Wandering Spirits Forum

Nou daar is ie dan... mijn eerste post (beetje spannend).

Ik heb nu een paar dagen rondgekeken op het forum, wat best verslavend blijkt... ach als de nieuwigheid er af is wordt het wellicht minder

Het valt me op dat er veel 'flexibele' relatievormen voorkomen onder de WS-ers. Nu ben (was) ik zelf het prototype vanilla... getrouwd met mijn eerste vriendje E... maar sinds ik Isäntä in mijn leven heb, eerst als goede vriend daarna als minnaar en daarna als Meester... ben ik erg gaan twijfelen. Een dubbelleven van list & bedrog zoals nu is natuurlijk niet 'hoe het hoort' en is ook niet eerlijk naar E toe. Maar wat dan wel... mijn subkant is in relatief korte tijd erg veel voor me gaan betekenen. Biecht ik dat op..? En wat dan..? Onze relatie gaat eigenlijk op alle vlakken goed, behalve op seksueel gebied. Dat is zo goed als stil komen te liggen. En ik denk natuurlijk dat ik wel weet hoe dat komt. Maar ik denk ook niet dat ik hem kwijt wil. Nu over een open relatie beginnen zou voor mij meer voelen als 'toestemming vragen om vreemd te gaan' dan dat ik er daadwerkelijk conceptueel achter sta. Want je krijgt dan toch vanzelf met jaloezie te maken? Ik hoor wel eens om me heen dat een open relatie 'het begin van het einde' is (overigens ongetwijfeld uitgesproken door mensen die er zelf geen ervaring mee hebben).

Waar ik eigenlijk erg benieuwd naar ben is: hoe is jullie huidige beeld over relatievormen ontstaan. We zijn toch allemaal (?) opgegroeid met de norm van een prins (of prinses) ontmoeten en ze leefden nog lang en gelukkig. Cultureel ligt dat toch behoorlijk vastgespijkerd. Hoe buig je dat om naar iets flexibelers... en hoe begin je daar over als je eenmaal in een 'vaste' relatie zit waar je voor jezelf niet voldoende uit haalt.

Nou, twijfelende poly hier. Hai!

Ik ben zoals de meesten natuurlijk ook grootgebracht met het idee dat mensen samenkomen, trouwen en al dan niet scheiden. Een relatie is voor twee. En ja, ik weet vrij zeker dat de bdsm scene wel bijgedragen heeft aan hoe ik daar zelf nu mee omga. Simpelweg heel veel voorbeelden zien van mensen die het anders doen zorgde ervoor dat ik zelf ging nadenken wat ik eigenlijk vond van monogamie. Maar, ik moet wel zeggen dat ik het al heel lang een raar idee vond dat er kennelijk een ongeschreven regel bestaat dat je niet meer met anderen naar bed mag als je een relatie hebt. Al voordat ik die scene inrolde was dat onderliggende gevoel er al wel, het was alleen niet zo duidelijk.

Ik weet zelf nog steeds niet helemaal of ik nou zo poly ben. Dat ik monogamie vaak niet passend vind voor mezelf is inmiddels wel duidelijk. Maar ik denk dat ik prima een tijd in een fijne monogame relatie zou kunnen hebben als de omstandigheden zo zouden zijn. Dat is ook nog steeds mijn twijfel: is non monogamie iets wat ik nu zo nastreef omdat de man die op meerdere vlakken (ik geloof niet zo in 'alle' vlakken) bij mij past nog niet is gevonden, en is monogamie wel prima voor me wanneer dat gebeurt? Geen idee, ik klooi een beetje verder aan. Zolang ik mijn eigen gevoelens en die van anderen serieus neem en open en eerlijk communiceer is dat ook wel prima. Ik vind nu bijvoorbeeld meerdere mensen leuk/aantrekkelijk/interessant genoeg om er meer van te willen dan enkel een kennis/vriendschapsrelatie, al weet ik niet precies wat dat meer is, laat staan of al die mensen ook iets met mij willen (sommige wel). Ik vind het tegenwoordig leuk om dat te voelen, te onderzoeken en daarin bijvoorbeeld mijn eigen onzekerheden en patronen tegen te komen zonder dat ik weet wat er gaat gebeuren.
Ik vind zelf sowieso niet dat je kunt zeggen dat een open relatie het begin van het einde is. Dat suggereert dat het gegeven open relatie zorgt voor beëindiging terwijl er vaak veel complexere dingen ten grondslag liggen aan verbroken relaties. Het zal heus wel eens waar zijn, maar vaak genoeg ook niet. Ik denk wel dat poly voor sommige mensen veel lastiger is, maar ook echt niet voor iedereen. In hoeverre het lastig is heeft denk ik meer met persoonlijkheid en interpersoonlijke communicatie te maken.

