 |
|||
| 11 - Buurman Nou ik toch aan het schrijven ben (cass, hoe ik tegen SM aankijk), maar gelijk even een mailtje aan jou over mijn roots. Dat zit al in mijn hoofd sinds ik de roots-verhalen op WS voor het eerst gelezen heb, en nu is het tijd om het eruit te laten... Toen ik een jaar of 9 was, en heel erg onschuldig, hoorde ik wel eens wat gefluister in onze nette buurt over die 'zonderling van nummer 11'. Een man die er anders uitzag dan de andere mensen in de buurt, maar daar ging het gefluister niet over. Hij was bouwvakker, klein van stuk maar met armen als ankertrossen, tattoo's, een bonk spieren en brute kracht. Hij had een vrouw en drie zoons, die we niet vaak buiten zagen. Hun huis stond vaak in de steigers, er werd altijd wel iets aan ge- of verbouwd. Maar goed, ik dwaal af. Het gefluister. Er werden dingen gezegd over de zonderlinge man. Hij zou losse handjes hebben, 's avonds zouden zijn buren wel eens gegil horen van zijn vrouw, en hij nam het niet zo nauw met de huwelijkse beloftes. Hij was wel eens gesignaleerd met jonge vrouwen, en dan was hij niet aan het praten over koetjes en kalfjes, en dan werd er veelbetekenend bij geknipoogd. Koetjes en kalfjes, huwelijkse beloftes, gegil? Ik begreep er niets van, maar dat hoefde ook niet, ik was een kind en liet die volwassenen maar kletsen. Op een warme zomerdag was ik buiten aan het spelen, en de schuurdeur van zijn huis stond wagenwijd open. Getimmer en gezaag, er werd hard gewerkt daar binnen. Ik liep over de stoep naar mijn vriendinnetje die zes huizen verder woonde. Hij zag me voorbij lopen en riep mijn naam. Of ik zin had in een ijsje, het was zo warm, en hij ging er ook eentje voor zichzelf pakken... Tuurlijk, een ijsje lustte ik wel, en mijn moeder had me dan wel op het hart gedrukt om nooit snoepjes ofzo aan te pakken van vreemde mannen, maar deze man woonde vlak bij en mijn ouders kenden hem ook. Ik bedacht me dus geen seconde en liep met hem mee de schuur in, richting de vrieskist. Halverwege de schuur pakte hij me onder mijn oksels en tilde me op. Hij drukte me met mijn rug tegen de wand van de schuur en begon me te kussen. Hij perste zijn lippen op de mijne en probeerde zijn tong in mijn mond te duwen. Ik beet mijn kiezen op elkaar en probeerde me los te wurmen. Sterk als ie was, was dat natuurlijk nooit gelukt, maar ik raakte hem met mijn schoen vol tegen zijn scheenbeen en toen liet hij me zakken. Ik rende weg en verstopte me op mijn kamer. Niet begrijpend wat er gebeurd was, maar ik voelde wel aan dat dit niet goed was... Eerst schaamde ik me, voelde me schuldig en durfde er niets over te zeggen, maar toen het oudere zusje van mijn vriendinnetje na een dag of wat zou gaan oppassen bij het gezin, ging ik nadenken. De moeder van de drie jongens had een uitje, en HIJ zou gaan sporten. Natuurlijk zou hij eerder thuis zijn en dan? Na veel aarzelen besloot ik om mijn ouders te vertellen wat er gebeurd was. Ik weet nog dat mijn vader woest was en iets zei over poten breken. Mijn moeder was overstuur en huilde. Ik begreep het allemaal niet zo goed, en kan me niet echt herinneren wat er daarna gebeurd is. Hij is er nooit over aangesproken, heb ik later gehoord, maar ze konden geen oppas meer vinden in de buurt. Later moest ik nog vaak denken aan wat er gebeurde toen, en wat ik eerst niet begreep was dat ik er opgewonden van raakte. De ijzeren greep van die grote handen, de dwingende tong, zijn doordringende geur en mijn angst. Nu begrijp ik het. Kuzz, anna |
|||
|