Baby-blues. Kraamtranen. Horrormonen.
Ik voel me zó fucking labiel, al een dag of 3. Niet de hele dag door, maar zo tegen het einde van de middag, steeds ook als de kraamhulp weg is.
Het gaat te snel allemaal. De dagen vliegen om, en ik krijg geen vat op ons leven. Mijn kraamtijd is officieel na vandaag al afgelopen, gelukkig krijgen we 2 dagen extra i.v.m. de zware bevalling, dus komt onze engel nog 2 dagen én hebben we de luxe mogelijkheid om via Jerry's PGB nog wat extra uren in te kopen om zo nog wat beter beslagen ten ijs te komen.
Ik zit op het moment om niks te janken. Ik ben dolgelukkig met ons meisje én met ons gezinnetje. Ik hou enorm veel van Jerry, misschien nog wel meer dan eerst, omdat ik hem als vader ook helemaal schattig en geweldig vind. Ook is hij voor mij meer dan lief. Dus dat zit allemaal wel goed.
Maar soms he.. soms wou ik dat ik de tijd terug kon draaien. Die week die nu om is rustig kon overdoen, want mijn god, waar zijn die dagen gebleven? Ik heb nu al een paar dingen waar ik van wilde dat ze opnieuw konden...
Ook hebben we door omstandigheden (communicatieproblemen vooral) pas gisteren onze geboortekaartjes kunnen versturen, met als gevolg dat ze vandaag pas zijn aangekomen, met als gevolg dat heel veel mensen hebben gewacht met contact opnemen of op kraamvisite komen. Kortom, mijn kraamtijd is zo goed als voorbij en nu pas gaat de kraamvisite op gang komen. Ergens niet erg, want ik was erg zwak toen ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en ik moest een bepaalde rust in acht nemen, maar er zijn dagen geweest dat er niemand is geweest, behalve de verloskundige ofzo. En ik had zo graag als de koningin in mijn bed gepronkt met ons prachtige meisje.
Ik heb moeite met grote veranderingen in mijn leven.
Ik heb dit een keer eerder gehad, toen was ik net het huis uitgegaan. Ik kreeg een huisje en binnen 6 dagen was ik verhuisd. Dat ging razendsnel, maar daarbij ging mijn vader in hetzelfde weekend als dat ik in mijn eigen huisje sliep, samenwonen met zijn vrouw. Ik ging zaterdags de deur uit en 's maandags was er een schilder in mijn ouderlijk huis bezig en langzaam maar zeker verdwenen alle invloeden van mijn moeder uit dat huis. Ik was nog niet thuis in mijn nieuwe huis, maar ik was ook in mijn ouderlijk huis niet meer thuis. Ook was ik heel onverwacht de eerste nacht in mijn nieuwe huisje gebleven, dus ik had geen 'afscheid' van mijn ouderlijk huis genomen. Ik ben uiteindelijk nog een keer een nachtje in mijn oude kamer gaan slapen, en toen had ik er meer vrede mee, kon ik het een plekje geven.
Nu moet ik ook enorm wennen aan de nieuwe situatie. Nogmaals, ik ben gelukkig en zou Jeejtje niet meer kunnen of willen missen, want oh, wat hou ik van haar, maar ik verlang soms ook terug naar de rust van de zwangerschap, hoe gek dat ook moge klinken van mij, want ik was het meer dan zat! Ik moet ook steeds denken aan het liedje van Abba; 'It's slipping trough my fingers'. Nu is er al een week om, een week die we nooit meer terugkrijgen. De kraamtijd is voorbij, die krijg ik nooit meer terug. Ik wil niet dat die voorbij is. De kraamhulp is er nog maar eventjes, ik wil opnieuw beginnen en ik wil dat ze pas in 2014 ofzo een keer weggaat.
Ik wil nog niet aankleden en naar beneden gaan, ik wil boven cocoonen en letterlijk in mijn nestje zijn, samen met Jerry en Jeejtje. Ik hang ontzettend aan Jerry momenteel. Ik wil dat hij steeds bij me is, kan hem nauwelijks toelaten dat hij wel even beneden is en iets voor zichzelf doet. Ik weet ook wel dat dat niet goed is, dat ik hem ook zijn gang moet laten gaan, want hee, zijn wereld staat net zo goed op zijn kop.
Af en toe benauwd het me ook zo gigantisch, het leven dat we hadden is voorgoed voorbij en komt NOOIT meer terug. Dat kickt nu in. Janken, janken, janken.
Als je vraagt wat er is kan ik daar geen duidelijk antwoord op geven. Ik weet het niet. Ik weet alleen wel dat ik gewoon ontzettend verdrietig ben. Vermoeidheid zou ook een reden kunnen zijn, maar we hebben nu al een paar nachten erg goed geslapen. Het zijn vooral mentale dingen. Ik krijg het niet bijgebeend.
Warrig verhaal, ik wil nog meer zeggen, maar krijg het even niet verwoord.
Jeejtje, Tweejtje & Threejtje
-
juffie
- Site Admin
- Berichten: 317
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 13:48
- Locatie: Omgeving Tiel
-
Gilraen^
Re: Het Jeejtje-babytopic
Hele lieve knuffel voor juffie en jerry. Het is ook een heel grote verandering. ook al kan je niet iedereen bij je houden, neem de tijd om zelf op krachten te komen. Ik kan misschien komend weekend even voorbijkomen, maar heb wel weer de honden bij.
Verder ben ik razend benieuwd naar wat er van het kaartje gekomen is, hier duurt het altijd even langer!
Verder ben ik razend benieuwd naar wat er van het kaartje gekomen is, hier duurt het altijd even langer!
-
juffie
- Site Admin
- Berichten: 317
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 13:48
- Locatie: Omgeving Tiel
Re: Het Jeejtje-babytopic
Oh! Voel je vooral nu niet schuldig als je nog niet bent geweest he! Of nog geen plannen hebt! (Ik bedoel dat in het algemeen, niet alleen Gilraen.)
Ik bedoelde dat absoluut niet als verwijt, naar wie dan ook!
Ik bedoelde dat absoluut niet als verwijt, naar wie dan ook!
MILF 
-
tessie
- Berichten: 42
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 14:01
- Locatie: Almere
- Contacteer:
Re: Het Jeejtje-babytopic
Juffie toch! Het klinkt heel afgezaagd, maar het hoort er (voor veel nieuwe moeders) ook gewoon bij. Er wordt altijd gedaan alsof het allemaal één grote roze wolk is, maar ook dit soort gevoelens komen voorbij. En het is ook even wat zeg, je hebt zomaar ineens een kind! Ja, je bent wel 9 maanden zwanger, maar in die 9 maanden kan je je echt nog niet voorstellen hoe het gaat zijn. Je probeert je zo goed mogelijk voor te bereiden, maar nu weet je pas echt hoe het is. En het is definitief, je hele leven is veranderd, en die oude tijd komt nooit meer terug. Die eerste week komt niet meer terug. Maar weet je, de tweede week is ook geweldig. Je leert je meisje beter kennen, je raakt meer gewend aan de nieuwe situatie, alles gaat makkelijker. En de derde week en de vierde week en elke week erna is ook zo geweldig. Straks krijg je haar eerste lachje, dat ze voor het eerst omhoog komt als ze op haar buik ligt, later gaat ze tijgeren en daarna kruipen en lopen. Eerste woordjes, eerste grapjes, eerste schooldag etc etc. Er komen nog zoveel eerste keren om van te genieten, en elke fase heeft zulke leuke dingen!Het komt goed, echt waar
-
puppie
- Berichten: 93
- Lid geworden op: 10 aug 2009, 11:42
Re: Het Jeejtje-babytopic
Zóóóó herkenbaar!
Ik denk dat heel veel (versgebakken) mama's dit wel herkennen *verder geen wijze woorden heeft*
En het is dat ik een pokkenkind heb, anders was ik zeker al jullie kant op gecruised
Ik denk dat heel veel (versgebakken) mama's dit wel herkennen *verder geen wijze woorden heeft*
En het is dat ik een pokkenkind heb, anders was ik zeker al jullie kant op gecruised
-
juffie
- Site Admin
- Berichten: 317
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 13:48
- Locatie: Omgeving Tiel
-
chell
- Berichten: 159
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:21
Re: Het Jeejtje-babytopic
Als je dichterbij had gewoond had ik al lang op de stoep gestaan :-D *stuurt whatsappje*
-
juffie
- Site Admin
- Berichten: 317
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 13:48
- Locatie: Omgeving Tiel
Re: Het Jeejtje-babytopic
Hihi, thanx Marijke!
Ja, het is gewoon even overweldigend allemaal. De enorme hoeveelheid liefde voor je eigen kind inderdaad, maar ook de gigantische indruk die zo'n bevalling maakt! Jezus! Ik heb dus afgelopen week mijn verhaal geschreven, want ik was daar nog zó mee bezig, na het schrijven heb ik wel rust gekregen, het ramblede niet allemaal maar door en door in mijn hoofd. Ik had dat ik nog volop met de bevalling bezig was, en dag 1, dat een plekje geven, maar het was intussen alweer dag 5 of 6. Kortom, ik liep/loop achter de feiten aan met het verwerken van alle indrukken en emoties enzo.
Plus vermoeidheid, plus een fucked-op HB, plus nog een zooi dingen en bij juf wil het ff niet meer.
Maar ook weer die post daarstraks schrijven heeft geholpen. En mijn vader kwam nog even en zelfs hij was begripvol en snapte wat er aan de hand was en ik voelde me door hem erkend en gesteund. Dus, thanx. Het helpt.
Ja, het is gewoon even overweldigend allemaal. De enorme hoeveelheid liefde voor je eigen kind inderdaad, maar ook de gigantische indruk die zo'n bevalling maakt! Jezus! Ik heb dus afgelopen week mijn verhaal geschreven, want ik was daar nog zó mee bezig, na het schrijven heb ik wel rust gekregen, het ramblede niet allemaal maar door en door in mijn hoofd. Ik had dat ik nog volop met de bevalling bezig was, en dag 1, dat een plekje geven, maar het was intussen alweer dag 5 of 6. Kortom, ik liep/loop achter de feiten aan met het verwerken van alle indrukken en emoties enzo.
Plus vermoeidheid, plus een fucked-op HB, plus nog een zooi dingen en bij juf wil het ff niet meer.
Maar ook weer die post daarstraks schrijven heeft geholpen. En mijn vader kwam nog even en zelfs hij was begripvol en snapte wat er aan de hand was en ik voelde me door hem erkend en gesteund. Dus, thanx. Het helpt.
MILF
-
juffie
- Site Admin
- Berichten: 317
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 13:48
- Locatie: Omgeving Tiel
Re: Het Jeejtje-babytopic
Voor de liefhebbers... Het verhaal van mijn bevalling. Het is lang, maar recht uit mijn hart.
------------------
Eigenlijk begint mijn bevallingsverhaal al een paar dagen eerder, op 26 augustus. Ik ben dan 41 weken zwanger en word gestript door M., mijn verloskundige. Zij geeft aan dat mijn baarmoedermond nauwelijks verweekt is en ze kan er krap een vingertopje ontsluiting in voelen. Helaas, het ziet er niet naar uit dat ik op korte termijn ga bevallen. Sterker nog, ze denkt dat ik de 42 weken wel ga halen. 2 september dus, de uiterste datum waarop ons kindje op de natuurlijke manier geboren mag worden. Ergens had ik deze bui al wel zien hangen, maar ik heb steeds toch stiekem de hoop gehouden dat ik op de natuurlijke manier thuis zou gaan bevallen. De ervaring van M. overtuigt mij echter wel dat ik daar niet hard op moet rekenen. Ik spreek dan ook met haar af dat ik maandag 29 augustus, bij 41 + 3 weken zwangerschap, naar de gynaecoloog ga. Als hij er hetzelfde over denkt, overweeg ik sterk om me vóór vrijdag, bijv. dinsdag of woensdag te laten inleiden. Waarom doorlopen als dat toch geen zin heeft?
Ik baal wel enorm, mijn gedroomde thuisbevalling komt steeds verder van me af te staan. Ik heb het weekend nodig om eraan te wennen dat het weleens allemaal anders zou kunnen lopen dan dat ik vooraf had gehoopt. Ik kan me er aardig bij neerleggen, het zij zo. Zondag bel ik L. nog, met de vraag of zij me een handje kan helpen door te strippen. Ze wil dat ik eerst afwacht wat dr. W. zegt morgen, en als ik bij hem ben geweest, mag ik nog een keer bellen. We kunnen altijd ’s middags nog zien.
Maandagochtend gaan we zonder enige hoop of verwachting naar de gynaecoloog. Hij vraagt me of ik eerder ingeleid wil worden. Ik vertel dat dit helemaal afhangt van hoe de zaken ervoor staan. Als er nog steeds geen verbetering is, dan wil ik graag eerder, dinsdag of woensdag geholpen worden. Hij neemt ons mee naar een andere kamer en toucheert me daar. Zijn gezicht klaart op en hij zegt: ‘Dit gaat de goede kant op! 2 á 3 cm en een rijpe baarmoedermond!’ Ik krijg meteen weer hoop en energie en roep meteen: ‘Oh, maar dan wil ik het wel afwachten!’ Euforisch dat het misschien allemaal tóch nog thuis kan gaan gebeuren gaan we weer naar huis. Net voordat de vrouw van mijn vader ons ophaalt in het ziekenhuis, bel ik naar L.. We mogen ’s middags langskomen voor een poging tot strippen.
We eten snel wat en gaan dan weer naar de praktijk. L. tempert ons enthousiasme iets door te zeggen dat zij er maar een krappe 2 cm ontsluiting van kan maken. Maar ik heb een houding van ‘Who cares?’ Het zijn toch maar mooi 2 gratis centimeters die ik heb zonder dat ik er weeën of ander ongemak voor heb moeten doorstaan. Ze stript me flink en dat zorgt ervoor dat ik behoorlijk veel bloedverlies heb. Even lig ik nog helemaal in een deuk wanneer ze vraagt of ik een inlegkruisje bij me heb. Euh, nee, dat heb ik niet. Ze gaat even wat pakken, en komt terug met… kraamverband! Haha, het contrast inlegkruisje – kraamverband is behoorlijk! We hebben er flinke lol om.