Ik heb nooit in de situatie gezeten dat ik in een monogame relatie zat en dat wilde openen. Of nou ja, bij mijn ex begon ik er wat glimpjes van op te vangen, van wat ik misschien wel wilde. Dat kon hij niet handelen en dat was het begin van het einde.]Achteraf gezien was dat ook goed, we verschilden te veel en dit onderwerp was onbespreekbaar. Ik vond het doodeng om het toch aan te kaarten, maar ik heb het wel gedaan. Maar ik geloof voor alles in openheid en eerlijkheid als leidend principe, in de eerste plaats naar jezelf, en dat betekent dus ook soms lastige en misschien onwelkome gevoelens erkennen en er iets mee doen.
Hoe je dat precies aanpakt hangt ook af van wie E. is, denk ik. Hoe je dat kan brengen. Begrijp ik goed dat je een relatie met E, hebt en zonder zijn medeweten seks, een D/s relatie (ook een relatie) en en liefde hebt met je Meester? En dat je beide wil laten voortbestaan terwijl je toch eerlijk gaat zijn tegen E.?

Over hoe je daar stappen in kan zetten laat ik anderen met veel meer ervaring en wijsheid in deze kwesties eerst even voorgaan...

...hoe begin je daar over als je eenmaal in een 'vaste' relatie zit waar je voor jezelf niet voldoende uit haalt.

Dat is natuurlijk (voor jou / jullie) in dit geval de hamvraag. En het lastige is dat ik nog nooit met dat bijltje heb gehakt en je dus maar lastig advies kan geven. Wel heb ik wat vragen die je jezelf wellicht kunt stellen om te zien wat je nu echt wilt.

- hoe ziet jouw ideale relatie eruit? Niet met de reserveringen en bestaande feiten van nu, maar stel dat je vrij en ongebonden zou zijn, wat zou je dan willen?
Als het antwoord daarop niet is dat je (op zijn minst) oprecht interesse hebt in en nieuwsgierig bent naar open en / of nonmonogame relaties, dan denk ik dat het wellicht niet zo verstandig is om er 'dan maar' aan te beginnen omdat je een leuk nieuw iemand bent tegengekomen en je ook je oude liefde niet los wilt laten. Door de (enorme, super zure) appel heen bijten en kiezen voor een van je twee relaties doet dan vermoedelijk meer goed voor jullie alledrie. Niet iedereen kan en wil gelukkig zijn in een niet-monogame relatie, en daar is niets mis mee.

- hoeveel zin heb je in de praktische elementen van nonmonogamie? Ik bedoel, emotioneel gezien heeft het redelijk wat gevolgen, maar ook de dagdagelijkse organisatie heeft wat meer factoren dan als je maar met een partner hoeft rekening te houden. Ik geloof dat ik niet een polyamoureus persoon ken die geen innige relatie heeft met ten minste een online kalender app. Denk alleen al aan wie welke hobbies heeft en waar je wanneer wilt slapen en met wie er straks kerst gevierd gaat worden. En ook: ben je bereid om aan je vrienden en familie uit te leggen dat je meerdere partners hebt? Hoe denken je partners daarover? Allemaal zaken om je af te vragen.

