 |
|||
|
|
|||
|
Het duizelde haar. De zon scheen fel door de dubbeldikke ramen van de trein en hoewel het zweet langs haar lijf sijpelde merkte ze het nauwelijks. Af en toe knipperde ze met haar ogen als het zoute vocht zich daar ophoopte maar haar enige gedachte was bij die uitdrukking. "Ik heb je uitgeleend," had Mark simpelweg gezegd toen hij naar het station reed, "Maak je geen zorgen, ik weet wat ik doe. Vertrouw me!"
Hij had een kaartje voor haar gekocht en na een vluchtige kus op haar wang was hij zomaar verdwenen, haar op het overvolle perron achterlatend. Pas nu durfde ze naar de envelop te kijken die hij op haar borst gespeld had. Dhr. J. Vandamme (persoonlijk) CU Electronics Prinsengracht 327 Amsterdam stond er in dikke, zwarte letters. Letters die de aandacht van iedereen in de coupe al eens getrokken hadden. Ze voelde zich idioot, beschaamd, maar ook opgewonden. Mark had haar al eens publiekelijk vernederd, maar daar was hij altijd nog zelf bij geweest. Dit... dit was anders... Heel anders: Haar blote billen maakten het geluid van scheurend papier toen ze eindelijk opstond en ze kreeg een kop als een boei toen iedereen haar kant op keek. De afdruk in het rode skai was te duidelijk om voor iets anders aangezien te worden... Ze haastte zich de trein en het station uit terwijl haar maag bij elke stap een luchtsprongetje maakte. De zon scheen nu ongenadig op haar neer. Tegelijkertijd voelde ze een ongewone kilte tussen haar dijen waar Mark de avond tevoren haar schaamhaar grondig had verwijderd. Vroeger deed hij dat met een mild ontharingsmiddel. Tegenwoordig vond hij een pincet leuker. En effectiever: Hij mocht haar graag zien kronkelen terwijl ze naakt en weerloos voor hem lag. Ze beklom de trap van het statige grachtenpand, de treden tellend. Een hand die aarzelend naar de goudkleurige deurknop reikte. Achter de glazen deur een hypermodern kantoor: Witte wanden, zwarte vloerbedekking. Een grijzende dame in donkerblauw mantelpak achter een buro dat haar aan een vesting deed denken. Woordeloos wees ze op de envelop. De dame pleegde een kort telefoontje, zei daarop geen woord. Het zweet brak haar uit - als dat nog verder mogelijk was. Wat werd er nu van haar verwacht? De dame achter de kantelen was druk bezig met telefoneren en lette niet eens meer op haar. Plotseling zwaaide er een deur open. Een kleine, dikke man hobbelde naar binnen, de deur vast houdend. Hij gebaarde ongeduldig in haar richting: "Je bent laat. Kom mee!" en toen ze aarzelde: "Schiet een beetje op ja, ik heb geen uren de tijd!" Haastig deed ze een sprongetje naar voren maar bij de deur hield hij haar tegen: "Schoenen uit!" "Pardon?" "Schoenen uit! Heeft hij je niets verteld dan? Schoenen uit, en je sokken ook. Laat ze maar naast de balie staan!" Blootsvoets liet ze zich de gang in duwen. Nou ja, de gang... het leken er wel honderd. Overal mannen met keurige pakken en stropdassen en al even keurige dames die haar, op haar blote voetjes, allemaal 'n tikje bevreemd aankeken. Ineens was er stilte om haar heen. Ze stonden ze in een enorm kantoor vol zwartlederen meubelen - zelfs de beide buro's waren bedekt met leer - en de man sloot een zware, eiken deur achter hen. Het was er koel, bij het kille af. Ze rook het leer en de lucht van sigaren. Ze rook ook iets zurigs dat uit de richting van het mannetje leek te komen en er kwam een ongemakkelijk gevoel over haar... Twee volle minuten van stilte lang namen ze elkaar op: Hij zat veel te strak in het pak, was zo goed als kaal, en had zijn hoofd gedecoreerd met een zware knevel en een dikke bril met jampotbodems. Zijn neuk puilde over de witte boord van zijn overhemd en zijn colbert had er heel wat moeite mee om zijn forse buik te omspannen. Even later liet hij een goedkeurend gegrom