Wandering Spirits Forum

#vergeetonsniethugo is echt heel schrijnend op Twitter.

Ja maar, mensen willen naar de keukenhof! En ondertussen worden vaccinatieafspraken voor hen die willen afgebeld (want risicogroep en 60-) en hebben ze bij 60+ te maken met no-shows.

M’n mama; 69 en longkanker, is EINDELIJK 30 april aan de beurt. Nadat allemaal mensen van begin 60 en kerngezond om haar heen wel al geprikt werden, maar dat blijkbaar terzijde
M’n beste vriendin van 40 met Crohn en actieve fistels krijgt elke maand chemo en afweersysteem-sloop-medicijnen, is nog lang niet aan de beurt. Zit al ruim een jaar aan huis gekluisterd en durft niemand te knuffelen of dichtbij te laten komen
Ik heb zelf (nogal heftig op het moment) astma
Maar dat telt al helemaal niet als reden
Dus #vergeetonsniethugo petitie getekend en aan het delen op Facebook en Insta aan het delen
Ik snap soms niets van het beleid...

OK, Raar... Ik app mijn moeder dus net dat ik in dit lange weekend niet langskom, ondanks mijn jaardag. Want heb vrijdag en maandag afspraken met medische dingen waarvoor ik met de trein met en ik langere tijd in een ruimte ga zijn met andere mensen. Dus ik vind het risico te hoog dat ik mogelijk iets oppik en mijn ouders zou besmetten. Voor mezelf heb ik ook een risicoafweging gemaakt. 't Is bizar dat ik zo over dit soort dingen nadenk.

Lijkt me lastig als je er zo mee bezig bent Daantje. Wat vond je moeder ervan dat je hebt besloten om niet langs te komen?

Jammer, maar ze begrijpt het wel. Ze is zelf hoog risico en heeft eerder dit jaar haar broer verloren aan Corona

Maar wel erg goed dat het zo rationeel kan worden opgepakt. Kudos.

Vanuit het picknick topic. Het past beter hier.

Ik ben bang dat dat selectiever begroeten voor mij juist anxiety oplevert, want onvoorspelbaar. Ik heb in de scene geleerd hoe fijn knuffelen is. Ik vond het heerlijk om daarmee met belangrijke mensen een band op te bouwen. Ik wil wél terug naar dat oude normaal. Niet op de picknick wellicht, too soon. Maar ik hou hoop dat dit overwaait en dat we geen collectieve smetvrees ontwikkelen. Het niet knuffelen nu, Mack niet knuffelen van de week, ik doe het want het is nodig, maar ik wil er echt graag vanaf en ik hoop op picknickmeets waar wel weer geknuffeld kan worden en als nu al mensen roepen dat ze hoeven dat dat nooit meer hoeft, verstoppend achter een introvert excuus... Zeg me dat ik dat verkeerd begreep?

Ik ga vanmiddag naar Logeetje2. Het zit niet lekker met haar vaders. Eigenlijk heb ik het zo ontzettend nodig om ze te knuffelen. Om te merken dat ze echt nog om me geven en me belangrijk vinden. En dat mag niet. ik wil niet dat dat blijft!!

kitten schreef: ↑16 mei 2021, 09:08 Vanuit het picknick topic. Het past beter hier.

Ik ben bang dat dat selectiever begroeten voor mij juist anxiety oplevert, want onvoorspelbaar. Ik heb in de scene geleerd hoe fijn knuffelen is. Ik vond het heerlijk om daarmee met belangrijke mensen een band op te bouwen. Ik wil wél terug naar dat oude normaal. Niet op de picknick wellicht, too soon. Maar ik hou hoop dat dit overwaait en dat we geen collectieve smetvrees ontwikkelen. Het niet knuffelen nu, Mack niet knuffelen van de week, ik doe het want het is nodig, maar ik wil er echt graag vanaf en ik hoop op picknickmeets waar wel weer geknuffeld kan worden en als nu al mensen roepen dat ze hoeven dat dat nooit meer hoeft, verstoppend achter een introvert excuus... Zeg me dat ik dat verkeerd begreep?

Beetje nuance, want ik knuffel graag en over het algemeen is meer knuffels meer beter in mijn ogen. (Ik ben volgens mij een zeldfzame autist die wel graag aangeraakt wordt.) Wat ik bedoelde te zeggen is dat deze periode van helemaal niet knuffelen een soort great reset geeft in de manier waarop we elkaar begroeten en los kunnen laten van begroetingsgebruiken waar we ons niet prettig bij voelen.

Het rondje met de drie klapzoenen op kringverjaardagen hoeft van mij nooit meer terug te komen bijvoorbeeld. (Net zoals dat rare gebruik dat je alle aanwezigen persoonlijk feliciteert met de verjaardag van de jarige.) Maar ik was dus twee weken terug in het ziekenhuis bij de endocrinoloog en ik vond het zo raar die man geen hand te geven bij binnenkomst. Dat is voor mij een soort van vertrouwensband opbouwen met een arts, vooral omdat ik nooit twee bezoeken achterelkaar dezelfde arts tref.

Mijn ideaal is dat het straks veel meer een consent based groeten gaat zijn. Waar er niet raar wordt gedaan als je aangeeft liever geen hand te geven of niet te knuffelen. Dus dat als iemand tegenover je de armen spreid voor een knuffel het niet awkward is als je dan een hand opsteekt voor een zwaai bijvoorbeeld. Binnen een deel van mijn sociale bubbels, waar een knuffel tocht wel de standaard begroeting is, was dit al wel een beetje zo en ik hoop dat dat gewoon een maatschappelijk iets is. Klinkt zo in schrift een beetje complex, maar het komt er volgens mij gewoon op neer dat we elkaars begroetingsgrenzen respecteren zonder moeilijk doen over wat er 'hoort' of omdat iets nou eenmaal 'normaal' is.

Niet meer zoenen op kantoor in het nieuwe jaar!!

kitten schreef: ↑16 mei 2021, 09:10 Ik ga vanmiddag naar Logeetje2. Het zit niet lekker met haar vaders. Eigenlijk heb ik het zo ontzettend nodig om ze te knuffelen. Om te merken dat ze echt nog om me geven en me belangrijk vinden. En dat mag niet. ik wil niet dat dat blijft!!

Het is een risicoberekening. Als jij er behoefte aan hebt en zij ook en jullie zijn beide bereid dit risico te nemen dan staat er niemand naast die zegt dat het niet mag imo

Daantje schreef: ↑16 mei 2021, 09:37Beetje nuance, want ik knuffel graag en over het algemeen is meer knuffels meer beter in mijn ogen.

Dank je wel voor je nuance. dat stelt me gerust.

Haha waar werd er gezoend op kantoor? Zijn er vacatures? ;-)

Ik verlang wel weer naar knuffels en drie klapzoenen en iedereen feliciteren
Maar m’n neefje houdt er niet van en die geef ik altijd een boks
Ook prima!

Hier op school bijvoorbeeld @Heidi, zowel na de zomervakantie als na de kerstvakantie (dus na oud en nieuw). Van mij mag dat ook wel wegblijven XD Maar wat ik echt weer zou willen is een gewone aanraking in de normale dagelijkse omgang. Iemand op zn arm tikken omdat je zijn aandacht wilt, een hand op een schouder van iemand die dat duidelijk kan gebruiken. En dan ben ik helemaal geen aanrakerig type, maar soms zijn er gewoon situaties waarin dat soort contact cruciaal is!