- in hoeverre heb je zin in een extra emotionele inspanning? Met name als je zou willen proberen om een huidge monogame relatie om te vormen naar een nonmonogame (en _zeker_ als er daarbij al sprake is geweest van zaken die onder de noemer vreemdgaan vallen) kun je rekenen op een hele hoop emotioneel werk. Relaties tussen mensen kunnen zeker over zoiets als vreemdgaan heenkomen, maar je zult er vermoedelijk enorm veel energie in moeten stoppen om het vertrouwen van je partner terug te winnen en je nieuwe partner het idee te geven dat je niet ook zometeen bij hem of haar vreemdgaat.

- hoe goed ben je in 'emotioneel eerlijk zijn'? Tegen jezelf, maar ook tegen anderen? Ik weet (uit eigen ervaring) dat BDSM en aanverwanten kan voelen als iets dat verder / dieper gaat dan 'gewone' relaties en dat het kan voelen als een bijna spirituele ontdekkingstocht. Die ervaring maakt BDSM erg aantrekkelijk, maar (zei ze wijselijk) uiteindelijk is BDSM, net als elk ander aspect van een relatie, een manier waarop twee of meer mensen zich tot elkaar verhouden. In die zin verdient het dus geen bijzondere status. Soms wordt het wel een beetje zo gepresenteerd en t kan leuk en lekker zijn om daarin mee te doen, maar uiteindelijk is het contact met anderen het fundament, en BDSM alleen het glazuur op de taart van je relatie. Vraag je misschien dus af of je BDSM niet gebruikt als een soort rechtvaardiging voor het overschrijden van relatiegrenzen (van jezelf of welke van jouw partners dan ook). Om daarin een rechte koers te varen zul je af en toe best kritisch moeten zijn over wat je hart je vertelt. Ook als dat betekent dat de waarheid niet zo fraai is en je iets zult moeten opbiechten waardoor je in een slecht daglicht komt te staan en je weet dat je je partner heel erg zult kwetsen. Andere zaken die onder emotioneel eerlijk zijn, vallen: weet je zeker dat je nog van je originele partner houdt, of is het vooral de zekerheid / veiligheid / vertrouwdheid die je aantrekt? Kun je kritiek accepteren als je in een vlaag van emotie (New Relationship Energy of NRE) iets doet wat een ander kwetst en die persoon spreekt je erop aan?

De mogelijkheden die ik voor je zie, zijn:

- doorgaan met je affaire en hopen dat je vaste relatiepartner er nooit achterkomt. Jij moet blijven liegen, je blijft je vaste partner voorliegen, er is een hoog risico dat het misgaat en het is ook niet eerlijk naar je nieuwe partner toe - een geheim moeten zijn is nooit fijn.

- niks zeggen, je vaste relatie afsluiten en met je nieuwe liefde doorgaan. Kan tot veel pijn leiden bij je oude partner als die erachterkomt dat je nieuwe relatie begon voor de oude over was.

- alles opbiechten, je vaste relatie afsluiten en met je nieuwe liedfe doorgaan. Gaat heel veel zeer doen, zowel bij jou als je vaste partner, maar je hebt wel een schone lei.

- niks zeggen en aan je vaste partner vragen of nonmonogamie een optie is. Kan werken, maar de kans dat het ooit uitkomt blijft aanwezig en je blijft zelf rondlopen met de periode dat je loog.

- alles opbiechten, vragen of je vaste partner je wil vergeven voor het vreemdgaan en hopen dat jullie er daarna met z'n drietjes uitkomen, met alle risico's vandien.

- je affaire stopzetten, alles opbiechten en je vaste partner vragen 'wat nu'?

- je affaire stopzetten, niks zeggen en doen of er niks gebeurd is.


