 |
|||
|
|
|||
|
Met ietwat gemengde gevoelens daalde Mark een paar uur later de trappen af naar Nivo 3. Een paar uur eerder had hij de krijsende en spartelende Lucy alleen gelaten met haar gespierde belagers om wat te eten en zijn ronde te doen langs de ziekenzalen. Het viel hem nu pas op hoe kil het hier was. Ondanks de her en der brandende vuurtjes was de temperatuur bijna onaangenaam laag.
De Wachters hadden de slaapzaal verlaten en Lucy - of wat er van haar over was - op de tafel achtergelaten. Ze zag er uit alsof iemand haar van grote hoogte hier neer had gesmeten: op haar rug, haar hoofd over de rand hangend, één been opgetrokken en het andere opzij gegooid. De met zweet en mannenzaad besmeurde huid vertoonde her en der blauwe plekken en uit haar half geopende spleetje droop met bloed vermengd sperma. Vooroverbuigend controleerde Mark haar ademhaling die nog nauwelijks te bespeuren was, dus nam hij haar tengere lijf in zijn armen om haar naar de ziekenzaal te brengen. Toen hij zich omdraaide stond de Commandeur hem echter op te wachten. "Die is aardig door de mangel gehaald," merkte deze op, naar Marks vrachtje knikkend, "Hoe lang zijn ze met haar bezig geweest?" "Een uur of zes Commandeur." "Hmm, dan heeft ze het nog aardig uitgehouden. Leuk koppie trouwens..." "Dat vond ik ook al," zei Mark, Lucy's hoofd even optillend. Net op dat moment sloeg ze haar ogen op en keek hem aan op een manier die hem door merg en been ging. "Ik breng haar naar de ziekenboeg als u het niet erg vindt, ze ademt nauwelijks...." De Commandeur deed een stap opzij om hen door te laten en bleef hen met een peinzend gezicht nakijken tot ze uit het zicht verdwenen. -/- Tot nu toe had Lindsay gedacht dat de School - die ze nog niet van binnen had gezien - eenzelfde decor was als het zwembad of de kapel, bedoeld om de opwinding der bezoekers te verhogen. Dat bleek echter niet het geval. Na haar ontslag uit de ziekenzaal mocht ze een soort lendendoekje aantrekken en een Wachter bracht haar naar het klaslokaal op Nivo 1. Het was een ruimte van ongeveer tien bij tien meter met in het midden een klein, rond en dik bekleed podium dat langzaam ronddraaide. Rechts achterin was een witbetegelde hoek die er uitzag als een open douche, daarnaast een van de lage kooien die ze ook op Nivo 3 had gezien. In een andere hoek stond een make-uptafel met een grote spiegel. Daar voor stond een soort martelstoel met brede riemen aan de poten en armleuningen. Een vrouw in eenzelfde uniform als de Wachters, maar nu met een geplisseerde rok in plaats van een broek, wachtte hen al op. "Je bent te laat!" siste ze tegen Lindsay die zich zachtjes verontschuldigde. "Hou je mond als je niets gevraagd wordt!" blafte de ander meteen, "En ALS je me aanspreekt doe je dat met twee woorden, begrepen?" "Ja Mevrouw!" haastte Lindsay zich te zeggen. "Over een kwartier begint de les. Snel, ga in die stoel daar zitten!" Nu aarzelde Lindsay even. De zware, eiken stoel kwam haar op het minst bedreigend voor. "Auw!" Een stevige stroomstoot joeg haar naar de make uptafel waar ze, zittend in de stoel, vastgezet werd met riemen om polsen, enkels, middel en hals. De vrouw trok een la open en haalde een elektrische tondeuse tevoorschijn. Met tranen in haar ogen zag Lindsay hoe haar lange, blonde lokken langzaam verwijderd werden en op de grond vielen. Uiteindelijk werd haar hoofd ingezeept en met een vervaarlijk uitziend mes helemaal gladgeschoren... "Ga maar bij het podium op de grond zitten," blafte de vrouw nadat ze de riemen weer losgemaakt had. Half in shock deed Lindsay wat haar gezegd werd. Even later werd de deur geopend en nog vijf meisjes, net zo uitgedost als zij nu was met kaal hoofd en lendendoek, werden door twee Wachters binnengebracht. Ze knikten Lindsay vriendelijk toe maar zeiden geen woord. Twee van hen knielden naast de vrouw neer, de andere drie kwamen bij Lindsay zitten. "Dit is jullie eerste les," begon de dame in het zwart, "Maar dat wil niet zeggen dat ik ook maar iets door de vingers zie. Fouten worden ogenblikkelijk afgestraft, begrepen?" "Ja Mevrouw," klonk het in koor. "Het is de bedoeling dat jullie over drie dagen aan het werk gaan als assistent-slavin op Nivo 1. Het zal jullie taak zijn om de gewone slavinnen daar bij te staan tijdens hun werk. Ze staan in rang boven jullie, onthoud dat! Deze twee hier - ze wees op de meisjes naast haar - zullen jullie zo een demonstratie geven van wat de bedoeling is. Daarna is het jullie