 |
|||
|
|
|||
|
"Ziet er goed uit he?"
Mark keek op van de aluminium kist waar Lucy Wentworth's lichaam nog stevig ingesnoerd lag en knikte: "Inderdaad, een fraai exemplaar. Engelse?" De chauffeur, die zich als Marcus voorstelde, begon de banden om het tengere lichaam los te maken: "Yep, op en top. Van een bijna breekbare schoonheid. Maar vergis je niet: Op die leeftijd kunnen ze heel wat hebben." "Dat hoop ik maar," grinnikte Mark, "Ik mag haar inwerken!" "Geluksvogel!" lachte de ander, "Wil jij die infuzen even uitdoen? Dan kun je 'r meenemen wat mij betreft." Een paar minuten later rolde Mark de brancard Onderzoekskamer 2 binnen. Omdat ze haar kleren aan hadden gelaten, besloot hij deze met een verbandschaar los te knippen. Met tedere voorzichtigheid, af en toe de steeds bloter wordende bleke huid strelend, ontdeed hij Lucy van haar schoenen en kousen en zette de schaar in haar gekreukelde rokje. Ze was teer en, zoals Marcus al gezegd had, bijna breekbaar. Haar lichaam was bijna jongensachtig te noemen, met kleine borstjes en smalle heupen. Hij had de vorige avond een tijdje zitten piekeren hoe hij dit klusje aan zou pakken. De Commandeur - zo wist hij - zou hem scherp in de gaten houden tijdens dit 'examen'. Het was dus kwestie om een goed figuur te slaan. Plotseling was hem echter een licht opgegaan: Als de Commandeur wist van zijn gevoelens omtrent Nivo 3 zou hij nu twee vliegen in één klap kunnen slaan... Na een kort onderzoek door een van de artsen bracht Mark de verplichte boeien en kettingen aan. Net op tijd: Een zacht kreuntje ontsnapte haar toen ze wakker werd. "W-waar ben ik?" "Op het eindpunt van je reis," zei Mark droog, "Bek houden en meekomen jij!" Hij sleurde haar de gangen door naar het enorme kantoor zodat de Commandeur zijn welkomstspeech kon houden... -/- Daar speelde zich inmiddels een heel ander tafareel af. De Commandeur had besloten om een onverwacht vrij uurtje met zijn al even onverwachte logee door te brengen. Twee wachters sleepten een tegenstribbelende, in flarden van haar joggingpak gehulde Carly tot voor zijn buro. "Aha, juffrouw Parker. Alweer een beetje bijgekomen van alle nachtelijke aktiviteiten?" Ze perste haar lippen stijf opeen en zweeg. Hij grinnikte. "In elk geval bent u al wat minder spraakzaam. Hoe staat het met de gehoorzaamheid?" en toen ze hem vragend aankeek: "Doe die vodden eens uit?" Ze aarzelde slechts een paar seconden, verwijderde dan de samengeraapte resten van haar pak. Hij knikte goedkeurend, liep een kringetje om haar heen. "Op je knieën!" Langzaam deed ze wat haar bevolen werd. "Losmaken en zuigen," beet hij haar toe. Als in een reflex tilde Carly haar handen op, liet ze dan weer vallen en schudde haar hoofd. "Stocks!" siste de Commandeur. Een van de Wachters snelde weg om even later terug te keren met een stel middeleeuwse ijzers: Een gietijzeren stang waaraan vier U-vormige beugels waren bevestigd. Door twee man in bedwang gehouden werd Carly bijna dubbelgevouwen met polsen en enkels aan de stang vastgezet. Met een schakelaar op zijn buro liet de Commandeur een takel uit een opening in het plafond zakken en even later hing het meisje aan handen en voeten op 'n meter boven de grond. "Hou haar hoofd vast," zei de Commandeur terwijl hij zich van zijn kleding ontdeed. Ze perste haar mond stijf dicht toen hij z'n glimmende eikel tegen haar gezicht liet tikken. Als antwoord nam hij haar tepels in een ijzeren greep en draaide ze biijna een slag in de rondte. Carly gilde en prompt werkte hij zichzelf naar binnen. Het was echter niet meer zijn bedoeling om haar te laten zuigen: Zijn pik zocht zich zonder veel omhaal een weg tot achter in haar keel zodat ze het gevoel kreeg te stikken. Hij bleef haar tepels martelen en knikte naar de Wachters die allebei een knoet van hun broekriem haalden om daarmee keihard op haar gespannen billen te slaan. Carly kreeg het nóg benauwder, haar adem joeg gejaagd langs zijn stam en de tranen druppelden over haar wangen. Eindelijk joeg hij grommend zijn zaad in haar keel en deed