Kun je voor jezelf de oplossingen afstrepen die je zeker niet acceptabel vindt? Voor welke zou je openstaan, ook met het oog op hoe je je vaste oartner wilt behandelen? Voor welke staat je nieuwe partner open? Ik denk dat je zo het beste kunt bepalen hoe je zaken wilt afhandelen en hoe je jezelf in de spiegel kunt blijven aankijken.

pluis schreef:
- hoe goed ben je in 'emotioneel eerlijk zijn'? Tegen jezelf, maar ook tegen anderen? Ik weet (uit eigen ervaring) dat BDSM en aanverwanten kan voelen als iets dat verder / dieper gaat dan 'gewone' relaties en dat het kan voelen als een bijna spirituele ontdekkingstocht. Die ervaring maakt BDSM erg aantrekkelijk, maar (zei ze wijselijk) uiteindelijk is BDSM, net als elk ander aspect van een relatie, een manier waarop twee of meer mensen zich tot elkaar verhouden. In die zin verdient het dus geen bijzondere status. Soms wordt het wel een beetje zo gepresenteerd en t kan leuk en lekker zijn om daarin mee te doen, maar uiteindelijk is het contact met anderen het fundament, en BDSM alleen het glazuur op de taart van je relatie. Vraag je misschien dus af of je BDSM niet gebruikt als een soort rechtvaardiging voor het overschrijden van relatiegrenzen (van jezelf of welke van jouw partners dan ook). Om daarin een rechte koers te varen zul je af en toe best kritisch moeten zijn over wat je hart je vertelt. Ook als dat betekent dat de waarheid niet zo fraai is en je iets zult moeten opbiechten waardoor je in een slecht daglicht komt te staan en je weet dat je je partner heel erg zult kwetsen. Andere zaken die onder emotioneel eerlijk zijn, vallen: weet je zeker dat je nog van je originele partner houdt, of is het vooral de zekerheid / veiligheid / vertrouwdheid die je aantrekt? Kun je kritiek accepteren als je in een vlaag van emotie (New Relationship Energy of NRE) iets doet wat een ander kwetst en die persoon spreekt je erop aan?

Ja, dit. De Pluis zegt het weer goed.

En, omdat ik je eigenlijke vraag nog niet beantwoord had: mijn eerste ervaring met niet-monogame relaties was iemand die me, toen ik 20 was, vertelde 'ja, leuk, maar voor jou wil ik niet monogaam zijn.Is dat een probleem?' Ik heb daar toen op gereageerd met 'nou, uh, dat heb ik nog nooit geprobeerd, maar we kunnen het eens aankijken, he?' Er toen wel gelijk op gehamerd dat (wat mij betreft) 'verrassingen' en leugens niet akkoord zijn. Prima als je iemand anders wilt daten of seks met een ander wilt hebben, maar ik wil dat wel graag weten. Ik wilde er ook op kunnen vertrouwen dat het allemaal veilig gebeurde.

Gezien mijn ervaringen in het decennium+ daarna (want ik ben oud, joh hee ) was dat een goede inschatting. Ik kan prima overweg met het hebben van een vaste partner die af en toe seks heeft met iemand anders en denk dat ook een vastere partner geen probleem zou zijn. Ontdek ik echter leugens of merk ik dat we over bepaalde zaken niet goed kunnen praten, dan gaat bij mij de rem erop en kan ik behoorlijk argwanend worden. Tot op zeker hoogte sta ik ook open voor het zelf eens hebben van een scharrel of een date, bij voorkeur met mensen die ik al ken en waar ik bevriend mee ben. Mijn huidige relatie beschrijf ik dan ook graag als 'monogamish' of 'in de praktijk monogaam, maar in principe niet'. Ik ben best nieuwsgierig naar een vollere vorm van "echte" poly, maar het leven is druk en vol verrassingen en ik ben maar een introvert mens en dus voelt het vaak alsof ik een tweede 'volle' relatie niet tot z'n recht zou kunnen doen komen. Ik roep altijd maar dat dat wel komt als ik met pensioen ben, maar wie weet .

Vraag je misschien dus af of je BDSM niet gebruikt als een soort rechtvaardiging voor het overschrijden van relatiegrenzen (van jezelf of welke van jouw partners dan ook).

Ik denk dat je daar de spijker op zijn kop slaat. Thx allebei, daar kan ik voor mezelf zeker verder mee! Maar daarnaast ben ik nog steeds wel nieuwsgierig naar hoe anderen dit ervaren.

