Wandering Spirits

"Prik and Meet... en het effect van endorfine..wat vanilla ?"

Een van mijn "nee's" zijn altijd naalden geweest. Maar ja nieuwsgierig was ik altijd al en ik vond het toch wel zeer spannend. Dit was waarschijnlijk ook de reden dat ik me voor die avond bij de BanDSMederij heb opgegeven.

Een paar dagen van tevoren heb ik in een spontane ingeving iemand meegevraagd - P.- Ik heb hem leren kennen op een datingsite en behalve via msn en telefoon ook nog nooit ontmoet. Als we dan ook al bezig zijn met iemand in hokjes plaatsen zou men zeggen dat hij wel redelijk vanilla is. ( had daar van begin af aan mijn eigen ideen over, maar goed - ik kan het ook mis hebben)
Het contact wat wij met elkaar hebben is erg leuk maar heb ook wel duidelijk tegen hem gezegd dat ik er niet meer in zie dan een gezellig avondje uit en verder niets.

Acht uur hebben wij afgesproken, was al druk in de weer met van alles en nog wat. Tot mijn grote ergernis schiet de rits van mijn latex 2 keer achter elkaar los. Dikke stress dus. Ik kijk uit het raam en zie een man met zonnebril staan. Denk holy shit...,hmm leuke vent. Geen tijd meer om mijn laarzen aan te doen, die neem ik los mee. Ik neem een diepe hap lucht.Loop naar buiten, richting zijn auto... af op een man met zonnebril op die een beetje nonchalant tegen zijn auto leunt.
Jeetje ik voel me overdonderd door zijn uitstraling. Nou als dat een vanilla man is weet ik het niet. Ik stuntel met de begroeting, heb uit mijn onverklaarbare redenen moeite om hem in de ogen te kijken.. dus kortom voel me zeer ongemakkelijk. Stuntel in de auto met de routebeschrijving (waarvoor ? ben er vaak genoeg geweest)... rommel met mijn kousen (neee.. ze worden er echt niet langer ).

We zijn op tijd, het is nog redelijk rustig en een voor een druppen de mensen naar binnen. Allemaal bekende gezichten. De vertrouwde omgeving doet wonderen... ik ontspan. Begroet bekenden en stel P. ook aan ze voor.

De workshop zelf wordt gegeven door een vrouw. Zij geeft heel duidelijk uitleg over een aantal dingen, gaat in op veiligheid, hygiÎne, het effect van endorfine en ook het consent om zich te laten prikken of te prikken. Vooral de uitleg over endorfine heeft mijn aandacht, ik kan mezelf weinig onder voorstellen.
Ze weet haar publiek te boeien.
Het doel van de workshop is een rijtje van 5 naalden aan de bovenkant van de onderarm. Terwijl ik ernaar luister denk ik dat het in de bovenarm wel mee moet vallen. Ik draai me om naar P die achter mij staat en mompel iets van "nou dat moet wel meevallen", of zo. De inleiding is gedaan en er wordt nu gekeken wie er wel en niet gaat prikken of geprikt worden. Ik besluit om een subtiel balletje naar P te gooien (wel subtiel, heb me voorgenomen om deze keer iemand niet zo te overdonderen).. maar hij reageert niet. Ook goed. Uiteindelijk vraag ik aan B. of hij het wil doen. Hij kijkt mij nogal verbaasd aan, juist omdat ik de dag van tevoren op de chat verkondigd heb dat ik me niet zou laten prikken.
En opeens gieren de zenuwen door mijn lichaam.. shit waar begin ik nou weer aan.
B. plant me neer op een stoel.. en ik moet netjes op mijn beurt wachten, want de eerste naald wordt onder het toeziend oog van de leiding gezet. B. blijft met het lapje van alkhol over mijn arm wrijven en ik heb zoiets van.. nah het is nu wel genoeg, straks zit je er doorheen. Nog sterker het ontsmetten zelf maakt me ontzettend hyper.
Angstig kijk ik hoe hij de eerste naald uit de verpakking trekt. Hij pakt mijn vel tussen de vingers en ik kijk niet.. en ik voel niets en dan opeens een steek. En dat bleek dan ook al het moment te zijn dat de naald aan de andere kant doorheen is. Pheewww, ik krijg het er warm van.
Verbaasd kijk ik naar de naald in mijn lichaam en voordat ik piep kan zeggen zet hij de tweede. En dag gebeurd het opeens. Net een bliksem die inslaat en door mijn lichaam trekt, warm. Een soort draaikolk die me opeens in een vacuüm trekt. Ik word denk nogal pips onder mijn neus want in de verte hoor ik B. iets tegen mij zeggen.
Het voelt alsof hij uren bezig is. Alle 5 naalden zitten in een mooi rijtje. Ik kijk ernaar. B. streelt heel zachtjes over mijn arm, tikt af en toe zachtjes tegen het uiteinde. Ik zie het allemaal gebeuren, maar heb moeite om mijn gedachten bij de houden, hoor ergens heel ver weg mensen praten (het lijkt wel alsof het geluid vertraagd is).

