Een eerste afspraakje -- door P.

Het is begonnen als een eerste chat-contact op een datingsite, een paar weken geleden. Als je in toeval niet gelooft, was ze me een paar dagen ervoor al opgevallen. Ergens intrigeerde ze me. Op het eerste moment van contact had ik iets van: onverwacht en hoe zit dit? Vanuit een gevoel van 'ja maar, is dit wel wat ik wil?'
Het eerste contact verloopt eigenlijk veel leuker dan ik verwacht had, en krijgt een vervolg. We chatten, we bellen, we chatten weer... Langzaam maar zeker zijn we elkaar aan het aftasten, delen we een hele hoop met elkaar wat we misschien ieder afzonderlijk niet zomaar zouden delen met iemand. Op een bepaalde manier speciaal en intiem. Open. Het is me duidelijk dat ze een sterke persoonlijkheid heeft en duidelijk weet wat ze wel en niet wil.

Al vrij snel komen we op het punt van haar interesse en deel van haar leven: BDSM. Ze vraagt me of ik het leuk zou vinden om een verhaal van haar te lezen, wat ze geschreven had naar aanleiding van iets dat de week ervoor gebeurd is.
Ik ben nieuwsgierig, geïntrigeerd.. dus laat maar komen... Valerie gebruikt ze als pseudoniem.
Terwijl ik het lees merk ik dat ik duidelijk getriggerd wordt door wat ze beschrijft. Of anders gezegd, ik krijg het er warm van... heel erg warm. Het brengt allerlei gevoelens in me boven die ik jaren ervoor ook al eens vaag ervaren had.

Ik krijg nog een verhaal van haar en nog een. Dit maakt nog meer los. Uiteindelijk ga ik ervoor zitten en schrijf 'mijn verhaal'... iets wat ik ten dele met m'n ex een paar jaar geleden in praktijk wilde brengen. Wat ten dele ook gebeurd is, maar nooit afgemaakt. Nooit tot complete realiteit is gekomen. Ik stuur het haar en haar eerste reactie is: geweldig!

Het is donderdag. We komen elkaar weer tegen op de chat en ze stelt me voor om vrijdag iets samen te doen. Een leuke avond bij de vereniging waarbij ze kennelijk aangesloten is. Er is een workshop over een onderwerp wat een hoog 'ieeeeks' gehalte bij haar oproept. Naalden. Ik heb zoiets van "OK, we zien het allemaal wel." We spreken wat details door waar we elkaar zullen ontmoeten, om vervolgens samen op pad te gaan. Ze geeft nog aan in een mail 'niets van me te verwachten'.

Vrijdagavond, een 5-tal minuten te vroeg, ben ik op het afgesproken punt. Ik had al gebeld dat ik er bijna was.. zij gaf aan dat ze wat verlaat was door omstandigheden. Ik parkeer m'n auto en stap uit. Hangend tegen het ding wacht ik af wat er komen gaat. Van binnen toch een beetje nerveus... het is per slot van rekening een 'first date'...
Dan komt ze eraan. Jezus wat een vrouw! M'n vader zou gezegd hebben: "Boel veel vrouw voor hetzelfde geld". Ze draagt een latex outfit, voorzien van een rode rijgveter in de top en bijbehorende rode netkousen. WOW! Superlatieven schieten even tekort...

Wat gestuntel met de eerste officiële kennismaking en we stappen beiden in de auto, met het vooruitzicht dat het ongeveer een uur zal duren eer we op de plaats van bestemming zullen zijn.
We kletsen aardig wat af, maar het heeft nog niet helemaal de souplesse van de chat of de telefoongesprekken die we ervoor gehad hebben. Kennelijk is de ontmoeting in real life toch anders dan ervoor.
Onderweg meldt Valerie dat ze naar de WC moet, maar ook sigaretten moet kopen, dus op een gegeven moment stop ik bij een tankstation, waarbij ze makkelijk het toilet kan bereiken. Het komt niet verder dan het kopen van sigaretten... ondanks haar volle blaas, gaat ze toch niet.
Uiteindelijk komen we in Rotterdam aan, parkeren en gaan naar binnen.

Zittend aan de bar kijken we rond. Voor mij is alles nieuw, voor haar een hoop bekenden. Is allemaal OK wat mij betreft. Ik wordt geïntroduceerd door Valerie bij een aantal mensen, wat ik heel leuk vind. Namen bij de gezichten. Een vriendelijke en ontspannen sfeer. Het bevestigt voor mij de bullshit van de commerciële televisie, de sensatielust.
Na een paar keer wat gedronken te hebben is het tijd voor de workshop en we gaan naar boven. We hebben ons aangemeld als de kijkers, niet doeners - althans, dat heeft Valerie gedaan.
Bovengekomen is me een ding duidelijk: Tjesses, wat is het daar warm! We staan met een grote groep mensen, terwijl een slanke vrouw uitleg geeft over alles wat betreft het gebruik van naalden en haar visie erop.

