023

Angst

Al eerder had Frodo aangegeven dat hij de merktekens op mijn billen wilde zien. Omdat ik weet hoe hard hij kan slaan en hoe zeer het doet als je duidelijk iets wilt zien, heb ik steeds de boot af gehouden.

Tot vanavond...

's Middags melde hij al in een mailtje wat zijn verwachtingen waren en dat ik moest zorgen dat de eettafel helemaal leeg was. Ditmaal ECHT leeg en zeker niet vergeten. En dat hij zin had om me eens uitgebreid te neuken mét die merktekens zichtbaar, dat vond ie wel een geil idee.

En ik dus meteen de rest van de middag in de stress. Ik had toch al een rotweek achter de rug met ruziënde kinderen om me heen, dus dit kwam er nog eens bovenop. Vooral als ik gespannen ben, ga ik me erg druk maken om dit soort geintjes van hem. Terwijl ik dondersgoed weet dat hij me niet zal slopen.

Bang.

Erg bang was ik voor de avond, ik weet gewoon dat er geen ontkomen aan is. We hadden afgesproken dat we vroeg aan de gang zouden gaan, op tijd de gordijnen dicht. Maar ik begin uit te stellen, voel me nerveus en heb een zere nek. Ik verdwijn dus naar boven en ga in bad in de hoop de ergste spanning kwijt te raken. Helaas, als ik een uur later weer beneden kom, is het alleen maar erger geworden. Mede omdat de tijd verstrijkt en Frodo toch echt van plan is om vanavond zijn zin te krijgen.

Hij merkt dat ik van slag ben en loop te dralen. Als hij me vervolgens vraagt wat er is, kan ik nog net zeggen dat er helemaal niets aan de hand is en voel meteen de tranen branden. Ik wil van hem weglopen, probeer ze weg te slikken en haal even diep adem. Maar hij staat al naast me en zet me resoluut op de bank. Tranen lopen nu over mijn wangen en ik geef toe dat ik toch wel erg bang ben. Soms zijn er grenzen waar hij me overheen wil hebben, maar ik wil en durf ze zelf niet te nemen, dan heb ik een duwtje nodig. Maar stress voor een sessie of behandeling is niet nodig. Dus we gaan er uitgebreid voor zitten en praten. Het duurt evengoed een poosje voordat ik weer rustig ben, deze angst kan hij echt niet wegnemen, het gaat niet meevallen...

Als ik even later voorover op tafel lig, voel ik me ontspannen. Hij zet mijn polsen goed stevig vast en ook mijn benen, enkels, knieën en heupen bindt hij aan de tafel vast. Zo vast dat ik me echt nauwelijks nog kan bewegen. Dan is ie lief voor me, hij vingert me en streelt me. Stelt me gerust en gek genoeg lukt het ook nog. Ik kan nu toch nergens meer heen.
"8" klinkt het opeens door de ruimte en dan voel ik langzaam de spanning terugkeren.
Hij vraagt me nog of ik voorkeur heb voor het rietje of een houten lat en vertwijfelt haal in mijn schouders op. Ik kan alleen nog maar mijn hoofd schudden, ben sprakeloos, nu gaat het écht gebeuren...

Om en om dan maar en hij begint met het rietje voel ik. Zachtjes strijkt hij met het rietje langs mijn billen en haalt vervolgens hard uit. Ik schok, geef een gil en begin vervolgens te huilen. Dit is net zo erg als ik verwacht had. De pijn snijdt door mijn billen en trekt mijn hele lijf door. Als hij daarna met zijn hand en vingers mijn kutje voelt, wordt ik bijna agressief. Dát wil ik niet!
Hij merkt hoe ik me voel en slaat een arm om me heen. Nog steeds lig ik te huilen en hij zegt optimistisch dat ik er nog 7 te gaan heb. Niet dus. Ik zeg "4" en voel me daar heel beslist in, ik trek het anders echt niet.
Gelukkig gaat hij accoord en vraagt me of ik klaar ben voor de volgende... Maar ik wil eerst mijn handen los, dan kan ik het tenminste iets opvangen. Nu hangt mijn hoofd alleen maar voorover op de tafel en voel ik de tranen zich een weg zoeken achter mijn blinddoek...

Met mijn handen los onder mijn hoofd haalt hij uit met de houten lat en opnieuw ga ik door de grond. Ik lig opnieuw te brullen. Mijn billen fikken. Heel zachtjes laat hij zijn vingers over de vuurrode streep op mijn billen gaan. Ik reageer fel op zijn aanraking en gelukkig laat hij me los. Deze klap viel gelukkig iets mee ten opzichte van de vorige, maar wat doet het zeer! Als ik weer een beetje tot rust ben gekomen, vraagt hij me of ik stoppen wil, maar ik ben te koppig om toe te geven.
Toch gil ik dat hij wachten moet, als hij meteen daarna het rietje tegen mijn billen houdt. Ik krijg nog heel even respijt en als ik denk dat ik het aankan, knik ik met mijn hoofd. Ik mompel wat, maar mijn gemompel gaat over in brullen omdat hij al geslagen heeft. Vlijmscherp komt het rietje op mijn billen neer en ik lig opnieuw onbeheerst te huilen. Zo erg dat ik zelfs van lig te kwijlen, meer vernedering kan ik me niet voorstellen.

Vlot erna slaat hij me voor de laatste keer, maar nu een tikje (...) harder dan de vorige en net onder mijn billen. Ik brul, ik jank, ik ben niet meer stil te krijgen. Ook van de opluchting omdat ik het achter de rug heb, maar vooral verdriet. Zoveel pijn. Ik ben niet voor niets bang geweest weet ik nu. Het was inderdaad net zo erg als ik dacht...

Nog steeds huilend, voel ik opeens ijzige kou op de zere plekken. Hij heeft een koelelement uit de vriezer gepakt en strijkt met de randen heel zachtjes over de striemen op mijn billen. Ik voel mijn adem af en toe stokken, maar het is wel een opluchting, langzaam trekt de ergste pijn weg en kom ik zelf ook weer een beetje op adem...

Als hij me daarna losmaakt, ben ik weer enigszins aanspreekbaar en meld hem uit de grond van mijn hart "dit doe ik NOOIT meer, echt NOOIT meer!" Hij grijnst en neemt me daarna trots in zijn armen. "Ik ben trots op je, kleintje" zegt ie zachtjes tegen me en opnieuw begin ik te snotteren. Hikkend en snikkend loop ik achter hem aan naar de bank en is het napraten, dit soort geintjes voorlopig niet meer voor mij...

cass