15 - Kind en kruis


Zou 'het' iets te maken hebben met mijn katholieke opvoeding?
Vaag staat mij bij dat ik als klein jongetje las in een boek met verhalen uit het oude testament. Gruwelijke geschiedenissen over wreedheden op goddelijk bevel (een profeet stuurde een kwaadaardige beer af op kinderen die hem uitscholden voor kaalkop; de beer vrat ze met huid en haar op), over martelaren (vrome kinderen werd door heidenen de tong uitgesneden voordat ze in de kokende olie werden gefrituurd) en natuurlijk de verhalen waarin slavenmarkten voorkwamen. Dat laatste had op één op andere manier een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Ik kan toen niet veel ouder zijn geweest dan zes, zeven jaar, maar ik fantaseerde erover hoe het zou zijn om als slaaf - naakt - op zo'n markt tentoongesteld te worden, bekeken en beknepen te worden om uiteindelijk te worden verkocht. Het wond me op, ik wilde wat graag die slaaf graag zijn en om iets met dat overweldigende gevoel te doen stond ik op een avond bloot in de wc, draaide een wc-papiertje om mijn lid heen - als een soort versiering - en werd daarbij betrapt door mijn broer. Die schrok en zei dat hij het nodig vond om dit aan mama te vertellen. Daar schrok ík weer enorm van en ik rende terug naar het bed van mijn ouders (waarin ik geacht werd te slapen totdat zij zelf naar bed gingen). Ik weet niet of mijn moeder me er ooit over onderhouden heeft, maar ik voelde - nee, wíst - dat ik iets heel slechts had gedaan.

Ik was een onschuldig jongetje, het woord seks kende ik nog niet, had van menselijke voortplanting niet het minste besef en absoluut geen weet van het feit dat mijn piemel ook nog voor iets anders kon dienen dan om uit te plassen. Onschuldiger dan onschuldig dus, maar toch al behept met van die drukkende gevoelens. En, zo besef ik nu, drie elementen die tot mijn standaardrepertoire zouden gaan behoren, waren toen dus al aanwezig: het gevoel hoe dan ook iets met die vreemde opwinding te moeten doen, daarbij bloot willen zijn én mijn pik willen 'versieren'.

Een ander katholiek tintje was dat vreemde verlangen - ook wel eens uitgesproken tegen mijn moeder - om martelaar te zijn voor het geloof. Ik vond het zo jammer dat dat niet meer kon. Ik weet zeker dat ik die wens wel eens heb uitgesproken; wat ik niet meer weet is of dat verlangen óók een seksuele lading had. Dat was beslist wel het geval met mijn aandrang om vrouwenkleding aan te trekken. Ik herinner me specifiek drie gevallen. Ik trok op een middag de groene maillot van mijn oudere zus aan en ging zo gekleed in bed liggen, waar ik een tijdje later gevonden werd door moeder en zus. Het staat me bij dat ze het vreemd vonden, van straf of afkeuring in één of andere vorm kan ik me niets herinneren. Ander geval: ik trek een rokje van mijn zus aan (over mijn normale kleren) en ga zo bij mijn vader op schoot zitten, schuil bij hem weg en voel me belaagd door het gehoon van mijn broers. Ik weet heel zeker dat ik op dat moment de wens had om een meisje te zijn. Het derde geval betreft de grote witte onderbroeken van de huishoudster die ik aantrok. Ook daar kreeg ik een heel raar gevoel van en ook daarbij werd ik 'betrapt' door mijn moeder. Wederom kan ik me niets herinneren van straf of iets dergelijks, maar dit schrijvende besef ik opeens - werkelijk nooit eerder bij stilgestaan - dat zij hoogstwaarschijnlijk geen notie had van de seksuele lading ervan. Ik denk nu dat ze het interpreteerde als een volmaakt onschuldig verkleedpartijtje, hooguit gênant ten opzichte van de huishoudster omdat haar spullen min of meer respectloos werden behandeld.

