 |
|
|
|
Alles waait over...
Het is moeilijk om voor mezelf te bepalen wat ik nou eigenlijk echt wil. Twee weken terug gaf ik aan dat ik meer wilde, harder ook. En dat wilde ik ook, echt waar, met heel mijn hart. Maar al op het moment dat ik het in een mailtje aan Frodo doorgaf, begon ik meteen terug te deinzen. Frodo sprong een gat in de lucht, hij wil graag een stap verder, graag een tikje harder, vaker, frequenter. Met als gevolg dat hij me overrompelde en mij overviel met allerlei eisen en wensen. De Meester liep te hard van stapel. Alle avonden die vrij waren werden meteen benut om te spelen en ik begon me steeds meer gesloopt te voelen. Die ouwe man heeft genoeg aan 5 a 6 uurtjes slaap per nacht, ik heb gewoon 8 uur nodig. Vervolgens besloot hij ook nog het tempo van het spel op te voeren en mijn outfitje aan te passen. Ik moest ervoor zorgen dat ten alle tijden de koffers netjes waren, trillers voorzien van werkende batterijen, alle spullen goed schoongemaakt, nou ja de hele rattaplan. Mijn outfitje werd uitgebreid. Kettingen van mijn halsbandje naar beneden, om mijn borsten, achter mijn rug. Bitje en blinddoek standaard om mijn nek, terwijl ik vooral aan dat bitje een pesthekel heb! Dus ik schoot in de stress. Ooit hebben we een keer gespeeld en toen mocht ik mijn outfitje niet aan. Dat vond ik helemaal niets. Dat outfitje stelt zo weinig voor, maar geeft toch een stukje veiligheid, geborgenheid. Het is gewoon beter dan helemaal naakt en kwetsbaar. Maar behalve de spanning van het harder en vaker spelen, werd mijn outfitje ook even helemaal aangepast. Dus ook wat dat betreft was ik de weg kwijt. Ik kan me nog goed herinneren hoe erg ik het vond. Eind juli meen ik, heeft hij me een keer over de eettafel gelegd en me geslagen dat de striemen op mijn billen stonden. Dat deed pijn, heel erg veel pijn. Ik zei toen dat ik dat echt nooit meer wilde en nog steeds ben ik bang als ik daaraan terug denk. Dat moment, het moment van verdriet, immense pijn, de woede ook die ik voelde, het staat me nog zo vers in mijn geheugen! Ik ben er bang voor. Bang voor de pijn, bang voor de situatie. En die angst, juist DIE angst, die wil ik niet meer. Ik wil niet bang zijn om te spelen, bang om wat er komen gaat. We hebben ooit afgesproken dat dat niet mag. Spanning is leuk, zoete spanning in afwachting wat er komen gaat. Maar angst, stress, DAT is niet goed, echt niet. En toch voelde ik me wel zo. Zat te mopperen op msn tegen Black Desire, gewoon om mijn ei kwijt te raken. Maar zelfs BD verweet me wispelturig te zijn. Wel, niet, wel, niet... WAT wil je nou? En ja, dat vroeg Frodo zich ook af de laatste dagen. Terwijl ik me steeds meer terug trok en het gevoel had 'dan maar niet', snapte hij er steeds minder van. Ik heb hem gemaild. Het moest eruit. Gesprekken liepen vast en ik voelde de stress terugkomen door hoofdpijn. Ik heb alles eruit gegooid. Gevraagd om rust, pauze... Ik wil echt graag harder, meer, vaker... maar alsjeblieft niet alles tegelijk? Frodo sprong een gat in de lucht, zag het als een Godsgeschenk. Zijn subje, zijn slavinnetje, vraagt om meer... Terwijl hij dat eigenlijk al heel lang graag wilt en zich steeds basseert op mijn grenzen, op wat ik aan kan... Dus als ze dan een vinger geeft, neemt hij de hele hand... En terecht... Maar in dit geval had ik even het gevoel dat het te snel ging, te hard... Graag het tempo op een kalmere wijze opvoeren. Eerst het spel maar eens uitbreiden, harder maken, harder meppen, meer pijn... Maar neem dan niet de vertrouwde dingen van me af. Mijn outfitje moet, zeker voorlopig, even hetzelfde blijven... Die koffers? Dat komt wel als het zo uitkomt... Ik geloof dat ik het inmiddels wel heb kunnen duidelijk maken, dat hij inmiddels begrijpt wat ik bedoel... Zoals het ging, was het goed... daar voelde ik me veilig bij. En dat gaan we nu gewoon stukje bij beetje uitbreiden. Maar alsjeblieft rustig aan? Heel graag wil ik harder! Maar wat ik niet wil is de angst en juist die angst is waar ik nu zo bang voor ben... De herinnering aan vorig jaar op die keukentafel, DAT wil ik dus echt nooit meer! Waar ik bang voor ben, is dat het wordt geforceerd, dat we te snel te hard gaan. Bang ook dat ik op een gegeven moment afknap en helemaal niet meer wil... Tis voor hem mooi makkelijk, hij staat daar en hij mept. Zo hard en zo vaak ie zelf wilt. Maar voor mij? Tuurlijk wil ik ook wel, anders vroeg ik het toch niet? Maar hallo, mijn gevoel is er ook nog en we weten nou wel dat er bij mij geen knopje is die op de 'spelmodus' kan. En omdat ik weet hoe hard hij kan zijn, denk ik dat het helemaal niet gek is dat ik daar bang voor ben... Ik heb gezien hoe hard hij kan zijn als hij met anderen speelt. Joyce vroeg welliswaar of Frodo vooral wilde doorgaan met strelen, maar toch... Als hij wilt, kan hij verdomde hard slaan en daar wil ik niet bang voor zijn... We zijn eruit, opnieuw veel praten, wat is internet een ideaal medium... Ik kan veel beter uiten wat ik voel en hij is al helemaal geen prater... Op deze manier komen we eruit en voel ik me al snel gerust. Even de rem erop, rustig opbouwen kan ook en daar gaan we voor. Ik heb het nodig. Ik wil wel graag, maar durf niet. Moet kunnen vertrouwen op mijn Meester. Daar is hij mijn Meester voor. Nobody's perfect zei Fro gister tegen me. Maar lieve Meester? In de ogen van dit subje, cassje, ben je wel perfect. Mijn Meester maakt geen fouten, mijn Meester is geweldig... De mens in mij, wanneer ik gewoon mezelf ben en niet cassandra heet, weet ook dondersgoed dat je maar gewoon een mens bent, met nukken en kwalen. Dat iedereen fouten heeft en in enthousiasme loop je wel eens te hard van stapel... Maar cass heeft dat niet in de gaten, cass vraagt zich direct af wat ze fout gedaan heeft als de Meester een keertje narrig is... Zo zal het altijd zijn... liefs cass |