Wandering Spirits Forum

Inspiratie krijg ik van de gekste dingen. Dit heb ik even uit het sushi topic overgeheveld:

Voleuse schreef:

fixertje schreef:Het nadrukkelijke verzoek van de buschauffeur om de gordel om te doen neem ik wel voor lief. Doe ik gewoon net alsof het ageplaybondage is.

Wat lief . Making the best of a bad situation

Ik heb daar nog wat over nazitten denken in die bus. Ik had toch tijd zat en niet veel anders te doen. Over wat mij nu drijft in bepaalde dingen. Waarom ik bepaalde types bondage bijvoorbeeld zoveel aantrekkingskracht vind hebben. Ik zie daar een thema in. Eerst dacht ik dat het vooral hulpeloos zijn was, maar volgens mij is het meer hulpeloos gemaakt worden. Ofwel je zelfbeschikking laten ontnemen.

Ik denk aan spreekbeperkingen. Toestemming moeten vragen voor allerhande dingen. Niet zelf mogen beslissen wat je eet of aantrekt. De mentale dingen zie ik regelmatig terug om me heen. Maar die situatie in de bus deed me vooral denken aan de fysieke dingen. Ik heb altijd een fascinatie voor die bondage wanten gehad, nergens aan of mee vast zitten maar toch kan je nagenoeg niets. In de bus deed vooral die gordel me triggeren, het idee vastgegespt te worden in een stoel en verder niets te zeggen hebben over wat er verder gaat gebeuren.

Spelen jullie ook met het ontnemen van zelfbeschikking? Mentaal of fysiek, en hoe komt dat tot uiting?

Soms...


Maar het triggert zeker wel mijn sadistische kant

Brrrr die wanten! Ooit tapete (=in het verleden iets met plakband omwikkelen) iemand mijn handen tot een vuist. Verder gebeurde er nog niks en ik kon dat niet hebben. Dat blijft mij triggeren, hoor, want als ik met boeien om ergens aan wordt vastgemaakt, dan kan ik ook niks met die handen. Toen was het alleen maar tape!!
Naderhand nooit de kans gehad om uit te vogelen met iemand hoe dat psychisch bij mij werkte, waar dat 'mis' gaat enzo.

Dat voorval maakt dus dat ik zelfbeschikking uit handen geven in dát geval niet wil. Op andere momenten heb ik dat wel gekend en was het ook goed. Bijvoorbeeld met mogen praten, iets moeten vragen, of simpel gezegd....gewoon gedurende het spel/de avond/oid. de macht over jezelf aan de ander geven. Niets te beslissen hebben, alles ondergaan en laten gebeuren.
Op zich vind ik dat juist het 'machtige' aan een spel.
Eigenlijk bestaat voor mij een spel altijd uit de controle/macht over mijzelf uit handen geven. Dat is soms minder aanwezig dan een andere keer of in heel verschillende vorm.

Sterker gezegd...als ik écht mag subben en mij daaraan overgeef...als de ander dan ineens iets aan mij vraagt dan kan ik ook niet beslissen, dan raak ik compleet van de leg en in de war. Dat klopt niet...Hij moet beslissen...niet ik...ik volg en laat mij leiden... Als iemand dat blijft doen, mij in submood brengen, beetje spelen en dan een bewuste keuze wil laten maken, dan verlies ik mijn vertrouwen.
Dat laten kiezen is anders dan iets vragen in een spel. Ehm...voorbeeld...als ik in de vuur van het spel de vraag krijg geblinddoekt voor links of rechts te kiezen en een getal te noemen. Dan werkt dat gewoon extra in op submood...ik ga dan denken...nerveus worden, want help welke hand zou beter zijn...wat kan hij vast hebben....en getal?? Als ik te laag zeg en het is lekker dan baal ik, maar is het de cane en ik heb twintig gezegd dan sterf ik hier ter plekke! Dat soort dilemma's passen in het spel, zorgen alleen maar voor meer sfeer bij mij.

Hmm, zou het uitmaken wat je graag doet, waar je kick ligt? Ik ben namelijk geen echte masochiste. écht subben kan ik alleen als ik die machtsoverdracht min of meer voel. En dat zit 'm niet per definitie in de man die de zweep vasthoudt. Shit hoe ga ik dat uitleggen?
Bij kampeer meet heb ik gezien en gemerkt dat er mensen zijn die al blijer worden als ze pijn voelen en dan meer en meer happy worden. Als iemand mij gewoon koud begint te slaan, al is het opbouwend oid, maar dus 'gewoon' pijn gaat doen, dan word ik vooral boos en narrig en kom nog maar moeilijk in submood. Dan nog schakelen lukt niet.
Als de ander, soms maar heel even, de tijd neemt om mij te triggeren en dán diezelfde zweep ter hand neemt, onderga ik gelaten. (hihi...nouja min of meer....)

Ik hoop dat ik mijzelf beetje duidelijk heb kunnen maken. (vrees van niet)
Komt erop neer dat ik qua BDSM-spel altijd die zelfbeschikking laat ontnemen/weggeef.
Voor mij zeg je dus niks geks. Lekker juist
(al heeft nog nooit een buschauffeur mij gevraagd een riem om te doen)

Was dit wat je bedoelde trouwens?

Ik zit over de vraag na te denken, maar ik vroeg me af waar het verschil precies in zit. Bedoel je dat je het proces van wegnemen interessanter vindt dan de staat, of dat het belangrijker is dat iemand het *doet*, dat je overgeleverd bent aan *iemand*?

