Ik kreeg steeds de tip dat je de pijnlijke plekken in je borst kan/moet masseren met een elektrische tandenborstel. Dus ik probeerde met een wand-vibrator
deed zeer, was er heel snel klaar mee.
Knullie is nu bijna 6 maanden. We hebben een abonnement o pl de huisarts met alle hoestjes en rocheltjes. Knullie hoest veel, en vaak. 's Nachts wel een keer of drie dat ie wakker wordt en getroost wil worden. En een hand op zijn buik of hoofd is echt niet voldoende, hij wil de co-sleeper uit om opgetild te worden. Dus gebroken nachten, bwuh.
Ik geef bijna geen borstvoeding meer. Een keer per dag leg ik hem nog aan, maar het is geen volledige voeding meer. Ik trok het niet meer, en voelde geen steun meer van diverse hulpverleners en, nog erger, geen steun meer van Bryan. Hij vindt het nu "veel makkelijker" en is blij dat ik een heel stuk minder zombie ben, en ook een stuk minder last van de hormonen. Maar ik had liever willen stoppen omdat het goed was, niet omdat ik anders in elkaar storte als een psychisch wrak. Ik voel me best een faalhaas. Zeker als ik verhalen lees over moeders die het lichamelijk niet lukt om borstvoeding te geven.
Maar Knullie doet het goed. Hij kan sinds een week echt fanatiek van rug naar buik omrollen. En is hij gefrustreerd dat hij niet vooruit komt. Of weer terug. Eigenlijk is het vooral frustrerend.
Maar naast het hoesten en gefrustreerd zijn lacht hij veel. Hij houdt van doen alsof je hem gaat opeten (schateren van pret), met zijn armpjes bewegen op d e muziek, en knuffelen terwijl hij nog net niet zijn gezicht heeft begraven in je oksel. Hij is zo cute!
Knul omarmt zijn grote broer rol met verve. Dus moet Knullie gered worden van flessen die in de mond geramd worden ("nee, stop, Knullie wil écht niet meer), pletknuffels, vingers in ogen (ja, Knullie heeft ogen) en geschreeuw ("KNULLIE SLAPEN!" "Nou, nu niet meer, Knul"). Maar ze spelen met elkaar, soort van. En Knul kan volgens mij niet meer zonder.
Knul is twee en doet precies wat je van een 2jarige verwacht: nee zeggen, grenzen pushen, alles zelf willen doen, en dramatisch ter aarde storten als hij zijn zin niet krijgt. Ik ontdekte vandaag dat ik kan proberen hem aan het lachen te krijgen; bij drama om de drama kan hij zijn lach niet inhouden. Superschattig.
En ik kan steeds meer merken dat hij een geheugen heeft. Niet alleen weet hij de volgorde van dingen, maar hij vertelt ook in zijn eigen woorden dat hij geschrokken was van het vuurwerk, dat opa jarig was, en dat je ijs krijgt als je mond pijn doet (Hij had een keer een waterijs vanwege een tand door de lip. Leek me effectiever dan worstelen met hem om een icepack tegen zijn lip te houden). Laatst vertelde hij uit het niks dat hij was gaan fietsen met opa en toen was geschrokken van een ezel. Hij kent inmiddels best veel dieren en dinosaurussen (hij heeft de schattigste uitspraak van pterodactylus ooit), maar kleuren zijn wat lastig. Wat hij nu zelf probeert op te lossen door op random momenten te vragen welke kleur iets heeft. Knul is awesome.