Thuis aangekomen rommelen Jerry en ik wat door de dag, ik internet wat, we kletsen wat en zitten behoorlijk in de wachtstand. Ons hondje is de hele dag al ontzettend aanhankelijk. Hij ligt tegen me aan op de bank, op schoot, met zijn kop in mijn nek, etcetera. De rest van de maandag heb ik wel wat buikpijn, beetje menstruatieachtig, maar aan de andere kant, ik ben die dag 2 keer getoucheerd, geen wonder dus dat het allemaal wat pijnlijk aanvoelt. We gaan die avond tegen 12 uur naar bed en slapen vrij snel.
Rond half 4, maandag op dinsdagnacht, word ik wakker van flinke buikpijn. Het komt en gaat in golven. Ik slaap nog wat, maar op een gegeven moment worden de krampen te regelmatig. Ik ga plassen en twijfel wat over het al dan niet verliezen van vruchtwater. Ik denk dat mijn vliezen nog niet zijn gebroken, en als het dan al zo is, dan is het helder van kleur geweest. Ik besluit te gaan douchen. Voorweeën verdwijnen in bad of onder de douche en echte weeën zetten door. Althans, dat is wat ik overal gelezen heb.
Tijdens het douchen voel ik geregeld een kramp opkomen, een hoogtepunt bereiken en weer verdwijnen. Ik weet het zeker; dit zijn weeën. Het is begonnen! Vandaag worden we vader en moeder! Na het nog even te hebben aangevoeld, roep ik Jerry. Het is dan half 5. Hij is meteen wakker en bij me en ik vraag hem de weeën te timen. Hij heeft op zijn telefoon een app waarmee hij heel gemakkelijk de contracties kan timen. We hoeven alleen maar op start en stop te drukken en de app zorgt ervoor dat we een keurig overzicht krijgen van hoe lang een wee duurt en hoeveel tijd ertussen zit. Ik hang inmiddels op de grond tegen de muur en kan de weeën op die manier prima opvangen. Het is tot nu toe allemaal nog goed te doen. Ik verdraag alleen geen geluid tijdens een wee. Jerry mag niks zeggen en ook geen geluid maken. Zelfs het afdrogen van zijn lichaam maakt al teveel herrie. Het blijkt al snel dat de weeën om de 4 minuten komen en zo’n minuut aanhouden. Keurig regelmatig. Intussen stuur ik rond 6:00 uur aan de mensen die ik dat heb beloofd de smsbom. ‘Het is begonnen!’ Ik krijg meteen een hoop smsjes retour met sterkte en succes wensen.
Na 2 uur besluit Jerry te gaan bellen naar M., en om kwart over 7 belt hij ook naar J., de kraamhulp. Zij wacht verder af tot een 2e telefoontje, M. belooft Jerry op te staan, te douchen en te ontbijten en dan te komen. Met een uurtje zal ze er zijn. Ze vraagt mij ook nog aan de telefoon en terwijl ik haar aan de lijn heb, zucht ik nog een wee weg. Ze vindt dat ik die goed opvang. Jerry gaat ook nog even douchen en scheren, hij is klaar voor wat komen gaat.
Rond 8 uur is M. er inderdaad. Ik ben inmiddels onder de douche uit en lig op bed.
M. toucheert me en vertelt dat ik nog steeds 2 centimeter heb. Nu zou zij het een ruime 2 centimeter noemen, vaak vindt zij L. ook nog wat optimistisch met haar schatting. Ik voel me alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. M. ziet dit als voorwerk, weeën horen volgens haar helemaal niet aan te voelen als ‘goed te doen’ en ze verwacht dat dit vandaag niet gaat doorzetten. Sterker nog, ze verwacht dat het nog weleens helemaal zou kunnen stoppen, en pas vannacht weer gaat doorzetten. Ze spreekt geen volgend moment af dat ze weer komt, we moeten weer bellen als het gaat doorzetten, maar ze verwacht niet snel een telefoontje.
Ik huil mijn teleurstelling en frustratie uit. 4 uur weeën opvangen, althans, dat dacht ik, en dan blijkt dat er niks is gebeurd. En dat ons kindje dus nog steeds niet onderweg is! En ik wil het zo graag! De teleurstelling is gigantisch! Ik baal van mijn lichaam. We bellen J. weer af, ze leeft erg mee.
We proberen nog even wat te gaan slapen en pakken nog een paar uurtjes mee. Tegen de middag komen we uit bed en lezen wat iedereen heeft geschreven om ons op te beuren. Ik lees dat het voor kan komen dat er een valse start is, er worden diverse adviezen gegeven en ik begin langzaam maar zeker weer de moed te krijgen. Ik pep mentaal weer wat op. Ik wil er weer voor gaan. De rest van de dinsdag heb ik onregelmatig krampen/weeën en soms moet ik ze wegzuchten. Ik vang de weeën liggend op mijn zij, staand over het bed hangend, of op handen en knieën zittend op. Maar welke manier ook, ik wil Jerry’s hand vast hebben. Het geeft me zoveel steun en troost dat ik hem kan vastpakken. Het helpt, echt!
De ademtechniek die ik gebruik voor het opvangen van de weeën is tot nu toe vaak een soort van diep zuchten. Ik hoef nog niet echt te puffen, alleen als het erg heftig is.
We gaan vroeg naar bed, we liggen er om 9 uur in. De telefoon staat niet echt stil, het lijkt wel alsof mensen ruiken dat ik bezig ben. Zowel Jerry’s vader als de mijne bellen. We houden het kort, want we zijn behoorlijk moe. We vallen al snel in slaap, en om half 3 word ik wakker van een wee. Ik ga maar weer douchen, maar er is geen pijl op te trekken. De weeën voelen pijnlijker aan dan de weeën van dinsdagochtend, maar ze komen veel onregelmatiger. Zo om de 7, dan weer 10 minuten. Soms zit er 4 minuten tussen, maar dan weer een kwartier. We kunnen er niet veel mee. We kunnen nog niet bellen naar de verloskundige, want dat mag pas als de weeën om de 4/5 minuten komen. Ook voel ik me nog veel te ‘bij’ tussen de weeën door. Ik vertrouw er dan ook niet op dat dit wel iets aan het doen is, maar ja, de hoop blijft er wel natuurlijk. Ons hondje heeft al die tijd tussen ons in gelegen, hij wijkt geen moment van mijn zijde. Eigenlijk mag hij niet boven komen, maar nu heeft hij zelfs tussen ons in geslapen.
We dommelen wat tussen de weeën door, echt slapen kun je het niet noemen en Jerry gaat nog wat eten beneden. Hij maakt pasta carbonara en ik vind het verschrikkelijk stinken! Ook gaat hij nog een aflevering van doctor Who kijken. Ik ben op hem aan het wachten boven en vind het vervelend dat hij beneden is. Ik ga dan ook kijken waar hij blijft, ik voel me alleen.
Als de ochtend weer is aangebroken, belt Jerry nogmaals naar M.. Hij overlegt met haar, en ze is telefonisch nog steeds niet onder de indruk. Ze is druk met bevallingen en andere zaken en belooft in de tweede helft van de ochtend even langs te komen. Rond de middag is ze er. Ze toucheert me weer, en nu komt de uitslag zo mogelijk nóg harder aan dan gisteren. Ik schrijf het van me af: Mijn baarmoedermond is iets verder verstreken, nu 3/4 gerijpt, en ik had nu 2 á 3 cm ontsluiting. Kortom... alles niet helemaal voor niks maar voor heel weinig geweest. Ik kan niet meer. Alles doet me zeer, ben zó verschrikkelijk moe en waarom? Het zet gewoon niet door, er is nog geen sprake van een bevalling. Tot een uur geleden elke 7 minuten fiks pijnlijke weeën weggewerkt vanaf vannacht half 3. Nu op dit moment gebeurt er niks.
Eigenlijk is er nu gewoon gebeurd wat de verloskundige al dacht en voorspeld had. Als die stomme gynaecoloog afgelopen maandag niet zo enthousiast was geweest, dan had ik gevraagd om gisteren of vandaag te worden ingeleid. Dat heb ik nu niet gedaan, want hij was zo positief. Nu ben ik kapot, emotioneel aan de grond, labiel en ik kan alleen nog maar janken. Vanavond om 20:30 uur gaan we ons melden in het ziekenhuis, ik krijg dan waarschijnlijk een slaapmiddel (pethidine of een andere) zodat ik een nacht goed kan slapen en dan morgenochtend gaan ze me inleiden. Ik wil helemaal geen pethidine!!! Vandaag inleiden ging niet meer, qua tijd en het ziekenhuis zit vol qua inleidingen.
En het ergste van alles is ook nog eens dat omdat ik om te slapen ga, Jerry waarschijnlijk niet mag blijven. Ik wil niet naar het ziekenhuis, ik wil niet ingeleid worden, ik wil geen pethidine, en ik wil al helemaal niet alleen zijn vannacht!
Daarbij kan hij (wegens geen rijbewijs hebben) niet zomaar zelf even gauw komen, dan moet hij mijn vader uit bed halen enzo, en dat kan dan wel natuurlijk, maar ik wil gewoon dat hij bij mij blijft! Ik heb hem nodig! Hij is al die 2 dagen mijn rots geweest waar ik me aan vastklampte, ik wil dit niet zonder hem doen!!!
Nou ja, we gaan nu proberen weer wat te slapen, maar eerst even wat rustiger worden. Ben behoorlijk over de zeik...
Ik heb M. ook nog gevraagd of ze mijn vliezen wil breken om op die manier de bevalling op gang te brengen, maar ze zegt dat dit onder inleiden valt en dat dat in het ziekenhuis gebeurt. Helaas, het was te proberen.
We zijn blij dat we vroeg naar bed zijn gegaan, we hebben nog wel wat uurtjes slaap gehad, maar we besluiten dat wát er ook gebeurt, ik NIET alleen naar het ziekenhuis ga. Ik wil NIET alleen zijn. Iedereen leeft ontzettend met me mee, ik moet steeds janken als ik alle lieve berichtjes lees die iedereen me stuurt. Ik denk steeds aan de bevalling van tessie van Erwt1. Die moest ook alleen in het ziekenhuis blijven en was hartstikke waus van de pethidine en heeft daardoor haar eigen bevalling nauwelijks meegekregen. Dit is mijn grote angst en daardoor ben ik ook superalert dat Jerry MOET blijven.
Ik probeer rond half 2 nog even te gaan slapen, maar zodra ik ga liggen en ontspan, komen de weeën weer. Weeën die nergens toe leiden en die ik dus absoluut niet meer kan verdragen. De pijn is zinloos, dus ga ik me ertegen verzetten. Niet dat dat helpt, maar erin meegaan kan ik ook niet meer op dit moment. Intussen krijgen we diverse aanbiedingen van mensen die bij ons willen komen slapen om zo op die manier Jerry naar het ziekenhuis te kunnen brengen mocht dit nodig zijn. Hartstikke lief natuurlijk, maar we slaan dit af.
Ik krijg een sms van kitten. Ze wil langskomen. Ze denkt te kunnen helpen en als ik wil dat ze weggaat, ze zal weggaan. Ik ben sceptisch, ik heb van haar aanbod om doula te zijn geen gebruik gemaakt omdat ik er niet veel in zag, maar op dit moment is afleiding wel welkom. Jerry vindt het ook een prima plan en zo komt het dat ze even later smst dat ze opvang heeft geregeld voor de kinderen en eerder weggaat op haar werk. Ze zal er rond 3 uur zijn.
Na de zoveelste douche die ervoor zorgt dat de weeën weer afnemen, ga ik weer in bed hangen/liggen. Ik ben blij dat het even iets minder wordt, zo kan ik proberen wat te slapen. kitten arriveert en komt bij ons op de slaapkamer zitten. Jerry ligt naast me en zij zit naast het bed. Af en toe komt er een wee die ik prima kan opvangen. Ze stimuleren me beiden om wat te gaan slapen. Ik dut wat, doezel in een diepe droomtoestand. Ik ben me heel erg bewust van het feit dat kitten er is en naar me kijkt. Ik kan me in eerste instantie niet echt overgeven aan de slaap, en het diepste wat ik bereik is dus ook een soort diepe duttoestand.
Rond 5 uur word ik weer wakker en we overleggen met zijn drieën. Ik heb weer een beetje bijgetankt door de korte slaapjes en voel me prima in staat om nog een rommelnacht in te gaan totdat ik de volgende ochtend, donderdag, zal worden ingeleid. Ik wil eigenlijk koste wat kost niet naar het ziekenhuis om daar te slapen, blijf het liefste thuis in mijn eigen bed slapen en denk dat nu wel te kunnen. Wederom schrijf ik het van me af:
Zoals ik me NU voel, ga ik vannacht helemaal niet in het ziekenhuis slapen. Ik heb net weer wat kunnen bijtanken, de weeën zijn hartstikke onregelmatig (denk dat ze vreemden-vrees hebben, steeds als er iemand is, stoppen ze/nemen ze erg af. Zowel bij mijn tante die ff binnenkwam lopen, als bij de verloskundige, als nu bij Kitten) en ik heb me over de ergste teleurstelling heen kunnen zetten. Straks toen we dat afspraken met de verloskundige, zat ik er he-le-maal doorheen. Ik zag het echt niet meer zitten, was op, moe en leeg. Vandaar dat zij adviseerde om te gaan slapen in het ziekenhuis, al dan niet op medicatie/drugs zodat ik zeker weten wat zou bijtanken en goed uitgerust aan de bevalling kan beginnen, morgen.
