 |
|||
|
|
|||
|
Mark klopte met een ongemakkelijk gevoel in zijn maag op de deur van het grote kantoor. Het was hem nog niet eerder overkomen dat hij persoonlijk door de Commandeur was ontboden en het zat hem niet lekker.
Binnen zat zijn werkgever een krant te lezen, zoals gewoonlijk geflankeerd door twee naakte meisjes die strak in de houding stonden. "Aha, meneer Hamill. Neem plaats! Bevalt de nieuwe werkomgeving een beetje?" "Het eh... is nog een beetje wennen meneer," zei Mark voorzichtig, denkend aan de bloederige tafarelen in Nivo 3. De ander grinnikte: "Niet alles is wat het lijkt meneer Hamill!" Dat had Flynt ook al gezegd, dacht Mark. Wat bedoelden ze daar toch mee? "Enfin, geen klachten over onderkomen? Eten ook goed?" "Prima, dank U." wat moest de man nou toch van hem? "Whiskey? O nee, je hebt dienst..." en nadat hij een glas ingeschonken had: "Ik wil het even met je over nummer 1724 hebben..." Mark schrok. Lucy! De Commandeur zag het: "Maakt u zich geen zorgen, ik vind het prima dat u haar zo nu en dan opzoekt. Maar laat de relatie niet te ver gaan, als u begrijpt wat ik bedoel." "Niet echt," zei Mark eerlijk, niet helemaal overtuigd of er nu een bedekt dreigement in de woorden van de Commandeur klonk. "Ervaringen uit het verleden hebben ons geleerd dat intieme relaties tussen Wachters en slavinnen een slechte zaak zijn - voor beide partijen. Wachters zijn vaak geneigd om meer van hun favorietje door de vingers te zien. De andere meiden pikken dat snel genoeg op en geloof me, dan zou ze geen leven meer hebben." Mark dacht na. "En wat als ik haar als mijn vaste slavin neem?" De Commandeur keek verstoord opzij toen de intercom naast hem kraakte: "Indringer meneer de Commandeur!" "Alweer?" vroeg hij een tikje nijdig. "Een bekende meneer, die knaap die we al eens eerder gepakt hebben. Een van de meiden betrapte hem op Nivo 2." De Commandeur keek Mark even nijdig aan, bitste: "Breng maar hier die vlegel!" in de microfoon en wendde zich dan weer tot zijn bezoek: "Helaas... over het lot van 1724 is al enige tijd geleden beslist. Ze krijgt een vaste functie op Nivo 1. En voor u protesteert: Die beslissing werd niet door mij genomen. Ik ben slechts het doorgeefluik in deze. Verder zou ik u aan willen raden om haar niet te vaak op te zoeken om mogelijke problemen te vermijden..." Mark knikte, stond op en verliet het kantoor. Natuurlijk had de Commandeur gelijk. Hij kon zich de situatie ook wel voorstellen. Het zou ook het verstandigste zijn om Lucy verder maar uit zijn hoofd te zetten. Maar toch... -/- "Zo meneer Cunningham," de stem van de Commandeur klonk op zijn zachtst gezegd ongeduldig, "Driemaal recht is scheepsrecht?" Jason keek hem niet begrijpend aan. "Wat bedoelt U?" "Ik weet dat dit de derde keer is dat U hier bent. Uw eh... partner in crime is heel spraakzaam geweest. Leuk meisje maar weinig incasseringsvermogen..." Bijna was Jason de ander aangevlogen maar de Wachters die aan weerszijden van hem stonden, hielden hem ruw tegen. "Wat heeft U met haar gedaan?" De Commandeur stond op, opende een van de deuren van het kantoor en gebaarde Jason hem te volgen. Ze kwamen in een klein kamertje dat vol hing met monitoren. Bijna zonder uitzondering gaven ze beelden weer van geketende meisjes in cellen, ziekenhuiskamers of kooien die eigenlijk veel te klein waren. Verbijsterd keek Jason naar de schermen, zich nu pas realiserend hoe enorm het geheim van Roydon Castle eigenlijk was. "Het gaat er niet zozeer om wat we met juffrouw Carter gedaan hebben. Wel om wat we nog zouden kúnnen doen. Houdt U die vier schermen rechts even in de gaten als U wilt..." en hij draaide aan de volumeknop van een der apparaten. Het geluid van een enkele kerkklok vulde de kleine ruimte. Jason staarde naar het meisje in de witte bruidsjurk dat door gemaskerde mannen hardhandig op een reusachtig offerblok werd geketend. De donkere vlekken op de steen lieten weinig te raden over. Even