Met Isäntä is het ook veel meer dan BDSM alleen hoor. We zijn beste maatjes en minnaars geworden, we hebben echt een hele speciale band. En natuurlijk ben ik nu uitvluchten aan het zoeken voor iets waar ik echt wat mee moet... maar hoe precies weet ik nog niet...

Ik heb een keer een partner gehad die vreemd ging, en misschien ben ik simpel maar je bent echt gemeen tegen E. Je liegt en bedriegt met als enige reden dat je hem niet kwijt wil. Wtf heeft hij daar aan, als je hem niet kwijt wou dan had je eerlijk tegen hem en jezelf moeten zijn voordat je vreemd ging. Ik denk niet dat een open relatie een optie is met een basis waarbij je het vertrouwen al hebt verbroken voor je begonnen bent.

Ik heb zelf lang in een 'nilla relatie gezeten dus ik snap hoe sterk het verlangen naar bdsm kan zijn. Maar op een gegeven moment realiseerde ik me: dit is al lang geen relatie meer, dit is een vriendschap en ik blijf alleen maar omdat ik hoop dat er iets verandert. Dus toen maakte ik het uit. En nu heb ik een D/s relatie die veel beter bij me past, en ben nog steeds goed bevriend met mijn ex.

Ik wil nog wel meer zeggen, maar kom er even niet aan toe. Ik weet wel dat ik wel van mensen gehoord heb die uit de crisis van vreemdgaan een open relatie hebben gebouwd. Dat is denk ik wel de uitzondering (vanwege de vertrouwensbreuk, zoals Voleuse al zegt), maar het bestaat.

Alistuva schreef:Met Isäntä is het ook veel meer dan BDSM alleen hoor. We zijn beste maatjes en minnaars geworden, we hebben echt een hele speciale band. En natuurlijk ben ik nu uitvluchten aan het zoeken voor iets waar ik echt wat mee moet... maar hoe precies weet ik nog niet...

Ik zou er niet te lang over nadenken, noch zou ik er te lang mee wachten.
Hierbij vergeet ik net dat zoiets ontzettend moeilijk is en dat het heel veel moed vergt van je.

De klap zal voor jullie beiden zwaar zijn. Loslaten is sowieso niet gemakkelijk.
Maar hoe sneller je het doet, hoe sneller jullie allebei kunnen herstellen van de veranderingen en jullie nieuwe leven opbouwen.

*Sometimes you have to take the leap and build your wings on the way down*

Sterkte met de situatie!

Het grootste probleem wat ik met vreemdgaan heb, is dat er geen garanties zijndat het nooit uitkomt. En dat het uitkomen vaak de ander kwetst.
Dit is geen type geheim in de zin van een verjaardagskado.
Ik zou me echt ontzettend verraden voelen, als partner van. Maar goed, dat weet jij vast ook wel.
En ik weet ook dat sommige relaties juist ook weer soort van baat hebben bij een relatie buiten de deur. Je partner zal vast merken dat je vrolijker bent en misschien ook meer aandacht voor hem hebt.
Hoe zit het met Isäntä trouwens? Is hij ook al gebonden?

Zelf ben ik getrouwd, en is er ruimte voor friends with benefits. Ik ben ook wel eens verliefd geweest op een ander dan mijn man, en daar was ook ruimte voor, maar het werkte niet echt voor me. En op het moment is mijn leven zo druk met carrière switch en zwanger zijn dat ik het soms al lastig vindt om een partner en daarnaast mijn vrienden te zien.

Maar die openheid is er wel. Ook al zijn we allebei jaloers aangelegd. Dat is ok, zolang we erover kunnen praten en rekening met elkaar houden.

Ik kan je niet zeggen wat je moet doen. En ik vind je ook geen walgelijk persoon ofzo omdat je vreemdgaat. Ik bedoel, ik ken je niet echt verder, buiten deze posts dan . Maar ik denk wel dat je jezelf in een lastige situatie gewerkt hebt en vreemdgaan vind ik dus niet netjes.
Ik hoop dat je een evenwicht vindt voor jezelf.