Maar goed, ik ben natuurlijk al wel 2 nachten op, maar ik heb in die nachten wel nog wat uurtjes gepakt, gister zijn we extreem vroeg gaan slapen zodat half 3 vannacht niet zo heel vroeg was, dus ik red het nog wel. Ik zou, als ik het NU moest zeggen, ervoor kiezen om vanavond wel naar het ziekenhuis te gaan, een CTG te maken en als het met de baby allemaal nog goed is, mee terug naar huis te gaan, thuis te slapen en morgenochtend me te melden voor de inleiding.
Het is nog niet zover, wie weet verander ik nog van gedachten en het scheelt heeeeeel erg dat de weeën er nu nauwelijks zijn zodat ik het kan volhouden en er niet zo'n aanslag op mijn uithoudingsvermogen wordt gepleegd. Maar zo sta ik er nu in. Liever thuis niet zo goed slapen, maar wel in mijn vertrouwde omgeving met Jerry, als slapen in het ziekenhuis zonder hem. (Al ga ik daar sowieso niet mee akkoord.) Als het even kan, vermijd ik chemische troep...
Wie weet ga ik morgen nog een ruggenprik nodig hebben.
kitten eet bij ons mee, ik heb behoorlijke trek. Jerry en kitten gaan samen naar de snackbar om frietjes te halen en ze doen een paar kleine boodschapjes bij Albert Heijn. Als ze weer terugkomen, bunker ik een grote friet en wat snacks naar binnen. Ik heb al 2 dagen niet echt geweldig veel meer gegeten en het smaakt me prima.
Tijdens het eten belt E. (mijn aangetrouwde nichtje) me om te vertellen dat ze is bevallen van een zoon… Dat komt ook weer even hard aan. E. en ik hebben een deel van de zwangerschap samen opgetrokken, samen zwemmen en dergelijke, maar zij was 8 dagen na mij uitgerekend. En nu heeft zij haar kindje al en ik nog niet! Ze is in het ziekenhuis bevallen en omdat we vanavond toch naar het ziekenhuis moeten voor een CTG, spreek ik met haar af dat ik dan heel even bij haar binnenloop. Ik ben blij voor haar en H., maar vind het ook best moeilijk. Ik ben jaloers!
Als we de friet zo goed als op hebben, komen mijn weeën weer terug, en op een gegeven moment moet ik, op mijn knieën over de bank hangend, de weeën wegpuffen. kitten komt achter me staan en wrijft over mijn rug. Dit is fijn! Ook duwt ze soms wat met mijn heupen (dat is minder), en ze heeft een trucje met een sjaal. Tijdens een wee tilt ze die sjaal op die om mijn buik zit en zo ondersteunt ze mijn buik wat. Dit is ook prettig. Bij hele heftige weeën helpen Jerry en kitten me samen, de ene tilt, de ander wrijft.
Al snel is het tijd om richting ziekenhuis te vertrekken. Voor de zekerheid nemen we wel alles mee. De koffer en de MaxiCosi. In de auto moet ik nog 2 keer een wee opvangen. Ik grap nog: ‘Met weeën in de auto. Check!’ We komen in Tiel aan en langzaam lopen we naar de hoofdingang. Daar pakken we een rolstoel en we gaan naar afdeling A4. Net voor de klapdeur van de afdeling vraag ik even te wachten, ik vang weer een wee op, al hangend in de rolstoel. Er komen 2 dames van de afdeling af die mij zo zitten en ze knikken me bemoedigend toe en zeggen iets als: ‘Kom op meid, zet hem op! Succes!’ Ik lach even terug en denk bij mezelf: Mwah, gaat toch niks gebeuren nog. Is nog niet serieus…
We worden opgevangen door de dienstdoende verloskundige. Ze neemt ons mee naar de familiekamer waar we wat te drinken krijgen. Ze heeft van M. begrepen dat ik eigenlijk helemaal niet in het ziekenhuis wil zijn en dat ik er zeker niet zonder Jerry wil blijven. Ze neemt die zorg meteen weg door te zeggen dat hij wel mag blijven. Als dat is wat mij tegenhoudt, dan hoef ik het daarom niet te laten. We spreken ook mijn aversie tegen pethidine uit. Ik reageer sterk op opiaten, haal het verhaal van tessie nog een keer aan en wil eigenlijk de natuur zijn gang laten gaan. De verloskundige dringt verder niet aan, maar legt nog een keer de voor- en nadelen uit van een prik. Ze adviseert me wel om te blijven en een prik te nemen, ze ziet dat ik moe ben en ik moet nog gaan bevallen. Het is alleen erg druk momenteel op de afdeling, ze zijn bezig met wat mensen te ontslaan en als er ruimte is zal ze me aan een CTG leggen.
Jerry en ik gaan intussen even bij H. en E. op kraambezoek. Enigszins afgunstig feliciteer ik haar met de geboorte van hun zoon, vind het een mooi klein kindje, maar ben er niet echt met volle aandacht bij. Ik moet een keer bij haar in de kamer een wee opvangen en zit ook wat op hete kolen voor mijn eigen dingen die staan te gebeuren. We hebben tegen de verloskundige gezegd dat we in suite 6 op bezoek gingen, maar ik ben toch bang dat ze me vergeten ofzo. En kitten zit ook alleen en dat vind ik lullig. Ook wil ik E. niet te lang vermoeien, het is dag 1. Ze wenst me succes en we vertrekken weer naar de familiekamer.
Daar beginnen mijn weeën toch wat sterker door te zetten. Ik moet geregeld daar over de tafel hangend een wee opvangen. De stoelen zitten prima, maar ik merk dat ik het liefst staand, met mijn bovenlichaam op de tafel liggend, de wee opvang. kitten staat de hele tijd achter me om mijn rug te masseren als ik een wee krijg en Jerry’s hand is steeds in de mijne.
Na een poosje vraag ik aan Jerry of hij wil kijken of hij iemand ziet en of ze al iets weten, want dit duurt best lang. Om 22 uur komt de verloskundige me halen, ik mag naar suite 4. Ze legt me aan het CTG apparaat waar ik een half uur aan moet liggen. Ik heb een haat-liefde verhouding met dat ding. Beneden op de poli heb ik er ook al 2 keer aangezeten, toen ging het goed en makkelijk, omdat ik kon zitten. Maar in Sneek in het ziekenhuis en hier ook weer gaat het erg moeizaam. Liggend kan het apparaat de hartslag van de baby niet goed registreren. Hij of zij verstopt zich steeds en ik moet de doppler dan ook op de goede plek vasthouden. De weeën komen steeds wat harder doorgezet en ik krijg intussen ook wat rugweeën. Plat op mijn rug liggen en niet bewegen om de hartslag te laten registreren is dan ook vrijwel onmogelijk. Na 50 minuten ben ik het helemaal zat en vraag ik aan Jerry of hij wil kijken of hij iemand ziet die ons verder kan helpen en me van dat kloteding kan afhalen.
Hij komt terug, er komt zo snel mogelijk iemand kijken. Er gebeurt niks. We wachten verder. Na een uur en 10 minuten ben ik het zat en ga ik bellen. R., de nachtzuster, komt en ze vertelt dat de verloskundige nog bezig is. Die moet het CTG beoordelen. Nog even verder wachten… Na anderhalf uur ben ik het helemaal zat en ik word enorm agressief van het CTG. Ik kan de weeën niet meer opvangen en ga snauwen tegen vooral Jerry. Ik ben het helemaal zat, zit er doorheen en spring van dat kutbed af. Klaar ermee! Dan maar geen data. Al die tijd namelijk dat ik aan het CTG zat en ik kreeg een wee, was ik meer met dat lijntje op het scherm dan met wat ik zelf voelde bezig. Ik wilde namelijk wel dat het goed geregistreerd werd.
Ik ga staand de weeën opvangen, ze bekijken het maar! Een half uur is inmiddels anderhalf uur. De zuster komt weer en eindelijk mag ik van dat rotding af. Ze stelt voor dat ik even lekker ga douchen. Ik geef aan dat ik het jammer vind dat ik in een kleine suite zit, zonder bad. Ik had graag in bad gegaan. Er is nergens anders plaats, maar ze belooft te kijken wat ze kan doen als er wel ruimte komt. Misschien morgen…
Het is intussen half 12. Ik kleed me uit en ga in de douche op het krukje zitten. Ik geniet van het warme water. De verloskundige van de nacht, S., steekt haar hoofd om de hoek van de badkamerdeur om zich voor te stellen en zegt me dat ik mijn tijd mag nemen, als ik klaar ben dan toucheert ze me. Om half 1 ga ik onder de douche uit en bellen we de verloskundige. Ze komt vrij snel en ik vind het een aardige vrouw. Ze straalt rust uit. Ze toucheert me en ik blijk 4 cm te hebben. Een centimeter opgeschoten dus. Ik word bevestigd in mijn vermoeden dat er amper iets gebeurt. Ik ga dan nog altijd uit van een inleiding morgen. Ze praat nog even met me over de pethidine, ze zullen de prik klaar maken.
Wij maken ons ook klaar. Ik kruip in het bed, stoei nog wat met alle knoppen, Jerry maakt zijn slaapbank op en kitten gaat op een stoel bij mijn bed zitten. Ik ga er gewoon maar vanuit dat ze blijft, het is goed zo. Ik vraag het niet expliciet, zij zegt het niet expliciet, maar we weten allemaal gewoon dat het zo goed is en dat ze blijft. Ik vraag alleen nog even of ze echt niet naar de kinderen moet en spreek mijn zorg uit dat ze morgen moet werken. Ze wuift het weg. Het is geregeld en dat ziet ze morgen wel weer. Okee, dan zal het wel goed zijn.
Om kwart voor 1 krijg ik de pethidine en al snel voel ik de drug door mijn lijf gaan. Ik voel me waus en krijg een droge keel. Ik voel me erg slaperig en ook wel net of ik wat stoned en dronken tegelijk ben. Ik schrijf nog van me af zo rond kwart over 1:
Toch maar het shot pethidine geaccepteerd, zowel Jerry als kitten mogen blijven!
CTG was de hel! Ik kan platliggend op mijn rug de weeën niet opvangen. Wát een drama! Duurde ook zeker 1,5 uur voordat ze me losmaakten, het is/was keidruk hier op de afdeling. Op een gegeven moment had ik iets van screw it, ik ga nú de weeën opvangen zoals ik dat wil, en dat is niet platliggend op mijn rug. Ze hadden al zat data inmiddels. Ik krijg veel medewerking hier, fijn ziekenhuis so far om te bevallen.
Pethidine toch maar wel omdat het vanavond echt zwaar werd om de weeën op te vangen, en net met het toucheren had ik 4 cm. Dus wel weer een ruime cm erbij sinds vanochtend, maar met deze weeën ga ik het niet nog een nacht redden, wetende dat ik morgen nog moet gaan bevallen... (Begint in te werken, waussssssssssss)
Na de CTG een poos gedoucht, dat was lekker. Helaas liggen alle nog grotere suites met bad vol, maar ik geloof dat ze wel proberen me te verhuizen als er één vrijkomt.
Nu wachten totdat het shot echt gaat werken en dan een paar uur proberen te pitten.
Heb erg veel aan Jerry en kitten gehad met het opvangen van de weeën en gewoon de mental support.
En aan jullie omdat jullie met z'n allen zo ontzettend lief meeleven. Thanx!
Oh, btw, weet je hoe raar het nu is om te weten dat we straks, vandaag dus, 01-09-2011, ons kindje, onze Jeejtje in handen zullen hebben?
Echt gek dat dat nu zo vaststaat. Kan me er nog niks bij voorstellen…
Ik val al snel in slaap, maar echt rustig slapen is het niet. Steeds word ik wakker van de weeënpijn. De piek is net te sterk om doorheen te kunnen slapen. In het begin merk ik het nauwelijks, dan is het een paar seconden even pijnlijk, maar na verloop van tijd (geen idee hoe lang) wordt het écht pijnlijk. Ik lig op mijn zij de weeën dan weg te zuchten en ga hier ergens over op puffen. kitten is er steeds. Iedere keer als ik een wee krijg, hoor ik haar al opstaan en komt ze mijn rug wrijven. Soms roep ik ‘buik’ of ‘rug’ want de rugweeën en de buikweeën wisselen elkaar af. Ik weet niet welke ik erger vind, ze doen beiden behoorlijk zeer.
De weeën en de pijn worden erger en erger. Ik maak me zorgen. Ik kom hier om te slapen! Zo slaap ik nog niet en ik moet morgen nog worden ingeleid! Nu heb ik pethidine in mijn lichaam en de weeën komen er nog doorheen! Ik denk nog steeds dat er niks gebeurt in mijn lichaam en voel me dus behoorlijk wanhopig worden. De derde nacht geen slaap, maar morgen nog 6 cm ontsluiting wegwerken en persen! Ik bel naar de zuster. Ze komt langs, ziet het even aan maar vertelt dat ze niets voor me kan doen, ze kunnen niet iets extra geven. Ik heb al pethidine. Wat wel kan, is nog een keer gaan douchen. Ik vind het een goed idee en vertrek richting douche. kitten gaat met me mee en zit op het toilet. Ik vraag haar of ze de poten van de kruk van de douche 1 standje lager wil zetten, want eerder was het net te hoog voor me om lekker te zitten.
Ik neem alle mogelijke standjes aan in de douche. Zittend op het krukje met mijn rug tegen de muur, zittend en voorover hangend, steunend op de wastafel, op mijn knieën op de grond hangend over het krukje, het krukje aan de kant gezet en met mijn benen onder me getrokken hangend tegen de muur, etcetera. Heel af en toe doezel ik wat weg onder de douche, ik lijk zelf even te slapen. De cadans van het warme water dat op me valt brengt me in trance.
