk te zijn om te praten over het werk, vrienden of andere zaken waarbij beide meningen even belangrijk zijn en dat niet de Dominant uiteindelijk het laatste woord heeft en dat dan uitgevoerd wordt. Dat ik nee kan zeggen op iets waar ik helemaal niets mee heb of anders ervaar.

Niets mis mee dat je er niets mee hebt toch? Ieder z'n ding!

Wij hebben ook allebei een baan en een sociaal leven en meer van zulks (nou ja, ik heb een studie, een stagebaan, vrijwilligerswerk, nevenactiviteiten etc. en hij heeft een fulltime baan, een studie, vrijwilligerswerk en... Nou ja, you see the point), maar dat zit absoluut niet in de weg van regels, net als regels niet in de weg zitten van ons 'leven'. Sure, Romanticide zal me niet opdragen de hele dag te kruipen, en ik hoef niet elke keer dat ik naar het toilet moet, via sms om toestemming te vragen (dat gaat nogal moeilijk als je D regelmatig op het lab of in de cleanroom werkt), maar veel regels zijn nog prima te doen. Bij ons is er misschien altijd een duidelijk verschil, maar we praten even goed over alles wat ons bezighoudt, en omdat ik toevallig lager in de pikorde sta, betekent dat nog niet dat hij mijn mening niet op waarde schat. Sterker nog, hij waardeert mijn mening juist heel erg, omdat ik vaak heel anders (veel analytischer en doorgrondender) tegen dingen aan kijk dan dat hij doet. Hij mag misschien het laatste woord hebben (of nou ja, eigenlijk heb ik dat in de zin van "Ja Meester" ) maar dat betekent niet dat hij mij mijn mening ontzegt. Zoals hij het zelf wel 'ns grappend zegt: ik heb alle recht op een mening, ik heb hoogstens geen wil .

mej.s schreef:Ik vind het niet erg om een keer te koken wat hij wilt of dat ik de koffie inschenk of zorg dat zijn kleding schoon en gestreken in de kast ligt. Of dat ik opdrachten krijg of wat dan ook. Maar als ik elke keer verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn welzijn of dat ik me moet houden aan de regels is dat ook een zware last voor mij. Zo zie ik het althans. Ik zou er op termijn heel weerbarstig van worden omdat ik mezelf kwijt zal raken en me ook niet meer kan ontwikkelen zoals ik zou willen of doen wat mij spontaan ingeeft. Ik zou er heel onzeker van worden om nog zelfstandig beslissingen te kunnen en durven nemen, want ‘mag ik dit wel doen en moet ik dit eerst niet overleggen’. Daarbij zou ik me gepasseerd voelen als hij wel volledige vrijheid heeft en maar doet en daar naar mij geen verantwoording over hoeft af te leggen omdat ik zijn ondergeschikte ben. Ook kan hij de regels veranderen omdat hij dit wilt. Tenslotte is een Dominant ook een mens en veranderlijk. En als je er tegen ingaat als je het er niet mee eens bent als sub wat riskeer je dan.

Maar waarom zou jij verantwoordelijk zijn voor zijn welzijn? Zelfs als Romanticide zou willen dat ik elke ochtend een kopje koffie voor hem inschonk (ik zie 'm nu al vies kijken), zou ik niet de verantwoording dragen voor zijn welzijn. Die draagt hij namelijk zelf, want hij draagt mij op om die koffie in te schenken, en hij is verantwoordelijk voor de handhaving van die regel. Ik moet gehoorzamen, maar hij moet handhaven (ik hoop dat je 't verschil voelt wat ik hier probeer aan te geven). De verantwoording voor elkaars welzijn voel ik wel, maar die ligt niet op D/s-vlak. Ik ben zijn partner, dus voel ik me verantwoordelijk voor zijn welzijn. Dat hangt voor mij niet samen met mijn onderdanigheid naar hem. Hij zal wel op D/s-vlak verantwoordelijkheid voelen voor mijn welzijn, maar dat is niet los te zien van zijn verantwoordelijkheidsgevoel als partner - da's gewoon de aard van het beestje.
Wat betreft het zelf beslissingen nemen: de truc daarin was bij ons in ieder geval om héél duidelijk aan te geven wat we beiden verwachten en waar. Ik zeg bewust 'beiden', omdat ook mijn verwachtingen daar een rol spelen. Verwacht ik dat hij mij micromanage't en elke millimeter die ik moet bewegen aangeeft, dan loop ik vast wanneer hij dat niet doet. Ik weet wat hij wel en niet verwacht, en hij weet dat van mij ook, en dat is juist die vrijheid die ik eerder aangaf: de vrijheid van weten waar mijn grenzen liggen, en me daarbinnen vrijelijk kunnen rondbewegen.
Als Romanticide nooit iets tegen mij zou zeggen of uitleggen "omdat hij de Dominant is", zou ik gek worden. Ik kan hem er niet toe dwingen om het wel te doen, maar als partners vertellen we elkaar wel wat er speelt in onze levens, wat we gaan doen in het weekend of waarom we later thuis gaan zijn na het werk. Sure, hij is mijn Dominant, maar dat betekent niet dat hij niet meer mijn partner is! Het is een combinatie van beiden; we hebben onze relatie, en voegen daar D/s-aspecten aan toe waar wij ze prettig en leuk vinden. En werkt dat niet meer, dan veranderen we die samenstelling. Mind you, we veranderen dat. Romanticide gaat niet uit pure willekeur ineens nieuwe regels opleggen zonder ruimte voor inbreng van mijn kant. Hij kan een nieuwe regel opleggen, mij vragen (opdragen dus) het te proberen en te zien hoe het gaat, maar als ik aangeef dat ik me er klote onder voel, zal hij 'm niet zomaar vasthouden.
Als sub in zo'n relatie heb je misschien niet het gelijkwaardige beslissingsrecht, maar dat betekent niet dat er geen (ruimte voor) communicatie is. Het is uiteindelijk aan hem om te bepalen wat hij met mijn signalen doet, maar hij verbiedt mij niet signalen af te geven. Hij is immers niet helderziend en alwetend, en heeft dus mijn signalen ook nodig om goed voor mij te kunnen zorgen, mij goed te behandelen, en uiteindelijk is dat toch wat hij wil. Hij wil niet alleen maar de pure machtskick zonder aandacht voor mij; hij wil uiteindelijk above all een blij en gelukkig meisje (aldus Romanticide).

mej.s schreef:Natuurlijk zijn er nuances en kan tig voorbeelden noemen hiervan maar dan wordt het een lang verhaal. Of denk ik er wel te zwaar over of komt het helemaal niet zo vaak voor zoals ik lees op fora en andere artikelen.

Voor mijn gevoel denk je er wel te zwaar over ja . Maar da's puur uit eigen ervaring; ik weet niet of Romanticide en ik misschien niet heel anders zijn dan veel D/s-stellen. Mijn ervaring is dat ik vooral stellen zie die een vergelijkbaar idee hebben met wat wij doen, maar ik heb inderdaad ook wel gevallen gezien waarin het heel anders ligt.

Nou ja, het punt wat ik over probeer te brengen: het is niet zo dat regels en een leven elkaar uitsluiten, of dat een 24/7 en een eigen mening elkaar uitsluiten. Ik heb een eigen mening en een eigen wil, en hoewel die laatste niet altijd tot uitvoering wordt gebracht, wordt er wel naar geluisterd. Het voelt alsof jij een soort horrorbeeld hebt (ik zeg niet dat 't zo is hoor, maar zo komt 't op mij over uit je post) en dat beeld is heel anders dan het beeld (en de ervaring) die ik heb .