haar bijna kokhalzen. "Nee, laat haar maar hangen," zei hij toen een van de Wachters aanstalten maakte om Carly los te maken, "Ze doet het wel leuk als plafonniere!" en met die woorden zette hij de takel nogmaals in werking tot haar gebroken lichaam ver boven hun hoofden hing... -/- "En hoe ben je van plan om een en ander aan te pakken meneer Hamill?" vroeg de Commandeur een uurtje later. Hij had Lucy zojuist de bekende toespraak gegeven. Het meisje zat bleek en trillend aan Mark's voeten en keek verdwaasd van de een naar de ander. "Ik wilde haar even uitlenen aan wat mensen op Nivo 3," zei Mark, "Ik heb het de Hoofdwachter daar al gemeld. Hij zou een selectie voor me maken." "Ik dacht dat u niet zo gecharmeerd was van Nivo 3?" Mark glimlachte: ziijn vermoeden was juist geweest! "Nee meneer, maar het is de uitgelezen plek om een groentje snel en grondig in te wijden." De Commandeur grinnikte. "Daar heb je gelijk in. Vooruit dan maar, en eh... succes!" Zoals hij al verwacht had was Lucy (of liever gezegd: Nummer 1724) inderdaad onder de indruk van Nivo 3. Ze ging zelfs angstvallig tegen hem aan lopen terwijl hij zich een weg zocht tussen al het marteltuig door. Het was er vrij stil; gezien het late uur lagen de meeste meisjes in hun kooien te slapen en ook het gregoriaanse koor zweeg. Er klonk alleen een zacht, dreigend gesis en zo nu en dan het geknetter van een vuurtje. Bij Wachtersslaapzaal 2 stond Cunningham, de Hoofdwachter die Mark al eerder die dag gesproken had, hen al op te wachten. Net als zijn collega's van deze afdeling was het een beer van een kerel met spieren die als kabels over zijn ontblote bovenarmen en borstkas liepen. Hij droeg een korte, leren kilt en open sandalen, verder niets. "Dat is 'r?" vroeg hij, Lucy van een verre hoogte mispriijzend opnemend, "Moet 't nog heel blijven ook?" Mark grinnikte: "Mij is verteld dat ze behoorlijk taai zijn op die leeftijd dus..." "Dat zijn wij ook. Hmmm, het zal mij benieuwen hoe lang ze het volhoudt!" en met een bulderende lach opende hij de deur naar de slaapzaal. Daar zaten zes al even grote kerels aan een houten tafel uit enorme bierpullen te drinken. Mark bedacht zich geen moment, klikte Lucy's boeien los, tilde haar als een veertje op en zette haar op tafel. "Alstublieft heren, ze is helemaal van jullie!" -/- Jason kon een juichkreet bijna niet onderdrukken toen hij de holle weg tussen de bomen ontdekte. Hij had de kaarten van deze omgeving vaak genoeg bestudeerd om er zeker van te zijn dat deze nergens aangegeven stond. Ze was ooit geplaveid geweest maar gras, mos en onkruid hadden de stenen bijna overwoekerd. Half sluipend half lopend begon hij het weggetje te volgen, dieper het bos in. Na een paar honderd meter liep hij echter dood bij een steile, dichtbegroeide heuvelwand die loodrecht omhoog rees. Net op het moment dat hij teleurgesteld om wilde keren hoorde hij het echter weer: Het zachte, langzaam aanzwellende geluid van een automotor. Hij liep naar de steile wand. Geen twijfel mogelijk, het geluid kwam dáár vandaan! Tastend tussen de begroeiing ontdekte hij de zwarte mazen van een camouflagenet. Een ingang, waar was de ingang? Het geluid kwam nu snel naderbij. Bijna panisch rukte hij aan het net, ontdekte een opening en schoot er doorheen, knalde met zijn hoofd tegen de stalen deur daarachter die zich net op dat moment opende. Half bewusteloos liet hij zich naar binnen rollen terwijl de auto juist op dat moment langs hem raasde. Met een zachte klik sloten de deuren zich weer. De groeiende buil op zijn voorhoofd masserend krabbelde Jason overeind. Voor hem lag een schemerige gang die net groot genoeg was om een auto door te laten. Half op de tast sloop hij voorwaarts. Na een paar honderd meters dook de gang naar beneden en begonnen de wanden klam aan te voelen. Blijkbaar was dit een tunnel die naar het eiland in het meer voerde. Opnieuw moest Jason er voor waken om geen strijdkreet door de donkere gang te laten galmen. Hij was op weg om het geheim van Roydon Castle te ontrafelen! Frodo © |
|||
|