Al met al is het een heel gedegen verhaal, waarbij ze heel veel aandacht besteed aan de techniek, de hygiëne en de veiligheid van beiden. Het is heel visueel voor me, alle details worden opgeslagen. Alsof ik het zelf moet gaan uitvoeren en er helemaal op voorbereid moet zijn.
Valerie maakt een beetje schertsende opmerking: "en, ga jij me straks prikken?" Waarop ik dan antwoord: "Alsof jij dat zou toelaten!"

Uiteindelijk is de theorie en demonstratie van de workshop over. Ik heb het model aan alle kanten bekeken, tot in detail gelet op wat er gedaan is en hoe het gedaan is. Hoe de naalden in z'n huid zitten en waarom precies zo. Net alsof ik elke handeling zo zou kunnen kopiëren.
Aan de ene kant ben ik niet echt verbaasd als Valerie aangeeft het te willen proberen. Misschien heel maf, maar ik wil het bij haar doen, alleen ben ik niet duidelijk genoeg. Ze geeft aan dat ze het wil proberen als Mr. Bert het bij haar doet. Van binnen heb ik even een moment vreselijk de P in... maar besef me ook dat ik me het kan voorstellen dat ze voor deze eerste stap het wil laten doen door iemand met ervaring.
Alle voorzorgsmaatregelen in acht nemend, wordt haar huid schoongemaakt en moet Mr. Bert handschoenen aantrekken. Hij kan het niet vinden met de beschikbare handschoenen en trekt uiteindelijk een paar van latex aan, die wel goed zitten bij hem.

Onder toezicht van de vrouw die de workshop leidt, zet Mr. Bert de eerste naald. Dat gaat allemaal OK en lijkt voor Valerie ook prima te gaan. De tweede naald wordt gezet. Het lijkt of het voor een moment even duizelt bij Valerie. Mr. Bert vraagt of het goed gaat... en ze gaan door. De derde naald, de vierde en de vijfde naald worden in de bovenkant van haar onderarm gezet. Alle vijf heel dicht en regelmatig op elkaar. In wezen is het kunst... zo mooi regelmatig als de naalden bij elkaar staan.

Mr. Bert begint met het strelen van haar huid rondom de naalden en over de huid waaronder de naalden zitten. Ik zie haar wegzakken in de ervaring van de aanraking, het gevoel wat het oproept. Waanzinnig! Op de een of andere manier ben ik bij haar op het moment dat ze het ondergaat.
Het gaat nog even door, tot het moment dat de eerste naald verwijderd wordt. Ze kiest de bovenste als eerste. Een voor een worden de vijf naalden verwijderd. Een weinig bloed vloeit uit de wondjes die de naalden veroorzaken. Tsja, het heet nu eenmaal 'bloodsports'... dus een beetje bloed moet kennelijk vloeien. Na korte tijd is het bloeden gestelpt en de sessie over. Op de achtergrond knaagt bij mij nog steeds een beetje het gevoel dat ik samen met haar de ervaring had willen beleven. Op de een of andere manier voelde het goed en is het niet gebeurd. Jammer.

Dan gaan we naar beneden naar de bar om wat te drinken. Uiteindelijk belanden we op de bank in de achterkamer. Valerie is aan de wijn, iets wat zij en een vriendin hadden afgesproken... samen een glaasje wijn drinken. Het is haar tweede glas. We zitten, we kletsen en ik streel haar over haar -net geprikte- onderarm. De aanraking brengt bij haar het gevoel terug en ze sluit haar ogen om weer terug te komen in het gevoel.
Ik plaag haar, streel haar en knijp haar een beetje, vooral in haar onderarm. Iedere keer weer komt ze erin terug. Dit is heftig! Na een tijd komen we to-the-point... en spreken onszelf tegen elkaar uit over eerde die avond. Op de een of andere manier had ze gewild dat ik de naalden zou zetten en ik had ze willen zetten... maar we waren niet duidelijk genoeg naar elkaar geweest.
Ik vraag haar: "Wil je nog een keer? Wil je dat ik het bij je doe?". Ze stelt de wedervraag: "Wil je het echt bij me doen dan?". "Ja" zeg ik. "Kom, ga je mee naar boven?". We lopen naar boven. De spanning bouwt zich op. Natuurlijk liggen er geen naalden, alleen de handschoenen, ontsmettingsmiddelen en de paracetamol... de laatste is leuk voor hoofdpijn, maar wat doet het hier verder???

Na wat te proberen, te vragen of iemand naalden bij zich heeft en ik een stoel geregeld heb voor Valerie, is het duidelijk dat het zo niet opschiet. Valerie blijft boven en ik ga naar beneden , vindt de leidster van de Workshop en koop een serie naalden en wat ontsmettingsdoekjes.
Weer boven gekomen trek ik een paar handschoenen aan en ontsmet haar huid op de plek waar de naalden zullen komen.