Dan ineens weet ik me geen raad meer. De pijn is steeds erger en zelfs onder de douche weet ik het niet meer op te vangen. Ik hang om kitten d’r hals en ze droogt me af. Ik trek mijn nachthemdshirt weer aan en ga richting het bed. Met Jerry en kitten voor en achter me probeer ik nog wat weeën op te vangen, maar ik ben zó wanhopig aan het worden! Ik denk nog altijd dat er niks gebeurt in mijn lijf, maar de pijn wordt zo langzaam maar zeker ondraaglijk. Ik begin serieus een ruggenprik te overwegen. Ik kán niet meer! Ik ben ka-pot! Ik bel om 4 uur naar de verpleegkundige. R. komt kijken en zegt dat er helaas echt niks bij kan. Ik krijg een wee en al grommend en kreunend vang ik die op. Ze gaat de verloskundige even halen, zegt ze. Ik grap nog dat ze zeker is geschrokken van me. S. komt mee en toucheert me. Nou ja, ik moet eerst vanuit mijn hondjes-houding op mijn rug draaien. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet! Ik wil niet op mijn rug! Ik heb 7 cm ontsluiting. Jerry vraagt of een ruggenprik een optie is. Ik weet zelf dat ik nog iets heb gezegd van: ‘Nee, dat is nu al te laat’.
Nog altijd heb ik niet door dat ik echt aan het bevallen ben en dat het nu aan het doorzetten is. 7 centimeter. Nog 3 te gaan! Nog 3 uur!!! Ik kán en wÃl niet meer. Het is op!!! S. is kalm en doortastend en zij en R. rommelen wat. Ze zegt dat ze het hoofdje al kan voelen. kitten fluistert in mijn oor dat ze een setje aan het klaarleggen is om de vliezen te breken. Ik wil dat niet!!! Ik weet dat het met gebroken vliezen nóg sneller gaat, dat de weeën nog heviger worden, en ik weet me nu al geen raad meer met het geweld dat door mijn lichaam raast. S. vertelt me dat ik wat warm vocht kan voelen. Ik zet me schrap, maar op zich doet het niet meer pijn dan het gewone toucheren. Het is akelig, maar draaglijk. Terwijl S. mijn vliezen breekt, doet ze ook meteen een elektrode CTG op het hoofdje van de baby. Ik voel hoe het warme vruchtwater langs mijn benen loopt en ik vraag of het helder is. Ze geven niet meteen antwoord en ik ga uit van meconiumhoudend vruchtwater, zeker gezien de termijn van de zwangerschap. Maar dan komt het verlossende antwoord: ‘Het is doorzichtig.’
Dat is een hele zorg minder voor mij. Toen de vliezen werden gebroken kreeg ik ook meteen een extra centimeter ontsluiting, 8 al. En meteen daarna kwam de mededeling ‘9’! Nog een klein randje en dan mag ik gaan persen. Ik moet nog even de weeën wegzuchten, ik weet namelijk dat ik niet mag persen met nog een centimeter te weinig. Het kan namelijk naar zijn en langer duren als dat randje dikker wordt door het persen. Ik draai me weer om en probeer op handen en knieën de persweeën weg te zuchten. Ik roep ‘persdrang!!!’ En klem mezelf aan het bed vast. R. zet de rugleuning van het bed rechtop en ik kruip zo goed en zo kwaad als het kan helemaal tegen de leuning aan. Bij elke perswee grijp ik het bed vast en zo, op handen en knieën begin ik aan het laatste stuk van de bevalling.
Ik zit met mijn kont omhoog en het interesseert me niks. Ik ben me daar op een vreemde manier van bewust. Ook ben ik me ervan bewust dat ik niet hoef te poepen, zoals ik overal had gelezen dat vrouwen dat wel moesten. (Ook volgens Jerry heb ik dat niet gedaan, het is dus niet dat ik het me gewoon niet herinner…) Wat ik ook heel vreemd vindt is dat ik tussen de persweeën door op een rare manier heel erg helder ben. De pijn is ineens een heel stuk minder. De persweeën doen wel zeer, maar tussendoor voel ik geen kramp meer. In mijn beleving is het heel erg schemerig in de kamer.
Na een poosje op mijn manier te hebben gehangen, wil S. graag dat ik me op mijn rug draai. Ik wil eigenlijk niet, maar werk wel mee. Volgens mij zeg ik tegen kitten nog van: ‘Toch nog op mijn rug!’ Ik heb angst om op mijn rug te gaan liggen, die deed eerder die avond zo’n pijn! En nog steeds is het niet echt prettig, maar het oergeweld waaraan ik word blootgesteld overheerst het gevoel in mijn rug.
Ik mag persen, R. staat bij mijn linkervoet, S. bij mijn rechter, kitten heeft mijn rechterhand vast en Jerry mijn linker. R. en S. zetten mijn voeten in hun zij. Ze zeggen niet tegen me dat ik volledige ontsluiting heb en dat ik mag meepersen. Hierdoor heb ik het idee dat ik nog moet wachten met voluit gaan, dat dat randje nog steeds staat.
Maar door hun aanmoedigingen en door het feit dat ik gewoon niet anders meer kán dan persen, ga ik door. Persen ervoer ik op dit punt vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt als wanneer je moet overgeven Je MOET eraan toegeven, of je wilt of niet. En het is makkelijker om mee te werken en voelt fijner om mee te persen, dus doe je dat. De eerste pers tijdens een perswee moest ik zoeken naar de richting. Die perste ik vooral richting mijn kont, want dat is een vertrouwde richting. De tweede pers ging helemaal over in kracht op mijn vagina. En de derde pers (als ik nog lucht, kracht en wee had) was een minder krachtige op mijn vagina.
Allevier moedigen ze me aan. Ik hoor Jerry geregeld ‘Kom op meisje! Kom op! Je doet het hartstikke goed!’ zeggen. En ik weet nog dat ik weleens dacht: ‘Hoe weet jij dat nou?’ Ik hoor S. aanwijzingen geven en gek genoeg kost het me geen moeite om die op te volgen. Ik kan zuchten als ze dat zegt, kin op de borst, nog een keer extra persen, ik luister en volg op. Wel heb ik mijn kaken keihard op elkaar geklemd, de dag erna heb ik gewoon spierpijn in mijn kaken! Ook ben ik schor, blijkbaar heb ik toch harder gekreund dan ik dacht.
Het hoofdje komt. Ik hoor de mensen om me heen allemaal roepen dat het eraan komt! S. vertelt me dat het hoofdje te voelen is. ‘Kom maar met je hand, voel maar!’ Maar ik schud nee, ik wil niet voelen. Niet omdat ik dat niet wil voelen of eng vindt, maar mijn handen zijn goed waar ze zijn. Ik heb Jerry en kitten vast en wil niet dat dat verandert. Ik heb dat nodig. Dit is goed zo. In een flits schiet er door me heen dat ik dat hoofdje later nog wel voel… Ik weet ook dat het meest vervelende stuk van de bevalling eraan komt, het staan van het hoofdje… Het doet zeer. Even doet het gruwelijk zeer. Ik ben dan ook bang dat ik naar boven toe uitscheur, het voelt even zó ontzettend schrijnend aan allemaal. Ik gil, kreun en maak geluid zoals ik nog niet eerder heb gedaan. Ik moet zuchten en dat probeer ik te doen. Ik voel van alles in me gebeuren en met een gil van mij glibbert onze baby uit mijn vagina. Ik lig met mijn ogen dicht. ‘Een meisje!’ hoor ik R. roepen. Het is donderdag 1 september, 5:25 uur.
‘Een meisje!’ hoor ik naast me. Ik kijk Jerry aan en zie mijn Lief vader worden. Euforisch kijkt hij naar me en zoent me. De big smile op zijn gezicht is aanstekelijk. Intussen krijg ik een vochtig pakketje op mijn borst gelegd. Jerry let erop dat mijn shirt helemaal omhoog geschoven wordt, ik wil onze dochter op mijn blote borst. Een meisje… Onze Jeejtje heeft het levenslicht gezien. Toen ze werd geboren hoorde ik een kreet, maar daarna bleef ze stil. ‘Waarom huilt ze niet?’ vraag ik. Jerry stelt me gerust, ze heeft gehuild, toch? Even later zet Jeejtje een keel op. Het enige wat ik denk is: ‘Ik had al die tijd gelijk! Zie je wel, een meisje!’
Ik lig nog steeds half daas achterover op bed, ogen dicht. Ik krijg een prik in mijn been. Ik weet dat die bedoeld is om de baarmoeder te laten samenknijpen zodat de placenta geboren kan worden. We wachten daarop. Ik krijg dat allemaal mee, want ik ben op een vreemde manier helder. Na 11 minuten wordt dan ook de placenta geboren. Het voelt raar glibberig en vooral erg groot aan. Ik zie hem niet, maar merk wel dat S. en R. onder de indruk zijn. Hij is écht groot, hij weegt 830 gram. (Normaal is dat ongeveer 500). Ook zit er veel bloed in.
De navelstreng wordt afgekneld en Jerry knipt rustig en beheerst de navelstreng door. Ik geniet van zijn gezicht, van zijn concentratie waarmee hij dit doet. Zijn eerste handeling als vader is een feit.
Ik ben nu vooral bezig met de schade. Heb ik die? En zo ja, hoe erg en waar? Ik vraag dit aan S., maar ze is even met iets anders bezig. Ik blijk flink bloed te verliezen. Al met al stroomt er zo’n 1,5 liter weg. Ik merk hier allemaal niet zoveel van, behalve dan dat S. een keer flink op mijn buik drukt. Dat doet pijn! Ik voel me niet lekker, mijn hoofd gaat suizen en ik voel me wat afwezig worden. Ik wil dat niet! Ik wil me goed voelen! Ik verzet me. Op de een of andere manier lukt het me, en als er dan een infuus wordt ingebracht en daaraan een medicijn wordt gekoppeld, voel ik me al snel beter. Jeejtje is bij Jerry neergelegt, hij heeft zijn shirt uitgedaan zodat ze ook bij hem op zijn blote borst ligt.
Nogmaals vraag ik de stand van zaken met betrekking tot de schade. Ik vrees nog steeds voor de bovenkant. Maar S. stelt me gerust, alleen een klein schaafwondje in beide binnenste schaamlippen. Niet ernstig, alleen staat het te ver open om niet te hechten, daar krijg ik last van. (Later blijkt uit het verslag dat ik flinke scheuren heb. Leugentje om bestwil dus…) Dus dat moet even. Ik knik, maar zie met angst en beven de naalden om te verdoven tegemoet. Lekker is anders en ook tijdens het hechten doet het af en toe gemeen zeer. Iedereen is trouwens verbaasd dat mijn perineum niet is ingescheurd, Jeejtje heeft een hoofdomtrek van 37 centimeter en een geboortegewicht van 4300 gram bij een lengte van ongeveer 53,5 cm. Het is echt een wonder dat dat er schadevrij door is gegaan.
Terwijl S. met me bezig is, voel ik mijn rug. Ik ben het zat om op mijn rug te liggen, het doet pijn en ik wil er vanaf. Ik kijk naar links, naar mijn Lief en dochter en hoor hoe Jerry papa is geworden. Hij kletst tegen zijn dochter, knuffelt haar en zijn ogen stralen pure trots uit. Als het hechten klaar is, wordt Jeejtje aan mijn borst gelegd. Zij weet meteen wat ze moet doen en mijn lichaam doet wat er van gevraagd wordt. En zo is de eerste keer aanleggen meteen een succes, de borstvoeding verloopt bijzonder voorspoedig. kitten weet niet wat ze ziet en noemt ons ‘natuurtalentjes’.
Ik pak mijn telefoon en ga mijn vader bellen om te vertellen dat hij opa is geworden. Om half 7 bel ik hem uit bed. Geeft niks.
Intussen probeert Jerry ook zijn ouders op de hoogte te brengen. Met mijn vader spreek ik af dat hij en Zijn vrouw rond 8 uur in het ziekenhuis kunnen zijn, want ik moet nog gewassen worden en er moeten nog wat dingetjes gebeuren. Ik mag niet douchen na het vele bloedverlies.
R. neemt afscheid terwijl ik aan de telefoon ben. Haar dienst zit erop, en ook S. komt langs terwijl ik bel. Achteraf vind ik dit wel jammer; ik had meer aandacht willen hebben voor hen en minder voor de buitenwereld. Maar ja, ik wilde zo graag wereldkundig maken dat ons meisje er was. Na mijn vader bel ik een heel goede vriendin en ik gooi de smsbom eruit. Ook post ik in het babytopic dat onze dochter is geboren.
Vanaf dat moment geeft mijn telefoon één lange riedel aan geluid van smsjes, whatsappjes en mailtjes die binnenkomen. Ook het babytopic is niet bij te lezen, zo hard dat het gaat met de felicitaties.
Ik voel me redelijk en de dagzuster, I., komt samen met een collega langs om me te wassen, want het bloed zit overal. Ze zetten het bed iets meer rechtop en gaan aan de slag. Ik help mee met het droogmaken van mijn buik en dan gebeurt het weer. Ik word niet lekker. Ik word misselijk. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik roep weer dat ik misselijk word. I. vraagt aan kitten of ze op dat bepaalde knopje wil drukken. Ineens lijkt het wel alsof er mensen uit het plafond komen vallen, de kamer is ineens vol met witte jassen. Ook dr. W., die met zijn jas nog aan op de gang liep, staat ineens naast me. Ik lig naakt op bed en het bed wordt platgelegd. I. houdt een spuugbakje naast me, maar voordat ik het weet, geef ik over. Niet veel (want mijn maag was leeg) maar genoeg om haar te doen wegspringen. Ik bied mijn excuses aan, vind het vervelend voor haar. Ook wil ik erg graag helder blijven, ik wil niet zo beroerd zijn! Ik verzet me weer. Steeds vragen ze aan me of ik er nog ben. En ik kreun dan iets van ‘Jahaa…’ Ergens vind ik het maar gezeur en denk ik dat ik met rust gelaten wil worden. Ik zweef zo lekker…
Jerry heeft Jeejtje en hij loopt achter het hoofdeinde van het bed langs en gaat rechts achter mijn hoofd zitten met haar. Hij roept me een paar keer en wijst me op onze dochter. Hij blijft erg kalm terwijl de dokter, verpleegkundigen en de verloskundige weer op mijn buik staan te duwen. Het doet pijn en er komt een flink stolsel mee. Ook staat er iemand met geweld een infuuszak leeg te knijpen in de slang.