Uit die vroege kindertijd kan ik me ook nog drie andere dingen herinneren die met seksuele prikkeling te maken hebben en die in dit verband van belang zijn. Het zijn als het ware mentale foto's: een beeld mét bepaald gevoel erbij dat ik me nog haarscherp herinner. Foto één: ik sta achter een buurjongetje, dicht tegen hem aan, mijn pikkie dus tegen zijn billen geklemd. Ik voel hevige opwinding. Twee: het tintelende plezier als ik samen met een buurmeisje weer een ander buurmeisje zo ver krijg dat ze gaat zitten op een van de punten van het hek rond het parkje. Uiteraard bezeert zij zich daarbij en vervolgens rent ze huilend naar huis. Ik kan niet ouder geweest zijn dan een jaar of vier, vijf, maar het is me nog steeds een raadsel hoe ik tot zo'n wreedheid in staat heb kunnen zijn. Derde en laatste, maar wel heel significant voorval: een scène op tv uit een revueprogramma van Snip & Snap. Beide kerels worden achterna gezeten door een vrouw en die heeft iets in haar optreden wat de scène spannend en geil maakt. Uiteraard niet in de werkelijkheid op tv, want we spreken over de jaren zestig en er zal dus amper een blote enkel te zien zijn geweest. Maar de angst voor de vrouw die beide mannen spelen te hebben en haar boze dominantie moet op de één of andere manier hevig tot mijn seksuele verbeelding hebben gesproken. Het beeld was zo ongelooflijk krachtig, dat ik me nu nog steeds - als me er goed op concentreer - de enorme erotische gloed ervan kan voelen.
Zo, ik ben nog geen tien jaar oud en een flink aantal van de perversies waarvan mijn latere en huidige leven vol zou zijn, is al langsgekomen: travestie, opgewonden raken van het slaafidee, een voorliefde voor dominante vrouwen en misschien zelfs al een voorbode van biseksuele gevoelens. Alleen dat ene - het heel spannend vinden om anderen pijn te laten voelen - is blijkbaar nooit tot ontwikkeling gekomen. Gelukkig maar.

Dus, om terug te komen op de vraag waarmee ik begon, hebben mijn sm-gevoelens soms iets te maken met een katholieke opvoeding? Het is zeker mogelijk, want het is natuurlijk een religie met een (beeld-)cultuur waarbij lichamelijkheid, het verlangen om te lijden, de loutering door het lijden, wreedheid, sadisme, totale onderwerping en absolute dominantie hand in hand gaan. Neem het hele passieverhaal, de weg die Jezus moet afleggen. Eerst voelt hij angst omdat hij weet wat gaat komen, dan bindt men hem vast, hij wordt beschimpt en vernederd, ondergaat geselingen, draagt het eigen kruis en wordt opnieuw bespot en bespuugd. Menige sub zou kwijlen van zo'n ruimhartige slavenbehandeling. En dan wordt dit verhaal ook nog eens voorgesteld als dé weg voor de ideale vrome katholiek. Zo niet letterlijk, dan toch wel als metafoor en dus is het eigenlijk nog een godswonder dat niet ieder katholiek opgevoed kind in de bdsm-scene terechtkomt.
Maar hoe het ook zij, het is van belang dat ik me herinner dat ik die rudimentaire sm-gevoelens had en sm-dingen deed in een seksueel niet-verdachte periode van mijn leven. Datzelfde geldt voor het besef dat die gevoelens derhalve authentiek en puur waren en dat - wellicht - nog steeds zijn. Dit inzicht heb ik aan Domina SL te danken. Net als de eye-opener die er direct uit volgde: als die gevoelens zo authentiek zijn, kúnnen ze simpelweg niet slecht zijn en dan is er dus ook niets om je voor te schamen. Noch tegenover mezelf, noch tegenover anderen. Let wel: het gaat om de gevoelens op zich, de manier waarop ik er uiting aan gegeven heb en geef is een heel ander verhaal. Het kwartje is toen gevallen, in dat gesprek met Domina SL bedoel ik, maar 'bevrijd' en uit de kast gekomen ben ik nog lang niet en dus gedraag ik me als een volbloed katholiek: in het ene deel van mijn leven ben ik een monogame hetero, in het andere een biseksuele travestiet met een voorliefde voor fetisjisme en sm. En als ik daar niets aan verander: the twain shall never meet. Daar moet ik dus iets mee het komende jaar.



Terug