 |
|||
|
|
|||
|
Mark hield stil voor de deur van zijn nieuwe onderkomen en wendde zich tot zijn gids: "Ik geloof dat ik even na moet denken," zei hij ietwat kortaf. De ander grinnikte. "Ik begrijp het maar ik geef je nog even dit mee: Niet alles is wat het lijkt meneer Hamill. Laat je niet in de maling nemen!"
En met deze woorden beende hij de gang in, Mark ietwat verwonderd achterlatend. Binnen wachtte een nieuwe nachtslavin: Nummer 7344 was een struise brunette wiens jurkje, dat strak over haar forse front spande, nauwelijks haar billen bedekte. Hij sloeg er echter nauwelijks acht op, stuurde haar zelfs weg. Daarna liet hij zich languit op het bed vallen en liet de indrukken van de afgelopen uren de revue nog eens passeren. Level 3, ofwel de laagste verdieping, was een nachtmerrie. 'n Enorme, uit de rotsen gehouwen grot met een immens hoog plafond dat door evenredig grote zuilen omhooggehouden werd. Het eerste wat hem tegemoet denderde was het geluid van een Gregoriaans gezang. 'Om het gekrijs te overstemmen' had Flynt hem in zijn oor gebulderd om hem dan voor te gaan in een uitstalling van modern en middeleeuws marteltuig, pijnbanken, schavotten, schandpalen en gietijzeren apparaten vol riemen, kettingen en boeien. Op lange tafels lagen glanzende messen uitgestald. Elders stonden brandijzers klaar in vonkende vuurpotten. En overal stonden kooien. Mark ontdekte zo her en der zelfs uitgegraven keldertjes met traliedaken. Een groot deel stond leeg, maar sommigen waren bevolkt door meisjes die op dezelfde manier toegetakeld waren als het geringde kind dat, gehinderd door haar korte ketenen, ietwat moeizaam voor hen uit liep. Ze keken hem zonder uitzondering met grote angstogen aan. In de hoge wanden waren op ongeveer twee meter hoogte diepe nissen aangebracht waar het ene schokkende tafareel na het andere in zichtbaar was: Hier een meisje dat met enorme spijkers aan een kruis genageld was, even verderop eentje die op de punt van een paal gespietst zat. Geen van beiden bewoog nog. De grootste schok kreeg hij echter toen ze een bocht om sloegen. Er klonk een huiveringwekkende gil en vanuit zijn ooghoek zag hij nog net de enorme valbijl van een guillotine naar beneden razen waarop het gekrijs abrupt eindigde... Ja, hij moest zéker even nadenken... -/- De Commandeur was razend. Nauwelijks was hij de door hem zo geliefde Introductiestraf begonnen of het inbraakalarm was afgegaan. Vloekend schakelde hij de intercom op zijn buro in en vroeg wat er aan de hand was. "Twee indringers in de kleedruimte Meneer," klonk het aan de andere kant van de lijn, "We zijn al onderweg!" "Breng ze hier, ik wil weten hoe ze binnen gekomen zijn!" Binnensmonds mopperend gebaarde hij het groepje tegenover hem om te vertrekken en ook de twee naakte meisjes aan weerszijden van hem stuurde hij weg. Ze verdwenen zonder ook maar één geluidje te maken. De Commandeur was in een stemming die ze maar al te goed kenden... Even later brachten twee in zwart uniform gestoken beveiligingsmensen een jong stel binnen en lieten deze tegenover zijn buro stilhouden. Hij nam het tweetal op: Een brildragende slungel met lang, warrig haar en een blondje van een jaar of twintig dat er al even verfomfaaid uitzag als haar partner. Beider kleding was besmeurd met modder. Kalm stond de Commandeur op, liep een rondje om zijn buro én het tweetal heen en nam toen weer plaats. De grijze vegen stof op hun ruggen spraken boekdelen: Blijbaar waren ze door een gat in de kasteelmuur naar binnen gekomen. "Zo," zei hij eindelijk, een glas whiskey voor zichzelf inschenkend, "Wat hebben jullie in vredesnaam midden in de nacht in onze kantoren te zoeken?" Jason beet op zijn lip, dacht even snel na en besloot om zijn verhaal dan maar te vertellen. Het leek hem echter wel zo wijs om een paar details - het meisje in de booomgaard, het geprinte mailtje en het gat in de muur achterwege te laten. "Dus jullie dringen hier binnen uit nieuwsgierigheid? Dat is alles?" vroeg de Commandeur. "Nee meneer," zei Carly tot Jason's ontsteltenis, "Deze jonge man beweert dat hij in de boomgaard hierachter een meisje aan een paal gebonden heeft zien staan. Ik geloofde hem en ben daarom met hem meegegaan om uit te vinden wat er aan de hand was." Jason voelde zich dieprood worden. Wat deed ze nou? De man achter het buro had hem bijna geloofd! Die laatste nam nog een teug van zijn glas en loerde van de een na de ander. Ineens scheen hij een beslissing genomen te hebben. Hij wenkte een van de bewakers naderbij: "Laat deze jongeman even uit. Door de voordeur wel te verstaan. Als ik het goed begrepen heb, vertrekt hij eind deze week weer naar Londen. Tot die tijd houden we de dame nog even hier. Mocht meneer het in zijn hoofd halen om contact op te nemen met de politie, dan zal zij een ongelukkige val van de Hoofdtoren maken." Hij keek Jason daarbij strak aan. Deze sloeg zijn ogen neer en liet zich zonder protesten wegvoeren. "En nu jongedame," zei de Commandeur, zich tot Carly wendend, "Ga ik verder met wat door jullie bezoek zo onverwacht onderbroken werd. Alleen ditmaal