Jerry blijft me bij de les houden. Hij wil mijn focus hebben. Later zegt hij hierover: ‘Het ging mis. Je werd zo wit als je lakens en ik wilde dat je wist waar je het voor deed, mocht je moeten gaan vechten…’
Ik hoor het woord ‘spoedOK’ vallen. Net op dat moment stopt het bloeden weer en hoef ik niet weg. Ik denk ineens aan mijn vader, die is onderweg. Ik vraag aan kitten om hem op te vangen, zeker gezien het feit dat mijn moeder aan een bloeding stierf, wil ik niet dat hij me zo ziet. Zelf begin ik ook te beseffen wat er gebeurde, de geur van bloed en mijn inwitte huid zorgen ervoor dat ik bang word. Ik denk terug aan haar overlijden, de associaties zijn er en de beelden staan me voor ogen.
Even later verschonen ze mijn bed nogmaals en weer word ik gewassen. Het gaat nu wat beter met me. Mijn vader en zijn vrouw bewonderen onze prachtige dochter. Door het vele bloedverlies, totaal wordt het op ruim 2 liter geschat, mag ik die dag, donderdag, zeker niet naar huis. Ik moet bedrust houden, mag niet lopen en krijg een katheter om een volle blaas te voorkomen. Dat is dan weer slecht voor de baarmoeder. Ik vind het niet erg, ik weet wat er is gebeurd en vind het prima om te blijven. Het ziekenhuis is me alles mee gevallen en Jerry mag bij me blijven, en dan is het goed.
Donderdags komen er nog wat goede vrienden op bezoek en na een onrustige en onwennige eerste nacht, mag ik vrijdag proberen te douchen. Donderdagavond is de katheter alweer verwijderd en mag ik voorzichtig gaan plassen, mits er iemand meeloopt. Vrijdag wordt er bij mij bloed geprikt en het blijkt dat ik een HB gehalte van 4,6 heb. Dat is behoorlijk laag en men is verbaasd hoe ik me voel en wat ik kan. Ik schijn boven verwachting te functioneren. Ik mag naar huis, mits ik me rustig houd, in bed blijf en probeer mijn ijzergehalte hoger te krijgen door voeding. Ik beloof dit allemaal braaf, en met hulp van Jerry en J., onze kraamhulp, lukt dit vooralsnog prima.
Ik voel me redelijk, kan steeds langer uit bed, kan nu al weer de trap op- en aflopen zonder helemaal buiten adem te zijn, mijn kleur wordt steeds ietsjes beter en ik voel me steeds minder snel dizzy. Ik geniet van ons geweldig mooie meisje. Ben trots, blij en gelukkig. Vind het ook geweldig om Jerry als papa te zien. Iedere dag leren we bij, leren we onze Jeejtje beter kennen en leren we beter inschatten wat we op welk moment moeten doen.
Geen thuisbevalling, wel pijnbestrijding (nou ja…), geen inleiding, wel een natuurlijke bevalling, en toch nog een doula, al zie ik dat niet zo. Het was gewoon kitten die erbij was. Een heel goede vriendin, een vertrouwd gezicht voor zowel Jerry als mij waarbij ik me op mijn gemak voelde. En het was goed zo. Het was goed zoals het ging. Achteraf ben ik blij dat ik in het ziekenhuis was, zeker gezien de afloop van de bevalling. Dit had thuis een heel stuk slechter kunnen aflopen. Ook is ‘Het Ziekenhuis’ me als instelling ontzettend meegevallen. De manier waarop het in Tiel is geregeld is uitstekend. Nogmaals, gelukkig is het gegaan zoals het is gegaan, wellicht was het voorzienigheid. Het zij zo, op naar de rest van ons leven! Nu als gezinnetje van 3 personen. Mijn geluk past me af en toe niet meer. Een relatie met de man van mijn leven en ik ben de moeder van een prachtige gezonde dochter. Ik weet niet bij wie ik daarvoor moet zijn, maar tegen diegene zou ik uit de grond van mijn hart een welgemeend: ‘Dank je wel!’ willen zeggen.
juffie, 6 september 2011
------------------
Eigenlijk begint mijn bevallingsverhaal al een paar dagen eerder, op 26 augustus. Ik ben dan 41 weken zwanger en word gestript door M., mijn verloskundige. Zij geeft aan dat mijn baarmoedermond nauwelijks verweekt is en ze kan er krap een vingertopje ontsluiting in voelen. Helaas, het ziet er niet naar uit dat ik op korte termijn ga bevallen. Sterker nog, ze denkt dat ik de 42 weken wel ga halen. 2 september dus, de uiterste datum waarop ons kindje op de natuurlijke manier geboren mag worden. Ergens had ik deze bui al wel zien hangen, maar ik heb steeds toch stiekem de hoop gehouden dat ik op de natuurlijke manier thuis zou gaan bevallen. De ervaring van M. overtuigt mij echter wel dat ik daar niet hard op moet rekenen. Ik spreek dan ook met haar af dat ik maandag 29 augustus, bij 41 + 3 weken zwangerschap, naar de gynaecoloog ga. Als hij er hetzelfde over denkt, overweeg ik sterk om me vóór vrijdag, bijv. dinsdag of woensdag te laten inleiden. Waarom doorlopen als dat toch geen zin heeft?
Ik baal wel enorm, mijn gedroomde thuisbevalling komt steeds verder van me af te staan. Ik heb het weekend nodig om eraan te wennen dat het weleens allemaal anders zou kunnen lopen dan dat ik vooraf had gehoopt. Ik kan me er aardig bij neerleggen, het zij zo. Zondag bel ik L. nog, met de vraag of zij me een handje kan helpen door te strippen. Ze wil dat ik eerst afwacht wat dr. W. zegt morgen, en als ik bij hem ben geweest, mag ik nog een keer bellen. We kunnen altijd ’s middags nog zien.
Maandagochtend gaan we zonder enige hoop of verwachting naar de gynaecoloog. Hij vraagt me of ik eerder ingeleid wil worden. Ik vertel dat dit helemaal afhangt van hoe de zaken ervoor staan. Als er nog steeds geen verbetering is, dan wil ik graag eerder, dinsdag of woensdag geholpen worden. Hij neemt ons mee naar een andere kamer en toucheert me daar. Zijn gezicht klaart op en hij zegt: ‘Dit gaat de goede kant op! 2 á 3 cm en een rijpe baarmoedermond!’ Ik krijg meteen weer hoop en energie en roep meteen: ‘Oh, maar dan wil ik het wel afwachten!’ Euforisch dat het misschien allemaal tóch nog thuis kan gaan gebeuren gaan we weer naar huis. Net voordat de vrouw van mijn vader ons ophaalt in het ziekenhuis, bel ik naar L.. We mogen ’s middags langskomen voor een poging tot strippen.
We eten snel wat en gaan dan weer naar de praktijk. L. tempert ons enthousiasme iets door te zeggen dat zij er maar een krappe 2 cm ontsluiting van kan maken. Maar ik heb een houding van ‘Who cares?’ Het zijn toch maar mooi 2 gratis centimeters die ik heb zonder dat ik er weeën of ander ongemak voor heb moeten doorstaan. Ze stript me flink en dat zorgt ervoor dat ik behoorlijk veel bloedverlies heb. Even lig ik nog helemaal in een deuk wanneer ze vraagt of ik een inlegkruisje bij me heb. Euh, nee, dat heb ik niet. Ze gaat even wat pakken, en komt terug met… kraamverband! Haha, het contrast inlegkruisje – kraamverband is behoorlijk! We hebben er flinke lol om.
Thuis aangekomen rommelen Jerry en ik wat door de dag, ik internet wat, we kletsen wat en zitten behoorlijk in de wachtstand. Ons hondje is de hele dag al ontzettend aanhankelijk. Hij ligt tegen me aan op de bank, op schoot, met zijn kop in mijn nek, etcetera. De rest van de maandag heb ik wel wat buikpijn, beetje menstruatieachtig, maar aan de andere kant, ik ben die dag 2 keer getoucheerd, geen wonder dus dat het allemaal wat pijnlijk aanvoelt. We gaan die avond tegen 12 uur naar bed en slapen vrij snel.
Rond half 4, maandag op dinsdagnacht, word ik wakker van flinke buikpijn. Het komt en gaat in golven. Ik slaap nog wat, maar op een gegeven moment worden de krampen te regelmatig. Ik ga plassen en twijfel wat over het al dan niet verliezen van vruchtwater. Ik denk dat mijn vliezen nog niet zijn gebroken, en als het dan al zo is, dan is het helder van kleur geweest. Ik besluit te gaan douchen. Voorweeën verdwijnen in bad of onder de douche en echte weeën zetten door. Althans, dat is wat ik overal gelezen heb.
Tijdens het douchen voel ik geregeld een kramp opkomen, een hoogtepunt bereiken en weer verdwijnen. Ik weet het zeker; dit zijn weeën. Het is begonnen! Vandaag worden we vader en moeder! Na het nog even te hebben aangevoeld, roep ik Jerry. Het is dan half 5. Hij is meteen wakker en bij me en ik vraag hem de weeën te timen. Hij heeft op zijn telefoon een app waarmee hij heel gemakkelijk de contracties kan timen. We hoeven alleen maar op start en stop te drukken en de app zorgt ervoor dat we een keurig overzicht krijgen van hoe lang een wee duurt en hoeveel tijd ertussen zit. Ik hang inmiddels op de grond tegen de muur en kan de weeën op die manier prima opvangen. Het is tot nu toe allemaal nog goed te doen. Ik verdraag alleen geen geluid tijdens een wee. Jerry mag niks zeggen en ook geen geluid maken. Zelfs het afdrogen van zijn lichaam maakt al teveel herrie. Het blijkt al snel dat de weeën om de 4 minuten komen en zo’n minuut aanhouden. Keurig regelmatig. Intussen stuur ik rond 6:00 uur aan de mensen die ik dat heb beloofd de smsbom. ‘Het is begonnen!’ Ik krijg meteen een hoop smsjes retour met sterkte en succes wensen.
Na 2 uur besluit Jerry te gaan bellen naar M., en om kwart over 7 belt hij ook naar J., de kraamhulp. Zij wacht verder af tot een 2e telefoontje, M. belooft Jerry op te staan, te douchen en te ontbijten en dan te komen. Met een uurtje zal ze er zijn. Ze vraagt mij ook nog aan de telefoon en terwijl ik haar aan de lijn heb, zucht ik nog een wee weg. Ze vindt dat ik die goed opvang. Jerry gaat ook nog even douchen en scheren, hij is klaar voor wat komen gaat.
Rond 8 uur is M. er inderdaad. Ik ben inmiddels onder de douche uit en lig op bed.
M. toucheert me en vertelt dat ik nog steeds 2 centimeter heb. Nu zou zij het een ruime 2 centimeter noemen, vaak vindt zij L. ook nog wat optimistisch met haar schatting. Ik voel me alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. M. ziet dit als voorwerk, weeën horen volgens haar helemaal niet aan te voelen als ‘goed te doen’ en ze verwacht dat dit vandaag niet gaat doorzetten. Sterker nog, ze verwacht dat het nog weleens helemaal zou kunnen stoppen, en pas vannacht weer gaat doorzetten. Ze spreekt geen volgend moment af dat ze weer komt, we moeten weer bellen als het gaat doorzetten, maar ze verwacht niet snel een telefoontje.
Ik huil mijn teleurstelling en frustratie uit. 4 uur weeën opvangen, althans, dat dacht ik, en dan blijkt dat er niks is gebeurd. En dat ons kindje dus nog steeds niet onderweg is! En ik wil het zo graag! De teleurstelling is gigantisch! Ik baal van mijn lichaam. We bellen J. weer af, ze leeft erg mee.
We proberen nog even wat te gaan slapen en pakken nog een paar uurtjes mee. Tegen de middag komen we uit bed en lezen wat iedereen heeft geschreven om ons op te beuren. Ik lees dat het voor kan komen dat er een valse start is, er worden diverse adviezen gegeven en ik begin langzaam maar zeker weer de moed te krijgen. Ik pep mentaal weer wat op. Ik wil er weer voor gaan. De rest van de dinsdag heb ik onregelmatig krampen/weeën en soms moet ik ze wegzuchten. Ik vang de weeën liggend op mijn zij, staand over het bed hangend, of op handen en knieën zittend op. Maar welke manier ook, ik wil Jerry’s hand vast hebben. Het geeft me zoveel steun en troost dat ik hem kan vastpakken. Het helpt, echt!
De ademtechniek die ik gebruik voor het opvangen van de weeën is tot nu toe vaak een soort van diep zuchten. Ik hoef nog niet echt te puffen, alleen als het erg heftig is.
We gaan vroeg naar bed, we liggen er om 9 uur in. De telefoon staat niet echt stil, het lijkt wel alsof mensen ruiken dat ik bezig ben. Zowel Jerry’s vader als de mijne bellen. We houden het kort, want we zijn behoorlijk moe. We vallen al snel in slaap, en om half 3 word ik wakker van een wee. Ik ga maar weer douchen, maar er is geen pijl op te trekken. De weeën voelen pijnlijker aan dan de weeën van dinsdagochtend, maar ze komen veel onregelmatiger. Zo om de 7, dan weer 10 minuten. Soms zit er 4 minuten tussen, maar dan weer een kwartier. We kunnen er niet veel mee. We kunnen nog niet bellen naar de verloskundige, want dat mag pas als de weeën om de 4/5 minuten komen. Ook voel ik me nog veel te ‘bij’ tussen de weeën door. Ik vertrouw er dan ook niet op dat dit wel iets aan het doen is, maar ja, de hoop blijft er wel natuurlijk. Ons hondje heeft al die tijd tussen ons in gelegen, hij wijkt geen moment van mijn zijde. Eigenlijk mag hij niet boven komen, maar nu heeft hij zelfs tussen ons in geslapen.
