 |
|||
|
|
|||
|
"Maak jij altijd zo'n bende?"
Jason keek op. Hij had van schrik de deur open laten staan en in de opening stond het meisje in het blauwe mantelpakje dat hij eerder die dag bij de rondleiding door Roydon Castle gezien had. "Ongewenst bezoek," gromde hij ietwat kortaf. Ze deed een aarzelende stap naar voren: "Moet ik even helpen? Ik zit me anders toch maar op mijn kamer te vervelen." Hij aarzelde. Aan de ene kant wilde hij er liever geen pottekijkers bij hebben, maar aan de andere kant... "Als jij die boeken op nummer wil zetten? Dan ruim ik mijn eigen spullen wel op." "Grap van vrienden?" informeerde het meisje dat zich als Carly Parker had voorgesteld en nu geknield op de vloer de boeken op rijtjes zette. Jason schudde zijn hoofd: "Allesbehalve vrienden..." Hij aarzelde even en ze keek hem vragend aan: "Je hoeft het niet te vertellen hoor, ik was alleen maar nieuwsgierig." Jason haalde zijn schouders op. Als zij óók in Roydon Castle geïnteresseerd was, kon ze hem misschien wel helpen. Hij besloot de gok te wagen, sloot de deur en vertelde het hele verhaal: De verrekijker die niet draaide, zijn nachtelijke trip naar het kasteel en het naakte meisje dat op de paal gespietst stond. Carly luisterde zonder hem ook maar één keer te onderbreken. "Maar waarom bel je de politie niet?" vroeg ze toen hij klaar was. "Wat moet ik ze melden? Dat ik me 's nachts op privéterrein begeven heb en daar iets gezien heb dat heel misschien illegaal was?" "Hm, ja, daar zit wat in. Maar wat wilde je dan doen als dit - ze wees op de boeken - je ook al niets oplevert?" Jason opende zijn mond om haar over het mailtje te vertellen maar ineens bedacht hij zich. Misschien was het wijzer om dat stukje informatie nog even achter te houden. Zo goed kende hij Carly nog niet. "Ik ga terug," zei hij dus, "en deze keer neem ik een camera mee. Dan heb ik tastbaar bewijs." "Vooropgesteld dat dat meisje er elke avond staat," merkte Carly op. "Als ze er niet is kan ik altijd nog proberen om binnen te komen. Er zal vast wel een ingang zijn die wél open is. Waarschijnlijk weet niemand van dat gat in de muur dus het is niet echt noodzakelijk om de boel op slot te houden." Er volgde een korte stilte waarin ze allebei even met hun eigen gedachten bezig waren. Ineens keek ze hem strak aan: "Mag ik mee? Twee zien er méér dan een en ik kan de omgeving in de gaten houden terwijl jij foto's maakt." Jason schrok even. Dit ging hem eigenlijk wat te snel maar ze had wel gelijk: Hij kon wel wat dekking gebruiken. Dus stemde hij in: "Goed, ik wil vanavond nog terug. Er is helder weer voorspeld en daar wil ik gebruik van maken." -/- Lindsay knipperde met haar ogen tegen het felle licht. De Wachter had haar opnieuw eindeloos lang achter zich aan gesleept maar het ontbreken van de blinddoek had de tocht enigzins draaglijker gemaakt. Eerst de lange, steile wenteltrap weer af en dan ontelbare, uit de rots gehouwen gangen door. Aan weerszijden waren eiken, met ijzer beslagen deuren in de muren aangebracht. De meesten waren genummerd, andere droegen opschriften als 'kledingmagazijn', 'kabelgat' en 'voorraadkamer' en allemaal waren ze gesloten. De Wachter had stilgehouden bij een deur met 'onderzoekskamer 5' er op en daar achter bevond zich een hagelwit betegelde ruimte die door kille TL-buizen verlicht werd. Achter een stalen buro zat een man in een witte jas te schrijven en even verderop stonden een onderzoekstafel en een gyneacologische stoel. Aan weerszijden doemden twee verpleegsters in strakke uniformen op die Lindsay naar de stoel leidden. De Wachter 'klikte' haar boeien los en verwijderde de prop uit haar mond. Toen ze de stoel naderden, ontdekte Lindsay dat deze aan alle kanten van brede, leren riemen voorzien was. In paniek rukte ze zich los en wilde naar de uitgang rennen, maar de verpleegsters grepen haar vast, draaiden haar armen op haar rug en dwongen haar terug te lopen. Enkele minuten later zat ze wijdbeens vastgesjord, haar knieën over de stalen beugels, haar polsen achter de rugleuning aan elkaar bevestigd. Een volgende riem werd strak over haar buik aangehaald en tenslotte werd er een stalen klem tussen haar tanden geduwd waarmee haar mond wagenwijd opengesperd werd. En zo lag ze, volkomen machteloos, toen de dokter naderde. Het was een zwijgzaam type met halflang, grijs haar en een paar felle ogen achter een uilebrilletje. Hij betastte en beklopte haar, keek met een lampje in haar oren en mond. Ze veerde op toen een paar in latex verpakte vingers vrij ruw bij haar naar binnen drongen en rondwoelden. Dan stond hij op: "Ontharen en afvoeren." Een van de verpleegsters