8 - Bedplassen


Als klein meisje plaste ik vaak in bed, eigenlijk wel elke nacht (ik ben nu trouwens 26). Voor mijn moeder was dit (met 4 kinderen) erg lastig, want iedere dag kon het beddegoed worden afgehaald en weer worden gewassen. Als mijn moeder soms zuchtend daarover klaagde, dreigde mijn vader ook wel eens met straf (wat weet ik niet meer, maar het maakte me verschrikkelijk bang, want ik kon er echt helemaal niks aan doen).

Op een gegeven moment is mijn moeder met me naar de huisarts gegaan, ik was een jaar of drie, vier. Mijn moeder vertelde hem dat ik 's nachts altijd in bed plaste. Ik werd op de onderzoekstafel gelegd en mijn broekrokje ging uit tot aan mijn enkels, mijn beentjes lagen opgetrokken (dus met de knieen omhoog) en de arts duwde mijn beentjes wat uitelkaar. Ik herinner me nog dat hij mijn schaamlipjes wat uitelkaar trok om mijn plasser goed te kunnen zien, verder weet ik niet of hij er nog wat mee heeft gedaan, maar bij mijn weten niets, want daarna stond ik vrij gauw weer aangekleed en wel op de grond.
Tegen mijn moeder zei hij dat er niks afwijkends was te zien en dat ze het nog maar even moest aan zien en dat ik anders maar naar het ziekenhuis moest. Al hoe klein ik was, maar het woord ziekenhuis ving ik uiteraard wel op en deed me toch wel schrikken.

Hoe het daarna verder is gegaan? Eigenlijk begrijp ik niet waarom ze me uiteindelijk niet in een ziekenhuis heeft laten onderzoeken, ik heb nl. tot de brugklas van de mavo in mijn bed geplast, dus van peuter tot brugpieper, dat betekent dus ook tijdens de kleuterschool en de basisschool. 's Avonds kreeg ik vlak voor bedtijd geen drinken meer, maar het hielp allemaal niets. Wat ik wel heel fijn vond vanaf een jaar of 4-5 was om te gaan slapen met bijv. een zakdoek in mijn onderbroek, lekker tegen mij aangedrukt (een soort luier gevoel, wat ik nu soms nog heb).

Toen ik in mijn peuter en begin kleutertijd met mijn moeder of een van mijn zussen ging te winkelen dan moest ik in de winkel altijd naar de wc. Dit was achteraf zoals ik het volwassen bekijk iets psychisch, want uiteindelijk hoefde ik niet altijd persé te plassen, ik denk dat het meer een vorm van aandachttrekkerij is geweest (voor mijn probleem en niet begrepen te worden, want ik zat er zelf ook het ergst mee).

Toen ik op de basischool zat was ik eens aan het spelen met het broertje van een vriendinnetje, hij sliep 's nachts nog met een luier om. We speelden doktertje en duwden elkaar het uiteinde van een viltstift tussen onze kontjes tegen de anus aan, of misschien bij mij er wel een beetje in. Ik wou een luier van hem mee naar huis om mijn babypop mee aan te kleden, maar uiteindelijk droeg ik die luier zelf af en toe 's nachts. Meestal liet mijn moeder me, als ze zelf naar bed ging, nog even plassen. Ze haalde me dan uit mijn slaap en zette mij op de pot. Daarna sliep ik weer verder. Soms was ze te laat, dan had ik al weer in bed geplast. 

Op een gegeven moment kwam in mijn geheugen op dat die luier (zogenaamd van mijn babypop) weg was van mijn kamertje. Ik denk dat ik hem op een nacht heb omgehad, en toen ze mij m'n bed uithaalde om mij op de pot te zetten dat ze die luier heeft gezien en heeft weggegooid zonder er later ooit een woord tegenover mij te hebben genoemd.