We dommelen wat tussen de weeën door, echt slapen kun je het niet noemen en Jerry gaat nog wat eten beneden. Hij maakt pasta carbonara en ik vind het verschrikkelijk stinken! Ook gaat hij nog een aflevering van doctor Who kijken. Ik ben op hem aan het wachten boven en vind het vervelend dat hij beneden is. Ik ga dan ook kijken waar hij blijft, ik voel me alleen.
Als de ochtend weer is aangebroken, belt Jerry nogmaals naar M.. Hij overlegt met haar, en ze is telefonisch nog steeds niet onder de indruk. Ze is druk met bevallingen en andere zaken en belooft in de tweede helft van de ochtend even langs te komen. Rond de middag is ze er. Ze toucheert me weer, en nu komt de uitslag zo mogelijk nóg harder aan dan gisteren. Ik schrijf het van me af: Mijn baarmoedermond is iets verder verstreken, nu 3/4 gerijpt, en ik had nu 2 á 3 cm ontsluiting. Kortom... alles niet helemaal voor niks maar voor heel weinig geweest. Ik kan niet meer. Alles doet me zeer, ben zó verschrikkelijk moe en waarom? Het zet gewoon niet door, er is nog geen sprake van een bevalling. Tot een uur geleden elke 7 minuten fiks pijnlijke weeën weggewerkt vanaf vannacht half 3. Nu op dit moment gebeurt er niks.
Eigenlijk is er nu gewoon gebeurd wat de verloskundige al dacht en voorspeld had. Als die stomme gynaecoloog afgelopen maandag niet zo enthousiast was geweest, dan had ik gevraagd om gisteren of vandaag te worden ingeleid. Dat heb ik nu niet gedaan, want hij was zo positief. Nu ben ik kapot, emotioneel aan de grond, labiel en ik kan alleen nog maar janken. Vanavond om 20:30 uur gaan we ons melden in het ziekenhuis, ik krijg dan waarschijnlijk een slaapmiddel (pethidine of een andere) zodat ik een nacht goed kan slapen en dan morgenochtend gaan ze me inleiden. Ik wil helemaal geen pethidine!!! Vandaag inleiden ging niet meer, qua tijd en het ziekenhuis zit vol qua inleidingen.
En het ergste van alles is ook nog eens dat omdat ik om te slapen ga, Jerry waarschijnlijk niet mag blijven. Ik wil niet naar het ziekenhuis, ik wil niet ingeleid worden, ik wil geen pethidine, en ik wil al helemaal niet alleen zijn vannacht!
Daarbij kan hij (wegens geen rijbewijs hebben) niet zomaar zelf even gauw komen, dan moet hij mijn vader uit bed halen enzo, en dat kan dan wel natuurlijk, maar ik wil gewoon dat hij bij mij blijft! Ik heb hem nodig! Hij is al die 2 dagen mijn rots geweest waar ik me aan vastklampte, ik wil dit niet zonder hem doen!!!
Nou ja, we gaan nu proberen weer wat te slapen, maar eerst even wat rustiger worden. Ben behoorlijk over de zeik...
Ik heb M. ook nog gevraagd of ze mijn vliezen wil breken om op die manier de bevalling op gang te brengen, maar ze zegt dat dit onder inleiden valt en dat dat in het ziekenhuis gebeurt. Helaas, het was te proberen.
We zijn blij dat we vroeg naar bed zijn gegaan, we hebben nog wel wat uurtjes slaap gehad, maar we besluiten dat wát er ook gebeurt, ik NIET alleen naar het ziekenhuis ga. Ik wil NIET alleen zijn. Iedereen leeft ontzettend met me mee, ik moet steeds janken als ik alle lieve berichtjes lees die iedereen me stuurt. Ik denk steeds aan de bevalling van tessie van Erwt1. Die moest ook alleen in het ziekenhuis blijven en was hartstikke waus van de pethidine en heeft daardoor haar eigen bevalling nauwelijks meegekregen. Dit is mijn grote angst en daardoor ben ik ook superalert dat Jerry MOET blijven.
Ik probeer rond half 2 nog even te gaan slapen, maar zodra ik ga liggen en ontspan, komen de weeën weer. Weeën die nergens toe leiden en die ik dus absoluut niet meer kan verdragen. De pijn is zinloos, dus ga ik me ertegen verzetten. Niet dat dat helpt, maar erin meegaan kan ik ook niet meer op dit moment. Intussen krijgen we diverse aanbiedingen van mensen die bij ons willen komen slapen om zo op die manier Jerry naar het ziekenhuis te kunnen brengen mocht dit nodig zijn. Hartstikke lief natuurlijk, maar we slaan dit af.
Ik krijg een sms van kitten. Ze wil langskomen. Ze denkt te kunnen helpen en als ik wil dat ze weggaat, ze zal weggaan. Ik ben sceptisch, ik heb van haar aanbod om doula te zijn geen gebruik gemaakt omdat ik er niet veel in zag, maar op dit moment is afleiding wel welkom. Jerry vindt het ook een prima plan en zo komt het dat ze even later smst dat ze opvang heeft geregeld voor de kinderen en eerder weggaat op haar werk. Ze zal er rond 3 uur zijn.
Na de zoveelste douche die ervoor zorgt dat de weeën weer afnemen, ga ik weer in bed hangen/liggen. Ik ben blij dat het even iets minder wordt, zo kan ik proberen wat te slapen. kitten arriveert en komt bij ons op de slaapkamer zitten. Jerry ligt naast me en zij zit naast het bed. Af en toe komt er een wee die ik prima kan opvangen. Ze stimuleren me beiden om wat te gaan slapen. Ik dut wat, doezel in een diepe droomtoestand. Ik ben me heel erg bewust van het feit dat kitten er is en naar me kijkt. Ik kan me in eerste instantie niet echt overgeven aan de slaap, en het diepste wat ik bereik is dus ook een soort diepe duttoestand.
Rond 5 uur word ik weer wakker en we overleggen met zijn drieën. Ik heb weer een beetje bijgetankt door de korte slaapjes en voel me prima in staat om nog een rommelnacht in te gaan totdat ik de volgende ochtend, donderdag, zal worden ingeleid. Ik wil eigenlijk koste wat kost niet naar het ziekenhuis om daar te slapen, blijf het liefste thuis in mijn eigen bed slapen en denk dat nu wel te kunnen. Wederom schrijf ik het van me af:
Zoals ik me NU voel, ga ik vannacht helemaal niet in het ziekenhuis slapen. Ik heb net weer wat kunnen bijtanken, de weeën zijn hartstikke onregelmatig (denk dat ze vreemden-vrees hebben, steeds als er iemand is, stoppen ze/nemen ze erg af. Zowel bij mijn tante die ff binnenkwam lopen, als bij de verloskundige, als nu bij Kitten) en ik heb me over de ergste teleurstelling heen kunnen zetten. Straks toen we dat afspraken met de verloskundige, zat ik er he-le-maal doorheen. Ik zag het echt niet meer zitten, was op, moe en leeg. Vandaar dat zij adviseerde om te gaan slapen in het ziekenhuis, al dan niet op medicatie/drugs zodat ik zeker weten wat zou bijtanken en goed uitgerust aan de bevalling kan beginnen, morgen.
Maar goed, ik ben natuurlijk al wel 2 nachten op, maar ik heb in die nachten wel nog wat uurtjes gepakt, gister zijn we extreem vroeg gaan slapen zodat half 3 vannacht niet zo heel vroeg was, dus ik red het nog wel. Ik zou, als ik het NU moest zeggen, ervoor kiezen om vanavond wel naar het ziekenhuis te gaan, een CTG te maken en als het met de baby allemaal nog goed is, mee terug naar huis te gaan, thuis te slapen en morgenochtend me te melden voor de inleiding.
Het is nog niet zover, wie weet verander ik nog van gedachten en het scheelt heeeeeel erg dat de weeën er nu nauwelijks zijn zodat ik het kan volhouden en er niet zo'n aanslag op mijn uithoudingsvermogen wordt gepleegd. Maar zo sta ik er nu in. Liever thuis niet zo goed slapen, maar wel in mijn vertrouwde omgeving met Jerry, als slapen in het ziekenhuis zonder hem. (Al ga ik daar sowieso niet mee akkoord.) Als het even kan, vermijd ik chemische troep...
Wie weet ga ik morgen nog een ruggenprik nodig hebben.
kitten eet bij ons mee, ik heb behoorlijke trek. Jerry en kitten gaan samen naar de snackbar om frietjes te halen en ze doen een paar kleine boodschapjes bij Albert Heijn. Als ze weer terugkomen, bunker ik een grote friet en wat snacks naar binnen. Ik heb al 2 dagen niet echt geweldig veel meer gegeten en het smaakt me prima.
Tijdens het eten belt E. (mijn aangetrouwde nichtje) me om te vertellen dat ze is bevallen van een zoon… Dat komt ook weer even hard aan. E. en ik hebben een deel van de zwangerschap samen opgetrokken, samen zwemmen en dergelijke, maar zij was 8 dagen na mij uitgerekend. En nu heeft zij haar kindje al en ik nog niet! Ze is in het ziekenhuis bevallen en omdat we vanavond toch naar het ziekenhuis moeten voor een CTG, spreek ik met haar af dat ik dan heel even bij haar binnenloop. Ik ben blij voor haar en H., maar vind het ook best moeilijk. Ik ben jaloers!
Als we de friet zo goed als op hebben, komen mijn weeën weer terug, en op een gegeven moment moet ik, op mijn knieën over de bank hangend, de weeën wegpuffen. kitten komt achter me staan en wrijft over mijn rug. Dit is fijn! Ook duwt ze soms wat met mijn heupen (dat is minder), en ze heeft een trucje met een sjaal. Tijdens een wee tilt ze die sjaal op die om mijn buik zit en zo ondersteunt ze mijn buik wat. Dit is ook prettig. Bij hele heftige weeën helpen Jerry en kitten me samen, de ene tilt, de ander wrijft.
Al snel is het tijd om richting ziekenhuis te vertrekken. Voor de zekerheid nemen we wel alles mee. De koffer en de MaxiCosi. In de auto moet ik nog 2 keer een wee opvangen. Ik grap nog: ‘Met weeën in de auto. Check!’ We komen in Tiel aan en langzaam lopen we naar de hoofdingang. Daar pakken we een rolstoel en we gaan naar afdeling A4. Net voor de klapdeur van de afdeling vraag ik even te wachten, ik vang weer een wee op, al hangend in de rolstoel. Er komen 2 dames van de afdeling af die mij zo zitten en ze knikken me bemoedigend toe en zeggen iets als: ‘Kom op meid, zet hem op! Succes!’ Ik lach even terug en denk bij mezelf: Mwah, gaat toch niks gebeuren nog. Is nog niet serieus…
We worden opgevangen door de dienstdoende verloskundige. Ze neemt ons mee naar de familiekamer waar we wat te drinken krijgen. Ze heeft van M. begrepen dat ik eigenlijk helemaal niet in het ziekenhuis wil zijn en dat ik er zeker niet zonder Jerry wil blijven. Ze neemt die zorg meteen weg door te zeggen dat hij wel mag blijven. Als dat is wat mij tegenhoudt, dan hoef ik het daarom niet te laten. We spreken ook mijn aversie tegen pethidine uit. Ik reageer sterk op opiaten, haal het verhaal van tessie nog een keer aan en wil eigenlijk de natuur zijn gang laten gaan. De verloskundige dringt verder niet aan, maar legt nog een keer de voor- en nadelen uit van een prik. Ze adviseert me wel om te blijven en een prik te nemen, ze ziet dat ik moe ben en ik moet nog gaan bevallen. Het is alleen erg druk momenteel op de afdeling, ze zijn bezig met wat mensen te ontslaan en als er ruimte is zal ze me aan een CTG leggen.
Jerry en ik gaan intussen even bij H. en E. op kraambezoek. Enigszins afgunstig feliciteer ik haar met de geboorte van hun zoon, vind het een mooi klein kindje, maar ben er niet echt met volle aandacht bij. Ik moet een keer bij haar in de kamer een wee opvangen en zit ook wat op hete kolen voor mijn eigen dingen die staan te gebeuren. We hebben tegen de verloskundige gezegd dat we in suite 6 op bezoek gingen, maar ik ben toch bang dat ze me vergeten ofzo. En kitten zit ook alleen en dat vind ik lullig. Ook wil ik E. niet te lang vermoeien, het is dag 1. Ze wenst me succes en we vertrekken weer naar de familiekamer.
Daar beginnen mijn weeën toch wat sterker door te zetten. Ik moet geregeld daar over de tafel hangend een wee opvangen. De stoelen zitten prima, maar ik merk dat ik het liefst staand, met mijn bovenlichaam op de tafel liggend, de wee opvang. kitten staat de hele tijd achter me om mijn rug te masseren als ik een wee krijg en Jerry’s hand is steeds in de mijne.
Na een poosje vraag ik aan Jerry of hij wil kijken of hij iemand ziet en of ze al iets weten, want dit duurt best lang. Om 22 uur komt de verloskundige me halen, ik mag naar suite 4. Ze legt me aan het CTG apparaat waar ik een half uur aan moet liggen. Ik heb een haat-liefde verhouding met dat ding. Beneden op de poli heb ik er ook al 2 keer aangezeten, toen ging het goed en makkelijk, omdat ik kon zitten. Maar in Sneek in het ziekenhuis en hier ook weer gaat het erg moeizaam. Liggend kan het apparaat de hartslag van de baby niet goed registreren. Hij of zij verstopt zich steeds en ik moet de doppler dan ook op de goede plek vasthouden. De weeën komen steeds wat harder doorgezet en ik krijg intussen ook wat rugweeën. Plat op mijn rug liggen en niet bewegen om de hartslag te laten registreren is dan ook vrijwel onmogelijk. Na 50 minuten ben ik het helemaal zat en vraag ik aan Jerry of hij wil kijken of hij iemand ziet die ons verder kan helpen en me van dat kloteding kan afhalen.