Overigens, misschien enorme toekomstmuziek hoor, maar stel, jij en Isäntä vinden ons tof en gaan naar feesten en meets en ik leer jullie irl kennen, ga ik me een beetje oncomfortabel voelen. Ik wil eigenlijk niet iemand zijn die weet van vreemdgaan en... nou ja, ik vind het lastig om uit te leggen wat ik bedoel. Want ik ken je 'nilla partner verder niet. Maar ik wil eigenlijk geen deel uit maken van een groep waarvan je partner kan zeggen: en zij wisten dit allemaal en hebben ervoor gezorgd dat het allemaal maar kon?

Ik vind het lastig om te zeggen. Want ik heb verder geen reden om aan te nemen dat jij geen tof persoon bent. En ik gun jou alle goeds in de wereld, en dat je je seksualiteit ontdekt en daarin kunt groeien en tevreden zijn.
Maar datzelfde gun ik jouw partner, die van niks weet, en die ik niet ken, en waarvan ik ook geen reden heb om aan te nemen dat hij geen tof persoon is (anders wou je hem niet kwijt, toch? ), ook. En ik denk niet dat een relatie met een vrouw die vreemd gaat het beste is voor hem (ook al zullen er uitzonderingen zijn).
Snap je wat ik bedoel?

Ik snap heel goed wat je bedoelt Crownless. Ik verwacht ook zeer zeker niet dat jullie dit zomaar 'goedkeuren' vanuit een bepaalde ruimdenkendheid oid. En ik weet ook dat ik er zelf een puinhoop van gemaakt heb en die ik, op welke manier dan ook, zelf op moet lossen.

E. weet overigens dat ik gevoelens heb voor Isäntä, daar hebben we veel over gepraat en dat accepteert hij. We konden en wilden elkaar toen niet loslaten. Van mijn BDSM gevoelens wist ik destijds nog niet, anders had ik dat meteen wel besproken.

Maar datzelfde gun ik jouw partner

En ik dus ook. We leven nu min of meer samen als (hele) goede vrienden en huisgenoten maar hij heeft ook behoeften en ik gun het hem ook om te vinden wat ik gevonden heb. Dat was het idee achter deze post... ik ben op zoek naar een manier om mijn puinhoop op te ruimen en een mogelijkheid voor E. en mij om door te gaan, met of zonder elkaar.

*Geeft Alistuva een dikke knuffel*

Ondanks het je eigen puinhoop is, dat maakt de situatie natuurlijk niet gemakkelijker.
Wel goed te lezen dat E. weet van je gevoelens voor Isäntä en dat hij die accepteerde.

Hmm, hij accepteert de gevoelens, zoals hij zou moeten, want het zijn jouw gevoelens, die kan je niet on-voelen. Als jullie er wat meer over hadden gepraat en rustig aan hadden gedaan had hij misschien best wel geaccepteerd dat je met de ander iets ging doen. Maar die kans heeft hij niet gekregen. Jammer.

Maar uit je laatste post proef ik eigenlijk al dat je een breuk zonder gevecht zal gaan accepteren. Laat het niet te lang liggen, voor niemand fijn.

Update: begin deze maand heb ik met E. gepraat en hebben we besloten een punt achter onze relatie te zetten. Dat was heel moeilijk maar aan de andere kant voelde het ook als een opluchting. Ik weet dus dat het de goede beslissing is geweest. Achteraf denk ik dat we vooral bij elkaar bleven voor de vertrouwdheid en geborgenheid maar dat was niet voldoende.

Ik ben nu druk met een plekje zoeken voor mezelf, zowel fysiek als emotioneel. Even een tijdje op mezelf aangewezen zijn, daar ben ik erg aan toe.

Jullie reacties hebben me heel erg geholpen om deze stap te zetten en daar wil ik jullie dan ook voor bedanken!

Dat is een heftige beslissing, maar als het ook als opluchting voelt, dan zegt dat ook wel wat over de juistheid van je keuze.