Edit 2: @Tessie Ha, ik heb een half boek geschreven en niet eens echt gereageerd op jouw vraag. Ik vind het trouwens supertof dat je het uitspreekt dat je die reactie hebt.
Ik weet niet of wat ik schrijf daar iets zinnigs aan bijdraagt. Maar het is wel ook echt wat ik tegenkwam in mijn leven, toen ik de reacties van de buitenwereld kort na elkaar kon vergelijken. Dus dit kwam bij mij allemaal naar boven, zeg maar.
Uiteindelijk is het allemaal deel van hetzelfde: als je negatief doet over dun, stap je eigenlijk al weer in hetzelfde draaimolentje van 'het één is beter dan het ander'. Eigenlijk bevestig je dat dan weer, volgens mij ook voor je eigen hoofd.
Maar voor wat het waard is, ik heb allebei kort na elkaar meegemaakt, en weet niet of dun zo heel veel minder erg is, eigenlijk. Wel anders. Maar ik vond het ècht niet minder akelig als er achter mijn rug 'kijk haar met haar anorexia-beentjes' werdt gesist toen ik dun was, dan als iemand een opmerking maakte dat ik in het openbaar iets at toen ik dik was.
Toen ik dik was kreeg ik aan de ene kant wel dat soort vervelende opmerkingen als ik bijvoorbeeld een Hema-worst onderweg op at, maar gek genoeg was ineens ook de hele wereld een stuk aardiger tegen me. Het was ECHT heel opvallend. Ik had al die tijd bij iedereen zijn ochtendhumeur en chagrijn netjes gedacht 'oh, die heeft gewoon een slechte dag, ligt niet aan mij, niet persoonlijk opvatten', en toen ik ineens in drie maanden enorm aankwam was het over.
Het was ook niet dat ik nou zoveel lekkerder in mijn vel zat of aardiger was, want ik maakte me zorgen over mijn gezondheid, door de hormonen had ik enorm PMS en ik kreeg ook last van mijn nek en rug omdat ik ineens cup D/E had en ineens ruim 90 kg woog (van 54). Dus dat was het echt niet.
Ineens was iedereen aardig tegen me. Ik werd wel veel langzamer geholpen aan een balie. Dat was heel apart en ik had het eerst niet door, maar mijn ex maakte me er op attent: toen ik dun was en ik (of wij) kwamen bij een balie waar niemand stond, kwam er meteen iemand. Toen ik dik was duurde het echt wel langer dan vijf minuten, terwijl een baliemedewerker of verkoper relaxed afmaakte waar hij/zij mee bezig was of het gesprekje met een collega over het weekend nog even afmaakte. Maar als ze dan kwamen, dan waren ze een stuk warmer en vriendelijker.
Als je nou dun bent en denkt 'maar iedereen doet toch normaal tegen me?' Dat dacht ik ook. Maar door in zo korte tijd zoveel aan te komen, waren de verschillen echt heel opvallend. Ik ben toen maanden bitter geweest dat mensen de vorige 30+ jaar leven niet normaal hadden gedaan, zo groot was het verschil. Voor mij deed het niet onder voor het asociale gedrag wat ik over me heen kreeg, toen ik dik was. Het was alleen anders.
Er zijn ook dingen makkelijker. Kleding kopen, vooral. Omdat er met opzet ontworpen en gestockeerd wordt op een manier dat het op een minderheid er goed uitziet, en de rest dingen koopt waar ze spijt van hebben zodat ze gauw weer iets moeten kopen (waar ze vervolgens spijt van hebben, en zo voort). Mijn ex zat ook een tijdje gedetacheerd bij een kledingbedrijf, en dat werd daar gewoon uitgelegd als strategie. Ik kon toen ik dun was altijd in de uitverkoop heel makkelijk slagen. Meer gemiddelde maten worden juist niet zo ruim ingekocht dat er veel overblijft voor de uitverkoop, zodat je er wel snel bij moet zijn, meestal.
Maar onderschat het echt niet. Het is ook niet dat als je dun bent, dat je dan wel (echt, oprecht) blij mag zijn met je lichaam. Er is altijd wel iets waar je onzeker over zou moeten zijn (vooral dat een normale vrouwenbuik, ongeacht je gewicht in 99% van de gevallen nog altijd rond is, tenzij je met chronisch aangespannen buikspieren rondloopt en echt, zoveel opmerkingen toch nog over wat er niet dun
genoeg was aan mijn (ondergewicht!) lijf).
Ik kreeg ook zeker vaker spontane complimenten op mijn uiterlijk (nou ja, op mijn lichaam dan) toen ik dun was. En positieve feedback is fijn. Maar dat voelde voor mij ook vaak dubbel, want ten eerste zitten er al die onzeker-makende addertjes onder het gras in (want je wordt op je lichaam beoordeelt). En het was ook wel duidelijk dat ik vaak puur op mijn confectiemaat werd beoordeeld. Niet op mijn uitstraling, persoonlijkheid of stijl. Of zelfs maar voor de individualiteit van mijn lichaam, de lijnen van
mijn specifieke figuur. Puur 'dun is goed', en dat is ook best wel depersonaliserend.
Wat ook heel naar is, is als het onzekerheid of jaloezie bij anderen triggert. Ik ben daar vriendschappen aan kwijtgeraakt en ik vermoed ook vriendschappen door misgelopen. Dat maakt ook dat je een stuk minder onbevangen jezelf bent.
Ik zou nog wel even door kunnen gaan over alle giftige shit die gebeurt als je juist dun bent, maar ik ben inderdaad bang voor dezelfde reacties. 'Het is toch minder erg', of 'ik wou dat ik dat probleem had'. Dus ik laat het hier maar bij.
Ik las ooit uit een onderzoek dat vrouwen met maat 42 het meest blij zijn met zichzelf. Dat is toevallig ook de magic size waarop je (in ieder geval in mijn ervaring) de minste negatieve feedback van de buitenwereld krijgt. Mensen zijn nog steeds behoorlijk aardig en niet vaak vervelend. Ik krijg nog wel opmerkingen over mijn lichaam die in de onzekerheidsmachine passen, maar niet de agressieve variant. Wel dingen waar een beetje gif in zit ('je ziet er goed uit (want) je hoeft je nergens voor te schamen!', 'dat alle vrouwen willen afvallen, maar ja' of van die vrouwen-onder-elkaar grapjes over uit de band springen als je zoetigheid eet en dat soort dingen). Maar niet dingen waar je je meteen superrot van gaat voelen. Het is geen aanval.
En ik ben nu al een aantal jaar die magic maat 42. En soms wordt ik er nog misselijk van dat mensen nu aardiger tegen me zijn dan toen ik een ander gewicht had. (Edit 3: En ongetwijfeld doe ik zelf ook weer mee daaraan, want we hebben het allemaal met de paplepel ingegoten gekregen en het zit diep en je bent je er vaak niet bewust van. Ik neem het mensen over het algemeen ook rationeel niet kwalijk (en yay dat er meer mensen met body positivity bezig zijn!). Maar gevoelsmatig maakt het me boos en verdrietig en bitter.)
Ik vraag me dus af of het niet zozeer is dat we graag maat 42 zijn, of dat het gewoon erg fijn is als mensen niet afgeven op je lijf en dat het wel uitmaakt voor hoe blij je met jezelf bent, als je niet de hele tijd ondermijnd wordt van buitenaf.
Edit: Wat Voleuse zegt, maar dan met veel meer woorden...