"Op mijn vijfendertigste had ik een gelukkige vrouw moeten zijn: Getrouwd met een geweldige man, drie schatten van kinderen, leuk huis, grote kring vrienden en kennissen. Maar desondanks ging ik me steeds eenzamer voelen. Ik dacht dat het sleur was, ging dus op zoek naar dingen waarmee ik de verveling kon verdrijven. Maar niets boeide me meer. Ook mijn oude hobby’s, dingen waar ik vroeger uren mee bezig kon zijn, interesseerden me niet meer. In de uren dat de kinderen naar school waren hing ik doelloos voor de TV, nog te beroerd om het ding uit te zetten als het programma me niet interesseerde. Ik zat daar maar te wachten... Waarop? Ik had geen idee..." (Karin, 39, huisvrouw)