Wanneer je je gevoelens voor BDSM eenmaal ontdekt hebt lijkt er in eerste instantie geen houden meer aan. Je stort je op de (vrij zeldzame) lectuur in de Openbare Bieb, surft je stiekem helemaal wezenloos op het web (het liefst onder werktijd omdat je vrouw/vriendin er niet achter mag komen) en kijkt met een mengeling van angst en opwinding uit naar de Eerste Keer.

Die bezetenheid... komt terug. Dat verlangen blijft ook, wordt zelfs sterker. Eenmaal geraakt door dat duistere wereldje vol enge dingen (en mensen :-)) raak je er ook niet meer van los. Sterker nog, als je je er los van probeert te maken, het weg te stoppen, blijkt dat juist het tegenovergestelde effect te hebben.

Ik zal er geen doekjes om winden: Als BDSM wel jouw kick is maar niet die van je partner dan heb je een probleem. Wat je thuis niet kan krijgen zoek je dan vroeg of laat buitenshuis op - met alle risico's van dien.

Dan is het moment daar dat ieder voor zich moet beslissen of het inderdaad waard is om die risico's te lopen. Fop jezelf in ieder geval niet met de gedachte "Het zal wel weer over gaan" want dat gaat het niet. Je zult je - en ik spreek uit ervaring - alleen maar ongelukkiger gaan voelen.

Als je ooit voor die beslissing mocht komen te staan, denk dan eens aan de situatie waarin je over pakweg dertig, veertig jaar verkeert. Kun je dan terugkijken op een leven dat intens geleefd is, waarin je je grenzen en die van een ander steeds meer hebt leren verleggen? Of heb je je de afgelopen jaren alleen maar miserabel gevoeld omdat je TOEN die kans hebt laten schieten?



Laatste wijziging: 13-03-2010. ©Wandering Spirits