beurt en wee je gebeente als je het niet naar mijn zin doet!" Ze gaf een teken aan de Wachter die bij de deur stond en deze liet een statige gestalte binnen die, strak voor zich uit kijkend, naar het podium schreed. Ze had lang, diepzwart haar en droeg een wit gewaad dat aan de zijden open was, zodat je haar lange, slanke lichaam over de volle lengte kon zien. De boeien om polsen, hals en enkels waren van goud met aan elk daarvan vier ringen. Haar gezicht was zwaar opgemaakt, met zware oogschaduw en dieprode lipgloss. Lindsay trok haar neus op toen ze haar mierzoete parfum rook... Toen een van de Wachters de nieuw aangekomene naderde, knielde ze neer. Haar assistentes lieten zich aan haar weerszijden plat op de grond vallen, hun gezicht tegen het tapijt gedrukt, de knieën opgetrokken en de armen naar voren gestrekt alsof ze een afgodsbeeld aanbeden. Hij trok de slavin overeind, schoof haar gewaad opzij en greep haar vol in haar kruis. Zelfs Lindsay kon zien hoe de tranen van pijn in haar ogen sprongen... "Kleren!" siste de man tegen het tweetal op de grond. De meisjes vlogen overeind en maakten 's mans kleren los. Ieder kledingstuk werd keurig opgevouwen over een stoel gehangen. De man had het gewaad van de slavin met een kort rukje verwijderd en zij drukte haar lichaam nu liefkozend tegen hem aan. Hij sloeg daar echter maar weinig acht op en smeet haar ruggelings op het podium. "Op je knieën!" brieste hij, zich naar de assistentes wendend. Deze vielen op hun knieën en bewerkten zijn pik net zo lang met hun handen en monden tot deze fier overeind stond. "Dat stijf maken hebben we hier tot een kunst verheven," zei de vrouw nu tegen de toeschouwers op de grond, "Zorg dat je dat goed onder de knie krijgt. Een ontevreden klant kan eisen dat jullie straf krijgen, als hij het niet naar zijn zin heeft!" Op het podium was de Wachter nu achter de omhooggestoken billen van de slavin neergeknield. Terwijl de ene assistente haar schaamlippen opentrok, stuurde de tweede zijn apparaat daar feilloos tussen. Toen hij eenmaal zelf in beweging kwam, dook ze voorover en stak haar neus tussen zijn billen terwijl ze zijn rug met lange halen streelde. De ander bewerkte zijn scrotum met haar tong. Na een paar minuten trok de Wachter zich hijgend terug en siste: "Tongen!" De meisjes omhelsden elkaar en kusten elkaar innig met verstrengelde tongen terwijl zijn zaad in hun geopende monden kletterde. Hij bekeek het tafareeltje tevreden en liet ze nog een paar minuten doorgaan voor hij hen een teken gaf. Dan stopten ze en hielpen hem weer in zijn kleren, het zaad nog druipend van hun kin... -/- Het toenemende licht kondigde aan dat Jason het einde van de tunnel naderde. Op zijn hoede liet hij zich voorover vallen en schoof op zijn buik de laatste bocht om. Even verderop was een koepelvormige hal waar drie lange, uit de rotsen gehouwen gangen op uitkwamen. In de wanden daarvan zaten houten deuren die stuk voor stuk dicht waren. Vanuit de verte kon hij het geluid van een koor horen, zo nu en dan onderbroken door een hoog gehuil als van een stoomfluit. Zijn moed verzamelend koos hij de meest rechtse gang en sloop verder. Even verderop werd een van de deuren geopend. Snel drukte hij zich tegen de wand loerde naar voren. Een bijna naakt meisje, alleen gekleed in een loshangend lendedoekje dat eigenlijk niets verborg, rolde een volgeladen theetrolley de gang op en kwam nu zijn kant op gelopen. Gelukkig gaven de kleine lampjes aan het plafond zo weinig licht dat hij zich makkelijk in de schaduwen verscholen kon houden. Ze passeerde hem op nog geen meter afstand, opende de volgende deur en reed het karretje naar binnen. Jason nam een snelle beslissing, dook achter haar aan de kamer binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Tot zijn stomme verbazing liet het meisje zich voorover op de grond vallen en bleef zo doodstil liggen. "Sta eens op," fluisterde hij, een hand op haar naakte schouders leggend. Ze keek op, schrok zichtbaar en sprong overeind. "Jij bent niet van hier!" zei ze met een licht Spaans accent, "Wie ben je?" "Sst, niet zo hard! Ik zoek een kennis van me, Carly. Blond haar, donkerblauw joggingpak." Ze schudde haar hoofd en maakte aanstalten om weg te lopen:"Niet gezien. Je kan beter weggaan, het is gevaarlijk hier." en met een klap sloot ze de deur achter zich, de theetrolley achterlatend. Tijd om na te denken kreeg Jason echter niet: Op de gang zette het meisje het op een gillen.... Frodo © |
|||
|