Op de basischool durfde ik amper uit logeren, bang om in bed te plassen en een schaamtegevoel dat ik dat had. Zelfs op schoolreisje met kamp was ik er bang voor. Eens waren we op vakantie met een oom en tante en hun kinderen. En zoals gewoonlijk kon mijn moeder ook tijdens die vakantie praktisch elke dag mijn bed af halen en weer verschonen. Mijn tante vond het helemaal kolder en begreep het blijkbaar niet. Ze zei: als je vannacht niet in bed plast krijg je van ons een kwartje. Nou dat zag ik wel zitten, want ik had het gevoel dat ik dan wel 'moest' winnen, anders was ik helemaal een 'loser' voor mijn gevoel (ik was 10 jaar). Die nacht heb ik bijna niet geslapen, te bang om in bed te plassen en wakker gebleven en wel 5 tot 7 keer op de plasemmer gezeten, want anders...

De volgende ochtend was ik trots op mezelf, en mijn tante zei: Zie je nou wel dat je het wel kan... Nou het kwartje was binnen, maar ik stuitte dus meteen weer op een stuk onbegrip, ik kon er toch echt niks aan doen als het gebeurde en ik had hierdoor wel een rotnacht gehad.

De sexuele gevoelens gingen ook een rol spelen, ik probeerde tampons uit en begon mezelf te vingeren of af en toe met atributen te bevredigen. Het in bedplassen ging steeds beter, maar toen ik al op de mavo zat werd ik 's nachts af en toe  nog wel eens wakker dat ik het alweer voelde lopen, dus was ik alweer te laat. Ik was bang dat het iets lichamelijks was, wat een poosje ook psychisch is geworden, maar later weer lichamelijk was. Ik hoorde van een vriendin dat haar zusje een plaswekker had gekregen, en toen dacht ik bij mezelf ach die dingen zullen er toen vast nog niet zijn geweest ofzo in mijn tijd. Maar toen later dacht ik, waarom heeft mijn moeder me niet verder medisch laten onderzoeken of andere mogelijkheden proberen te zoeken?

Ik kreeg dus vanaf vorig jaar sterke gevoelens om inwendig te willen worden onderzocht net als in het echt, dus speel ik nu al een poosje 'doktertje' met mezelf, ik speel met dildo's en vibrators in mijn vagina en mijn anus en praat in mezelf zoals een dokter dat op dat moment tegen me zou doen. Vervolgens moet ik dan even zo blijven liggen (met die attributen in me) en maak ik een soort van luier van een handdoek die ik omdoe met vervolgens mijn slip overheen doe zodat het lekker in en tegen me aan blijft zitten. Dan moet ik zo even gaan liggen, zogenaamd van de dokter, om bij te komen.
Op internet (via een zoekmachine) heb ik gezocht naar plaatjes e.d. van een speculum (waarmee inwendig wordt onderzocht), ik kwam een paar fotootjes tegen van twee meisjes die elkaar op een echte gynaecologenbank onderzochten, en uiteindelijk kwam ik zo ook uit in de SM-encyclopedie op de site van Wanderingspirits. Hier las ik dat het een onderdeel vormde van 'nursing' en wat er dan zoal met je gedaan kan worden. Dit was in één klap het antwoord wat ik zocht!! Dit wil ik! Nursing....

Hier kom ik dus bij mijn roots waarom ik sterke gevoelens heb om nursing te moeten en willen ondergaan. Bij nursing wordt je (net zoals in het echt) medisch onderzocht, dat betekend dus dat je inwendige onderzoeken krijgt, je een catheter ingebracht krijgt en ook een klysma (een darmspoeling, via de anus) krijgt. Alles wordt dus zo echt mogelijk nagebootst.

Mijn vriend en ik spelen vaak doktertje, ik ben dan uiteraard de patient. Ik vind het echt helemaal te gek als ik weer eens uitgebreid na moet worden gekeken, en verlang steeds meer om dit door een 'echte dokter' tijdens een nursingsessie te ondergaan. Ik zie het als een antwoord op mijn vroegere onbegrip wat ik kreeg en mijn schaamte. Het is gewoon nog steeds hoog tijd dat ik medisch eens uitgebreid inwendig wordt onderzocht...


B.



Terug