Hij komt terug, er komt zo snel mogelijk iemand kijken. Er gebeurt niks. We wachten verder. Na een uur en 10 minuten ben ik het zat en ga ik bellen. R., de nachtzuster, komt en ze vertelt dat de verloskundige nog bezig is. Die moet het CTG beoordelen. Nog even verder wachten… Na anderhalf uur ben ik het helemaal zat en ik word enorm agressief van het CTG. Ik kan de weeën niet meer opvangen en ga snauwen tegen vooral Jerry. Ik ben het helemaal zat, zit er doorheen en spring van dat kutbed af. Klaar ermee! Dan maar geen data. Al die tijd namelijk dat ik aan het CTG zat en ik kreeg een wee, was ik meer met dat lijntje op het scherm dan met wat ik zelf voelde bezig. Ik wilde namelijk wel dat het goed geregistreerd werd.
Ik ga staand de weeën opvangen, ze bekijken het maar! Een half uur is inmiddels anderhalf uur. De zuster komt weer en eindelijk mag ik van dat rotding af. Ze stelt voor dat ik even lekker ga douchen. Ik geef aan dat ik het jammer vind dat ik in een kleine suite zit, zonder bad. Ik had graag in bad gegaan. Er is nergens anders plaats, maar ze belooft te kijken wat ze kan doen als er wel ruimte komt. Misschien morgen…
Het is intussen half 12. Ik kleed me uit en ga in de douche op het krukje zitten. Ik geniet van het warme water. De verloskundige van de nacht, S., steekt haar hoofd om de hoek van de badkamerdeur om zich voor te stellen en zegt me dat ik mijn tijd mag nemen, als ik klaar ben dan toucheert ze me. Om half 1 ga ik onder de douche uit en bellen we de verloskundige. Ze komt vrij snel en ik vind het een aardige vrouw. Ze straalt rust uit. Ze toucheert me en ik blijk 4 cm te hebben. Een centimeter opgeschoten dus. Ik word bevestigd in mijn vermoeden dat er amper iets gebeurt. Ik ga dan nog altijd uit van een inleiding morgen. Ze praat nog even met me over de pethidine, ze zullen de prik klaar maken.
Wij maken ons ook klaar. Ik kruip in het bed, stoei nog wat met alle knoppen, Jerry maakt zijn slaapbank op en kitten gaat op een stoel bij mijn bed zitten. Ik ga er gewoon maar vanuit dat ze blijft, het is goed zo. Ik vraag het niet expliciet, zij zegt het niet expliciet, maar we weten allemaal gewoon dat het zo goed is en dat ze blijft. Ik vraag alleen nog even of ze echt niet naar de kinderen moet en spreek mijn zorg uit dat ze morgen moet werken. Ze wuift het weg. Het is geregeld en dat ziet ze morgen wel weer. Okee, dan zal het wel goed zijn.
Om kwart voor 1 krijg ik de pethidine en al snel voel ik de drug door mijn lijf gaan. Ik voel me waus en krijg een droge keel. Ik voel me erg slaperig en ook wel net of ik wat stoned en dronken tegelijk ben. Ik schrijf nog van me af zo rond kwart over 1:
Toch maar het shot pethidine geaccepteerd, zowel Jerry als kitten mogen blijven!
CTG was de hel! Ik kan platliggend op mijn rug de weeën niet opvangen. Wát een drama! Duurde ook zeker 1,5 uur voordat ze me losmaakten, het is/was keidruk hier op de afdeling. Op een gegeven moment had ik iets van screw it, ik ga nú de weeën opvangen zoals ik dat wil, en dat is niet platliggend op mijn rug. Ze hadden al zat data inmiddels. Ik krijg veel medewerking hier, fijn ziekenhuis so far om te bevallen.
Pethidine toch maar wel omdat het vanavond echt zwaar werd om de weeën op te vangen, en net met het toucheren had ik 4 cm. Dus wel weer een ruime cm erbij sinds vanochtend, maar met deze weeën ga ik het niet nog een nacht redden, wetende dat ik morgen nog moet gaan bevallen... (Begint in te werken, waussssssssssss)
Na de CTG een poos gedoucht, dat was lekker. Helaas liggen alle nog grotere suites met bad vol, maar ik geloof dat ze wel proberen me te verhuizen als er één vrijkomt.
Nu wachten totdat het shot echt gaat werken en dan een paar uur proberen te pitten.
Heb erg veel aan Jerry en kitten gehad met het opvangen van de weeën en gewoon de mental support.
En aan jullie omdat jullie met z'n allen zo ontzettend lief meeleven. Thanx!
Oh, btw, weet je hoe raar het nu is om te weten dat we straks, vandaag dus, 01-09-2011, ons kindje, onze Jeejtje in handen zullen hebben?
Echt gek dat dat nu zo vaststaat. Kan me er nog niks bij voorstellen…
Ik val al snel in slaap, maar echt rustig slapen is het niet. Steeds word ik wakker van de weeënpijn. De piek is net te sterk om doorheen te kunnen slapen. In het begin merk ik het nauwelijks, dan is het een paar seconden even pijnlijk, maar na verloop van tijd (geen idee hoe lang) wordt het écht pijnlijk. Ik lig op mijn zij de weeën dan weg te zuchten en ga hier ergens over op puffen. kitten is er steeds. Iedere keer als ik een wee krijg, hoor ik haar al opstaan en komt ze mijn rug wrijven. Soms roep ik ‘buik’ of ‘rug’ want de rugweeën en de buikweeën wisselen elkaar af. Ik weet niet welke ik erger vind, ze doen beiden behoorlijk zeer.
De weeën en de pijn worden erger en erger. Ik maak me zorgen. Ik kom hier om te slapen! Zo slaap ik nog niet en ik moet morgen nog worden ingeleid! Nu heb ik pethidine in mijn lichaam en de weeën komen er nog doorheen! Ik denk nog steeds dat er niks gebeurt in mijn lichaam en voel me dus behoorlijk wanhopig worden. De derde nacht geen slaap, maar morgen nog 6 cm ontsluiting wegwerken en persen! Ik bel naar de zuster. Ze komt langs, ziet het even aan maar vertelt dat ze niets voor me kan doen, ze kunnen niet iets extra geven. Ik heb al pethidine. Wat wel kan, is nog een keer gaan douchen. Ik vind het een goed idee en vertrek richting douche. kitten gaat met me mee en zit op het toilet. Ik vraag haar of ze de poten van de kruk van de douche 1 standje lager wil zetten, want eerder was het net te hoog voor me om lekker te zitten.
Ik neem alle mogelijke standjes aan in de douche. Zittend op het krukje met mijn rug tegen de muur, zittend en voorover hangend, steunend op de wastafel, op mijn knieën op de grond hangend over het krukje, het krukje aan de kant gezet en met mijn benen onder me getrokken hangend tegen de muur, etcetera. Heel af en toe doezel ik wat weg onder de douche, ik lijk zelf even te slapen. De cadans van het warme water dat op me valt brengt me in trance.
Dan ineens weet ik me geen raad meer. De pijn is steeds erger en zelfs onder de douche weet ik het niet meer op te vangen. Ik hang om kitten d’r hals en ze droogt me af. Ik trek mijn nachthemdshirt weer aan en ga richting het bed. Met Jerry en kitten voor en achter me probeer ik nog wat weeën op te vangen, maar ik ben zó wanhopig aan het worden! Ik denk nog altijd dat er niks gebeurt in mijn lijf, maar de pijn wordt zo langzaam maar zeker ondraaglijk. Ik begin serieus een ruggenprik te overwegen. Ik kán niet meer! Ik ben ka-pot! Ik bel om 4 uur naar de verpleegkundige. R. komt kijken en zegt dat er helaas echt niks bij kan. Ik krijg een wee en al grommend en kreunend vang ik die op. Ze gaat de verloskundige even halen, zegt ze. Ik grap nog dat ze zeker is geschrokken van me. S. komt mee en toucheert me. Nou ja, ik moet eerst vanuit mijn hondjes-houding op mijn rug draaien. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet! Ik wil niet op mijn rug! Ik heb 7 cm ontsluiting. Jerry vraagt of een ruggenprik een optie is. Ik weet zelf dat ik nog iets heb gezegd van: ‘Nee, dat is nu al te laat’.
Nog altijd heb ik niet door dat ik echt aan het bevallen ben en dat het nu aan het doorzetten is. 7 centimeter. Nog 3 te gaan! Nog 3 uur!!! Ik kán en wÃl niet meer. Het is op!!! S. is kalm en doortastend en zij en R. rommelen wat. Ze zegt dat ze het hoofdje al kan voelen. kitten fluistert in mijn oor dat ze een setje aan het klaarleggen is om de vliezen te breken. Ik wil dat niet!!! Ik weet dat het met gebroken vliezen nóg sneller gaat, dat de weeën nog heviger worden, en ik weet me nu al geen raad meer met het geweld dat door mijn lichaam raast. S. vertelt me dat ik wat warm vocht kan voelen. Ik zet me schrap, maar op zich doet het niet meer pijn dan het gewone toucheren. Het is akelig, maar draaglijk. Terwijl S. mijn vliezen breekt, doet ze ook meteen een elektrode CTG op het hoofdje van de baby. Ik voel hoe het warme vruchtwater langs mijn benen loopt en ik vraag of het helder is. Ze geven niet meteen antwoord en ik ga uit van meconiumhoudend vruchtwater, zeker gezien de termijn van de zwangerschap. Maar dan komt het verlossende antwoord: ‘Het is doorzichtig.’
Dat is een hele zorg minder voor mij. Toen de vliezen werden gebroken kreeg ik ook meteen een extra centimeter ontsluiting, 8 al. En meteen daarna kwam de mededeling ‘9’! Nog een klein randje en dan mag ik gaan persen. Ik moet nog even de weeën wegzuchten, ik weet namelijk dat ik niet mag persen met nog een centimeter te weinig. Het kan namelijk naar zijn en langer duren als dat randje dikker wordt door het persen. Ik draai me weer om en probeer op handen en knieën de persweeën weg te zuchten. Ik roep ‘persdrang!!!’ En klem mezelf aan het bed vast. R. zet de rugleuning van het bed rechtop en ik kruip zo goed en zo kwaad als het kan helemaal tegen de leuning aan. Bij elke perswee grijp ik het bed vast en zo, op handen en knieën begin ik aan het laatste stuk van de bevalling.
Ik zit met mijn kont omhoog en het interesseert me niks. Ik ben me daar op een vreemde manier van bewust. Ook ben ik me ervan bewust dat ik niet hoef te poepen, zoals ik overal had gelezen dat vrouwen dat wel moesten. (Ook volgens Jerry heb ik dat niet gedaan, het is dus niet dat ik het me gewoon niet herinner…) Wat ik ook heel vreemd vindt is dat ik tussen de persweeën door op een rare manier heel erg helder ben. De pijn is ineens een heel stuk minder. De persweeën doen wel zeer, maar tussendoor voel ik geen kramp meer. In mijn beleving is het heel erg schemerig in de kamer.
Na een poosje op mijn manier te hebben gehangen, wil S. graag dat ik me op mijn rug draai. Ik wil eigenlijk niet, maar werk wel mee. Volgens mij zeg ik tegen kitten nog van: ‘Toch nog op mijn rug!’ Ik heb angst om op mijn rug te gaan liggen, die deed eerder die avond zo’n pijn! En nog steeds is het niet echt prettig, maar het oergeweld waaraan ik word blootgesteld overheerst het gevoel in mijn rug.
Ik mag persen, R. staat bij mijn linkervoet, S. bij mijn rechter, kitten heeft mijn rechterhand vast en Jerry mijn linker. R. en S. zetten mijn voeten in hun zij. Ze zeggen niet tegen me dat ik volledige ontsluiting heb en dat ik mag meepersen. Hierdoor heb ik het idee dat ik nog moet wachten met voluit gaan, dat dat randje nog steeds staat.
Maar door hun aanmoedigingen en door het feit dat ik gewoon niet anders meer kán dan persen, ga ik door. Persen ervoer ik op dit punt vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt als wanneer je moet overgeven Je MOET eraan toegeven, of je wilt of niet. En het is makkelijker om mee te werken en voelt fijner om mee te persen, dus doe je dat. De eerste pers tijdens een perswee moest ik zoeken naar de richting. Die perste ik vooral richting mijn kont, want dat is een vertrouwde richting. De tweede pers ging helemaal over in kracht op mijn vagina. En de derde pers (als ik nog lucht, kracht en wee had) was een minder krachtige op mijn vagina.
Allevier moedigen ze me aan. Ik hoor Jerry geregeld ‘Kom op meisje! Kom op! Je doet het hartstikke goed!’ zeggen. En ik weet nog dat ik weleens dacht: ‘Hoe weet jij dat nou?’ Ik hoor S. aanwijzingen geven en gek genoeg kost het me geen moeite om die op te volgen. Ik kan zuchten als ze dat zegt, kin op de borst, nog een keer extra persen, ik luister en volg op. Wel heb ik mijn kaken keihard op elkaar geklemd, de dag erna heb ik gewoon spierpijn in mijn kaken! Ook ben ik schor, blijkbaar heb ik toch harder gekreund dan ik dacht.