horen, trok een la van zijn buro open en haalde een meterslange rijzweep tevoorschijn. Met een soepele beweging liet hij het ding zo luid knallen dat ze ineenkromp van pure angst. Grijnzend rolde hij het onding op en zei: "Omdat je zo laat bent, heb ik later in de middag pas tijd voor je. Mijn dochter zal je zo lang bezig houden. Doe alles wat ze zegt. Bij weigering..." en hij knikte naar de zweep. Zij knikte ook: Alles liever dan dat! Hij drukte op de intercom: "Marjet, ze is er... eindelijk. Hou jij 'r even bezig tot ik terug ben! Tot straks liefje!" en zonder zich verder om haar te bekommeren verliet de man het kantoor. Ze kreeg echter geen kans om zich verder te orienteren: Even verderop huppelde een blond wicht van hooguit twintig het statige kantoor binnen, stelde zich recht voor haar op en bekeek haar van top tot teen. "Jij bent pappie's speeltje he?" vroeg ze met kirrende stem, "Heb je daaronder echt niets aan?" en tegelijkertijd tilde ze de plisse op. Ze deinsde achteruit, maar Marjet grinnikte vals: "Als je niet doet wat ik je zeg, gaat pappie je DAAR mee... (knikje naar de rijzweep) HEEL hard slaan!" Ze verbeet zich, stapte naar voren. Marjet giechelde vals, sjorde nu de zware trui omhoog en greep ruw een naakte borst vast - om dan haastig haar hand weer terug te trekken: "Gadver, je bent helemaal nat van het zweet! Draag je altijd van die maffe kleren?" en toen het antwoord uitbleef: "Kom maar eens mee, dan zal ik je echt laten zweten!" Aan het einde van de gang bevond zich een glazen trappenhuis met een ouderwetse gietijzeren draaitrap. De zon scheen vol op de ruiten en het was er smoorheet. Marjet stelde zich onderaan de trap op, kruiste haar armen en knikte naar boven: "Hollen jij, die trap op, zo snel als je kunt!" Verdwaasd deed ze wat haar gezegd werd. Al op de tweede verdieping droop het zweet haar in de ogen. "Ben ja al boven?" hoorde ze Marjet roepen toen ze hijgend de vijfde en laatste etage bereikte. "J..jah!" wist ze uit te brengen. "Dan nu weer naar beneden, snel!" Ze had het kunnen weten natuurlijk: Zodra haar blote voeten de vloer van de begane grond raakten joeg Marjet haar onmiddellijk de trap weer op. Haar jagende ademhaling werd door de gladde wanden weerkaatst. De trui voelde steeds klammer en zwaarder en het idiote rokje kleefde aan haar dijen. Bij de zesde sprint naar boven zakte ze na drie treden in elkaar: "Ik KAN niet meer!" Marjet grinnikte: "OK, kom maar mee dan!" Terug in het van decoraties verstoken kantoor zette Marjet zich grinnikend in een van de enorme burostoelen en wenkte haar naderbij: "Trek je kleren uit, vlug!" Gedwee volgde ze het bevel op. Haar uitputting was groter dan haar schaamte en ze voelde zelfs iets bevrijdends toen ze de kleffe wol van haar lijf trok. Haar hele lijf glom van het zweet. Af en toe moest ze tegen het buro leunen om niet om te vallen van pure vermoeidheid. Marjet nam haar van top tot teen op, haar in jeans gestoken dijen telkens spreidend en weer tegen elkaar klemmend. "Ik hou van zweterige vrouwenlijven," zei ze, een stuk zachter nu, "raak ik opgewonden van! Ga eens op je knieen zitten!" Met een ruk trok Marjet haar broek los en wipte even omhoog zodat ze deze en haar zwarte slip omlaag kon schuiven. Dan zakte ze onderuit, spreidde haar benen en wenkte met haar wijsvinger... Ze keek verstard naar het door blond kroeshaar omgeven spleetje dat inmiddels al half open stond en schudde haar hoofd. "Ik... ik heb nog nooit..." "Bek dicht en likken!" brieste Marjet. Ze sleurde het hoofd van haar slachtoffer aan haar haren tegen haar kruis aan en beukte haar onderlijf wild naar voren. Er klonk een proestend geluid van tussen haar dijen, even later gevolgd door een zacht geslurp. Marjet sloot haar ogen en beet op haar lip.... Frodo © |
|||
|