met een andere hoofdrolspeelster...." -/- Zo nu en dan verdwenen er meisjes uit de schoonmaakploeg. Als ze dan 's ochtends wakker werden, bleek een van de britsen ineens leeg. Lindsay begreep het niet: Ook om maar één van de meisjes van de brits te kunnen halen, moesten er twee meterslange kettingen uit de ringen van alle bedden gehaald worden. Sliepen ze dan zo vast dat ze dat geen van allen merkten? Een paar uur later verscheen er dan weer een nieuw gezicht dat net zo angstig, verbaasd en opstandig keek als zij in het begin gedaan moest hebben. Nu, nog geen achtenveertig uur na haar aankomst hier, was ze al net zo gewillig en volgzaam als de rest... Ze besefte pas dat het haar beurt was om te 'verdwijnen' toen het al veel te laat was. Ze hing, strak ingesnoerd, met gespreide armen en benen aan een metalen frame. Om haar heen waren tientallen schijnwerpers op haar gericht. Het licht verblindde haar dusdanig dat ze geen idee had in wat voor een ruimte ze zich bevond. Om haar heen klonk geroezemoes en Linsay kreeg de indruk dat er een grote groep mensen om haar heen stond. Een hamerklop deed het geluid verstommen. "Volgende object! We openen met tienduizend," galmde een metaalachtige stem die dan vervolgde met: "Vijftienduizend... twintigduizend..." Wat was dit? Een veiling? En was ZIJ de koopwaar? De bedragen werden steeds hoger, bleef dan op 75.000 steken. Met een klap van de hamer leek de 'koop' gesloten. "Waar wil de koper dat het gebeurt? Privé of...?" "Hier meneer, de koper zit in Japan. Via het gesloten kanaal graag." "In orde. Maak de boel klaar!" Lindsay bewoog onrustig - voorzover ze dat kon. Tussen de spots werden camera's op haar af gereden die op haar gericht werden. Kleine, rode lampjes verraadden dat ze actief waren. "Test!" riep de metaalachtige stem. Her en der zoemde er iets en enkele van de camera's bewogen. Een ervan rolde naar voren en hield vlak voor haar gezicht halt. In de lens zag ze haar eigen angstogen weerspiegeld... "Klaar! U kunt uw gang gaan meneer!" Het geroezemoes was opgehouden. Blijkbaar had men haar met een grote hoeveelheid zoemende apparatuur alleen gelaten die vanaf een ander punt bediend werd. Een sissend geluid en een felle pijnscheut trok door haar linkerborst. Geschrokken omlaag kijkend ontwaardde Lindsay een klein, vlijmscherp pijltje dat in haar huid stak, een soort injectienaald met een pluimpje aan het eind. Weer gesis en ditmaal boorde zich een pijl in haar rechterbil. Ze rukte aan de banden die haar ledematen tegen het frame hielden, slaakte een kreet toen twee pijltjes tegelijk haar rechterborst raakten, vlak onder de tepel. Al snel daalde een ware regen van pijltjes op haar neer, haar de adem benemend om te gillen. Ineens hield het op: "Volgende zet!" In de vloer onder haar klapte een luikje open waar twee chromen buizen uit omhoog kwamen geschoven. Bovenop de buizen waren enorme, witte dildo's gemonteerd die nu zachtjes rond begonnen te draaien. Zacht sissend en langzaam, heel langzaam schoven ze naar hun doel. Lindsay rukte nu als een waanzinnige aan haar boeien, harder nog toen voor haar een drietal metalen armen opdoemden waaraan kleine, vlijmscherpe klauwtjes zich openden en sloten. Ze verstrakte toen de dildo's haar onderlijf raakten. Goddank, ze hielden stil of nee, ze bewogen wat heen en weer, geobserveerd door twee van de camera's. Drie anderen werden op de metalen klauwen gericht waarvan er twee nu, opengeklapt, om haar gezwollen tepels gemanouvreerd werden. De derde wroette in haar kruis rond, draaide een halve slag en opende zich eveneens. Zich realiserend wat er stond te gebeuren zette Lindsay het op een smeken maar het enige antwoord wat ze kreeg was van de metalen stem die langzaam van tien naar nul telde... Ineens was het licht weg. Er was alleen nog een rode gloed van intense pijn die door haar stuipende lijf joeg. De dildo's drongen zich een weg in haar onderlijf dat leek te splijten. Tegelijkertijd klapten alle drie de klauwen dicht waarbij hun vlijmscherpe punten zich in haar tepels en clitje boorden. Lindsy hoorde zichzelf brullen, verloor bijna het bewustzijn maar net op dat moment werd alles stil gezet. Door haar tranen heen zag ze de pennetjes door haar tepels heen steken. Ze durde zich niet te verroeren, keek om zich heen op zoek naar hulp. Prompt draaiden de dildo's zich verder naar binnen, nieuwe, verscheurende pijn veroorzakend. Telkens als Lindsay haar hoofd in onmacht liet zakken, hielden ze stil om dan even later weer verder te gaan, haar lichaam tot aan splijtens toe open rekkend. Ze voelde haar maag draaien, zoog bij elke pauze de lucht naar binnen alsof haar leven er van afhing tot ze haar uiterste grens bereikt had en bewegingloos bleef hangen. Het gezoem stopte. Ze was zich er nog maar nauwelijks van bewust dat er ineens mensen om haar heen liepen, dat er water in haar mond gegoten werd en een stethoscoop op haar brandende huid werd gedrukt. "Laat haar maar zitten zo. Koper wil dat ze morgen pas losgemaakt wordt. Graag iedereen om acht uur op de set!" En dan was het stil.... Frodo © |
|||
|