 |
|||
|
|
|||
|
De ruimte was aardedonker. Benauwd ook - de auto had de hele dag in de zon gestaan. Het stonk er naar benzine.
Hoe lang lag ze hier nu al? Een half uur, een uur? Ze had geen idee waar ze naar toe gingen. Ze voelde alleen het hobbelen van de auto, het strakke leer om haar ogen en het kille staal om de polsen op haar rug. Verder was ze naakt... Toen ze het huis verlieten had ze alleen een lange overjas gedragen maar eenmaal buiten de stad had hij de wagen een verlaten parkeerterrein op gedraaid en had ze zelfs die jas uit moeten trekken. Daarna had hij haar de blinddoek en de boeien omgedaan en haar zonder veel omhaal in de kofferbak geduwd... Ze probeerde aan het geluid van de wielen te herkennen waar ze heen gingen maar ze had geen flauw idee. Even daarvoor had het gladde asfalt onder haar plaats gemaakt voor een klinkerweg en nu hoorde ze bijna niets meer, alleen iets dat klonk als brekende takken. Reden ze door het bos? Plotseling hield de wagen stil. Een portier dat dichtklapte, gedempte stemmen. De kofferbak werd geopend en twee paar handen tilden haar ruw overeind, haar steunend tot ze met haar blote voeten op het grind stond. Dezelf handen trokken haar nu mee, een stenen trap op, dan de dikke vloerbedekking van een gang. Weer een trap af, een ijskoude vloer... Klap! Ergens achter haar werd een zware deur dichtgesmeten en ze hoorde nog even de voetstappen die zich verwijderden. Was ze alleen? Was Hij in de buurt? Tastend gleed ze met haar geboeide handen langs de muren die vochtig waren. Geen ramen, alleen die deur die aan de binnenkant met ijzer beslagen was. Geen meubilair ook. Een gevangeniscel... Na een eindeloos lijkende tijd hoorde ze weer voetstappen, gerinkel van sleutels. Toen de deur openzwaaide, herkende ze zijn aftershave... "Meekomen," was alles wat hij zei, nadat hij haar een zware halsband omgegespt had. Met de ketting die daar aan hangt trekt hij haar opnieuw een stel gangen door, twee nauwe draaitrappen op. Er klinkt een zacht geroezemoes dat duidelijk dichterbijkomt, dan ineens verstilt. De blinddoek werd van haar hoofd gerukt en ondanks het gedempte licht moest ze toch even haar ogen dichtknijpen. Het leek nog het meest op een filmzaaltje: Vier rijen van twaalf stoelen tegenover een klein, rond podium. Naast het podium stond een projectiescherm waarop de meest weerzinwekkende foto's verschenen: Met pennen doorboorde borsten vol klemmen, schaamlippen met naalden er doorheen en dan ineens... De adem werd haar ontnomen: Een foto van haar, van gisteravond. Haar lichaam vol striemen en klemmen, de naalden met de gewichten er aan. Pas toen merkte ze dat het publiek - zo'n vijftien mannen en vrouwen - beurtelings van het scherm naar haar zat te kijken en weer terug. In blinde paniek wilde ze weghollen, maar opnieuw grepen handen haar beet en dwongen haar het podium op waar ze op haar knieën geduwd werd. Haar wanhopig zoekende ogen vonden eindelijk haar Meester die even verderop met een in hel leer gestoken koppel stond te praten. Het leek alsof ze ergens over onderhandelden want even later werden er handen geschud en ging het groepje uiteen. In de tussentijd probeerde ze de nieuwsgierige blikken uit het publiek te mijden en de aanblik van het scherm meed ze helemaal... Er viel een stilte waarin het scherm opgerold werd en de gordijnen aan weerskanten van het podium open geschoven. Er bleken twee Andreaskruisen achter te staan; aan de een was een naakt meisje gebonden, aan de ander een jongen. Allebei hun lichamen vertoonden een waas van striemen - net zoals het hare ook deed. Ineens stond hij naast haar, het door haar nu zo gevreesde rietje in de hand. Ermee tegen haar kin tikkend dwong hij haar gezicht omhoog en er viel een bijna tastbare stilte toen hij tegen haar begon te praten: "Ik heb een klusje voor je. Een klusje wat je wel leuk zal vinden, kleine slet die je bent! Zie je die knuppel daar (hij wees op de jongen), maak die lul stijf en laat 'm klaarkomen, snel!" Ze aarzelde maar een seconde maar het was al te laat. Een vijfde, felrode striem vormde zich op haar billen terwijl ze zich naar het ene kruis liet slepen. Haastig opende ze