@Colet Ik word ook helemaal akelig van handen ingetapet of in wanten of zo. Ik wil het niet eens proberen.

colet schreef:Sterker gezegd...als ik écht mag subben en mij daaraan overgeef...als de ander dan ineens iets aan mij vraagt dan kan ik ook niet beslissen, dan raak ik compleet van de leg en in de war. Dat klopt niet...Hij moet beslissen...niet ik...ik volg en laat mij leiden... Als iemand dat blijft doen, mij in submood brengen, beetje spelen en dan een bewuste keuze wil laten maken, dan verlies ik mijn vertrouwen.

JAAA! Dát!!!

En ik word er ontzettend chagrijnig en labiel van.

fixertje schreef:Spelen jullie ook met het ontnemen van zelfbeschikking? Mentaal of fysiek, en hoe komt dat tot uiting?

Hmm...binnen BDSM is het nogal moeilijk om hulpeloos te zijn zonder dat je hulpeloos gemaakt wordt (om niet te zeggen: totaal onmogelijk). Ik kan ook niet zeggen dat ik er verschil in merk: het moment dat ik volledig vastgelegd word is niet speciaal meer of minder opwindend dan het eigenlijke vast liggen.
Het idee bezit te zijn is wel lekker maar niet...in die mate speciaal dat het overheerst over het uiteindelijke doel, zeg maar.


en volgens mij ben ik hier vooral heel erg vaag aan het zijn.


Als D heb ik er eigenlijk geen mening over. Ik wil mijn zin wel doen, maar niet per se in die mate dat het de zelfbeschikking gaat overnemen. En toestemming vragen of mijn sub beperken...daar ben ik ook nooit écht voor gegaan.

Hmm volgens mij doen tommie en ik niet anders (maar ik kan je verkeerd begrijpen).

We hebben standaard een aantal regels die hij moet opvolgen waar dus ook niets over te zeggen heeft. Hij moet altijd vragen of hij naar de wc mag, hij slaapt altijd naakt, ik beslis wat hij aantrekt als we naar een feestje gaan. Zo zijn er nog wel meer regels.

Wij beleven het dan ook wel 24/7, dus dan is het misschien anders dan als het alleen voor spel is. Voor tommie is het wel zo dat als ik hem vastzet het onze verhouding welk versterkt. Hij slaapt tegenwoordig bijna elke avond vast. Iig met zn collar om die met een ketting vast zit aan het bed, soms met boeien om die aan elkaar zitten, hand aan hand en voet aan voet. Hij is dan echt enorm subbig als hij gaat slapen en als hij wakker wordt zo mogelijk nog iets meer.

Weet niet of dit de richting is die je zoekt met je vraag.

Wat Bregje zegt, dat is wel de richting waar ik op doelde met het openen van dit topic. Of dit nu in een 24/7 setting is of voor een los spel van een uurtje, maakt niet uit. Het feit dat je niets te zeggen hebt over allerlei dingen en dat je dat zelfbeschikkingsrecht hebt af gegeven of hebt laten afnemen door een ander.

Even inhakend op wat Colet en Juffie zeggen: Ik houd er ook absoluut niet van als me te veel wordt gevraagd tijdens een spel. Dan wordt ik uit mijn submood gehaald. Gewoon af en toe checken of het nog gaat is goed. Maar geen moeilijke vragen stellen.

Dat vragen moet ik nog afleren. Gewoon doen.

Niet alleen geen moeilijke vragen stellen, gewoon niets laten bepalen.

Ik denk dat ik het meer als Bregje beleefde, maar dan vanaf de sub kant natuurlijk.
De basis was dat hij beschikking had over mij en dus kon doen wat hij wilde. En soms kunnen dat simpele dingen zijn; bepaalde kleren niet meer, of juist wel, dragen of niet ergens heen mogen.

Ik vind dit zelf erg fijn

Ik vind ontnemen een pracht woord hiervoor, die houd ik erin !

Ik speel er graag mee, met ontnemen. Naarmate ik meer ontneem, bouwt er bij mij van binnen iets op. Dit is erg heftig en puur mentaal. Het ontnemen zelf, zoals het geven van bevelen of het vastbinden, zijn heel belangrijk voor me in het spel. Mijn eerste spel waar geen sex bij kwam kijken was voor mij dan ook een openbaring, FANTASTISCH ! Daarna heb ik de proef op de som genomen en met een man gespeeld, puur D/s, zonder sex. Ik ben hetero en was nieuwsgierig naar dit gedeelte van dominantie. Ook hier gebeurde er van alles met me en vanaf dat moment heb ik mijn gevoelens voluit geaccepteerd. Tot dan was D/s voor mijn gevoel vooral een kinky onderdeel van sex.

juffie schreef:Niet alleen geen moeilijke vragen stellen, gewoon niets laten bepalen.

Als een Dom mij teveel laat bepalen, dan verliest hij ook aan kracht. Dus zeggen dat je niets te zeggen hebt en als ik dan ergens iets doe..gewoon toegeven.....dat is ook desastreus voor een goede machtsoverdracht.

Ik heb hier een beetje dubbel gevoel over. Aan de ene kant vind ik het fijn, dat ik niets kan bepalen en dat ik bepaalde dingen moet vragen, aan de andere kant vind ik het ook moeilijk. Heb altijd zoveel beslissingen zelf moeten nemen (ook toen ik nog getrouwd was, was ik degene die dingen besliste/regelde) dat ik het weer heel moeilijk vind om niet zelf te kunnen bepalen. Maar het komt met de tijd vast wel goed, want ik hou van regeltjes en het "ontnemen" van macht