Het hoofdje komt. Ik hoor de mensen om me heen allemaal roepen dat het eraan komt! S. vertelt me dat het hoofdje te voelen is. ‘Kom maar met je hand, voel maar!’ Maar ik schud nee, ik wil niet voelen. Niet omdat ik dat niet wil voelen of eng vindt, maar mijn handen zijn goed waar ze zijn. Ik heb Jerry en kitten vast en wil niet dat dat verandert. Ik heb dat nodig. Dit is goed zo. In een flits schiet er door me heen dat ik dat hoofdje later nog wel voel… Ik weet ook dat het meest vervelende stuk van de bevalling eraan komt, het staan van het hoofdje… Het doet zeer. Even doet het gruwelijk zeer. Ik ben dan ook bang dat ik naar boven toe uitscheur, het voelt even zó ontzettend schrijnend aan allemaal. Ik gil, kreun en maak geluid zoals ik nog niet eerder heb gedaan. Ik moet zuchten en dat probeer ik te doen. Ik voel van alles in me gebeuren en met een gil van mij glibbert onze baby uit mijn vagina. Ik lig met mijn ogen dicht. ‘Een meisje!’ hoor ik R. roepen. Het is donderdag 1 september, 5:25 uur.
‘Een meisje!’ hoor ik naast me. Ik kijk Jerry aan en zie mijn Lief vader worden. Euforisch kijkt hij naar me en zoent me. De big smile op zijn gezicht is aanstekelijk. Intussen krijg ik een vochtig pakketje op mijn borst gelegd. Jerry let erop dat mijn shirt helemaal omhoog geschoven wordt, ik wil onze dochter op mijn blote borst. Een meisje… Onze Jeejtje heeft het levenslicht gezien. Toen ze werd geboren hoorde ik een kreet, maar daarna bleef ze stil. ‘Waarom huilt ze niet?’ vraag ik. Jerry stelt me gerust, ze heeft gehuild, toch? Even later zet Jeejtje een keel op. Het enige wat ik denk is: ‘Ik had al die tijd gelijk! Zie je wel, een meisje!’
Ik lig nog steeds half daas achterover op bed, ogen dicht. Ik krijg een prik in mijn been. Ik weet dat die bedoeld is om de baarmoeder te laten samenknijpen zodat de placenta geboren kan worden. We wachten daarop. Ik krijg dat allemaal mee, want ik ben op een vreemde manier helder. Na 11 minuten wordt dan ook de placenta geboren. Het voelt raar glibberig en vooral erg groot aan. Ik zie hem niet, maar merk wel dat S. en R. onder de indruk zijn. Hij is écht groot, hij weegt 830 gram. (Normaal is dat ongeveer 500). Ook zit er veel bloed in.
De navelstreng wordt afgekneld en Jerry knipt rustig en beheerst de navelstreng door. Ik geniet van zijn gezicht, van zijn concentratie waarmee hij dit doet. Zijn eerste handeling als vader is een feit.
Ik ben nu vooral bezig met de schade. Heb ik die? En zo ja, hoe erg en waar? Ik vraag dit aan S., maar ze is even met iets anders bezig. Ik blijk flink bloed te verliezen. Al met al stroomt er zo’n 1,5 liter weg. Ik merk hier allemaal niet zoveel van, behalve dan dat S. een keer flink op mijn buik drukt. Dat doet pijn! Ik voel me niet lekker, mijn hoofd gaat suizen en ik voel me wat afwezig worden. Ik wil dat niet! Ik wil me goed voelen! Ik verzet me. Op de een of andere manier lukt het me, en als er dan een infuus wordt ingebracht en daaraan een medicijn wordt gekoppeld, voel ik me al snel beter. Jeejtje is bij Jerry neergelegt, hij heeft zijn shirt uitgedaan zodat ze ook bij hem op zijn blote borst ligt.
Nogmaals vraag ik de stand van zaken met betrekking tot de schade. Ik vrees nog steeds voor de bovenkant. Maar S. stelt me gerust, alleen een klein schaafwondje in beide binnenste schaamlippen. Niet ernstig, alleen staat het te ver open om niet te hechten, daar krijg ik last van. (Later blijkt uit het verslag dat ik flinke scheuren heb. Leugentje om bestwil dus…) Dus dat moet even. Ik knik, maar zie met angst en beven de naalden om te verdoven tegemoet. Lekker is anders en ook tijdens het hechten doet het af en toe gemeen zeer. Iedereen is trouwens verbaasd dat mijn perineum niet is ingescheurd, Jeejtje heeft een hoofdomtrek van 37 centimeter en een geboortegewicht van 4300 gram bij een lengte van ongeveer 53,5 cm. Het is echt een wonder dat dat er schadevrij door is gegaan.
Terwijl S. met me bezig is, voel ik mijn rug. Ik ben het zat om op mijn rug te liggen, het doet pijn en ik wil er vanaf. Ik kijk naar links, naar mijn Lief en dochter en hoor hoe Jerry papa is geworden. Hij kletst tegen zijn dochter, knuffelt haar en zijn ogen stralen pure trots uit. Als het hechten klaar is, wordt Jeejtje aan mijn borst gelegd. Zij weet meteen wat ze moet doen en mijn lichaam doet wat er van gevraagd wordt. En zo is de eerste keer aanleggen meteen een succes, de borstvoeding verloopt bijzonder voorspoedig. kitten weet niet wat ze ziet en noemt ons ‘natuurtalentjes’.
Ik pak mijn telefoon en ga mijn vader bellen om te vertellen dat hij opa is geworden. Om half 7 bel ik hem uit bed. Geeft niks.
Intussen probeert Jerry ook zijn ouders op de hoogte te brengen. Met mijn vader spreek ik af dat hij en Zijn vrouw rond 8 uur in het ziekenhuis kunnen zijn, want ik moet nog gewassen worden en er moeten nog wat dingetjes gebeuren. Ik mag niet douchen na het vele bloedverlies.
R. neemt afscheid terwijl ik aan de telefoon ben. Haar dienst zit erop, en ook S. komt langs terwijl ik bel. Achteraf vind ik dit wel jammer; ik had meer aandacht willen hebben voor hen en minder voor de buitenwereld. Maar ja, ik wilde zo graag wereldkundig maken dat ons meisje er was. Na mijn vader bel ik een heel goede vriendin en ik gooi de smsbom eruit. Ook post ik in het babytopic dat onze dochter is geboren.
Vanaf dat moment geeft mijn telefoon één lange riedel aan geluid van smsjes, whatsappjes en mailtjes die binnenkomen. Ook het babytopic is niet bij te lezen, zo hard dat het gaat met de felicitaties.
Ik voel me redelijk en de dagzuster, I., komt samen met een collega langs om me te wassen, want het bloed zit overal. Ze zetten het bed iets meer rechtop en gaan aan de slag. Ik help mee met het droogmaken van mijn buik en dan gebeurt het weer. Ik word niet lekker. Ik word misselijk. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik roep weer dat ik misselijk word. I. vraagt aan kitten of ze op dat bepaalde knopje wil drukken. Ineens lijkt het wel alsof er mensen uit het plafond komen vallen, de kamer is ineens vol met witte jassen. Ook dr. W., die met zijn jas nog aan op de gang liep, staat ineens naast me. Ik lig naakt op bed en het bed wordt platgelegd. I. houdt een spuugbakje naast me, maar voordat ik het weet, geef ik over. Niet veel (want mijn maag was leeg) maar genoeg om haar te doen wegspringen. Ik bied mijn excuses aan, vind het vervelend voor haar. Ook wil ik erg graag helder blijven, ik wil niet zo beroerd zijn! Ik verzet me weer. Steeds vragen ze aan me of ik er nog ben. En ik kreun dan iets van ‘Jahaa…’ Ergens vind ik het maar gezeur en denk ik dat ik met rust gelaten wil worden. Ik zweef zo lekker…
Jerry heeft Jeejtje en hij loopt achter het hoofdeinde van het bed langs en gaat rechts achter mijn hoofd zitten met haar. Hij roept me een paar keer en wijst me op onze dochter. Hij blijft erg kalm terwijl de dokter, verpleegkundigen en de verloskundige weer op mijn buik staan te duwen. Het doet pijn en er komt een flink stolsel mee. Ook staat er iemand met geweld een infuuszak leeg te knijpen in de slang.
Jerry blijft me bij de les houden. Hij wil mijn focus hebben. Later zegt hij hierover: ‘Het ging mis. Je werd zo wit als je lakens en ik wilde dat je wist waar je het voor deed, mocht je moeten gaan vechten…’
Ik hoor het woord ‘spoedOK’ vallen. Net op dat moment stopt het bloeden weer en hoef ik niet weg. Ik denk ineens aan mijn vader, die is onderweg. Ik vraag aan kitten om hem op te vangen, zeker gezien het feit dat mijn moeder aan een bloeding stierf, wil ik niet dat hij me zo ziet. Zelf begin ik ook te beseffen wat er gebeurde, de geur van bloed en mijn inwitte huid zorgen ervoor dat ik bang word. Ik denk terug aan haar overlijden, de associaties zijn er en de beelden staan me voor ogen.
Even later verschonen ze mijn bed nogmaals en weer word ik gewassen. Het gaat nu wat beter met me. Mijn vader en zijn vrouw bewonderen onze prachtige dochter. Door het vele bloedverlies, totaal wordt het op ruim 2 liter geschat, mag ik die dag, donderdag, zeker niet naar huis. Ik moet bedrust houden, mag niet lopen en krijg een katheter om een volle blaas te voorkomen. Dat is dan weer slecht voor de baarmoeder. Ik vind het niet erg, ik weet wat er is gebeurd en vind het prima om te blijven. Het ziekenhuis is me alles mee gevallen en Jerry mag bij me blijven, en dan is het goed.
Donderdags komen er nog wat goede vrienden op bezoek en na een onrustige en onwennige eerste nacht, mag ik vrijdag proberen te douchen. Donderdagavond is de katheter alweer verwijderd en mag ik voorzichtig gaan plassen, mits er iemand meeloopt. Vrijdag wordt er bij mij bloed geprikt en het blijkt dat ik een HB gehalte van 4,6 heb. Dat is behoorlijk laag en men is verbaasd hoe ik me voel en wat ik kan. Ik schijn boven verwachting te functioneren. Ik mag naar huis, mits ik me rustig houd, in bed blijf en probeer mijn ijzergehalte hoger te krijgen door voeding. Ik beloof dit allemaal braaf, en met hulp van Jerry en J., onze kraamhulp, lukt dit vooralsnog prima.
Ik voel me redelijk, kan steeds langer uit bed, kan nu al weer de trap op- en aflopen zonder helemaal buiten adem te zijn, mijn kleur wordt steeds ietsjes beter en ik voel me steeds minder snel dizzy. Ik geniet van ons geweldig mooie meisje. Ben trots, blij en gelukkig. Vind het ook geweldig om Jerry als papa te zien. Iedere dag leren we bij, leren we onze Jeejtje beter kennen en leren we beter inschatten wat we op welk moment moeten doen.
Geen thuisbevalling, wel pijnbestrijding (nou ja…), geen inleiding, wel een natuurlijke bevalling, en toch nog een doula, al zie ik dat niet zo. Het was gewoon kitten die erbij was. Een heel goede vriendin, een vertrouwd gezicht voor zowel Jerry als mij waarbij ik me op mijn gemak voelde. En het was goed zo. Het was goed zoals het ging. Achteraf ben ik blij dat ik in het ziekenhuis was, zeker gezien de afloop van de bevalling. Dit had thuis een heel stuk slechter kunnen aflopen. Ook is ‘Het Ziekenhuis’ me als instelling ontzettend meegevallen. De manier waarop het in Tiel is geregeld is uitstekend. Nogmaals, gelukkig is het gegaan zoals het is gegaan, wellicht was het voorzienigheid. Het zij zo, op naar de rest van ons leven! Nu als gezinnetje van 3 personen. Mijn geluk past me af en toe niet meer. Een relatie met de man van mijn leven en ik ben de moeder van een prachtige gezonde dochter. Ik weet niet bij wie ik daarvoor moet zijn, maar tegen diegene zou ik uit de grond van mijn hart een welgemeend: ‘Dank je wel!’ willen zeggen.
juffie, 6 september 2011
MILF
-
Bregje}t{
Re: Het Jeejtje-babytopic
Wow, mooi geschreven allemaal juffie!!!
*wordt er zelfs een beetje emotioneel van*
Heel erg fijn dat je het met ons hebt willen delen!!!
*wordt er zelfs een beetje emotioneel van*
Heel erg fijn dat je het met ons hebt willen delen!!!
-
tessie
- Berichten: 42
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 14:01
- Locatie: Almere
- Contacteer:
Re: Het Jeejtje-babytopic
Oww wow juffie! Ik moest huilen 
Wat een mooi en super heftig verhaal zeg! Jeejtje ;-)
Wow! Ben er even een beetje stil van.
Wat een mooi en super heftig verhaal zeg! Jeejtje ;-)Wow! Ben er even een beetje stil van.
-
Ravelijne
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 11:43
Re: Het Jeejtje-babytopic
Wauw, ik zit hier ook helemaal aangedaan te zijn. Dank je wel voor het delen. Jullie alledrie heel veel geluk en gezondheid gewenst de komende... altijd.
-
tessie
- Berichten: 42
- Lid geworden op: 09 aug 2009, 14:01
- Locatie: Almere
- Contacteer:
Re: Het Jeejtje-babytopic
Vorig jaar om deze tijd was ik gewoon net 3 uurtjes bevallen. En nu lees ik hier zo jouw verhaal. Zoveel punten van herkenning. Ja. Ik ben een huilie.
-
bibi{T}
Re: Het Jeejtje-babytopic
Wauw en slik
Ik voel het als heel speciaal om jullie verhaal te mogen lezen.
Het heeft me van binnen geraakt!
Ik wil jullie alle goeds toewensen. Geniet van elkaar en groei naar een mooie toekomst
Ik voel het als heel speciaal om jullie verhaal te mogen lezen.
Het heeft me van binnen geraakt!
Ik wil jullie alle goeds toewensen. Geniet van elkaar en groei naar een mooie toekomst
-
Olleke
Re: Het Jeejtje-babytopic
Wauw... Wat een intens verhaal... Ben er helemaal emo van.... Dank je voor het delen van je unieke ervaring.