Later zijn de naalden eruit en doe ik een poging om benedenweer totmezelf te komen, zelf heb ik niet het gevoel dat ik erg goed gezelschap ben. P en ik praten nog na en opeens maakt hij terloops een opmerking dat hij het toch ook leuk had gevonden om te prikken. "Heb jij mijn subtiel hint dan niet begrepen?" vraag ik hem - not dus.
"Kom", zeg ik tegen hem:"Ik heb ook nog een andere arm." Ik zie verbazing en we lopen naar boven. Het is niet minder spannend. Maar wel anders. Ik laat me door iemand prikken die redelijk"nieuw" en vanilla is, iemand die ik een paar uur geleden net ontmoet heb. Vanuit mijn nuchtere alpenverstand geredeneerd zou ik zeggen dat ik gek ben, maar ik vertrouw op mijn gevoel.
Ik zit weer op de stoel maar nu is het een stuk rustiger. Natuurlijk geen naalden meer, P. loopt weg om naalden en ontsmettingsdoekjes te regelen.

Hij knielt voor mij.. kijkt me aan en rustig begint hij.. ontsmetten. Veel wordt er niet gezegd. Ik zie een bepaalde spanning in zijn expressie maar ook ontzettend veel rust. Hij zoekt met veel aandacht het eerste plekje uit en begint met de eerste naald. Ieks dit voelt veel heviger, hij doet het anders op zijn manier, langzamer en het is goed. Nu kan ik er naar kijken zoals de eerste keer reageer ik ook nu heftig. Maar het gevoel overvalt mij nu niet meer zo, ik kan er nu makkelijker mee omgaan. Alle 5 naalden zitten. Ik kijk naar hem, zie veel emotie en trots. Het raakt mij diep om te zien wat het met hem doet, kijk hem aan en streel zijn gezicht. Er zijn geen woorden nodig, op dit moment zijn wij ondanks de mensen om ons heen alleen, begrijpen elkaar en zijn met elkaar verbonden. Het voelt zo ontzettend vertrouwd alsof het nooit anders zo geweest is.
Er worden foto's genomen.. hoeveel gaat helemaal langs mij heen.
Een twee druppels bloed die stromen roept bij mij een heel vreemd gevoel op.

Later als wij beneden zijn verteld P. trots aan B. wat hij gedaan heeft. Hij is er vol van, net zoals ik.
Ik, die altijd heeft geroepen dat naalden toch echt wel een nee zijn. Waarom heb ik het dan toch gedaan ? Nieuwsgierigheid en weer het zoeken van de "thrill", een ontzettend leuke heldere en goed onderbouwde uitleg, twee mannen aan wie ik allebeide het ook toevertrouwde....
Kortom geweldig, ik weet niet of ik nu naalden bij mijn favorieten toe voeg maar ik ben blij met deze avond.

Uiteindelijk stappen wij rond twee uur s' nachts vol van hetgeen wat wij met elkaar meegemaakt hebben de auto in om terug richting Amsterdam te gaan.

valerie ©

* Owjah... de foto's zijn te bekijken onder : http://members.home.nl/lsg/pics/plaatjesindex.htm (helemaal onderaan een eigen link - valerrrie)