nog spartelde het meisje tegen. Haar gegil overstemde het monotone geklep van de klok tot ze ineens stil bleef en als gehypnotiseerd staarde naar de beul die haar nu naderde, 'n enorm zwaard dat flikkerde in het schijnsel van ontelbare vuren hoog boven het hoofd geheven. "Laat maar," gromde Jason, braakneigingen onderdrukkend, "Ik heb genoeg gezien. Ik zal jullie niet meer tot last zijn." De Commandeur knikte, klikte de monitoren uit. De Wachters lieten Jason los die nu met afhangende schouders het kantoor weer inliep. "Voor alle zekerheid houden we juffrouw Carter nog een tijdje hier," riep de Commandeur hem nog na, "en bij het eerste teken van onraad ligt ZIJ op dat blok, begrepen?" Jason knikte. Hij had genoeg gehad. Het enige wat hij nog wilde, was naar huis... -/- Ondanks de kilte in Nivo 3 parelde het zweet op Armenia's voorhoofd. De klok was opgehouden met luiden en de stilte was drukkend. Het enige wat ze zag was de weerkaatsing van vlammen op vlijmscherp staal boven haar tot een van de Wachters haar een blinddoek om bond. Daarom zag ze niet dat er inmiddels een gedistingeerde heer in driedelig grijs pak en een beulsmasker Nivo 3 binnen kwam en zich naast het offerblok opstelde. Hij nam de situatie in ogenschouw, knikte dan tevreden en gaf de beul een nauwelijks merkbaar teken. Armenia rilde toen het ijskoude staal haar linkerbeen raakte en langzaam, heel langzaam, omhoog schoof, onder haar rokken, op weg naar haar kruis. Zich bewust van het immense gevaar bleef ze doodstil liggen, te bang om adem te halen. Hoger schoof het zwaard nu, over haar buik, tussen haar borsten door tot de punt tegen haar keel tikte. Dan rukte de beul zijn wapen met één immense haal omhoog, de bruidsjurk van boven tot onder open splijtend zodat deze zich als een bloem opende... Was zij de enige die zuchtte van verlichting? Er werd haar in elk geval weinig rust gegund: Vier geringde slavinnetjes stelden zich aan weerszijden van haar lichaam op. Twee komden hun handen om Armenia's borsten en drukten deze omhoog. De andere twee namen haar schaamlippen tussen duimen en wijsvingers en rekten deze bijna pijnlijk ver uit. Een man met een chirurgenmasker voor en witte, latex handschoenen aan, hield een dikke, holle naald tegen haar rechtertepel. Ze krijste toen het staal door haar vlees joeg, gevolgd door het uiteinde van een stevige, ijzeren ring die de piercer vakkundig dicht klikte. Golven van pijn joegen door haar heen, maar niemand sloeg ook maar enige acht op haar smeekbedes. Met enkele ruwe bewegingen werden dezelfde zware ringen in de andere tepel en beide schaamlippen aangebracht. "Hou haar hoofd vast," zei de piercer zacht. De slavinnetjes dwongen Armenia's hoofd achterover zodat hij alle ruimte had om zijn naald tegen het tussenschot van haar neus te zetten. De tranen van ellende stroomden nu over haar wangen. Het ergste moest echter nog komen: Armenia brulde als een gewond dier toen haar kutje opnieuw open getrokken werd en de piercer haar clitoris met een tang beetgreep... Na die laatste ring bleef ze doodstil op het rotsblok liggen. Ze merkte niet eens dat de ketenen losgemaakt werden. De man die tot nu toe roerloos toe had staan kijken, kwam bij haar voeten staan, greep haar enkels en sleurde haar naar zich toe. Keurend bekeek hij haar kruis, trok haar schaamlippen aan de ringen uiteen. Blijkbaar stoorde hij zich niet aan de toekijkende menigte, want hij maakte zonder veel omhaal zijn broek los en neukte Armenia met lange halen in haar gepijnigde kut. Half bewusteloos liet ze hem begaan, alleen nog een kreet slakend toen hij zich op het hoogtepunt tegen haar aandrukte en haar doorboorde borsten plette. Licht hijgend trok hij zich terug, ordende zijn kleding en stak een zwarte cigarillo op, de rook in Armenia's richting blazend. Verrast richtte ze haar gezicht op, haar mond openvallend van verbazing. Dan zeeg ze met een glimlach om haar lippen ineen... Frodo © |
|||
|