rolde een electrisch apparaat naast de stoel, nam plaats op een krukje tussen Lindsay's benen en toog aan het werk... -/- De eetruimte van de Wachters leek nog het meest op een berenhol maar dan wel een met 'n bijna romantisch sfeertje. Er brandde een vuur in de enorme open haard en tientallen kaarsen aan de wanden en op de ruwhouten tafels zetten het geheel in een sfeervol licht. Mark liet zich het eten - versgebakken brood, kaas, gerookte ham en gekookte eieren - goed smaken, af en toe een blik opzij werpend. Nummer 4622, zijn dagslavin voor vandaag - een vrij stevig dametje met lange, blonde haren - wachtte roerloos af tot hij klaar zou zijn. Vanavond, als haar dienst afgelopen was, zou zij het met een bord flauwe pap en een beker water moeten doen. Hij nam nog een slok melk uit de aardewerken beker en dacht na, nog steeds onder de indruk van de rondleiding die Flynt, de chauffeur die hem een dag eerder bij de gevangenis oppikte, hem gegeven had. Hij wist zich nog maar nauwelijks de route door het immense complex, dat drie verdiepingen telde, te herinneren, noch de grote hoeveelheid zalen, kamers en cellen die hij gezien had. En hij was nog niet eens klaar: Flynt zou hem na de lunch de onderste etage laten zien. "Daar gebeuren ook de leukste dingen," had hij Mark grinnikend toevertrouwd. De Roydon Society was voor iemand met zijn specifieke hobby - dezelfde die hem achter de tralies had doen belanden - als een soort droomwereld... Mark schoof zijn bord van zich af en onmiddellijk haastte nummer 4622 zich om de boel op te ruimen en naar de keuken te brengen. Hij overwoog een sigaret op te steken tot hij een wenkende Flynt in de deuropening zag staan. Nieuwsgierig volgde Mark de man - even later gevolgd door een hijgende dagslavin - de eetruimte uit, wéér een paar lange gangen door en dan een steile, uit de rotsen gehouwen en door fakkels verlichte trap af die eindigde in een kleine, holle ruimte waar een grimmig ogende Wachter hen opwachtte. "Naar boven jij!" siste de man tegen Mark's slavinnetje, en tegen Mark zelf: "Hier doen andere exemplaren dienst." Hij opende de dikbeslagen deur achter hem en knipte met zijn vingers. Uit de schemering kwam een wezentje gestrompeld dat Mark twee keer moest bekijken voor de realiteit tot hem doordrong. Ze was klein - ze reikte net tot aan zijn schouder - en tenger. De zware, ijzeren boeien om haar nek, polsen en enkels waren met dikke kettingen aan elkaar verbonden en wel zo dat ze zich alleen met kleine stapjes kon vooortbewegen. Ze droeg glanzende stalen ringen door het tussenschot van haar neus en in haar gladde schaamlippen waartussen hij nog een kleinere ring ontdekte. Haar nummer - 1862 - stond daar vlak boven in de huid gebrand... -/- Nadat de deur zich zacht achter Lindsay Carter en haar bewaker gesloten had, rukte de Commandeur het voorovergebogen meisje aan haar haren van zijn buro en duwde haar de dichtstbijzijnde hoek in. Daar bleef ze doodstil staan; de benen gespreid, ogen gesloten en handen in haar nek gevouwen, wachtend... "Breng me de tweeling," zei hij in de intercom op zijn buro, "plus twee Wachters en een Beul. Met uitrusting graag!" Hij wandelde naar het meisje en nam haar van top tot teen op: "Jij bent hier nog niet zo lang he?" informeerde hij. Ze schudde haar hoofd zonder haar ogen te openen: "Nee meneer, net een week." "Dat is inderdaad kort. Heb je al een straf gehad?" "Een paar keer meneer, toen ik niet goed oplette." Hij grinnikte: "Dan zal die straf niet veel geweest zijn. Doe je ogen open, dan kun je nog wat leren!" Ze keek toe toen even verderop een deur geopend werd en een klein groepje mensen het grote kantoor betrad: Het waren twee Wachters die twee naakte, aan elkaar geketende meisjes flankeerden. Achter hen liep een man met een beulskap op die een zware, houten kist torste. Ze stelden zich tegenover de Commandeur op: De mannen strak in de houding, de twee meisjes op hun knieën... Er viel een intense stilte die alleen verstoord werd door het geklik van de aansteker waarmee de Commandeur een diepzwarte cigarillo aanstak. Maar zelfs die zachte klik was al genoeg voor het tweetal vóór hem om angstig omhoog te kijken. Hij grinnikte. Ze waren geen echte tweeling maar door hun bijna identieke voorkomen en het feit dat ze constant aan elkaar geketend waren had hen die bijnaam opgeleverd. Voor hun komst hier hadden ze zelfs niet eens van elkaar geweten. Dat zou nu anders worden: Met een korte knik naar de man met de beulskap gromde hij "Maak ze los!" en zette zich op de rand van zijn buro om het komende schouwspel vanaf de eerste rang gade te kunnen slaan... Frodo © |
|||
|