De volgende momenten zijn oneindig lang in mijn beleving. Het contact met Valerie is intens... Mijn focus is volledig op haar en wat er om ons heen gebeurt, ik hoor het niet eens meer. Voorzichtig pak ik haar rechter onderarm en ga op zoek naar de plaats voor de eerste naald. In gevoel ben ik ontzettend dichtbij haar, net alsof een onzichtbare verbinding ons samenbrengt. Onbeschrijfelijk.
Ik kneed haar huid, pak het op. Pakkend en knedend vind ik de juiste greep en positie voor het inbrengen van de eerste naald. Kritisch kijkend en inschattend prik ik voorzichtig en langzaam door haar huid heen. De traagheid bewarend, voel ik het 'vacuüm' waar eerder over gesproken is. De snelheid van de naald blijft gelijk. Dan bereikt de naald de andere kant en moet weer door haar huid heen. Ik zie de spanning die de naald op haar huid veroorzaakt voordat hij doorbreekt en het compleet is. Voorzichtig ontspan ik mijn greep op haar arm. De eerste zit!
Ik streel een beetje over en rond de eerste naald. De focus op elkaar is nog steeds intact. Heftig. Heel heftig.

Het moment voor de tweede naald. Weer kneed ik haar onderarm, zoekend naar de juiste greep en houding om de tweede naald te plaatsen. Ik wil de tweede strak op de eerste hebben. Uiteindelijk ben ik tevreden en start met het zetten ervan. Eenzelfde patroon herhaalt zich. Weer een langzaam doordringen van de eerste huidlaag... het gaan door het vacuüm en het langzaam uitdringen van de naald. Een vrouw die toekijkt geeft commentaar in de zin van dat het wat sneller mag met het zetten, dat ik te langzaam ga. Het is OK. Ik doe het puur op m'n gevoel. M'n intuïtie.

En zo gaan de derde, vierde en vijfde naald ook. Hetzelfde tempo, dezelfde focus, dezelfde rust. Steeds weer het langzaam indringen van de huid, het doorgaan van het vacuüm en het uitdringen door de huid. Heel intens qua contact met Valerie. Dit is ontzettend puur. Dit is ontzettend echt. Dit is waanzinnig intens!
Ik streel haar onderarm rond en over de naalden. Af en toe doet ze het zelf ook. Voelt hoe en waar ze zitten en wat het aanraken van haarzelf voor gevoel oproept. Intens. Puur.

Uiteindelijk haal ik de naalden er weer stuk voor stuk uit. Er worden wat foto's gemaakt. Geen idee hoeveel en wat precies. M'n focus is eigenlijk nog steeds op Valerie. Intens. Al het andere lijkt zich op een kilometer afstand af te spelen. Een andere dimensie. Het bloedt een beetje, maar niet extreem veel. In mijn gevoel OK. Het gaat erom wat we samen beleven aan het contact en het gevoel, niet om wat en hoeveel er vloeit. De ervaring en het samen zijn, de verbinding, is het enige wat telt.

Als alle vijf naalden eruit zijn, streel ik nog wat na over de huid waar ze net gezeten hebben. Valerie zit nog steeds met haar hele gevoel in wat er allemaal gebeurt. Voorzichtig begin ik met het opruimen van de verpakkingen van de naalden, netjes de rommel opruimend, zonder iets achter te laten. Dit was een hele intense en bijzondere ervaring!!!

We gaan weer naar beneden.. om even uit te zitten op de bank...Goed, het is duidelijk. Vanilla was ik, geloof ik. Althans, zo wordt het dacht ik aangeduid. Beetje naar dan, kennelijk zijn we bovenaan het lijstje begonnen. Sobeit. Ik vertel Mr. Bert van de ervaring die we hadden. Hoe gaaf het was. Hoe bijzonder.
Valerie en ik zitten nog wat na op de bank. Kletsen, friemelen aan elkaar en klieren een beetje met elkaar. Ze heeft een bijna onbedwingbare neiging om aan m'n borsthaar te trekken. Laat het bijna trouwens maar weg... Op de een of andere manier wil ze weten wat mijn pijngrens is.

Sneller dan we denken is het alweer 2 uur.. tijd om huiswaarts te gaan.

Goed, wie het al ervaren heeft dat een vrouw continue aan je zit, aan je borstharen zit te trekken.. verzucht dat het te makkelijk loslaat en ander gefriemel uithaalt, mag z'n hand opsteken. Ook de terugrit was intens. Ik had af en toe moeite m'n aandacht bij de weg te houden.Ongeveer een uur later zijn we vlakbij haar huis. Op de een of andere manier zweeft er nog wat. Alsof de avond nog niet over is. Alsof er nog onafgemaakte dingen zijn.

To Be Continued... ?


P.