haar mond, likte en zoog aan de pik die goddank snel verstijfde. Ze hoorde boven zich iets kletsen, merkte dat de knaap kronkelde, maar durde niet omhoog te kijken. Net toen het joch amechtig begon te hijgen werd ze aan haar haren achteruit getrokken. Een regen van sperma daalde op haar gezicht neer... Geen pauze: Ze werd naar de andere kant van het toneel gesleept en zonder veel omhaal voor het meisje neergezet. Deze keer wachtte hij niet eens op haar aarzeling: Het rietje zwiepte voor de tweede maal en juist op het moment dat ze haar mond opensperde om het uit te gillen duwde hij haar hoofd naar voren zodat het gekrijs door de kleffe schaamlippen gesmoord werd. Terwijl de tranen over haar wangen liepen likte en zoog ze weer. Het was voor het eerst dat ze iets met een meisje deed maar de dreiging van het rietje en haar instinct deden hun werk. Al gauw begon het kind te kreunen. Weer kletsen. Stiekem omhoog glurend zag ze hoe de pronte borstjes boven haar dezelfde rode voren vertoonden als op haar billen en ze verdubbelde haar energie. Het meisje kwam kermend klaar, haar gezicht nog verder besmeurend. Tot het uiterste vernederd liet ze zich meenemen, terug naar het podium. Iemand had glazen schaaltjes met condooms langs de rand neergezet en pas nu ontdekte ze de stalen ringen die rondom in de vloer aangebracht waren. Ze moest weer knielen, nog verder voorover dan eerst en haar polsen werden tussen haar knieën door aan haar enkels vastgezet zodat haar achterwerk omhoog stak. Zo bond men haar vast tot ze geen vin meer kon verroeren. "Gaat Uw gang dames en heren," hoorde ze zeggen, "Ze is van U!" Ze kneep haar ogen dicht, sperde ze dan weer open. Dat gebeurde toch niet echt? Toch wel: Tijdens haar 'optreden' hadden de andere aanwezigen zich al grotendeels van hun kleding ontdaan of droegen alleen nog het allernoodzakelijkste. Het publiek kwam uit de stoelen, dromde nu rond het kleine podium dat een eindje de zaal instak. De eerste handen begonnen haar rug te strelen, voelden haar borsten, zochten zich een weg tussen haar benen... Een half uur later was al haar weerstand verdwenen en werd ze losgemaakt zodat men haar op haar rug kon draaien. Zodra de een zich in haar leeggespoten had, nam de volgende zijn plaats in. Ook de aanwezige meiden lieten zich niet onbetuigd en drukten om beurten hun opengetrokken kutjes tegen haar vermoeide mond. Hoe lang duurde het? Een uur? Twee? Ze had alle besef van tijd verloren. Ze merkte alleen dat het ineens stil werd in de zaal. Ineens stond hij weer naast haar, maar niet om haar te troosten. Integendeel, hij klikte haar polsen weer aan elkaar op haar rug, propte haar een houten bit tussen haar kaken en sleepte haar opnieuw achter zich aan, de zaal uit, een lange gang door naar de uitgang waar dezelfde groep mensen van daarnet - maar nu weer keurig aangekleed - uitgebreid afscheid nam van haar Meester. Haar werd geen blik waardig gekeurd. Bij de auto opende hij de kofferbak en haalde daar een lange ketting uit waarvan hij het ene uiteinde aan haar halsband bevestigde en het andere aan de trekhaak. "Ik zou maar flink doorlopen als ik jou was," grinnikte hij en stapte, na nog even naar de groep bij het huis gezwaaid te hebben, achter het stuur. Ze zette zich schrap, gelukkig trok hij niet al te snel op maar ze moest er wel flink de pas in zetten. Het applaus dat achter haar opklonk, hoorde ze al niet eens meer. Het kostte haar al meer dan genoeg moeite om de auto bij te houden, het parkeerterrein af en een smalle zandweg het bos in. Net toen ze de bocht om waren hield hij ineens stil en ze leunde zwaar hijgend tegen de kofferbak. Vertrouwde armen om haar heen, handen die voorzichtig de boeien losmaakten. "Ben ik geslaagd?" vroeg ze zodra het bit uit haar mond verwijderd werd. Hij knikte grijnzend en haalde een pakketje uit zijn binnenzak. "Hier, je diploma!" Er zat een pakketje foto's in (waarvan ze er al een aantal in het zaaltje had gezien) en een videoband met op het label de datum van die dag. "Het bewijs dat je geslaagd bent," zei hij. Ze schudde haar hoofd, zich afvragend of ze die film ooit nog zou zien. Uit vrije wil dan... Frodo © |
|||
|